Γιώργος Αθανασίου: “Τα Άνθη στα άνθη” είναι μια ταινία για την ανάγκη των ανθρώπων για σύνδεση

Ο Γιώργος Αθανασίου γεννήθηκε το 1991 στην Αθήνα. Σπούδασε Κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο Kingston του Λονδίνου, έχει εργαστεί ως σκηνοθέτης, βιντεογράφος και μοντέρ. Μέχρι πρότινος εργαζόταν στο θέατρο και τον κινηματογράφο, ενώ είχε γυρίσει τέσσερα φιλμ μικρού μήκους, τα «Δήλεσι», «ΝΟΖΙΑ», «Forever Never», «Ευχαριστώ για το σεξ».

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, με τίτλο “Τα άνθη στα άνθη”, κυκλοφόρησε φέτος στους κινηματογράφους, κάνοντας πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης – μία εμπειρία που ο σκηνοθέτης αποκαλεί “τρομακτική και συναρπαστική” παράλληλα. Με πρωταγωνιστές τους Σοφία Ιωάννου και Κωνσταντίνο Κωνιό, η ασπρόμαυρη ταινία είναι μία πολύ τρυφερή ματιά στη συνάντηση δύο φίλων, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τις τελευταίες ώρες που έχουν μαζί για να μάθουν ο ένας την άλλη βαθύτερα –  είναι δηλαδή μία ταινία ιδανική για θερινό! Προς το παρόν, θα βρείτε “Τα Άνθη στα άνθη” για μία ακόμα προβολή απόψε, Δευτέρα 19 Ιουνίου στο cine Στέλλα, ενώ την Τρίτη 20 Ιουνίου ξεκινούν οι προβολές στο cine Αλεξάνδρα.

Εμείς μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη της ταινίας, Γιώργο Αθανασίου, για το ντεμπούτο του, τη δύναμη του αυτοσχεδιασμού, την εμπειρία του να γυρίζεις μία μεγάλη μήκους ταινία για πρώτη φορά (και ανεξάρτητα), την ανάγκη μας για σύνδεση και έκφραση.

Ο κινηματογράφος μπήκε στη ζωή μου γύρω στα χρόνια που πήγαινα δημοτικό και βλέπαμε με τον πατέρα μου ταινίες του Hitchcock. Κάπου εκεί μου μπήκε το μικρόβιο και άρχισα να παίζω με μια HI-8 βιντεοκάμερα που είχαμε. Ίσως η πρώτη ταινία που ερωτεύτηκα να ήταν το Matrix. Φανταστική ακόμα και τώρα!

Πιστεύω ήταν από πάντα στα σχέδιά μου και εργαζόμουν ήδη επαγγελματικά σε διάφορους τομείς του filmmaking. Το είχα στο μυαλό μου και όταν έφυγα Αγγλία στα 19 μου, για να κάνω σπουδές κινηματογράφου. Με τη σκηνοθεσία καταπιάνομαι περισσότερο τα τελευταία χρόνια, ενώ έχω δουλέψει κυρίως μοντέρ,βοηθός κάμερας, ηλεκτρολόγος.

Ήταν τρομακτική και συναρπαστική εμπειρία. Είναι μαγικό το ότι ξαφνικά κάτι το οποίο ήταν περιορισμένο ανάμεσα σε μερικά άτομα είχε την ευκαιρία να προβληθεί σε μια γεμάτη αίθουσα, με το όνομα Τζον Κασσαβέτης! Νομίζω αυτό είναι το όνειρο, να μοιράζομαι τη δημιουργία μου με τον κόσμο.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας σκέφτηκα πόσο όμορφη θα ήταν μια ταινία, η οποία έχει σαν βάση της το διάλογο και την ανάγκη των ανθρώπων για επικοινωνία.

Σίγουρα έχει πολύ στρες και κάθε απόφαση είναι μεγάλο ρίσκο για το τελικό αποτέλεσμα. Το βασικό είναι λίγο πίστη στην ιδέα και το κόνσεπτ και μετά κάπως να αφεθείς στο τι μπορεί να συμβεί. Μπορώ να πω πως είναι μια ταινία που καταφέραμε να την κάνουμε λίγα άτομα και αυτό βοήθησε πολύ στο να έχουμε μια άνεση χρόνου να συζητάμε περισσότερο σαν ομάδα το τι κάνουμε, πάνω στο γύρισμα.

