ΤΡΙΤΗ
05
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
Αν έχεις περάσει από το ΚΠΙΣΝ τον τελευταίο μήνα τότε σχεδόν σίγουρα έχεις προσέξει κάτι διαφορετικό στην Εσπλανάδα, κάτι που εκ πρώτης όψεως μοιάζει με ένα τεράστιο κιόσκι από… μπόγους πεταμενων ρούχων – και τώρα που το σκέφτομαι αυτή η πρώτη εκτίμηση δεν θα ήταν και τόσο λανθασμενη. Ουσιαστικά πρόκειται για το “Return to Sender” της αφρικανικής κολλεκτίβας NEST, την νέα μεγάλης κλίμακας εγκατάσταση του ΚΠΙΣΝ σε συνεργασία με το ΕΜΣΤ, για το οποίο είχα διαβάσει πριν από μερικές εβδομάδες εδώ και ανυπομονούσα να επισκεφτώ. Και να που την περασμένη εβδομάδα σε μια από τις συχνές πλέον επισκέψεις μου στο ΚΠΙΣΝ είχα επιτέλους τον χρόνο να κάνω μια στάση στην πολύ ιδιαίτερη αυτή εγκατάσταση – γιατί ωραίες είναι και οι φωτό με φόντο το Κανάλι, αλλά όλο το ενδιαφέρον στην πραγματικότητα κρύβεται μέσα στην όντως εντυπωσιακή αυτή κατασκευή.
Συγκεκριμένα εκείνη την ώρα προβαλλόταν ένα βίντεο από το οποιο με πολύ ξεκάθαρο τρόπο έμαθα ότι η Δύση, ανάμεσα στους πολλούς άλλους τρόπους που επιβαρύνει τις λεγόμενες “αναπτυσσόμενες “χώρες, έχει βρει ακόμα έναν τρόπο να αντιμετωπίζει τον Νότο σαν “σκουπιδότοπο”, αυτή τη φορά μέσα από την βιομηχανία της μόδας. Και ναι αυτό δεν ήταν εντελώς “brand new information” για εμένα, αλλά ως ένα άτομο που θεωρώ ότι είμαι ενημερωμένη για τις συνέπειες της γρήγορης μόδας, πολλά ήταν εκείνα που δεν ήξερα και μπορώ να πω ότι με σόκαραν, όπως για παράδειγμα το πού θα καταλήξουν κατά πάσα πιθανότητα τα ρούχα που δίνουμε για ανακύκλωση… Μιας και η γρήγορα μόδα καταστρέφει κυριολεκτικά τον πλανήτη μας, τις τοπικές κοινωνίες στους τόπους παραγωγής, τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, αλλά και τις “μικρές” επιχειρήσεις που πασχίζουν να επιβιώσουν και να “ανταγωνιστούν” τεράστιους κολοσσούς – οι οποίοι φυσικά χάρη στις μη ηθικές και μη βιώσιμες πρακτικές τους είναι ανίκητοι – νομίζω ότι αυτή η εγκατάσταση και κάθε άλλος τρόπος, με τον οποίο μπορούμε να ενημερωθούμε για αυτό το πολύ ζωντανό πρόβλημα, είναι σίγουρα μεγάλης σημασίας.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη
Και επίσημα πια μπορώ να πω πως καλωσορίζω το καλοκαίρι – κι αυτό πάντα το κάνω όχι όταν πιάνει το πρώτο 30άρι, αλλά όταν πηγαίνω στο πρώτο μουσικό γεγονός της σεζόν. Ήδη το μυαλό όλων μας είναι στις διακοπές, που κάπως είναι ένα “τσίκι” πιο κοντά. Πολύ σύντομα, άλλοι θα βρεθούν να περπατούν σε γραφικά σοκάκια σε κάποιο νησί, άλλοι θα ξαπλώνουν κάτω από τον καυτό ήλιο σε κάποια αμμουδιά, άλλοι θα φωτογραφίζουν το απέραντο γαλάζιο σε κάποιο κατάστρωμα, άλλοι θα βρεθούν να απολαμβάνουν τον ελληνικό καφέ τους κάτω από κάποιο γέρικο πλατάνι στην πλατεία κάποιου χωριού, ενώ άλλοι θα δοκιμάζουν το φρέσκο γλυκό του κουταλιού της γιαγιάς στη μικρή αυλή της. Όμορφες εικόνες. Ταξιδιάρικες. Ο καθένας από εμάς τις πλάθει με τον νου του, αλλά αν θέλει και λίγο να πάρει μια γεύση από αυτές προτού τις ζήσει ο ίδιος και τις αποτυπώσει, υπάρχει – ήδη από το 2020 – το account των “Ριζών” στο Instagram. Έχεις δεν έχεις χωριό, με τις “Ρίζες” θα είναι σαν να έχεις. Σε αυτή την online κοινότητα θα είναι σαν να ταξιδεύεις καθημερινά, νοητά στην Ελλάδα και πίσω στις ρίζες σου. Και αυτή η κοινότητα που δεν σταματά ποτέ να μάς θυμίζει πόσο πολύ αγαπάμε τους τόπους και τις παραδόσεις μας, επέστρεψε φέτος για δεύτερη χρονιά με το δικό της πανηγύρι, το ΡΙΖΕΣ ΦΕΣΤ. Έτσι κι εμείς πήραμε τους φίλους μας, προμηθευτήκαμε τις μπυρίτσες μας και τα ουζάκια μας και βρεθήκαμε ένα βράδυ του Ιούνη να πιανόμαστε από τους ώμους σε ένα πανηγύρι γεμάτο γνώριμες μελωδίες, χορούς και αναμνήσεις. Ακούσαμε το πρώτο κλαρίνο από τα Ματζούνια, σύραμε τον πρώτο νησιώτικο χορό με το Ξέφραγο Αμπέλι, κουνηθήκαμε στους ρυθμούς των μακεδονίτικων ήχων από τη Banda Entopica και τραγουδήσαμε δυνατά “ένα παπόρι έρχεται, να το πω να μη το πω” μαζί με τους Γκιντίκι. Φύγαμε γεμάτοι και έτοιμοι για ένα καλοκαίρι που ελπίζουμε να είναι ακόμη πιο γεμάτο με ξέγνοιαστες στιγμές όσο αυτές που μάς χάρισε το ΡΙΖΕΣ ΦΕΣΤ στην Τεχνόπολη.
