Τα νέα ελληνικά έργα που ξεχώρισαν αυτήν την Άνοιξη

Το φαινόμενο εγκαινιάστηκε, τρόπον τινά, πέρυσι. Παραστάσεις μικρότερης κλίμακας έκαναν πρεμιέρα προς το επίσημο τέλος της χειμερινής σεζόν, λίγο πριν και κυρίως μετά το Πάσχα, βασισμένες σε νέα ελληνικά έργα. Την περσινή αξιοσημείωτη σοδειά – θυμίζουμε την «Επαρχία», το «Νυχιάνγκ», το «Labor», «Το σφαγείο του έρωτα» και τους «Αριστερόχειρες» – συνεχίζει η φετινή συγκομιδή από νέα ελληνικά έργα (στην πλειονότητα τους γραμμένα από ηθοποιούς) που εμπλουτίζουν την φτωχή, από καινούργιο υλικό, ελληνική δραματουργία. Και βάζουν κάτω τελεία στην πληθωρική θεατρική περίοδο με ελπιδοφόρο πρόσημο.

Γιώργος Τσουρής και Χριστίνα Τσάφου. @Ανδρέας Παπακωνσταντίνου.

Το τρίτο έργο του Γιωργή Τσουρή (συμπεριλαμβανομένου και του ντεμπούτου του με τον «Χαρτοπόλεμο» σε συνεργασία με τον Βαγγέλη Ρωμνιό) είναι ένα δυνατό συγγραφικό comeback. Η προβληματική του (όπως και στα 170 τετραγωνικά) παραμένει η ίδια: Οι παθογένειες της ελληνικής οικογένειας, τα συμπλέγματα που δημιουργεί στους Έλληνες η ανάγκη της ιδιοκτησίας – επί τω απλούστερο η ανάγκη για ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του – η δυσκολία να ωριμάσουμε ως άτομα και κοινωνία, κυριαρχούν στην δραματουργία. Η πλοκή θέλει ένα ζευγάρι να έχει μόλις έχει μετακομίσει σε ένα καινούργιο σπίτι στα προάστια στην προσπάθεια του να ξεχάσει την απώλεια του αγέννητου παιδιού τους. Η καινούργια αρχή γίνεται, όμως, φορτωμένη με παλιά βάρη και η αδυναμία να επικοινωνήσουν ουσιαστικά δεν θα αργήσει να τους πνίξει. Ρεαλιστικό θέατρο αποτυπωμένο από τον σταθερό συνεργάτη του Τσουρή, τον σκηνοθέτη Γιώργο Παλούμπη, με ένταση – συχνά πολλή περισσότερη από την αναγκαία – σαρκασμό, κλιμάκωση του σασπένς αλλά και με πολύ καλές ερμηνείες από τον ίδιο τον Τσουρή, την Ελεάννα Καυκαλά, τον Θανάση Ζερίτη, την Χριστίνα Τσάφου και τον Μιχαήλ Μελίσση.
Έως 28 Μαΐου

Το πολιτικό θέατρο – και για να μην είμαστε άδικοι με τις προηγούμενες δουλειές τους – το κοινωνικά ενεργό θέατρο έχει εδραιωθεί ως το σημείο αναφοράς των παραστάσεων της ομάδας 4Frontal. Ειδικά μετά το άνοιγμα της ομάδας σε δικά της θεατρικά έργα με την υπογραφή του μέλους της, Νεφέλης Μαϊστράλη («Η εκπαίδευση εις τα του οίκου δια νεαράς κορασίδας» και «Οι αριστερόχειρες») τώρα συστήνει μια καινούργια δραματουργία σε υβριδική φόρμα: Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Θανάση Σκρουμπέλου, η Μαϊστράλη κάνει μια θεατρική διασκευή (στα όρια της μετασκευής αφού έχει προτάξει συγκεκριμένους ήρωες) αποκαλύπτοντας τα τεκταινόμενα στο υπόγειο της Χαβάης: Τον πρώτο οίκο ανοχής της πόλης στην δεκαετία του ’60 όπου εκδίδονταν νεαρά αγόρια ντυμένα κορίτσια. Η διχασμένη μετεμφυλιακή κοινωνία διατρέχει τα αδιέξοδα των τραβεστί, των πρώτων που τόλμησαν να διεκδικήσουν μια ελευθερία έκφρασης έστω κι αν αυτό είχε το κόστος της πορνείας. Ρεαλιστικό θέατρο, ανάμεσα στην αφήγηση και την πρόζα, με ακραιφνή πολιτική θέση, γκροτέσκα ξεσπάσματα (καμιά φορά πιο έντονα από την ανάγκη του κειμένου) αλλά τελικά ωραία προσπάθεια που ρίχνει φως σε μια σκοτεινή ιστορική περίοδο με ακόμα πιο σκοτεινά υπόγεια για τους αποκλεισμένους. Σκηνοθετεί ο Θανάσης Ζερίτης και παίζουν με τόλμη οι Σταύρος Γιαννουλάδης, Χάρης Κρεμμύδας, Γιάννης Λατουσάκης, Νεφέλη Μαϊστράλη, Διονύσης Πιφέας, Πάνος Τοψίδης.
Έως 28 Μαΐου

