Το ΕΜΣΤ τιμά την εκατονταετηρίδα Ιάννη Ξενάκη
Με δύο αλληλοσυμπληρούμενες εκθέσεις, «Ηχητικές Οδύσσειες» και «Ο Ξενάκης και η Ελλάδα», την πρώτη μεγάλη διοργάνωση που αφιερώνεται στη ζωή και το έργο του σπουδαίου συνθέτη και διανοητή, που έζησε σχεδόν τριάντα αυτοεξόριστος στο Παρίσι, καταδικασμένος σε θάνατο από την πατρίδα του.
Με καθυστέρηση ενός χρόνου, το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης τιμά την εκατονταετηρίδα της γέννησης ενός σπουδαίου και πρωτοπόρου συνθέτη, του Ιάννη Ξενάκη (1922-2001), αφιερώνοντας στη ζωή και το έργο του δύο εκθέσεις τεκμηρίων, ήχου και αρχειακού υλικού.
Πρόκειται για την βιογραφική και ιστορική έκθεση «Ηχητικές Οδύσσειες», μια συμπαραγωγή του ΕΜΣΤ και του Musée de la Musique-Philharmonie de Paris, σε επιμέλεια της κόρης του, Μάχης Ξενάκη, του Thierry Maniguet και της Κατερίνας Γρέγου, η οποία έχει ήδη παρουσιαστεί στο Παρίσι και στη Λισαβόνα και τώρα φιλοξενείται στον εκθεσιακό χώρο του ισογείου.
Παράλληλα, στον 3ο όροφο, παρουσιάζεται η έκθεση «Ο Ξενάκης και η Ελλάδα», μια παραγωγή του ΕΜΣΤ σε συνεργασία με το Ωδείο Αθηνών και το Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας (ΚΣΥΜΕ), συνιδρυτής του οποίου υπήρξε ο ίδιος ο Ξενάκης, το 1979. Την έκθεση αυτή επιμελήθηκαν ο Σταμάτης Σχιζάκης, επιμελητής φωτογραφίας και νέων μέσων στο ΕΜΣΤ, και η Στέλλα Κουρμπανά, έφορος Ιστορικού Αρχείου του Ωδείου Αθηνών.
Ο Ξενάκης ήταν «ένας δημιουργός που είχε πάντα το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, χωρίς να απαρνιέται το παρελθόν, κι αυτό δεν ήταν μονάχα καλλιτεχνική, αλλά και πολιτική στάση», σημείωσε η διευθύντρια του ΕΜΣΤ, Κατερίνα Γρέγου, επισημαίνοντας τη σημασία μιας τέτοιας στάσης σε έναν κόσμο εθισμένο σε έναν αφόρητο παροντισμό.
Από τη μεριά της, η Μάχη Ξενάκη τόνισε ότι η έκθεση αποτυπώνει την «περίπλοκη σχέση που είχε ο πατέρας» της με την Ελλάδα: Η πατρίδα που τον είχε διώξει καταδικασμένο σε θάνατο το 1947, τον υποδέχτηκε μετά το 1974 με μεγάλες τιμές. «Όλα αυτά τα χρόνια της εξορίας προσπαθούσε να ξαναβρεί την πατρίδα του, αναζητώντας την στο μεσογειακό τοπίο, τα καλοκαίρια στην Κορσική. Θυμόταν τη μυθική της πλευρά και όχι την καθημερινότητά της…»
Σε αρχιτεκτονικό γραφείο ή στούντιο ηχογράφησης της δεκαετίας του 1960 παραπέμπει η αίθουσα του ισογείου που φιλοξενεί τις «Ηχητικές Οδύσσειες». Χώρος ενιαίος, στον οποίο κατανέμονται οι έξι θεματικές ενότητες στις οποίες διαρθρώνεται η έκθεση: Τα πρώτα χρόνια, Περίπτερο Philips, Κράματα, Πολύτοπα, Χώρος και χρόνος, Μηχανές και σχέδιο.
Σχέδια, παρτιτούρες, σημειώσεις, καθώς και άλλο αρχειακό υλικό, όπως διαβατήρια, φοιτητικές ταυτότητες κ.ά., εκτίθενται σε κεκλιμένες προθήκες κατά θεματικές ενότητες, ενώ απέναντι από την είσοδο έχει δημιουργηθεί μια βιβλιοθήκη, στα ράφια της οποίας φιλοξενούνται βιβλία, δίσκοι, αντικείμενα και μουσικά όργανα της προσωπικής συλλογής του Ξενάκη.
