Στο Ejekt 2023: H Florence περπάτησε μαγικά στην πλατεία Νερού

Συμβαίνει αυτό το μαγικό στις συναυλίες: Να πας ως fan και να φύγεις ως εκκολαπτόμενος huge fan. Συνέβη το βράδυ της Κυριακής, παραμονή μιας ολόγιομης φεγγαράτης νύχτας, όταν η Florence στις 11 παρά τέταρτο πάτησε με τα γυμνά της πόδια τη σκηνή του Ejekt Festival στην Πλατεία Νερού του Φαλήρου. Για κάποια λεπτά αναρωτιόσουν αν όντως άγγιζε τη σκηνή ή περπατούσε πάνω σε μια λεπτή, αόρατη μεμβράνη όπως στο clip του «Ι am King». Ήταν το δεύτερο single τoυ setlist – είχε προηγηθεί το εξίσου μυστηριακό «Heaven is here» που ερμήνευσε λες και είχε έρθει κατευθείαν από το Μεσαίωνα.

Βοηθούσε και το ψυχρό γοτθικό σκηνικό των καμένων κεριών που πρόβαλαν πίσω της. Αλλά, στ’ αλήθεια η Florence (και φυσικά η άψογα κουρδισμένη μπάντα της The Machine) είναι από τις καλλιτέχνιδες – μετρημένες στα δάχτυλα στο γυναικείο τοπίο της διεθνούς μουσικής με αυτή την απήχηση – που γίνονται σώμα και πνεύμα ο ήχος, το σκηνικό και η ενέργεια μιας μουσικής παράστασης.

“Σας αγαπώ” είπε πολλές φορές στα ελληνικά η 37χρονη Florence, γνωρίζοντας αποθέωση.

Μόλις είχα αρχίσει να καταλαβαίνω γιατί πριν από τέσσερα χρόνια κάποιοι ξενυχτούσαν μπροστά στους υπολογιστές τους μέχρι να ξεκολλήσει το σύστημα για να καταφέρουν να κλείσουν on line ένα εισιτήριο για την Florence στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Κι ήταν μια βραδιά που η ίδια μνημόνευε με ειλικρινή συγκίνηση προχθές το βράδυ από σκηνής, αφού σηματοδότησε την τελευταία της συναυλία πριν το ξέσπασμα της πανδημίας· πριν πιστέψει ότι τα live θα γίνουν παρελθόν με άγνωστο μέλλον. Και εξέφραζε μια πηγαία ευγνωμοσύνη για την Αθήνα που ξανασυναντούσε – ναι, μόνο ως Athina αποκαλούσε χθες τον κόσμο που απλωνόταν μπροστά της κι όχι Athens – σαν να ήταν ο τόπος της λύτρωσης και της απελευθέρωσης της από τα δεσμά της αρρώστιας.

Και δεν τραγούδησε πάνω από πέντε τραγούδια (ανάμεσα τους και το «Ship to Wreck» και το «Queen of Peace» που προκάλεσαν μεγάλο ενθουσιασμό στην πλατεία) για να γίνει ένα με το κόσμο της. Καθώς τα λευκά της πέλματα κατέβαιναν τη σκάλα και πλησίαζε το κοινό σε απόσταση αναπνοής, η κάμερα φώτιζε τα πρόσωπα όλων εκείνων, κοριτσιών και αγοριών που είχαν σταθεί από νωρίς στα κάγκελα για να αγγίξουν τη διάφανη επιδερμίδα της.

Η προσδοκία τους δικαιώθηκε υπέρ το δέον: Η Florence αγκάλιαζε σφιχτά τους fans της, τους τραγουδούσε στο αυτί, τους φιλούσε, αφηνόταν νηφάλια στην αγκαλιά τους ή τους ζητούσε να της κρατήσουν σφιχτά το χέρι όταν ανέβαινε στα κάγκελα και οριακά φαινόταν ανάμεσα στις χιλιάδες του πλήθους. Το «Prayer Factory» και το «Big God» εξελίχθηκαν σ’ ένα απρόσμενο, άφοβο σμίξιμο με τον κόσμο – από αυτά που ελάχιστες φορές βλέπουμε πλέον σε τέτοιες κλίμακες καλλιτεχνών – λες και ήθελε να κερδίσει όλο το χαμένο χρόνο που την κράτησε μακριά από το κοινό της. Κορίτσια με στεφάνια λουλουδιών στο κεφάλι, ζωγραφισμένα λουλούδια στα μάτια, με στρασάκια στο μέτωπο, boho chic looks, neo bohemians να κατακλύζουν τις πρώτες σειρές. Κι όμως, στα μετόπισθεν διέκρινες και παιδιά των λουλουδιών μιας άλλης εποχής στα 60 τους ( ή και λίγο παραπάνω) χρόνια που έχουν κάθε λόγο να νιώθουν ότι η Florence αναβιώνει κάτι από την ενωτική αύρα των χίπις.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη monopoligr (@monopoligr)

