Hot or Not #63: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Πώς μοιάζει ο έρωτας και η αγάπη στα χρόνια του ύστερου καπιταλισμού και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και πώς όλες αυτές οι νέες αλλαγές έχουν μετασχηματίσει τις κοινωνικές μας σχέσεις; Συγκεντρώνοντας έργα 24 καλλιτεχνών από 14 χώρες, σε επιμέλεια της Κατερίνας Γρέγου, η έκθεση “Modern Love” καταλαμβάνει εδώ και αρκετούς μήνες τον -1 του ΕΜΣΤ, σε μια προσπάθεια να θέσει τα παραπάνω ερωτήματα που αφορούν σε σύγχρονα ζητήματα που απασχολούν, με τους καλλιτέχνες να δίνει ο καθένας τη δική του ερμηνεία. Προσωπικά ανήκω σε μια γενιά που πρόλαβε να βιώσει έστω και για λίγο την αναλογική εποχή πριν περάσει στην ψηφιακή αυτή συνθήκη, με τις σαρωτικές αλλαγές σε πολλούς από τους τομείς της καθημερινής μας ζωής. Επομένως μπαίνω συχνά σε μια διαδικασία σύγκρισης του τότε και του τώρα, φυσικά αναγνωρίζοντας πως η τεχνολογική πρόοδος και τα εργαλεία της αποδεικνύονται ιδιαιτέρως χρήσιμα και πως από μόνα τους δεν έρχονται με κάποιο θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Το πώς αυτά τα εργαλεία χρησιμοποιούνται, από ποιους και με ποιο σκοπό είναι αυτά που τους δίνουν τη θετική ή την αρνητική προέκταση. Είχα, λοιπόν, μεγάλη περιέργεια για το πώς θα αποτυπωθούν όλα τα παραπάνω ζητήματα μέσα από την κριτική ματιά της σύγχρονης τέχνης. Το πώς τα τεχνολογικά μέσα από τη μία έχουν συμβάλει ουσιαστικά σε μια πιο άμεση επικοινωνία που μηδενίζει τις αποστάσεις, σε μια πιο ανοιχτή έκφραση του εαυτού και πώς την ίδια στιγμή έχουν φέρει την αποξένωση, έχουν εντείνει τον ναρκισσισμό, την ψηφιακή εξάρτηση, την εμμονή με την αυτοπροβολή και την εμπορευματοποίηση κάθε συναισθήματος.

Τα έργα της έκθεσης έθιγαν ζητήματα όπως αυτά, αλλά ταυτόχρονα έκαναν μια “συζήτηση” και για ζητήματα ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας, φεμινισμού, queer ταυτότητας, σεξεργασίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, ακόμη και θέματα δυσκολίας προσαρμογής στις επιταγές της νόρμας που θέλει να προηγούνται κάποια συγκεκριμένα πρότυπα, για παράδειγμα ομορφιάς. Αρκετά ήταν τα έργα εκείνα που με “άγγιξαν” αφού γίνονταν καθρέπτης της πραγματικότητας – πολλές φορές και με τον χειρότερο τρόπο, δημιουργώντας μου ένα συναίσθημα ματαιότητας. Ωστόσο θα ήθελα εδώ να αναφέρω ένα από αυτά που κατάφεραν να με συγκινήσουν βαθιά: Πρόκειται για ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο του István Zsíros, με τίτλο “Borderless Love”. Ένα πραγματικό ντοκουμέντο ενός παθιασμένου φιλιού ανάμεσα σε ένα ζευγάρι προσφύγων μέσα σε μια σκηνή στον σιδηροδρομικό σταθμό Κελέτι της Βουδαπέστης το πρωινό της 30ης Αυγούστου του 2015. Γύρω τους στοιβαγμένοι κι άλλοι άνθρωποι, ξαπλωμένοι καταγής περιμένουν την αναχώρησή τους για τη Βιέννη. Για το ζευγάρι αυτό όμως φαίνεται πως ο χρόνος έχει απλά παγώσει. Η ερωτική επιθυμία καταφέρνει και ξεπερνάει κάθε δυσκολία του κατατρεγμού και του εκτοπισμού που οι ίδιοι και μαζί με αυτούς 3000 ακόμη άνθρωποι βιώνουν. Άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους, οικογένειες και εραστές χωρίζονται για μήνες ή για πάντα. «Η σύγχρονη αγάπη δεν υπάρχει μόνον στο διαδίκτυο αλλά και στα ερείπια του πολέμου», διαβάζω στη λεζάντα του έργου και τραβώ μια φωτογραφία με το κινητό μου για να την πάρω μαζί μου…
Ευδοκία Βαζούκη

