Με την πένα της συγγραφέως: Σοφία Χριστοπούλου, «Αποχρώσεις Ζωής»

Ο κόσμος της λογοτεχνίας δεν ήταν ποτέ μακριά από την καθημερινότητα και τις σκέψεις της Σοφίας Χριστοπούλου. Ούσα φιλόλογος με μακρά πορεία στην εκπαίδευση αλλά και την αρθρογραφία, η τέχνη της συγγραφής φάνηκε να την κερδίζει από νωρίς.

Πρόσφατα, μετά από τέσσερα δημιουργικά χρόνια γραφής και διόρθωσης, η Σοφία Χριστοπούλου έχει παρουσιάσει μία νέα λογοτεχνική πρόταση στο αναγνωστικό κοινό της Ελλάδας, το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Αποχρώσεις Ζωής» και πολλές ξεχωριστές ιστορίες αγάπης, και όχι μόνο, στις σελίδες του.

Αυτές τις αποχρώσεις της δικής της ζωής αλλά και των πρωταγωνιστών του μυθιστορήματός της μάς παρουσίασε η συγγραφέας, μιλώντας μας τόσο για το νέο της λογοτεχνικό εγχείρημα όσο και για τη μέχρι τώρα εμπειρία της στον συναρπαστικό κόσμο της συγγραφής.

Το γράψιμο ήταν άμεσα συνδεδεμένο με το επάγγελμά μου. Για 25 χρόνια υπηρέτησα ως φιλόλογος σε διάφορα σχολεία της Πάτρας. Σαν σωστή και ενημερωμένη εκπαιδευτικός έπρεπε να ετοιμάζω σχέδια μαθημάτων και σενάρια διδασκαλίας για τους μαθητές μου. Στη συνέχεια, τα επόμενα 18 χρόνια, ως Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων και Προϊσταμένη Επιστημονικής και Παιδαγωγικής  Καθοδήγησης Δ/θμιας Εκπ/σης Δυτικής Ελλάδας έπρεπε να προετοιμάζω δειγματικές διδασκαλίες αλλά και επιμορφωτικές δράσεις για τους εκπαιδευτικούς που απαιτούσαν άσκηση στο γράψιμο. Επιπλέον, οι πρώτες «δουλειές» μου ήταν άρθρα σε λογοτεχνικά και επιστημονικά περιοδικά. Πλέον πάντως, νομίζω πως θα μου άρεσε να ασχοληθώ περισσότερο με το μυθιστόρημα.

Αρχικά, η αγάπη για το βιβλίο και το διάβασμα θα πρέπει να είναι πρωταρχικό μέλημα του οικογενειακού περιβάλλοντος. Κατά τη διάρκεια της προσχολικής ηλικίας, οι γονείς θα πρέπει να κάθονται μαζί με τα παιδιά τους και να διαβάζουν ένα από τα άπειρα εξαιρετικά παιδικά βιβλία που υπάρχουν. Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες μάλιστα, διαβάζοντας μαζί με το παιδί το βοηθάμε να αναπτύξει την ικανότητά του να χρησιμοποιεί τη γλώσσα, να εξασκεί τη μνήμη και να εμπλουτίζει τη φαντασία του, να καλλιεργήσει την κριτική σκέψη, τις ηθικές του αξίες και τη δημιουργική αναζήτηση αλλά και να οικοδομήσει μια δυνατή σχέση με τους γονείς του και να εξασφαλίσει μια ισορροπημένη συναισθηματική ανάπτυξη!

Στις επόμενες σχολικές βαθμίδες, με τη συνδρομή των εκπαιδευτικών, της οικογένειας και της πολιτείας, θα πρέπει να γίνεται μια συστηματική προσπάθεια, ώστε οι νέες γενιές να συνειδητοποιήσουν εγκαίρως τα οφέλη της ανάγνωσης και ένα μέσο που έχει τη δυνατότητα να προάγει τη φιλαναγνωσία είναι σίγουρα τα ΜΜΕ, τα οποία μπορούν να φέρουν τους νέους σε επαφή με το ποιοτικό βιβλίο, μέσω εκπομπών αφιερωμένων σε αυτό αλλά και με τη προβολή κοινωνικών μηνυμάτων για την αξία της ανάγνωσης.

Η γυναίκα είναι η κινητήρια δύναμη μέσα στο οικογενειακό και κοινωνικό γίγνεσθαι και έχοντας την ικανότητα της ενσυναίσθησης, αλληλοεπιδρά με θάρρος, με γκρίνια, με επιμονή, με άποψη, μα πάνω από όλα με αγάπη

Διαβάζω αρκετά λογοτεχνία και μου αρέσει να γράφω με αφορμή πράγματα που τραβάνε το «βλέμμα» μου. Γι’ αυτό επί 4 χρόνια, μία φορά την εβδομάδα, αρθρογραφούσα στην εφημερίδα «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ». Οι «Αποχρώσεις Ζωής» αποτελούν την πρώτη μου απόπειρα στο χώρο του μυθιστορήματος και βγήκε μετά από 4 περίπου χρόνια συνεχούς ενασχόλησης και διορθώματος… Για μένα, το βιβλίο αυτό είναι μια βουτιά στον κόσμο των γυναικών, στη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Ανέκαθεν με γοήτευε αυτός ο κόσμος και σέβομαι την αρχέγονη δυναμική του, παρά τις ήττες που έχουν υπάρξει κατά καιρούς. Ως προς το αναγνωστικό κοινό θα ήθελα να γίνει κατανοητό μέσα από την πλοκή του μυθιστορήματος, πως η γυναίκα είναι η κινητήρια δύναμη μέσα στο οικογενειακό και κοινωνικό γίγνεσθαι και πως έχοντας την ικανότητα της ενσυναίσθησης, αλληλοεπιδρά με θάρρος, με γκρίνια, με επιμονή, με άποψη, μα πάνω από όλα με αγάπη, χωρίς να παραβλέπει ή να υποτιμά το ανδρικό στοιχείο.

