ΤΕΤΑΡΤΗ
13
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Όλα όσα μάς άρεσαν (+) Βαθιές «Εξομολογήσεις» στην Πειραιώς και μιας πρώτης τάξεως γνωριμία
Ο Αλεξάντερ Ζέλντιν ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, την προηγούμενη εβδομάδα, παρότι θεωρείται μια από τις αξιοπρόσεχτες περιπτώσεις του ευρωπαϊκού θεάτρου τα τελευταία χρόνια. Ασχολείται, κυρίως, με το θέατρου του «πραγματικού» και συνεργάζεται διαρκώς με experts κι όχι τόσο με επαγγελματίες ηθοποιούς – πράγμα που στο ντεμπούτο του, ως μετάκληση του Φεστιβάλ Αθηνών, ανέτρεψε. Βασίστηκε, ωστόσο, σε μια πραγματική αφήγηση: Τη ζωή της μητέρας του που ήταν, τρόπον τινά, επαναστατική. Μια νεαρή Αυστραλή που ονειρεύεται να σπουδάσει τέχνη στο Πανεπιστήμιο κι όταν δεν καταφέρνει ενδίδει στις πιέσεις της συντηρητικής μητέρας της, που θεωρεί ως αποκατάσταση έναν καλό γάμο. Η κόρη, όμως, τελικά πνίγεται στην ανυπαρξία του γάμου, αναζητά την αυτοπραγμάτωση της και τελικά – μετά από πολλές και οδυνηρές περιπέτειες – μεταναστεύει στην Ευρώπη για να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα: Να απελευθερωθεί και να ζήσει, μεταξύ άλλων, και την σεξουαλική απελευθέρωση των 70s.
Αυτές ήταν οι «Εξομολογήσεις»: Μια σκηνική γλώσσα βατή, χαμηλότονη και συνάμα ανατρεπτική, που ακύρωνε διαρκώς τα όρια του θεατή και του θεάματος, της σκηνής και της πλατείας, του τώρα και του χθες, της μνήμης και του βιώματος. Ισορροπημένη, καλαίσθητη (το σκηνικό της παράστασης φρόντιζε να λειτουργεί ως υπόμνηση της παλιάς βρετανικής αισθητικής του θεάτρου) και με εξαιρετικές ερμηνείες – υπέροχη η Eryn Jean Norvill στον κεντρικό ρόλο – που δεν υπάκουαν απαραίτητα στο θέατρο του ρεαλισμού, αλλά επέτρεπαν και στην ποίηση να παρεισφρήσει. Εξάλλου, το θέμα της παράστασης δεν ήταν απλώς η εξιστόρηση μιας προσωπικής ιστορίας, αλλά ο αγώνας μιας γυναίκας στον 20ο αιώνα να υπάρξει, να χειραφετηθεί, να είναι υπεύθυνη για τις επιλογές της, να στρώσει το δρόμο στις επόμενες γενιές. Πολύ καλοί οι όροι για την γνωριμία με τον Ζέλντιν, λοιπόν, ώστε να έχουμε κάθε λόγο να τον περιμένουμε ξανά στην πόλη.
Στέλλα Χαραμή
Φωτογραφία: Σπύρος Χαϊντούτης
Αυτή την εβδομάδα, το καθιερωμένο θερινό σινεμά συνέπεσε με την πρεμιέρα του αστυνομικού ψυχολογικού θρίλερ «Reality» της πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτη Tina Satter. Διαλέγοντας ταινία, ήμουν αρκετά διστακτικός ως προς το εγχείρημα, καθώς οι περιγραφές που το ήθελαν να κινείται σε ύφος ντοκιμαντέρ δεν με ενθουσίασαν. Ωστόσο, από τα πρώτα λεπτά της ταινίας το ένστικτο μου διαψεύσθηκε, αφού είχα καιρό (ίσως και πάνω από χρόνο) να απολαύσω τόσο αστυνομική ταινία.
Η πλοκή αφορά την υπόθεση της Reality Winner (Sydney Sweeney), μιας 25χρονης κοπέλας της οποίας το έγκλημα έπιασε το FBI κι ολόκληρο το Αμερικανικό κράτος εξαπίνης, με τη διαρροή απόρρητων εγγράφων. Τα γεγονότα είναι αληθινά και η ταινία αποτυπώνει με ακρίβεια το τι συνέβη, καθώς όλοι οι διάλογοι είναι πραγματικοί, μέσα από την απομαγνητοφώνηση της ηχογραφημένης ανάκρισης της Reality το 2017 από 2 πράκτορες του FBI κατά την έρευνα στο σπίτι της.
