Με την πένα της συγγραφέως: Έρα Μουλάκη, “Η παλέτα των δύσκολων συναισθημάτων”

Το πρώτο μου βιβλίο μάλιστα είχε εκδοθεί πριν από περίπου 20χρόνια! Αν όμως έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στις δύο μου ενασχολήσεις, την ψυχοθεραπεία και τη συγγραφή, μάλλον θα επέλεγα την πρώτη, γιατί μου επιτρέπει να εντάξω στην δουλειά μου τη λογοτεχνία, με τη χρήση θεραπευτικών ιστοριών αλλά και παραμυθιών.

Συχνά μάλιστα, στις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες που κάνω έρχονται άνθρωποι που όταν τους ρωτήσω στα πρώτα ραντεβού πως νιώθουν, απαντούν με ένα καλά ή κακά, καθώς δυσκολεύονται να κατονομάσουν τα συναισθήματά τους.

Είναι σημαντικό να μην τα «μπλοκάρουμε» και να μην τα κρύβουμε. Είναι βοηθητικό να τους κάνουμε χώρο μέσα μας και να μαθαίνουμε τι θέλουν να μας διδάξουν, από τι θέλουν να μας προστατέψουν.

η οποία φοβάται να αντιμετωπίσει τα αρνητικά συναισθήματα. Αυτό συμβαίνει επειδή δυσκολεύεται να τα εκφράσει, όπως νομίζω συμβαίνει και σε αρκετούς από εμάς.

ή αν για παράδειγμα φοβάται κάτι, γιατί όπως ομολογεί και στην ιστορία, έτσι ένιωθε αδύναμη και μικρή. Μετά δεν νιώθει ότι χρειάζεται να κρύψει τον φόβο της, ούτε τα άλλα συναισθήματα που την δυσκολεύουν και μπορεί να τα εκφράσει και να τα αξιοποιήσει υπέρ της.

Σκέφτηκα πως θα ήταν πολύ βοηθητικό για τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς να ανακαλύψουν τρόπους με τους οποίους να μπορούν να αξιοποιήσουν το παραμύθι, αλλά και γενικότερα να μιλήσω για τη σημασία των συναισθημάτων στην συναισθηματική εξέλιξη και ωρίμανση των παιδιών. Έτσι, στο «Τετράδιο των δύσκολων συναισθημάτων» θα βρει κανείς ασκήσεις σχετικές με τα συναισθήματα για τα παιδιά αλλά και χρήσιμες οδηγίες και συμβουλές για γονείς και εκπαιδευτικούς.

Ποτέ δεν πρέπει να μένουμε στις πρώτες αντιδράσεις μας για μία κατάσταση, αλλά χρειάζεται να ψάχνουμε ποια συναισθήματα μπορεί να κρύβονται κάτω από αυτές τις αντιδράσεις, όπως για παράδειγμα τον θυμό ή το άγχος. Όσο πιο πολύ εκπαιδευόμαστε να αναγνωρίζουμε το πώς νιώθουμε σε κάθε περίσταση και τελικά αντιληφθούμε τη σημαντικότητα όλων των συναισθημάτων στη ζωή μας και τη χρησιμότητα ακόμα και των αρνητικών δύσκολων, τόσο πιο σωστά ρυθμισμένη θα είναι η συναισθηματική μας πυξίδα.

Πρέπει να μην κρύβουμε το φόβο ή το άγχος μας, επειδή κατά βάθος δεν ξέρουμε πως να βοηθήσουμε τα παιδιά να το διαχειριστούν. Τα παιδιά κάνουν ότι κάνουμε, όχι ότι τους λέμε. Εμείς είμαστε το παράδειγμα τους. Όσο πιο πολύ εκπαιδευόμαστε στην ενσυναίσθηση και μαθαίνουμε να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, τόσο πιο εύκολα θα εκπαιδεύσουμε και τα παιδιά μας όταν έρθει η ώρα.

Να προσπαθούν να διαχειριστούν συναισθήματα όπως ο θυμός και το άγχος, γιατί δεν κάνει καλό ούτε στους ίδιους ούτε στα παιδιά. Αν ένας γονιός είναι τελειομανής ή αγχώδης με τη δουλειά του, δεν μπορεί να ζητάει από το παιδί του να μην αγχώνεται για τα μαθήματά του! Το παιδί έχει μεγαλώσει με την ιδέα ότι οι επιδόσεις είναι εξαιρετικά σημαντικές και δεν είχε κάποιον να τον βοηθήσει να διαχειρίζεται το άγχος του. Άρα, η όποια αλλαγή ξεκινά πάντα από τους γονείς. Αν κάποιος νιώθει ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί για παράδειγμα τον θυμό του, ίσως το να απευθυνθεί σε ένα ειδικό να βοηθούσε.

Έχω κάνει αρκετές σκέψεις για το επόμενο βιβλίο και υπάρχουν κάποιες ιστορίες ήδη γραμμένες στο συρτάρι, αλλά πάντα αφήνω την φαντασία μου να με εκπλήξει.

θα συμφωνούσα σίγουρα μαζί της και θα ήθελα να μπορούμε όλοι να τρώτε παγωτά χειμώνα καλοκαίρι, θα φρόντιζα να μην μείνει ποτέ κανένα πλάσμα νηστικό και θα προσπαθούσα να εξαλείψω τον ρατσισμό και τις κοινωνικές ανισότητες!

παρέχοντάς τους μια σειρά από συγγενείς χαρακτήρες και καταστάσεις, για αυτό και είναι σημαντικό να αποτελούν από νωρίς μέρος της καθημερινότητάς τους. Τα σύμβολα και οι μεταφορές που περιέχουν, τα βοηθούν να αναπαραστήσουν σύνθετα συναισθήματα, ενώ στο σύνολό τους παρέχουν ένα ασφαλές και υποστηρικτικό περιβάλλον για την εξερεύνηση αυτών των συναισθημάτων.

και κάνουν τα παιδιά να αισθάνονται λιγότερο απειλητικές κάποιες καταστάσεις, δίνοντας τους την αυτοπεποίθηση αλλά και τα εργαλεία που χρειάζονται για να αναγνωρίσουν και να επεξεργαστούν τα συναισθήματα στη ζωή τους, χωρίς να αισθάνονται καταβεβλημένα ή φοβισμένα. Όπως είχε πει και ο Αϊνστάιν: «Αν θέλετε τα παιδιά σας να είναι έξυπνα, διαβάστε τους παραμύθια. Αν θέλετε να είναι πιο έξυπνα, διαβάστε τους περισσότερα παραμύθια.»