Ο Ξενάκης και η ΕλλάδαΣτην έκθεση «Ο Ξενάκης και η Ελλάδα» παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό τεκμήρια από το πλούσιο ιστορικό αρχείο του ΚΣΥΜΕ, όπως πρωτότυπες χειρόγραφες επιστολές και κείμενα του Ξενάκη, άρθρα, παρτιτούρες, προγράμματα εκδηλώσεων, φωτογραφίες, ηχογραφήσεις, βίντεο, αλλά και αντικείμενα, όπως η Πολυαγωγία (UPIC), το ηλεκτρονικό σύστημα σύνθεσης που δημιούργησε ο ίδιος τη δεκαετία του 1960, και επέτρεπε τη μετατροπή του σχεδίου σε ήχο.
Ο επισκέπτης παρακολουθεί μέσα από αυτά τόσο τα πρώτα βήματα του Ξενάκη στον χώρο της μουσικής, αλλά και τη σχέση του με δημιουργούς όπως o Γιάννης Γ. Παπαϊωάννου και ο Μάνος Χατζιδάκις, όταν ο ίδιος, καταδικασμένος σε θάνατο από το 1947, δεν μπορούσε να επισκεφτεί την πατρίδα του.
Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη δράση του μετά το 1974, όταν επισκέπτεται ελεύθερα την Ελλάδα και παρουσιάζει το πολυθέαμα «Πολύτοπο Μυκηνών» (1978) πρωτοστατεί στην ίδρυση του ΚΣΥΜΕ (1979), απευθύνεται στον Κωνσταντίνο Καραμανλή προτείνοντας την ίδρυση ενός ερευνητικού κέντρου για τη μουσική (1980) ή οραματίζεται ένα «Πολύτοπο Αθηνών» με αφορμή την ανάληψη της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης από την Αθήνα (1985).
Εγκαίνια με ηλεκτρονική μουσική στην ταράτσαΚατά την εξάμηνη διάρκειά της, η έκθεση θα πλαισιωθεί με μια σειρά συναυλιών, προβολών και μουσικών εκδηλώσεων, σε συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή. Η πρώτη από αυτές θα γίνει την Πέμπτη 29 Ιουνίου, κατά τη διάρκεια των εγκαινίων, όπου o σολίστ Αλέξανδρος Γιοβάνος θα ερμηνεύσει το εμβληματικό έργο «Ψάπφα» μία από τις πιο γνωστές συνθέσεις του Ξενάκη για κρουστά.
Στη συνέχεια, θα ακολουθήσει συναυλία ηλεκτρονικής μουσικής στην ταράτσα του Μουσείου, όπου το Studio LABOUR (Βερολίνο) θα παρουσιάσει ένα πρόγραμμα σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής, εμπνευσμένης από το έργο του Ξενάκη, καθώς και ηλεκτρονικά έργα του ίδιου του συνθέτη. Στη συναυλία συμμετέχουν οι: Sergio Luque, LABOUR, Rashad Becker και JASSS b2b Juliana Huxtable.
Τέλος, η κατάρτιση και έκδοση εκτενούς καταλόγου, με μελετήματα για τον Ξενάκη, το έργο του και την εποχή του, παραπέμπεται στον Σεπτέμβριο.
Παρέμβαση των εργαζομένων του ΕΜΣΤΠριν ξεκινήσει η παρουσίαση των δύο νέων εκθέσεων, το Σωματείο Εργαζομένων του ΕΜΣΤ προχώρησε σε μια παρέμβαση, ανοίγοντας ένα πανώ μέσα στην αίθουσα, προκειμένου να ενημερώσει τους δημοσιογράφους για «την άρνηση του Δ.Σ. και της Διεύθυνσης για την υπογραφή μιας αξιοπρεπούς και δίκαιης Συλλογικής Σύμβαση Εργασίας».
Αντ’ αυτού, η σύμβαση που προτείνει «ψαλιδίζει τις ελάχιστες παροχές που θα μπορούσε να δώσει το Μουσείο, έστω για να ισχυρισθεί ότι κατανοεί τις μεγάλες απώλειες που είχαν τα εισοδήματα των εργαζομένων λόγω της αύξησης του πληθωρισμού». Επιπλέον, γίνεται λόγος για «διευθυντική αυθαιρεσία», αφού δεν γίνεται δεκτή «καμία αντικειμενική και αξιοκρατική διαδικασία για τις κρίσεις των υπαλλήλων και τη διασφάλιση του επιστημονικού τους έργου», ενώ δεν δέχεται καν τη σύσταση Επιτροπής Υγιεινής και Ασφάλειας ή την εύρεση χώρου ανάπαυσης και διαλείμματος για το προσωπικό, όπως ορίζει ο νόμος.
Από τη μεριά της, η διευθύντρια του ΕΜΣΤ Κατερίνα Γρέγου αρκέστηκε να απαντήσει ότι η Σύμβαση θα έρθει άμεσα από το Δ.Σ. προς υπογραφή, ενώ σε ερώτησή μας για το αν θα ικανοποιεί τις διεκδικήσεις των εργαζομένων δεν απάντησε.