Αυτό που πετυχαίνει η Satter σκηνοθετικά, δύσκολα το συναντάς τόσο πετυχημένα στο αστυνομικό είδος. Με μινιμαλιστική αισθητική, αποδίδει ωμά τα γεγονότα, δημιουργώντας αποπνικτική ατμόσφαιρα χωρίς να χρειάζεται τίποτα παραπάνω: ούτε κάποια ιδιαίτερη μουσική, ούτε filler σκηνές, ούτε υπερβολικές ερμηνευτικές μανιέρες. Η ένταση ανάμεσα σε 3 άτομα σε ένα δωμάτιο μοιάζει τόσο αγχωτική που ο θεατής νιώθει κομμάτι της ανάκρισης, βιώνοντας τις εξελίξεις.
Η πολλά υποσχόμενη Sydney Sweeney, που γνωρίσαμε μέσα από το Euphoria της HBO, αποδίδει αριστοτεχνικά την Reality. Παίζοντας με όλο της το σώμα, την ομιλία και τις εκφράσεις να θυμίζουν πολύ το αληθινό πρόσωπο της ιστορίας, μπαίνει στη συνθήκη χωρίς τίποτα περιττό και αποδεικνύει το ταλέντο και την μεγάλη ερμηνευτική της γκάμα. Τα πραγματικά κίνητρα της Reality μένουν άγνωστα, κάτι που προσδίδει ακόμα περισσότερο σασπένς στην όλη υπόθεση. Το μόνο σίγουρο είναι το τι έκανε και το γιατί μένει αναπάντητο ακόμα και τώρα, ένα χρόνο πριν την επερχόμενη αποφυλάκιση της. Η ταινία αποτελεί ένα project έκπληξη, πόσο μάλλον αν αναλογιστούμε ότι είναι η πρώτη δουλεία της Satter και, αν είστε φαν των αστυνομικών υποθέσεων, σίγουρα δεν θα σας απογοητεύσει.
Σπύρος Χαϊντούτης
Αυτή την εβδομάδα ταξιδεύουμε Νότια Κορέα. Για την ακρίβεια, οι Shinee μας ταξιδεύουν Νότια Κορέα.
Την Δευτέρα που μας πέρασε έγινε και επίσημα το πολυαναμενόμενο comeback των πριγκήπων της Κορεάτικης Ποπ. O Minho, o Taemin, o Onew και ο Key είχαν δημοσιεύσει πριν από μερικές εβδομάδες το πρώτο single τους μετά από δύο χρόνια απουσίας, «The Feeling», δίνοντας μας έτσι μια πρώτη γεύση για το τι θα ακολουθήσει. Δεν θα κρύψω τον ενθουσιασμό μου, οπότε brace yourselves.
Οι Shinee, παρόλο που αποτελούν ένα Kpop γκρουπ δεύτερης γενιάς (ξεκίνησαν το 2008), κατάφεραν μέσω του 8ου άλμπουμ τους «Hard», να φέρουν το νεότερο μουσικό κύμα στα μέτρα τους και να το απογειώσουν. Όπως συμβαίνει σε κάθε άλμπουμ τους, συνδυάζουν εξαιρετικά το προσωπικό τους στυλ με τις τωρινές μουσικές τάσεις χωρίς να χαθούν στο κυνήγι της εμπορικότητας. Συναντάμε μία νοσταλγική δόση από 90’s hip hop, με κάποια groovy και σίγουρα πολλά pop στοιχεία, ενώ σε αρκετά τραγούδια διαφαίνεται ότι έχουν πειραματιστεί με πολλούς fun ήχους και beats που δεν σταματούν να παίζουν στο μυαλό σου στη διάρκεια της μέρας. Όσο για τις χορογραφίες που ήδη έχουμε δει στα πιο πρόσφατα προωθητικά live δεν θα μιλήσω. Μόνο ο καθρέφτης μου το ξέρει.