Όλοι ξέρουμε πως η Δευτέρα είναι μια μέρα που ο περισσότερος κόσμος δε συμπαθεί -και σε αυτό, συμπάσχουμε. Είναι επίσης και μια μέρα που δεν παίζει και κάτι το ιδιαίτερο για να βγεις το βράδυ από το σπίτι σου και να ξεχάσεις πως έπεται μπροστά σου ακόμη μια ολόκληρη εβδομάδα, την οποία πρέπει και να αντέξεις. Ωστόσο, εμείς βρήκαμε τη λύση για όσους θέλουν να πιούν μια χαλαρή μπίρα, παρέα με καλή ηλεκτρονική μουσική, τη λύση για όσους θέλουν να ξεχαστούν και να διασκεδάσουν, μέσα στα όρια πάντα της μέρας αυτής…

Αυτή την εβδομάδα πήγαμε στο μπή-σαιντ (Μαυροκορδάτου 6) όπου και ήταν το ‘Secret Mondays’, ένας θεσμός-event του μαγαζιού που γίνεται κάθε βράδυ Δευτέρας! Τι είναι αυτό το event; Κάθε Δευτέρα έρχεται ένας dj που παίζει ηλεκτρονική μουσική, του οποίου η ταυτότητα παραμένει κρυφή μέχρι την ώρα που αρχίζει το set του. Εσύ πας στο μπη-σάιντ, πίνεις χαλαρά το ποτό ή τη μπύρα σου, ενώ ταυτόχρονα απολαμβάνεις μουσική στον πεζόδρομο της Μαυροκορδάτου. Ένα lgbtq friendly μαγαζί, απευθυνόμενο κατά βάση στους λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής, έρχεται, εκτός από τα Σαββατοκύριακα με τα πολλά events με τις διάφορες και ενδιαφέρουσες θεματικές τους, να μας ξεσηκώσει και τις καθημερινές, ακόμα και τις Δεύτερες. Ας μη μπερδευτούμε, η Δευτέρα δεν θα γίνει το νέο Σάββατο, αλλά μια έξοδος το βράδυ στο μπη-σάιντ την κάνει λιγότερο αχώνευτη και μας δίνει ενέργεια για να συνεχίσουμε τη βδομάδα μας.
Ανδρομάχη Αρβανίτη

Jean-Luc Godard

Τα θερινά σινεμά αποτελούν μια αγαπημένη συνήθεια για τους σινεφίλ αφού εκτός από το ότι σηματοδοτούν την πιο ξέγνοιαστη εποχή του χρόνου, το καλοκαίρι, δείχνουν και μια αδυναμία στους κλασσικούς σκηνοθέτες, προβάλλοντας παλιές-κλασσικές ταινίες, δημιουργώντας νοσταλγία στους μεγαλύτερους και…”μορφώνοντας” τους νεότερους. Έτσι λοιπόν, όπως κάθε χρόνο, ο θερινός κινηματογράφος Σινέ Όασις (Πρατίνου 7, Αθήνα 116 34) υποδέχτηκε το καλοκαίρι με ένα αφιέρωμα στον Jean-Luc Godard.

Η Όασις άνοιξε τις πόρτες της στο κοινό προβάλλοντας την αριστουργηματική δοκιμιακή ταινία του θρυλικού Godard “Επιλεγμένες στιγμές από την Ιστορία (ες) του κινηματογράφου“. Μια δουλειά που παραμένει πρωτοπόρα, αποτελούμενη από 8 κεφάλαια που μέσα σε 85 λεπτά εξιστορούν την ιστορία του κινηματογράφου, και κατά συνέπεια της ίδιας της ζωής, με τον αριστοτεχνικό τρόπο που μόνο ο Godard θα μπορούσε. Το αρχικό κινηματογραφικό πρότζεκτ του 1988 είχε διάρκεια 5 ωρών και η “συμπυκνωμένη” επανέκδοση είναι ένα καταπληκτικό κολλάζ που προβλήθηκε για πρώτη φορά στις Κάννες το 2005. Το καλοκαίρι, λοιπόν είναι εδώ και ανυπομονούμε για μία σεζόν γεμάτη παλιές και νέες συναρπαστικές ταινίες, υπό το φως του φεγγαριού, στις γειτονιές της Αθήνας.
Σπύρος Χαϊντούτης 

Φωτογραφία: Φωτεινή Νικολίτσα

Την περασμένη εβδομάδα έσπευσα να προλάβω την αναδρομική έκθεση για τον σπουδαίο Έλληνα δημιουργό, Γιάννη Γαΐτη, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του. Η έκθεση βρίσκεται στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη με τίτλο «Γιάννης Γαΐτης. Η Ουσία του Απρόσωπου», η οποία μόλις πριν λίγες μέρες ανακοίνωσε την παράτασή της έως τις 31 Οκτωβρίου. Αυτό σημαίνει πως όσοι δεν πρόλαβαν, θα έχουν ακόμη την ευκαιρία να την επισκεφτούν. Εγώ ήμουν εκείνη που πήγε μόνη της γιατί καθόλου δεν την πτοεί η μοναξιά σε μια αίθουσα γεμάτη τέχνη και σίγουρα θα στεναχωριόταν περισσότερο εάν την έχανε.