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας έβγαλα βίντεο συζητήσεις φίλων τις λιγοστές φορές που βρισκόμασταν. Την ίδια στιγμή παρατήρησα πόσο περισσότερη ανάγκη είχαμε εκείνο τον καιρό για σύνδεση μεταξύ μας. Σκέφτηκα πόσο όμορφο θα ήταν μια ταινία η οποία έχει σαν βάση της το διάλογο και την ανάγκη των ανθρώπων για επικοινωνία.

Ακριβές ποσοστό δύσκολο να σας πω, μπορώ, όμως, να πω πως ορισμένες ιστορίες είναι αληθινές, άλλες ψεύτικες, και άλλες έχουν αλλάξει από πραγματικότητα σε μύθο. Νομίζω το να μην γνωρίζει ακριβώς ο θεατής δίνει παραπάνω μυστήριο στην ταινία και σκοπεύω να το κρατήσω έτσι.

Σίγουρα ναι. Κάναμε πολλές συζητήσεις και σχέδια για το τι ακριβώς πάμε να πούμε, σε τι πλαίσια κινούμαστε, και με τι τρόπο το εκφράζουμε, αλλά γραπτό σενάριο δεν υπήρξε. Το πηγαίναμε με το πως το νιώθουμε, και η Σοφία και ο Κωνσταντίνος είχαν το ελεύθερο να αυτοσχεδιάσουν σε μεγάλο βαθμό.

Η Σοφία Ιωάννου και ο Κωνσταντίνος Κωνιός. Στιγμιότυπο από την ταινία “Τα άνθη στα άνθη” (2022, σκηνοθεσία: Γιώργος Αθανασίου)

Μου αρέσει το πόσο διαφορετικά πράγματα ακούω από το κοινό. Το τι παίρνει ο καθένας πραγματικά πολλές φορές με εκπλήσσει! Μπορώ να πω πως ιδανικά μέσα από τις ιστορίες των πρωταγωνιστών, το κοινό μπορεί να δει τον εαυτό του, τις ανησυχίες του, και ίσως να βρει λίγη θαλπωρή.

Βρίσκω ενθαρρυντικό πως και το ίδιο το κοινό ενδιαφέρεται για τον ελληνικό κινηματογράφο. Νομίζω πως αυτή είναι η κινητήρια δύναμη για να γυριστούν ταινίες

Ξεκάθαρα είναι η αίσθηση της ταινίας η οποία υπέδειξε ότι πρέπει να είναι ασπρόμαυρη. Εννοείται υπάρχει και κάτι άλλο που γίνεται όταν μια ταινία είναι ασπρόμαυρη – οι χαρακτήρες παύουν να ορίζονται από το περιβάλλον τους – αποκτούν κάτι το διαχρονικό – όπως αντίστοιχα διαχρονικός είναι ο χαρακτήρας των προβληματισμών που εκφράζουν ο ένας στην άλλη.

Πιστεύω θα έπαιρνα την οικογένεια μου και μετά όλους τους φίλους. Μετά επιτόπου θα εψαχνα κάποια λύση. Κάποιο μυστικό καταφύγιο; Κάποιο διαστημόπλοιο; Αν όχι λογικά θα πήγαινα για μπριζολάκια και μπύρες μέχρι το πρωί.

“Τα άνθη στα άνθη” (2022, σκηνοθεσία: Γιώργος Αθανασίου)

Είναι μια ταινία για την ανθρώπινη επικοινωνία, την ανάγκη των ανθρώπων για σύνδεση και για έκφραση, ενώ παράλληλα κριτικάρει σε τι βαθμό αυτό μπορεί να γίνει μέσω του διαλόγου. Παράλληλα είναι η ιστορία δύο φίλων που έχουν ανάγκη να πουν πολλά.

Πιστεύω πως υπάρχουν πολλοί δημιουργοί που βγάζουν αξιόλογες ταινίες τα τελευταία χρόνια. Σίγουρα βρίσκω ενθαρρυντικό πως και το ίδιο το κοινό ενδιαφέρεται για τον ελληνικό κινηματογράφο και νομίζω πως αυτή είναι η κινητήρια δύναμη για να γυριστούν ταινίες. Όταν καταλαβαίνεις πως η δημιουργία σου μπορεί να βρεθεί μπροστά σε ένα κοινό που μπορεί να σε καταλάβει – είναι συναρπαστικό!

Υπάρχουν στα σκαριά ιδέες για μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες, για μια σειρά, για ένα θεατρικο. Πολλά έρχονται και ελπίζω αρκετά σύντομα!