«Juice», «Satellite» και «Identity» είναι τα τραγούδια που ξεχωρίζω. Οι Shinee κατάφεραν να κρατήσουν την προσωπική τους ταυτότητα, αυτήν ακριβώς που τους έχει χαρίσει πολλαπλές επιτυχίες, από το ντεμπούτο του «Replay», το εκνευριστικά εθιστικό «Ring Ding Dong», το «View» μέχρι και το «Don’t Call Me» του 2021, σύμφωνα πάντα με τα στατιστικά σε Spotify, YouTube και iTunes. Τα μέλη του πετυχημένου Kpop γκρουπ, λίγες εβδομάδες αφού γιόρτασαν την 15η επέτειό τους, μέσω του «Hard» δηλώνουν ηχηρά την παρουσία τους. Όλα δείχνουν ότι συνεχίζουν δυναμικότερα από ποτέ να κλέβουν τις εντυπώσεις, τόσο με της φωνητικές τους ικανότητες, όσο και με την σκηνική τους παρουσία. Όπως λέει και η γιαγιά μου απλά και περιεκτικά· they served.|
Ειρήνη Δερμιτζάκη
Φωτογραφία: Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Το αγαπημένο μου πράγμα με το καλοκαίρι στην Αθήνα είναι σίγουρα τα θερινά σινεμά και γι’ αυτό βάζω στόχο κάθε καλοκαίρι να ανακαλύπτω και ένα καινούριο θερινό, που δεν είχα προλάβει ακόμα να επισκεφτώ. Στη λίστα μου, λοιπόν, με τα θερινά που ήθελα να ανακαλύψω ήταν ο Σινέ Παράδεισος στον Κορυδαλλό. Μία οι καραντίνες, μία η απόσταση, μία το αιφνιδιαστικό κλείσιμό του το περασμένο χρόνο και κάπως έτσι φτάσαμε στον φετινό Ιούνιο και ακόμα δεν είχα καταφέρει να το σβήσω από την bucket list μου. Για καλή μου τύχη (και για καλή τύχη των κατοίκων της περιοχής, μιας και κάθε φορά που ένα σινεμά κλείνει, η γειτονιά γίνεται πιο φτωχή), το σινε Παράδεισος άνοιξε και πάλι τις πόρτες του φέτος. Έτσι, βρήκα κι εγώ την ευκαιρία να το επισκεφτώ την περασμένη Τρίτη, για να δω το Black Stone του Σπύρου Ιακωβίδη – παρεπτιπτόντως καταπληκτική ταινία, με φρέσκια σκηνοθετική ματιά, φοβερό σενάριο και άψογες ερμηνείες, με τον Νέγρο του Μοριά να κάνει την έκπληξη, αφού εκτός από τους κορυφαίους ράπερ της Ελλάδας, είναι και φοβερό ταλέντο στην υποκριτική, double trouble δηλαδή. Δεν θα σας κουράσω άλλο με την ταινία, μπορείτε εξάλλου να διαβάσετε την κριτική του Κωνσταντίνου Καϊμάκη, αλλά και τις εντυπώσεις του Σπύρου Χαϊντούτη στο Hot or Not της περασμένης εβδομάδας.
Εγώ θα σταθώ στο πολύ ευτυχές γεγονός ότι ο δημοτικός κινηματογράφος του Κορυδαλλού είναι και πάλι κοντά μας – και πραγματικά ελπίζω αυτή τη φορά η επαναλειτουργία του να είναι μόνιμη, να μην το χάσουμε ξανά. Σε περίπτωση που θέλετε να ενημερωθείτε για το πρόγραμμά του, μπορείτε να τσεκάρετε την ιστοσελίδα του. Βρίσκεται στην Αγίου Γεωργίου και Ζάππα 4, ενώ τα εισιτήρια είναι 5 ευρώ τις καθημερινές και 4 ευρώ τη Δευτέρα. Και ένα ακόμα tip: Μιας που θα πεταχτείτε μέχρι τον Κορυδαλλό, σας προτείνω να δοκιμάσετε τα απίστευτα σουβλάκια (και κυρίως την απίστευτη κόκκινη σάλτσα) στο Κοχύλι, λίγα μέτρα μακριά από το σινεμά.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η πολυαναμενόμενη ταινία της Γκρέτα Γκέργουιγκ αποτελεί δικαίως ένα από τα κινηματογραφικά highlight του καλοκαιριού για πολλούς και διάφορους λόγους. Πρώτον γιατί στο σκηνοθετικό τιμόνι βρίσκεται μια από τις σημαντικότερες κινηματογραφικές δημιουργούς των τελευταίων ετών, δεύτερον γιατί πρόκειται για έναν φόρο-τιμής στην εμβληματική κούκλα που γενιές και γενιές παιδιών κράτησαν στα χέρια τους, πάνω από όλα, όμως, για το all-star συμπεριληπτικό καστ του. Ανάμεσα τους και η τρανς ηθοποιός Hari Nef, η οποία στην ταινία θα υποδυθεί την Barbie-γιατρό. Στο αφιέρωμα του περιοδικού Time για την ταινία, το οποίο κυκλοφόρησε την εβδομάδα που μάς πέρασε, έπεσα πάνω σε μια ενδιαφέρουσα ιστορία, ένα συγκινητικό γράμμα το οποίο η 30χρονή ηθοποιός έγραψε στις Γκέργουιγκ και Μάργκοτ Ρόμπι για τη συμμετοχή της στην «Babrie»:
«Αυτή είναι μια μεγάλη ταινία, δημιουργημένη από μια ομάδα η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καλλιέργεια της αγάπης μου για το σινεμά. Αλλά αυτός είναι μόνος ένας από τους λόγους που η καρδιά μου επιθυμεί να συμμετάσχω στη δημιουργία αυτής της ταινίας. Οι «πολιτικές ταυτότητας» και ο κινηματογράφος δεν αποτελούν αγαπημένο μου συνδυασμό, αλλά το όνομα Barbie δεσπόζει πάνω από κάθε Αμερικανίδα. Η Barbie είναι το πρότυπο. Είναι το κορίτσι. Είναι αναμφίβολα η κούκλα. Εγώ και οι -τρανς- φίλες μου αρχίσαμε να αυτοαποκαλούμαστε «κούκλες» πριν από μερικά χρόνια, αν και η φράση εκτείνεται πολύ πίσω, στο λεξιλόγιο των προκατόχων μας στη ballroom κοινότητα. «Οι κούκλες». Ίσως είναι μια προσπάθεια να επικυρώσουμε τη θηλυκότητά μας, να ειρωνευτούμε και να χλευάσουμε τα πρότυπα που μας επιβάλλονται ως γυναίκες. Είναι ένα αστείο, φυσικά. Αλλά πίσω από τη λέξη «κούκλα» υπάρχει η μορφή μιας γυναίκας που δεν είναι αναγνωρίσιμη ακριβώς ως τέτοια, εξακολουθεί να θεωρείται ψεύτικη. Η «κούκλα» είναι γεμάτη αντιθέσεις, λαμπερή. Είναι και δεν είναι. Αυτοαποκαλούμαστε «κούκλες» για όλα εκείνα που γνωρίζουμε ότι είμαστε, όσα ποτέ δεν θα είμαστε, όσα ελπίζουμε να είμαστε. Αρθρώνουμε δυνατά τη λέξη γιατί η λέξη μετράει. Και καμία κούκλα δεν μετράει περισσότερο από την Barbie».
Η Nef, όπως εξηγεί η ίδια στη συνέντευξη της, ως τρανς γυναίκα αισθάνεται αμφίσημα απέναντί στη λέξη «κούκλα». Αισθάνεται να την εμπνέει και να την καταπιέζει ταυτόχρονα. «Είναι μια λέξη-παγίδα που μέσα της ενυπάρχουν ταυτόχρονα τα αυστηρά πρότυπα που δημιουργήθηκαν από την πατριαρχία, αλλά και μια υπόσχεση απελευθέρωσης, ασφάλειας και συν-ανήκειν».
Αριστούλα Ζαχαρίου
Η κωμωδία το καλοκαίρι είναι τόσο απαραίτητη όσο και η θάλασσα. Στο Κηποθέατρο Παπάγου έκανε πρεμιέρα η παράσταση που υπογράφει με κείμενο και σκηνοθεσία ο Γιώργος Ηλιόπουλος, πρωταγωνιστώντας παρέα με τον Γιάννη Δρακόπουλο και τον Κωνσταντίνο Γαβαλά στους ρόλους τριών ετερόκλητων κολλητών φίλων.
Όλα αλλάζουν όταν αντικρύσουν τη… Λένα και την ερωτευτούν παράφορα και οι τρεις ταυτόχρονα. Το «αντρικό ξεκατίνιασμα» ανοίγει τις πόρτες της κωμωδίας και το ύφος όλης της παράστασης παραπέμπει σε μια καλοκουρδισμένη stand-up κωμωδία με μεγάλη συνοχή και χιούμορ. Οι τρεις ηθοποιοί αξιοποιούν την ερμηνευτική τους χημεία και πατούν πάνω στις ιδιαιτερότητες των χαρακτήρων τους – ο καθηγητής, ο λογιστής και ο διαφημιστής- για να τερματίσουν νικητές στη κούρσα για τη καρδιά της Λένας. Το ερωτικό τους παρελθόν, οι μάχες με τα προσωπικά εφόδια, η αρχική «αδιαφορία» για να τη διεκδικήσουν δημιουργούν σκηνές γέλιου, που σε συνδυασμό με τα αστεία γραφικά στο φόντο της παράστασης εικονοποιούν την ουσία του έργου: την αντρική προδοσία, τον ανταγωνισμό, την οργή και ύστερα την ειλικρίνεια. Παρά την απλή σκηνοθεσία, τη λιτή κίνηση και τον απέριττο φωτισμό, η παράσταση σε παρασύρει στο ρυθμό της διότι το κείμενο απευθύνεται κατευθείαν σε σένα.
Είναι η απόλυτη καλοκαιρινή ανατρεπτική κωμωδία, με επίκαιρο χιούμορ που μέσα στην υπερβολή της αγγίζει σημαντικές χορδές αλήθειας. Το κοινό του Παπάγου ξεκαρδίστηκε και ένα θερμό χειροκρότημα στο τέλος το επιβεβαίωσε.
Λίνα Ρόκα
