Asteroid City

Σε μια φανταστική πόλη της Νεβάδα το 1955 ένα συνέδριο αστρονόμων διακόπτεται απότομα όταν ένας εξωγήινο σκάφος εισβάλει στην περιοχή.

Απευθείας από το φεστιβάλ των Καννών μας έρχεται το νέο φιλμ του Γουές Άντερσον που ήταν υποψήφιο για το Χρυσό Φοίνικα αλλά έφυγε από την Κρουαζέτ με άδεια χέρια. Ότι περιμένεις να δεις από μια ταινία του ιδιόρρυθμου τεξανού σκηνοθέτη υπάρχει κι εδώ. Μηχανικές ερμηνείες από τους ανέκφραστους πρωταγωνιστές (πληθωρικό και λαμπερό το καστ όπως σε όλα τα φιλμ του Άντερσον), έντονο αυτοαναφορικό ύφος, τελειομανία στην ακριβή γεωμετρική κατασκευή των παστέλ σκηνικών, vintage αισθητική, πειραγμένο υποδόριο χιούμορ αλλά και μια βαθιά μελαγχολία για το συναπάντημα δύο κόσμων που χάνονται στο πέρασμα των χρόνων.

Η απουσία όμως μιας βασικής συνεκτικής ιδέας που θα δημιουργούσε τις συνθήκες περαιτέρω ανάπτυξης πλοκής (αλλά και χαρακτήρων καθώς κάποιοι σαν αυτός του συγγραφέα Έντουαρντ Νόρτον στέκουν ξεκρέμαστοι) δυσκολεύει την παρακολούθηση της ιστορίας. Ακόμη κι έτσι πάντως το «Asteroid city» που επιχειρεί μια τολμηρή σύζευξη θεάτρου, σινεμά και τηλεόρασης (η εισαγωγή του φιλμ εξηγεί πολλά για στη συνέχεια) έχει τις καλές στιγμές καθώς και τα πιασάρικα αποφθέγματα ζωής που θα ικανοποιήσουν τους φανατικούς φίλους του Γουές Αντερσον. Οι δυσλειτουργικές οικογένειες, τα παιδιά –θαύματα, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, το τέλος της αθωότητας, η σχέση ζωής και τέχνης, η οδύνη της απώλειας είναι μερικά από τα τυπικά μοτίβα που συναντάμε και πάλι στα θαυμάσια εικαστικά πλάνα του.