Θεατής: «Υπερβολές!» στο Θέατρο Τέχνης

Το Θέατρο Τέχνης έκλεισε τη φετινή του σεζόν με τις «Υπερβολές!» στην Οδό Φρυνίχου, ένα έργο που ξεκίνησε για 5 παραστάσεις και με την ανταπόκριση του κοινού πήρε παράταση για άλλες 3 ημέρες. Μια σπονδυλωτή παράσταση αποτελούμενη από τρία μονόπρακτα, τρεις πρωτότυπους μονολόγους για τη βία στην εποχή μας και στις ανθρώπινες σχέσεις.

Η Μαριάννα Κάλμπαρη, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και ο Γιάννης Καλαβριανός έγραψαν και σκηνοθέτησαν αντίστοιχα τις τρεις ιστορίες που συνθέτουν τις «Υπερβολές!», μια παράσταση που εξερευνά τα όρια της βίας και το πόσο «κανονικοποιημένη», σχεδόν ανεπαίσθητη, μπορεί να θεωρείται πλέον στην καθημερινή μας ζωή.

Στο πρώτο μονόπρακτο, η ηρωίδα έρχεται αντιμέτωπη με τη βίαιη φύση μια τυπικής θεατρικής ακρόασης. Μια διαδικασία δύσκολη που ενώ ξεκινά ως μια κλασσική συνέντευξη για δουλειά, ο ηθοποιός καλείται να διεκδικήσει μια θέση επί σκηνής και να αποδείξει ότι είναι άξιος μιας ευκαιρίας, απέναντι στην εκάστοτε εξουσία που, με μια φαινομενικά απλή απόφαση, μπορεί να τον κάνει να αναθεωρήσει όλη του τη ζωή.

Η Κατερίνα Λυπηρίδου, με το ταλέντο και την αισθαντική φωνή της, αποτυπώνει συγκινητικά την προσπάθεια του χαρακτήρα να αποδείξει ότι αξίζει μια θέση στο φως, μια δεύτερη ευκαιρία να κυνηγήσει το όνειρο της. Μια ευκαιρία που νιώθει ότι της αξίζει όχι επειδή είναι η καλύτερη, αλλά γιατί η κοινωνία δεν της επέτρεψε ποτέ να την διεκδικήσει με τον δικό της τρόπο. Ένα κείμενο με βάθος, που προβληματίζει έντονα, κυρίως για το θέμα των φυλετικών διακρίσεων. Θέτει πολλαπλά ερωτήματα για τα «θέλω» και τη φύση της γυναίκας, για τις προτεραιότητες και τον έλεγχο που έχει στη ζωή της, την αυτοδιάθεση του σώματος της, τα κοινωνικά στερεότυπα, τον ηλικιακό ρατσισμό και τη μητρότητα. Τελικά, αντέχουμε να ακολουθούμε τον «ασφαλή» δρόμο που χαράζει η μάστιγα των στερεοτύπων ή πρέπει να πορευτούμε με τα απωθημένα και τα όνειρα μας;

Στο δεύτερο μονόπρακτο, παρουσιάζεται το φαινόμενο της αμφίδρομης βίας. Ένας ήρωας που δέχεται κοινωνική βία και, όταν του δίνεται η ευκαιρία, ανταποδίδει. Όχι επειδή έχει την πρόθεση να βλάψει πραγματικά τον άλλον αλλά γιατί η αποπνικτική καθημερινότητα δεν του έδωσε ποτέ χώρο να εκφραστεί ελευθέρα, χωρίς να ντρέπεται για αυτό που είναι. Ο Βίκτωρας μοιάζει ένας συνηθισμένος υπάλληλος σε κατάστημα κινητής τηλεφωνίας, λίγο απόμακρος, αγχώδης και ντροπαλός. Όταν γνωρίζει εν ώρα εργασίας την Αγγελική Βίκου, μια πελάτισσα, γίνεται εμμονικός, έχει στα χέρια του όλα τα προσωπικά της δεδομένα και φτάνει στα άκρα για περάσει έστω και λίγο «πλασματικό» χρόνο μαζί της.

Ο ηθοποιός Άγγελος Μπούρας , με την αμεσότητα του, δίνει πνοή σε έναν χαρακτήρα βαθιά πληγωμένο και προβληματικό, που όμως φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ένας από εμάς. Μας παρασύρει στην ιστορία του, με ένα απρόσμενο τέλος που μάς βάζει να αναλογιστούμε: Τι είναι τελικά ο «απλός» άνθρωπος; Που μπορεί να φτάσει αν του δοθεί έστω και μια σταγόνα εξουσίας; Πόσο βίαιο είναι να έχει κανείς πρόσβαση σε όλα τα προσωπικά σου δεδομένα και πόσο δύσκολο να το αποφύγεις το 2023; Και εν τέλει, με ποια κριτήρια βλέπουμε έναν άνθρωπο ως παράξενο, γιατί τον κατακρίνουμε και πόσο διαφέρει ο καθένας μας από αυτόν;

Στο τρίτο μονόπρακτο, ο Γιάννης Καλαβριανός παραθέτει ένα κείμενο επίκαιρο για την ελληνική κοινωνία, γεμάτο χιούμορ που όμως προβληματίζει βαθιά. Σκηνικά «καλά κρυμμένης βίας» όπως αυτή της αδιαφορίας, της ακρίβειας, της γραφειοκρατίας της έλλειψης της ενσυναίσθησης και της κοινής λογικής. Η εξαιρετική Δέσποινα Γιαννοπούλου, καθισμένη σε μια καρέκλα, διηγείται με γλαφυρό ύφος τη δραματική περιπέτεια της σε μια ελληνική δημόσια υπηρεσία, που όλοι μας έχουμε βιώσει κάποια στιγμή, ενώ παράλληλα είναι μητέρα ενός θύματος των Τεμπών.

Οι άνθρωποι γύρω της, χαμένοι ο καθένας στον δικό του μικρόκοσμό, αποστασιοποιούνται με κάθε τρόπο συναισθηματικά, αδιαφορούν για την κατάσταση του διπλανού τους και για τις συνέπειες που μπορεί να έχει η συμπεριφορά τους στην ψυχοσύνθεση του. Μια κατάσταση βίας που ελλοχεύει παντού και απειλεί ανά πάσα στιγμή να ξεπηδήσει και να κατασπαράξει την ηρωίδα. Με την απλούστατη και συνάμα καθηλωτική ερμηνεία της ηθοποιού, και την σκηνοθεσία απαλλαγμένη από οτιδήποτε περιττό, ο θεατής είναι σαν να βλέπει μπροστά του όλες τις τοποθεσίες και τα πρόσωπα της ιστορίας.

Μια παράσταση επίκαιρη, με χιούμορ και βαριές αλήθειες, που καταφέρνει να σε κάνει να βγεις από την αίθουσα του θεάτρου εξίσου γεμάτος και προβληματισμένος, χωρίς…«Υπερβολές!».