Ευδοκία Βαζούκη
Εδώ και δύο εβδομάδες έχει κυκλοφορήσει η νέα animated ταινία Spider-man: Across The Spider-verse και βρίσκεται στην πρώτη θέση του παγκόσμιου Box Office, πράγμα αναμενόμενο αν κρίνουμε από την επιτυχία της βραβευμένης με Όσκαρ πρώτης ταινίας (Into The Spider-verse, 2018). Η περιπέτεια με τον έφηβο Miles Morales ως εναλλακτικό spider-man δεν έχει χαρακτηριστεί άδικα η καλύτερη απόδοση του ήρωα, αφού συνδυάζει το συγκλονιστικό animation με τρομερό soundtrack και ευφάνταστη αφήγηση που καταφέρνει να κρατάει μικρούς και μεγάλους φανς σε αγωνία καθ’όλη τη διάρκεια.
Το νέο κεφάλαιο του Miles Morales στο Across The Spider-Verse παίρνει τη σκυτάλη και μας ανοίγει τις πόρτες σε ένα χαοτικό, πολλά υποσχόμενο σύμπαν. Αρχικά, από τεχνικής άποψης, το animation, τα εφέ και οι επιλογές στα χρώματα δημιουργούν ένα υπερθέαμα που δεν περιμένει κανείς από μια ταινία κινουμένων σχεδίων. Η εικόνα έχει εξελιχθεί απίστευτα από την πρώτη ταινία, μιας και τα studio της Marvel & Sony είχαν 5 χρόνια να δουλέψουν επάνω στο σχέδιο. Το καταπληκτικό story-telling προσέδωσε βάθος σε παλιούς και νέους χαρακτήρες, ολοκληρώνοντας κάποιες ιστορίες και ανοίγοντας δρόμο για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα. Με διάρκεια 140 λεπτών, το σενάριο σε κρατά σε αγωνία με συνεχόμενα plot twists και το τέλος να σε αφήνει ανυπόμονο για τη συνέχεια, αφού η ταινία κλείνει με ένα μεγάλο cliffhanger. Η επόμενη ταινία αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2024.
Σπύρος Χαϊντούτης
Φωτογραφία: Φωτεινή Νικολίτσα
Την περασμένη Τρίτη βρέθηκα στο Θησείον -αυτό το υπέροχο, vintage αισθητικής θερινό σινεμά- για την πρεμιέρα της ταινίας «Black Stone», την πρώτη μεγάλου μήκους του Σπύρου Ιακωβίδη, λίγες μέρες πριν βγει στις αίθουσες. Αυτή τη στιγμή που γράφω βρίσκεται ήδη στα θερινά σινεμά και μπορείτε να την παρακολουθήσετε -μάλιστα εάν έχετε cinobo, εξασφαλίζετε το εισιτήριό σας δωρεάν!