Νομίζω πως η έκδοση ενός μυθιστορήματος είναι ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, ιδιαίτερα για συγγραφείς που δραστηριοποιούνται στην επαρχία. Τώρα όσον αφορά την έμπνευση, είναι καθαρά προσωπικό θέμα. Η ιδέα του μυθιστορήματος «Αποχρώσεις Ζωής», για παράδειγμα, γεννήθηκε από την παρακολούθηση των γυναικών σε ένα συγκεκριμένο κομμωτήριο.

Το μυθιστόρημα ξεκινάει κάπως ανατρεπτικά. Παρουσιάζονται πρώτα οι βασικές του ηρωίδες που είναι έξι και μέσα από την παρουσίασή τους ξεκινάει η πλοκή. Η Πώλα, μια όμορφη σαραντάρα, είναι ιδιοκτήτρια ενός επιτυχημένου σαλονιού ομορφιάς. Η επαγγελματική της ζωή πάει πολύ καλά, όχι όμως και η προσωπική της, καθώς έχει μια σχέση, που δεν την ικανοποιεί, με κάποιο παντρεμένο και αισθάνεται πιεσμένη από όλους και από όλα.

Στο σαλόνι ομορφιάς εργάζονται δύο γυναίκες που αναζητούν την προσωπική τους λύτρωση. Η Ρίτα, μία νευρώδης νεαρή συγγενής της Πώλας και η Κούλα, μία νεαρή  κομμώτρια που οφείλει την επαγγελματική της υπόσταση στην Πώλα, η οποία την έχει πάρει υπό την προστασία της. Το σαλόνι ομορφιάς επισκέπτεται συχνά η Αλίκη, χωρισμένη ηθοποιός που έχει πλέον γίνει φίλη της Πώλας. Την εικόνα συμπληρώνουν η Ρόζα με την αδελφή της τη Λιλύ, μακρινές συγγενείς της Πώλας, μεγάλης ηλικίας με πολλά προβλήματα. Αυτές οι έξι ηρωίδες θα έχουν επαφή με τους άνδρες ήρωες του βιβλίου, τον Ιάκωβο, τον κ. Τσάρλς, τον Αλέξανδρο, θα αγαπήσουν και θα αγαπηθούν, θα θυμώσουν, θα απογοητευθούν, θα παραιτηθούν, με λίγα λόγια, θα ζήσουν…

Οι λεκτικές δεξιότητες, αλλά και η δημιουργικότητα, μπορούν να ωφεληθούν σε πολύ μεγάλο βαθμό από την επαφή με τα βιβλία.

Σίγουρα όχι τις 50 αποχρώσεις του γκρι! Νομίζω πως έχει όλα τα έντονα χρώματα: πορτοκαλί και κόκκινο, κίτρινο και μωβ, λαχανί και γαλάζιο. Έχει όλα τα έντονα συναισθήματα…

Σαν άνθρωπος, θα έλεγα ψέματα αν δεν αποδεχόμουν τα ελαττώματά μου και δεν προσπαθούσα να περάσω σε ένα καλύτερο επίπεδο. Κάνω μια συνεχή προσπάθεια να ξεπερνάω τις εγωιστικές τάσεις και να αντιμετωπίζω τα πάντα με αγάπη. Στο μυαλό μου έχω πάντα ένα περιστατικό που συνέβη μπροστά μου στο Νέο Δελχί στην Ινδία. Ήταν βράδυ και επιστρέφαμε μια παρέα 6 ατόμων στο ξενοδοχείο μετά από φαγητό σε κοντινό εστιατόριο, με τα πόδια. Κοντά στους κάδους ακούσαμε κάποιους ήχους, κάτι σα νιαούρισμα. Κάποιος από την παρέα πλησίασε τον κάδο και έβαλε τις φωνές. «Είναι ένα μωρό! Ένα μωρό νεογέννητο!» Σπεύσαμε όλοι στο σημείο, τυλίξαμε με σάλι το μωρό και μία από εμάς το πήρε στην αγκαλιά της. Ο Ινδός συνοδός μας κουνώντας το κεφάλι του είπε: «Αυτή η γυναίκα δεν είχε καθόλου αγάπη στην καρδιά της, για να παρατήσει το μωρό της… Στην επόμενη ζωή της θα ξαναγεννηθεί ως σκουλήκι!»   

Η αλληλεγγύη, η συνεργασία, η αποτελεσματικότητα, ο σεβασμός και η αίσθηση του χιούμορ.

Ένα βιβλίο -ελπίζω- εν μέρει αυτοβιογραφικό, εν μέρει μυθοπλασία. Ένα αφηγηματικό κείμενο ενός «μεγάλου» παιδιού που παρακολουθεί την εξέλιξη της πόλης του, των ανθρώπων και των υπηρεσιών της, όπου περιγράφονται οι εμπειρίες του πότε με πίκρα και πότε με χιούμορ, στην προσπάθεια να αφήσει το αποτύπωμά του στην ιστορία της πόλης.

Να αγαπάνε αληθινά αυτό που κάνουν!