Αλέξανδρος Μαυρόπουλος και Μαρία Ζορμπά. @Χρήστος Συμεωνίδης

Συνεχίζει να καρποφορεί η Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής που τρέχουν για λογαριασμό του θεάτρου Πορεία οι συγγραφείς Θανάσης Τριαρίδης και Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης. Το φετινό έργο που αναδείχθηκε από το ετήσιο εργαστήριο έρχεται από μια γιατρό εντατικολόγο, την Μαρία Δριμή για να καταπιαστεί – όπως και όλα τα προηγούμενα διακεκριμένα πονήματα της Σχολής – με τους καταπιεστικούς οικογενειακούς δεσμούς. Εδώ, η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας αναπτύσσει τη σκέψη της πάνω σε μια πολύ πρωτότυπη ιδέα: Ένας καταξιωμένος συγγραφέας με αγοραφοβική συμπεριφορά, αποσυρμένος από τον κόσμο από την παιδική του ηλικία, δέχεται πιέσεις από τον εκδοτικό του οίκο για να εμφανιστεί στο κοινό. Για το σκοπό αυτό ο συγγραφέας, χειραγωγούμενος από τη δεσποτική μητέρα του, αποφασίζει να προσλάβει έναν άνδρα για να τον «υποδύεται» στις κοινωνικές και επαγγελματικές υποχρεώσεις. Ωραίοι χαρακτήρες, αγωνιώδης κλιμάκωση της πλοκής, ρωγμές σαρκασμού και η σκιά μιας στρεβλής γονεϊκής σχέσης αναδεικνύεται από την, γεμάτη φρέσκιες ιδέες, αναπαράσταση του Ρώσου σκηνοθέτη Σεργκέϊ Οκούνεφ – ο οποίος φροντίζει να μακιγιάρει σκηνοθετικά και την εύκολη δραματουργική κορύφωση του κειμένου. Καίριες και φορτισμένες ερμηνείες από τους Αλέξανδρο Μαυρόπουλο, Μαρία Ζορμπά και Χάρη Τζωρτζάκη.
Έως 30 Μαΐου

Σκηνή της παράστασης. @Πάτροκλος Σκαφίδας.

Περιηγήθηκαν σε έργα θεατρικά και λογοτεχνικά, ελληνικά και ξένα για να φτάσουν σήμερα, σε μια ώριμη στιγμή τους, να αναδεικνύουν το σύγγραμμα ενός μέλους τους. Οι C for Circus προκρίνουν το νέο έργο της Βαλέριας Δημητριάδου “Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον” που, εκτός από το κείμενο υπογράφει την σκηνοθεσία και τη μουσική. Καταπιάνεται με ένα εφιαλτικό κοινωνικό θέμα, το sex trafficking, γράφει ένα έργο που μπορεί να μιλήσει σε όλες τις γλώσσες, αναδεικνύει πολλές πτυχές της οδυνηρής διαδρομής των θυμάτων χωρίς ωμότητα αλλά και χωρίς ωραιοποιήσεις και επιτρέπει στην ρεαλιστική αφήγηση να βρει λυρικές εξόδους. Kαι παρά τις σκηνοθετικές αστοχίες που στοιχίζουν συχνά στο ρυθμό της παράστασης, κάνει ένα αξιόλογο ντεμπούτο και ως συγγραφέας και ως σκηνοθέτρια. Περιβάλλεται, βέβαια, από μια συνεκτική ομάδα με κυρίαρχο προσόν την σκηνική της ενέργεια. Από την πολυμελή διανομή ξεχωρίζουν οι Αθηνά Σακαλή, Παναγιώτης Γαβρέλας, Νικόλας Παπαδομιχελάκη, Μαρία Κατσανδρή, Βαγγέλης Αμπατζής.
Έως 31 Μαΐου