Status Update: Δημήτρης Γκουτζαμάνης, ηθοποιός – σκηνοθέτης

Έχω πολλές αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια που με συνοδεύουν μέχρι και σήμερα. Οι σημαντικότερες έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου και συνεχίζω να τους έχω. Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου από την παιδική μου ηλικία παραμένουν δίπλα μου και συνεχίζουμε να έχουμε στενή σχέση.

Με μάγευε και εξακολουθεί να με μαγεύει μέχρι σήμερα. Το να μπορέσω να «ζήσω» διαφορετικές εμπειρίες και ζωές είναι κάτι που πάντα με γοήτευε.

Είχα ενδοιασμούς στην αρχή οι οποίοι σχετίζονταν, όχι με το αν μου αρέσει η υποκριτική, αλλά με το αν θα είναι αρκετή για να με βιοπορίσει. Τελικά μέχρι στιγμής τα καταφέρνει.

Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι η αγωνία που είχα μέχρι να πατήσω στη σκηνή, μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Ουσιαστικά είναι η ίδια αγωνία σε κάθε πρεμιέρα (λίγο πιο έντονη).

Photo credits: Valentino Papaconstantinou

Η ζωντάνια και η επικοινωνία του θεάτρου, η μαζικότητα και λαϊκότητα της τηλεόρασης, η ολοκλήρωση ενός οράματος που μένει για πάντα μέσα από τον κινηματογράφο. Το κάθε μέσο έχει τους δικούς του κώδικες και γοητεύει για διαφορετικούς λόγους.

Γι’ αυτό θεωρώ πως έλκομαι κυρίως από κλασσικά έργα και ρόλους. Θέλω να παίξω πάρα πολλούς ρόλους (μακάρι να μου δοθεί η ευκαιρία).

Είναι ένα έργο που έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα και γοητευτική ιστορία. Στον πυρήνα της αναδεικνύει στοιχεία της ανθρώπινης εμπειρίας όπως η πλεονεξία, ο εγωισμός, η κυριαρχία, η εξουσία, η σχέση του άντρα και της γυναίκας. Στην ουσία του όμως είναι ένα πολιτικό έργο που αφορά τον σύγχρονο θεατή, καθώς φωτίζει τη σχέση που έχει εξουσιαστή με τον εξουσιαζόμενο. Μια σχέση θεμελιώδης για την ανθρώπινη κοινωνία.

Ο πρώτος σχετίζεται με το να απολαύσει ο θεατής την ομορφιά και τον λόγο του κειμένου του Σαίξπηρ, ο δεύτερος να φωτίσει την πλεονεξία του ανθρώπου και πώς όταν διαπράττει ύβρη και λειτουργεί χωρίς μέτρο, τελικά οδηγείται στην καταστροφή. Ο τρίτος πυλώνας, πιο πολιτικός και υπαρξιακός, έχει να κάνει με το ότι πάντα υπάρχει ένας εξουσιαστής που καθορίζει τη μοίρα του εξουσιαζόμενου. Δεν έχει σημασία τελικά αν είναι «καλός» ή «κακός», σημασία έχει ότι ως εξουσιαζόμενοι πρέπει να έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας και να μην αφηνόμαστε έρμαια στις ορέξεις και τις διαθέσεις του κάθε εξουσιαστή.

«Η τραγική ιστορία των Μακμπέθ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, παρουσιάζεται έως την Κυριακή 11 Ιουνίου 2023 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, σε μετάφραση από το πρωτότυπο και διασκευή για δύο πρόσωπα, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Γκουτζαμάνη.

«Γιατί τόσο βαθιά στο αίμα έχω χωθεί, που κι αν βήμα άλλο να μην κάνω, η επιστροφή το ίδιο οδυνηρή με το μπροστά θα είναι».

Το βασικό που ανακάλυψα μέσα από την τριβή μαζί του είναι ότι πολλές φορές δεν ζυγίζουμε σωστά τις συνέπειες των πράξεών μας. Παραβλέπουμε παραμέτρους – αρκετές φορές και ηθελημένα – ελπίζοντας ότι θα μάς βγει η ζαριά και το ρίσκο. Συνήθως όμως αυτές οι παράτολμες αποφάσεις οδηγούν στην καταστροφή.

Αυτό το είχα αντιμετωπίσει ακόμη μια φορά, όταν είχα ανεβάσει τον «Εραστή» του Χάρολντ Πίντερ. Είναι αρκετά δύσκολο και απαιτητικό, αλλά όταν έχω ένα ξεκάθαρο όραμα για το έργο και πώς θέλω να ανεβεί τότε ξέρω και πού θέλω να πάει και ο ρόλος. Σε αυτό το εγχείρημα είναι πολύ σημαντικό το ποιοι είναι δίπλα σου, οι συνεργάτες σου, η βοήθειά τους ήταν καταλυτική για να πάρει σάρκα και οστά το όραμά μου πάνω στο κείμενο. Η Κρίστη Παπαδοπούλου, η Γιοβάννα Μακκά, η Ναταλία Κηρύκου και ο Νίκος Νικολαΐδης με βοήθησαν ουσιαστικά και χωρίς αυτούς δεν ξέρω τι μορφή θα είχε η παράστασή μας.

Photo credits: Constantinos Lepouris

«Η ζωή είναι σαν μια περιφερόμενη σκιά, ένας καημένος θεατρίνος που περπατά περήφανος κι αγχώνεται για την ώρα που θα ανέβει στη σκηνή κι έπειτα, εξαφανίζεται για πάντα».

Γέλιο.