Το ήσυχο πρωινό μου έδωσε την ευκαιρία να απολαύσω με ελάχιστο και, ορισμένες φορές, και καθόλου κόσμο τους τρεις ορόφους που κατακλύζονταν από τους πίνακες και τα γλυπτά του. Η πλήρης ηρεμία έδινε ακόμη μεγαλύτερο βάρος σε όσα απεικονίζονταν. Παρόλο που στο παρελθόν είχα επισκεφτεί μια ακόμη έκθεση με αποκλειστικά δικά του έργα, πολύ λίγα από εκείνα βρίσκονταν στην τωρινή. Γίνεται, πράγματι, μια ολοκληρωμένη αναδρομή στην καλλιτεχνική του πορεία. Η έκθεση ξεκινά με πορτραίτα που ζωγράφιζε στις αρχές της πορείας του, με ένα διαφορετικό στυλ από αυτό που τον κάνει αναγνωρίσιμο. Το πολύ ενδιαφέρον και διαφορετικό κομμάτι της έκθεσης και μια άκρως ευχάριστη έκπληξη για εμένα, ήταν η αίθουσα που φιλοξενούσε αποκλειστικά και μόνο έργα της γυναίκας του, της Γαβριέλλας Σίμωσι. Πρόκειται να δείτε τα γλυπτά της, φτιαγμένα από γύψο, πολυεστέρα και ορείχαλκο αλλά και ένα μέρος των κολλάζ που δημιούργησε. Η γυναίκα του αποτέλεσε μούσα για τον ίδιο και η συνομιλία των έργων τους στην ίδια έκθεση είναι το λιγότερο ρομαντική. Έπειτα δίνεται η ευκαιρία στον επισκέπτη να οδηγηθεί βήμα-βήμα στην εξέλιξη των μικρών ανθρώπων, που έγιναν σήμα κατατεθέν του Γαΐτη. Αυτά τα Ανθρωπάκια που «εμμονικά» δεν σταμάτησε να ζωγραφίζει, συμβόλιζαν για τον ίδιο την μαζοποίηση, απόρροια του καπιταλισμού, την άκριτη ομοιομορφία και αποτέλεσαν ένας τρόπος μαρτυρίας που ο ίδιος ο καλλιτέχνης επιχειρούσε να κάνει.
Φωτεινή Νικολίτσα

Την Παρασκευή πήγα στο 1ο Προσβάσιμο Hip Hop Festival (ή μάλλον στην πρώτη καθολικά προσβάσιμη συναυλία της ζωής μου), δηλαδή στο Beat the Barriers Festival του Αthens City Festival και των Cool Crips (μια από τις πιο κουλ ομάδες που θα βρεις στα social media) στην Τεχνόπολη. Τι σημαίνει προσβάσιμη συναυλία; Εύλογο να αναρωτιεσαι μιας και δεν είναι κάτι που βλέπουμε και συχνά στην Ελλάδα. Σημαίνει ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας υπήρχαν υπότιτλοι πίσω από τη σκηνή σε μια γιγαντοοθονη για να μπορούν να απολαύσουν τα κωφά και βαρηκοα άτομα τις ρίμες των Expe, Κάτοχος, ΝΤΜ και Saske. Επίσης υπήρχε μια ειδική πλατφόρμα για ανθρώπους που χρησιμοποιούν αμαξίδια, προσβάσιμες τουαλέτες και ένα σωρό άλλα πράγματα που δεν πρόσεξα αλλά έμαθα στην συνέχεια ότι παρέχονταν (όπως safe spots, προσωπικό με γνώση της νοηματικής γλώσσας, parking για ανάπηρα άτομα, ακόμα και όχημα για την μετακίνηση ατόμων με περιορισμένη κινητικότητα). Δηλαδή μια λίστα με πράγματα, τα οποία είναι απαραίτητα για να μπορεί μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων να απολαύσει μια συναυλία, κι όμως δεν έχω δει να εφαρμόζονται σε καμία άλλη συναυλία που έχω πάει. Μιας και έγινε η αρχή – και μιας και οι υπηρεσίες αυτές δεν είναι τίποτα το εξωπραγματικό ή μη υλοποιήσιμο – ελπίζω να γίνουν βήματα, ώστε οι συναυλίες και τα θεάματα – από κρατικούς/δημόσιους τουλάχιστον φορείς – να απευθύνονται σε όλους – αλλά όντως σε όλους. Μακάρι το Beat the Barriers Festival να είναι κάτι που μπορεί να καθιερωθεί, γιατί πραγματικά περάσαμε τέλεια. Κάτοχος και Expe φοβεροί, ο Νέγρος του Μοριά έβαλε “φωτιά” στη σκηνή με την ενέργεια του (και χάρηκα πολύ που ακούσαμε και μερικά από τα νέα τραγούδια του από τον ολόφρεσκο δίσκο του, ΘΡΑΣΟΣ), ενώ ο Saske όπως πάντα μας έκανε όλους να τραγουδάμε στίχο στίχο τα κομμάτια του, επίσης με φουλ ενέργεια. Από τους καλύτερους τρόπους να ξεκινήσει το συναυλιακό καλοκαίρι.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου