Η Lady On A Bike μάς μιλά για τις εκπλήξεις (και την ανεξαρτησία) που κρύβει η ποδηλασία

Η Ειρήνη Ευφραιμίδη ξεκίνησε πριν από 1 χρόνο να μοιράζεται μέσω του blog της «Lady Οn Α Βike» τις ποδηλατικές της εμπειρίες. Είχε μόλις ανακαλύψει τη μεγάλη αγάπη που έτρεφε για αυτό το συναρπαστικό μέσο μετακίνησης και ήθελε να φέρει και άλλους ανθρώπους σε επαφή με τον «μαγικό» κόσμο της ποδηλασίας.

Αρκετές διαδρομές και μοναδικές εμπειρίες μετά, τις οποίες πάντα καταγράφει με λεπτομέρειες στο blog της, το ποδήλατο είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής της και δηλώνει «ερασιτέχνισσα ποδηλάτισσα».

Σε εμάς, αποκάλυψε τα πάντα γύρω από τη σχέση της με τη ποδηλασία, την αγαπημένη της ποδηλατική διαδρομή αλλά και τους κινδύνους που κρύβει αυτό το «χόμπι», και έδωσε φυσικά χρήσιμες συμβουλές σε όσους θέλουν να συνδέσουν την καθημερινότητά τους με το ποδήλατο!

Η Lady On A Bike στον Διόνυσο Αττικής.

Μπαααα, πού να βρω χρόνο για ποδήλατο –ή και για οτιδήποτε άλλο δηλαδή- όσο είχα ανήλικα παιδιά, εγώ η δόλια εργαζόμενη μητέρα. Ούτε κατά διάνοια. Αλλά υπήρχε φως στην άκρη του τούνελ. Το 2018, μόλις ενηλικιώθηκαν τα παιδιά μου, αποφάσισα να αξιοποιήσω το ποδήλατο που σκονιζόταν στην αποθήκη και να πάω μέχρι το περίπτερο για παγωτό. Η πεντάλεπτη διαδρομή μου φάνηκε εξωτική και δοκίμασα την επόμενη μέρα να πάω μέχρι την πλατεία, την τρίτη μέρα στο super market και όλα αυτά, να λάβετε υπόψη σας, ενόσω μένω σε βουνό! Από τότε, έχω γυρίσει ένα σωρό μέρη της Ελλάδας, αλλά και τις Ευρώπης, με το ποδηλατάκι μου.

Ούτε ένας. Μόνο μία από τις τρεις γάτες μου, η άσπρη, με παρακαλά να την πάρω μαζί μου, και το σκέφτομαι σοβαρά πολλές φορές!

Ανάλογα με το επίπεδο της παλαβομάρας του καθενός, είναι από πανεύκολο έως πανδύσκολο. Εγώ με level παλαβομάρας στο κόκκινο, ξεκίνησα με ένα παλιό mountain bike, ένα Ideal Hillmaster, και τίποτε άλλο. Επειδή η ευχαρίστηση που αντλούσα από τις ποδηλατοβόλτες ήταν πολύ μεγάλη, άρχισα να ψάχνομαι περισσότερο. Σύντομα διαπίστωσα ότι τα απολύτως απαραίτητα ήταν ένα κράνος για πιθανές τούμπες, αλλά κυρίως για χαμηλά κλαδιά δένδρων που τα τρως κατακούτελα, αλλά και για προστασία από τον ήλιο και καλό εξαερισμό της κεφαλής. Έπειτα είναι εξαιρετικά χρήσιμο ένα ποδηλατικό παντελονάκι με επίθεμα σιλικόνης, το «πάμπερ» όπως το λένε οι ποδηλάτες, γιατί μετά από 1-2 ώρες πάνω στη σέλα τα πράγματα γίνονται δύσκολα, ποδηλατικά γάντια, γιατί οι παλάμες κοκκινίζουν από το σφίξιμο στα χερούλια και ποδηλατικά γυαλιά γιατί κυκλοφορούν πολλά μυγάκια.

Βέβαια, διαπίστωσα ότι υπήρχε ελάχιστη ποικιλία σε γυναικείο ποδηλατικό εξοπλισμό κι έτσι κατέφυγα σε κινέζικά e-shop, τα οποία μπορεί να είχαν μέτρια ποιότητα αλλά διέθεταν μεγάλη ποικιλία. Όπως είναι προφανές, δεν μπορεί μία ποδηλάτισσα που σέβεται τον εαυτό της να κυκλοφορεί στις ερημιές χωρίς ασορτί μπλούζα-γάντι-γυαλί, μην λέμε ότι θέλουμε! Βέβαια αν κάποιος θέλει να βάλει και διανυκτέρευση στο πρόγραμμα, θα χρειαστούν και τα σχετικά μπαγκάζια!

Οι περισσότεροι ποδηλάτες προτιμούν τις ποδηλατικές ομάδες όπως και οι πεζοπόροι τους πεζοπορικούς συλλόγους. Είναι ασφαλείς, οργανωμένες, αν συμβεί ένα λάστιχο ξέρουν να το αλλάξουν. Δεν χρειάζεται να έχεις προγραμματίσει τίποτε, πολλές φορές κανονίζουν και την μεταφορά των ποδηλάτων, τις διανυκτερεύεις κλπ. Η κάθε ομάδα έχει έναν ρυθμό, που μπορεί να μην ταιριάζει στον καθένα. Δοκίμασα με μία ομάδα τύπου «ραχάτι» που δεν πηγαίναμε πουθενά και μετά δοκίμασα με μία ομάδα τούρμπο, που κόντεψα να αφήσω τα κοκαλάκια μου στα κατσάβραχα.

Επίσης οι περισσότερες ομάδες κατασκηνώνουν χειμώνα-καλοκαίρι στην ύπαιθρο και κουβαλάνε όλον τον κατασκηνωτικό εξοπλισμό πάνω στο ποδήλατο. Σεβαστό και αξιοθαύμαστο, αλλά εγώ θέλω το βράδυ το ζεστό ντουσάκι μου και ένα μαλακό στρώμα, όχι να κοιμάμαι με αστραπές, βροντές και ύποπτα ζώα γύρω από τη σκηνή μου. Είπαμε περιπέτεια, αλλά με μέτρο! Έτσι ταξιδεύω συνήθως μόνη μου ή με μικρή παρέα. Η ανεξαρτησία είναι ένα μεγάλο προσόν της ποδηλασίας. Εξάλλου, ένα σημαντικό μέρος τις απόλαυσης είναι η προετοιμασία του ταξιδιού. Τις κρύες νύχτες του χειμώνα τις περνάω πάνω από το Street View ή το Google Earth για να μελετάω μέτρο-μέτρο όλη τη διαδρομή και τα αξιοθέατά της. Πολύ χαριτωμένο είναι και το app του Relive που αναπαραγάγει όλη τη διαδρομή σε συνδυασμό με φωτογραφίες μου!

Το συναίσθημα είναι σαφές και διασταυρωμένο και με άλλους ποδηλάτο-ταξιδιώτες. Η ποδηλασία προσφέρει μία εξαιρετικά μοναδική ικανοποίηση και αυτό οφείλεται στο συνδυασμό άσκησης, τρομερής ανεξαρτησίας –που δεν την έχεις με το αυτοκίνητο- και δυνατότητας να καλύψεις μακρινές αποστάσεις –που δεν την έχεις με το περπάτημα ή το τρέξιμο. Το βασικό όμως είναι πως απολαμβάνω τα τοπία και ταυτόχρονα κυριολεκτικά εισπνέω τη διαδρομή! Κάποιος τσιγαρίζει κρεμμυδάκια στον Άγιο Γεώργιο Λιχάδας, κάποιος φοράει αντηλιακό καρύδα στην παραλία του Λέχαιου, στη Νεμέα έχουν απλώσει τα τσάμπουρα να ξεραθούν στον ήλιο, στην Κερκίνη τα βουβάλια έχουν γεμίσει τον τόπο σβουνιές, στο Δούναβη το δάσος μοσχοβολάει, στη θάλασσα του Μαρμαρά μόλις κούρεψαν το γκαζόν και οι οικογένειες απλώνουν τις κουβέρτες τους για πικ-νικ. Μία πανδαισία αρωμάτων και μαγευτικών τοπίων στη διάθεσή μου. Όπου μου αρέσει σταματάω, αν δω κάποιο ενδιαφέρον μονοπάτι κάνω μία παράκαμψη, αν κουραστώ βρίσκω μία ωραία σκιά στην παραλία και κάνω σιέστα. Νομίζω ότι μόνο το ποδήλατο προσφέρει τέτοια απολαυστική ανεξαρτησία.

Η Lady On A Bike στην παραλία Καστέλλο της Χαλκιδικής.

Το Lady On A Bike το ξεκίνησα το 2022. Για πολλά χρόνια έκανα βόλτες μόνη μου, γιατί δεν έβρισκα κανέναν να με ακολουθήσει. Όταν είδα κι αποείδα, σκέφτηκα να βάλω μία αγγελία στο Facebook. Δεν κάνω πλάκα! Έκανα μία ανάρτηση του τύπου «γυναίκα μεσήλιξ μόνη ψάχνει» μήπως ψαρέψω καμία συνποδηλάτισσα. Και έπιασε! Άρχισα να δικτυώνομαι σιγά-σιγά, βρήκα κι άλλες κοπέλες στην ηλικία μου, που να έχουν όρεξη για περιπέτεια και ένα επίπεδο καλής φυσικής κατάστασης και αρχίσαμε να οργώνουμε τα μονοπάτια. Όλο αυτό το διάστημα ανέβαζα και καμία φωτογραφία στα Social Media, έγραφα αναλυτικές λεζάντες και είχα γκελ. Άσε που μετά κοίταζα τις φωτογραφίες και χαιρόμουνα μόνη μου. Έτσι ξεκίνησα το Blog για να ξαναζώ τις υπέροχες ποδηλατικές μου εμπειρίες!

Απ’ ότι μαθαίνω, πράγματι αρκετός κόσμος συμβουλεύεται τις εκδρομές μου, τις δοκιμάζει και περνάει πολύ καλά. Βλέπετε, ένα μεγάλο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει ο υποψήφιος ποδηλατο-ταξιδευτής είναι ο φόβος του άγνωστου. Εγώ πήγαινα ολομόναχη σε δρομάκια που δεν είχα ξαναπάει ποτέ, μέσα στις ερημιές. Όταν όμως βλέπουν οι φίλοι μου ότι η διαδρομή είναι βατή, πανέμορφη και ασφαλής και θα φθάσουν κάπου που μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ και να συνεχίσουν το πρωί, τα πράγματα αλλάζουν. Σε κάθε διαδρομή/άρθρο προσπαθώ να εντάσσω και όποια ενδιαφέρουσα πληροφορία συναντάω για κάθε τοποθεσία, την οποία διερευνώ αναλυτικά επί τόπου ή στο διαδίκτυο. Μία τέτοια πολύ ενδιαφέρουσα «αποκάλυψη» ήταν οι Μυκηναϊκοί τάφοι στα Αηδόνια της Νεμέας, ένα αρχαίο νεκροταφείο φόρα-πατρίδα σε ένα έρημο, ξέφραγο ελαιώνα, απογυμνωμένο από τους αρχαιοκάπηλους. Είμαι και ποδηλάτισσα και ντετέκτιβ! Άλλη «αποκάλυψη» ήταν το προϊστορικό σπήλαιο της Θεόπετρας, πάνω στο Ληθαίο ποταμό, έξω από τα Τρίκαλα.

Κάθε ταξίδι έχει και μία ενδιαφέρουσα έκπληξη.

Δυσκολίες; Χμμμμ. Αν αποφασίσει κανείς να βγει από το comfort zone του, γιατί περί αυτού πρόκειται, όλα είναι δύσκολα και πρέπει να το γλεντάμε. Έχει κουβάλημα και φόρτωμα, γεμίζεις γράσα από την αλυσίδα, σε τρομάζουν τα σκυλιά στα χωράφια, σε πιάνει μία ξαφνική μπόρα, τα τριβόλια τρυπάνε τα λάστιχα, μια τούμπα σε αφήνει ματωμένη στην ερημιά. Ε και; Έχουμε μούσκουλα για να φορτώνουμε το ποδήλατο στο αυτοκίνητο, η φίλη μου η Εριφύλη με έμαθε να βάζω στη θέση της την αλυσίδα χωρίς να λερώνομαι, έχω μαζί μου αδιάβροχο πόντσο, για τα τριβόλια έχω αφρό φουσκώματος που δουλεύει περίφημα, για τα σκυλιά έχω μία κόρνα γηπέδου στην τσάντα μου, και δεν έχω τούμπες γιατί πηγαίνω πολύ αργά, άσε που κουβαλάω πάντα πλήρες φαρμακείο με Pulvo, άρνικα και πάγο σε σπρέι. Αμέ!

Η πιο «ανησυχητική» διαδρομή που έχω κάνει είναι η διαδρομή από τη Νικήτη στο Πόρτο Κουφό, γιατί ήμουν μέσα σε έρημα μέρη για 60 χιλιόμετρα με συνεχείς ανηφορο-κατηφόρες. Βέβαια τα τοπία που βλέπει κανείς στο δεξί μέρος της Σιμωνίας είναι μοναδικά και ακριβοθώρητα, αλλά τα χρειάστηκα λιγάκι… Συμβουλή για αρχάριους από παθούσα: ποτέ μα ποτέ μην κάνετε κάτι άλλο με τα χέρια σας, όταν κρατάτε το τιμόνι του ποδηλάτου. Μην προσπαθήσετε να πιείτε νερό ή να σηκώσετε το κινητό σας ή να βγάλετε φωτογραφία εν κινήσει. Θα πέσετε και θα πονέσει.

Τα πάντα πρέπει να προσέχει. Τα μάτια του δεκατέσσερα. Εκτός από τα προφανή, να σας πω όμως τους κανόνες της Lady on a Bike. Δεν κάνω ποτέ ποδήλατο σε δρόμο με αυτοκίνητα. Ποτέ μέσα στην Αθήνα, εκτός βέβαια από την περίοδο του Lockdown, που πήγαινα από την Κηφισιά για σουβλάκι στο Μοναστηράκι και μετά για γλυκό στο Φλοίσβο χωρίς να συναντήσω ούτε ένα όχημα, χλιδή! Εκ των πραγμάτων, για μένα το ποδήλατο δεν είναι μέσο μεταφοράς όπως είναι για τους κατοίκους των Τρικάλων, της Βιέννης ή του Amsterdam, οπότε δεν έχω κανένα λόγο να ποδηλατώ με κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιότητας ανάμεσα στους παλαβούς οδηγούς της Αθήνας. Όταν πηγαίνω σε άγνωστες διαδρομές όμως, δεν ποδηλατώ ποτέ περισσότερο από 10 λεπτά μέσα στο δάσος χωρίς να δω άνθρωπο. Αν η ερημιά γίνει πολύ… ερημική, γυρίζω πίσω. Και τέλος, χαιρετάω τους πάντες στη διαδρομή μου, βοσκούς, κυνηγούς, άλλους ποδηλάτες. Φτιάχνει το κέφι και χτίζει αλυσίδα βοήθειας.

Α ναι, εννοείται! Η Αίγινα είναι αυτή και θα σας πω την ιστορία πίσω από αυτήν την επιλογή. Όπως ήταν το συνήθειο του προηγούμενου αιώνα για τις προβληματικές εγκυμοσύνες, η μητέρα μου πριν τη σύλληψή μου με έταξε στον Άγιο Νεκτάριο. Το τάξιμο αφορούσε δύο σκέλη: πρώτον με βάφτισαν Ειρήνη-Νεκταρία, και σας πληροφορώ ότι φέρνω ακόμα γλυκά στο γραφείο στις 9 Νοεμβρίου, και δεύτερον να πηγαίνω στην Αίγινα για προσκύνημα στη Χάρη του κάθε χρόνο βρέξει-χιονίσει, πράγμα που τηρώ ανελλιπώς! Δεν ήταν δύσκολο διότι η Αίγινα είναι ένας μαγευτικός ποδηλατικός προορισμός για όλα τα επίπεδα και το “τάξιμο” αποτέλεσε το έναυσμα για να πάρω κουράγιο και να κάνω την πρώτη μου υπερπόντια ποδηλατοεκδρομή.

Η ζωγραφική πάνω σε βότσαλα είναι μία απίστευτα ψυχοθεραπευτική διαδικασία και τα βότσαλά μου από αστείες κακοτεχνίες στην αρχή έχουν εξελιχθεί σε περιζήτητα κομψοτεχνήματα που μπορεί κανείς να τα βρει στο instagram. Το χόμπι αυτό έχει ένα μόνο μειονέκτημα: να βρω στρογγυλά και λεία βότσαλα. Πολύ δύσκολο!

Στιγμιότυπο από το ποδηλατικό ταξίδι της Lady On A Bike από το Πασάου της Γερμανίας προς τη Βιέννη.

Ένα σχέδιο τη φορά. Τον Ιούλιο 2023 θα κάνουμε με τη φίλη μου τη Βαρβάρα 500 χιλιόμετρα από την Ορλεάνη στον Ατλαντικό για να δούμε τα κάστρα του Λίγηρα, ένα από τα πιο όμορφα μέρη της Ευρώπης. Του χρόνου ίσως να αλλάξουμε ήπειρο…

Κανένα μυστικό δεν έχω, γιατί είμαι εντελώς ερασιτέχνης. Δεν ξέρω καν να επιδιορθώνω το ποδήλατό μου, το οποίο όφειλα να ξέρω ως ταξιδιώτισσα με ποδήλατο. Αλλά δε βαριέσαι, υπάρχουν ένα σωρό ευγενικοί άνθρωποι για να βάλουν ένα χεράκι άμα τα βρω μπαστούνια! Δεν θα ξεχάσω ποτέ το εξής συμβάν: σε μία ποδηλατοβόλτα γύρω από τον Αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Ολυμπίας μετά από μία καταρρακτώδη, φθινοπωρινή μπόρα, ποδηλατώντας ανάμεσα στους πορτοκαλεώνες είδα έναν τσοπάνη μέσα στην ερημιά να φροντίζει το κοτέτσι του.

Σύμφωνα με τους κανόνες που ανέφερα νωρίτερα, σταμάτησα και τον καλημέρισα ευγενικά. Μου ανταπέδωσε το χαιρετισμό και συνέχισα το δρόμο μου. Μετά από μερικά χιλιόμετρα στο χωματόδρομο, βλέπω πέρα μπροστά μου να κατεβαίνει ένας αδιάβατος χείμαρρος. Έπρεπε να γυρίσω όλη τη διαδρομή πίσω. Εκείνη τη στιγμή με προσπέρασε ένα τζιπ και σταμάτησε ακριβώς πριν το χείμαρρο. Πλησίασα διστακτικά και είδα ότι στο τιμόνι καθόταν ο τσοπάνης που χαιρέτησα πρωτύτερα. «Βάλτο στην καρότσα», μου έκανε νόημα και με πέρασε απέναντι από το χείμαρρο αβρόχοις ποσί κυριολεκτικά. Μου έδωσε οδηγίες για την υπόλοιπη διαδρομή μου και αποχαιρετισθήκαμε. Έτσι είναι το ταξίδι με το ποδήλατο!