Ραμόνα

Η Ραμόνα μετακομίζει με τον φίλο της Νίκο στη Μαδρίτη και παίρνει μέρος σε οντισιόν για μια ταινία, με το σκηνοθέτη να δείχνει ξεκάθαρα πόσο γοητευμένος είναι μαζί της.

Αν δεν είστε φαν του γαλλικού «Νέου κύματος» τούτο το ανθυπο-Ρομερικό έργο δεν μπορεί να σας… πάει πολύ μακριά.  Κάποια ατμοσφαιρικά, καλαίσθητα πλάνα της Μαδρίτης στον πρόλογο του φιλμ, μερικοί καλογραμμένοι διάλογοι καθώς και μια αφτιασίδωτη ειλικρίνεια – που όμως δεν κολλάει με τον ναρκισσισμό που απορρέει από το σχεδιασμό της ηρωίδας- στο σενάριο  κάνουν την «Ραμόνα» ενδιαφέρουσα μεν λίγη δε.

Οι βινιέτες των έξι κεφαλαίων που χωρίζουν την ιστορία της Ραμόνα ( η οποία έχει πάρει το όνομα της από το άσμα του Μπομπ Ντίλαν) αναπτύσσονται γύρω από το ερωτικό και αρκετά παρωχημένο αν όχι αδέξιο δίλημμα της. Ο Μπρούνο και ο Νίκο είναι δύο συμπαθέστατοι χαρακτήρες που καταλαβαίνουν εύκολα τι συμβαίνει στη Ραμόνα αλλά εκείνη δείχνει χαμένη στις σκέψεις, τις επιθυμίες και, κυρίως, τις αψυχολόγητες ενέργειες της.

Το όλο στόρι έχει τη μορφή ενός ανούσιου παιχνιδιού χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον, που περιμένει να κορυφωθεί στην τελευταία πράξη που η Ραμόνα, επιτέλους, αντιμετωπίζει κατάφατσα την πραγματικότητα. Αν ήταν μικρού μήκους, ίσως να είχε μεγαλύτερη αξία η ταινία.