Στην πρεμιέρα έδωσε το παρόν ο σκηνοθέτης και οι πρωταγωνιστές, δηλαδή η Ελένη Κοκκίδου, ο Julio Γιώργος Κατσής και ο Kevin Zans Ansong, ο ράπερ γνωστός και ως Νέγρος του Μοριά. Φωτογραφίσεις, συζητήσεις, μια τεράστια ουρά για ποπκορν και ένα ελαφρύ αεράκι έδωσαν στην βραδιά ένα όμορφο χάος πριν την έναρξη της προβολής. Και η ταινία ξεκίνησε…
Η πλοκή αφορά τον αγώνα μιας Ελληνίδας μάνας να βρει τον χαμένο της γιο με τη βοήθεια ενός Eλληνο-Aφρικανού ταξιτζή ενώ παράλληλα φροντίζει τον ανάπηρο γιο της. Κι αν αυτό ακούγεται ως ένα βαρύ κι ασήκωτο δράμα, σας διαβεβαιώ πως ήταν το ακριβώς αντίθετο! Μια καυστική κωμωδία με ευφυές χιούμορ που καταπιάνεται με διάφορες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, από το όνειρο κάθε γονιού να μπει το παιδί του στο δημόσιο, μέχρι την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Μα πάνω απ’ όλα, παίρνει το αρχέτυπο της θρυλικής Ελληνίδας Μάνας και μας το «σερβίρει» στην πιο αληθινή, βαθιά χιουμοριστική εκδοχή του -η Ελένη Κοκκίδου είναι αξεπέραστη! Κι όλη αυτή την ιστορία, την παρουσιάζει μέσα από το πρίσμα ενός ντοκιμαντέρ που μοιάζει λες και το παρακολουθούμε την ώρα της δημιουργίας του -ένα ντοκιμαντέρ για την αναζήτηση του χαμένου γιου. Και τόσο περίτεχνα, με την βοήθεια της φόρμας του ντοκιμαντέρ, παράγεται επιπλέον χιούμορ ενώ ερχόμαστε πιο κοντά στους ήρωες και τον κόσμο τους.
Φωτεινή Νικολίτσα
«Past Lives»
Η κινηματογραφική είδηση που τράβηξε την προσοχή μου την εβδομάδα που μάς πέρασε ήταν εκείνη που ανέφερε πως η ταινία της Celine Song «Past Lives» βρίσκεται ανάμεσα σε εκείνες που συγκεντρώνουν μέχρι στιγμής τις πιο ένθερμες κριτικές για το 2023. Συγκεκριμένα το σκορ της ταινίας, στην ιστοσελίδα Rotten Tomatoes, σε σύνολο 110 κριτικών έως τώρα, αγγίζει το 97%. Το γεγονός δεν εκπλήσσει κανέναν αφού ήδη από την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Sundance και το Φεστιβάλ του Βερολίνου το «Past Lives» κατάφερε να γοητεύσει τους πάντες. Την ταινία μπορεί να μη την έχουμε δει ακόμη στη χώρα μας, ωστόσο, μέσα μου πάντα αισθάνομαι μεγάλη χαρά όταν μια γυναίκα σκηνοθέτρια -και μάλιστα στο ντεμπούτο της- απολαμβάνει τέτοια αναγνώριση για το έργο της. Και ενώ, επιπλέον, για φέτος το καλοκαίρι, μια γυναίκα δημιουργός, η Γκρέτα Γκέργουιγκ, συγκεντρώνει πάνω της την προσοχή των κινηματογραφόφιλων με μια από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες, την «Barbie», δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι -και εδώ βρίσκεται ο λόγος που γράφω στο (-)- πως θα ήταν τα πράγματα αν οι γυναίκες δημιουργοί στην κινηματογραφική βιομηχανία είχαν πραγματικά ίσες ευκαιρίες με τους άντρες συναδέλφους τους. Πόσες περισσότερες Γκέργουικ, Σονγκ, Γουελς, Ζάο, Κάμπιον, Χάνσεν-Λόβε, Σιαμά κ.α. θα υπήρχαν ακόμη;
Τα στοιχεία είναι λίγο αποκαρδιωτικά. Για παράδειγμα, όσον αφορά το Χόλυγουντ, ο οργανισμός Annenberg Inclusion Initiative του Πανεπιστημίου της Νοτίου Καλιφόρνιας αποκάλυψε πως για το 2022 οι γυναίκες και τα μη-λευκά άτομα που βρέθηκαν στο σκηνοθετικό τιμόνι μεγάλων παραγωγών ήταν λιγότερες/οι σε σχέση με το 2021. Πίσω από τις εκατό μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες του 2022 το 9% μόνο ήταν σκηνοθετημένο από γυναίκες και από αυτές μόνο το 2.7% μη λευκές. Ενώ στα φετινά Όσκαρ η απουσία γυναικών υποψηφίων στην Κατηγορία Καλύτερης Σκηνοθεσίας ήταν ηχηρή. Από την μεριά της Ευρώπης, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο Οπτικοακουστικών Μέσων μόνο το ¼ των σκηνοθετών για το 2022 ήταν γυναίκες. Και δεν λαμβάνουμε καν υπόψιν δεδομένα σε άλλους τομείς όπως διευθυντικές θέσεις σε μεγάλα studio, φορείς, φεστιβάλ, εταιρίες διανομής ή ακόμη και το ποσοστό εκπροσώπησης των γυναικών στον χώρος της κινηματογραφικής κριτικής. Άραγε θα αλλάξει κάποτε όλο αυτό;
Αριστούλα Ζαχαρίου