To φαινόμενο Florence βέβαια – και απλώς μουσικά να το δει κανείς – περνά από την mainstream pop, αφομοιώνει στοιχεία παραμυθιακών και ονειρικών αφηγήσεων (πόσες φορές η άρπα δεν μονοπωλεί τον ήχο της), αγγίζει ποιητικά την indie rock και ναι, προχθές θυμήθηκε και κάτι από τον παλιό punk εαυτό της τραγουδώντας το «Kiss with a fist». Αυτό το αμάλγαμα φιλτράρεται μέσα από την τρυφερή, χορωδιακή μελωδική φωνή της που δεν διστάζει να καλεί rock και goth στοιχεία όποτε τα χρειάζεται – αλλά πάντα με μια ασύγκριτη διαύγεια στην ερμηνεία της.  Ωστόσο, αυτό που απέδειξε ξανά το βράδυ της Κυριακής είναι η μεταδοτικότητα μιας φωτεινής ενέργειας, ένα άσβεστο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της, μια ενωτική φιγούρα που διέτρεχε διαρκώς τη σκηνή, ζητώντας μας να θυμηθούμε αξίες που ίσως μόνο η μουσική αναβιώνει: Την αγάπη, την συλλογικότητα, την ενσυναίσθηση. «Αγκαλιάστε τον διπλανό σας, δείξτε του αγάπη» ζητούσε – το κάναμε όλοι – περίπου με την ίδια ευγνωμοσύνη που μας έδειχνε αδιάκοπα τοποθετώντας τα χέρια της στο μέρος της καρδιάς. She’s got the love – το τραγούδησε κιόλας. Αν και μας είχε πει ήδη στα ελληνικά (με ομολογουμένως αρκετά καλή προσφορά) «σας αγαπώ» κάμποσες φορές. Αυτή η καλλίφωνη νεράιδα με τα ginger μακριά μαλλιά της σαν να έχει σηκωθεί από βιβλίο του Τόλκιν, αυτή η ιέρεια ενός άγνωστου ναού που προσκυνούσε με τα χέρια ψηλά ή πάνω στα γόνατα της. Βέβαια, για το χθεσινό live η ίδια δεν παρέλειψε να ‘προσκυνήσει’ την δυναμική της Ελληνίδας γυναίκας στο πρόσωπο της Ελληνίδας manager της, Hannah Giannoulis.

Ντυμένη με ένα ασπρόμαυρο boho φόρεμα σάρωσε τη σκηνή και έπαιξε με τους φωτισμούς σαν αναδυομένη ιέρεια.

Θριαμβικό το live από την Florence Welch. Όχι από αυτά πείθεις τον εαυτό σου πως έζησες (γιατί δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, ειδικά στα πολιτιστικά γεγονότα, συνηθίζουμε ν’ αναζητούμε το μεγαλειώδες της εμπειρίας) αλλά από εκείνα που πραγματικά εγγράφονται ως ιστορικά συναυλιακά βιώματα.

Ο frontman των Editors, Tom Smith σε μια εκρηκτική εμφάνιση.

Βέβαια, η σκηνή του Ejekt είχε ζεσταθεί πριν δύσει ο ήλιος. Οι Editors, η post rock – electro μπάντα από το Μπέρνινγχαμ – που αναδείχθηκαν στην Ευρώπη χάρη και στις τακτικές τους εμφανίσεις στις ελληνικές συναυλιακές πιάτσες – ήρθαν ξανά στα μέρη μας. Και μας είχαν λείψει (τρομερά), όσο φάνηκε ότι τους είχαμε λείψει κι εμείς. Μετά από ένα Glastonbury Festival που τους είχε αποθεώσει μια εβδομάδα νωρίτερα, έδωσαν ένα πυκνό live καθώς είχαν μόνο μια ώρα στη διάθεση τους πριν παραδώσουν την σκυτάλη στην Florence· μολονότι ξέρουμε πως αξίζουν το headline. Πάντως, αξιοποίησαν την παρουσία τους στο έπακρο. To εκρηκτικό τους πέρασμα με έναν ασυγκράτητο Tom Smith στα φωνητικά (που δεν πτοήθηκε παρά τη φρικτή ζέστη και υγρασία) είχε μερικά από τα super hits που δεν κρατούν τα πόδια σου στη γη: «Bones», «The Racing rats», «Sugar», «Munich», το «Papillon» για κλείσιμο. Και πριν από αυτό ένα θαυμάσιο cover πάνω στο «Killer» των Adamski & Seal – γιατί οι Editors έχουν εντάξει, κατά καιρούς, μέσα στον βαρύ post ήχο τους πολλά επικά covers.

Από την εμφάνιση των Editors και μετά, η Πλατεία Νερού είχε γεμίσει με τουλάχιστον 17.000 κόσμου που αυξήθηκε αισθητά όταν πια είχε φτάσει η ώρα της Florence, ξεπερνώντας τις 22.000 θεατών. Sold out· αλλά κυρίως μια πολύ επιτυχημένη βραδιά για το φετινό Ejekt και μια εξαιρετική νύχτα στο φετινό συναυλιακό καλοκαίρι.