ΠΕΜΠΤΗ
21
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Όλα όσα μάς άρεσαν (+) Φαντασμαγορικό ταξίδι στη ΣελήνηΑσφυκτικά γεμάτη η κεντρική αίθουσα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής το απόγευμα της Πέμπτης, παρά τον… επερχόμενο Κλέονα, από ένα ανάμικτο κοινό που έσπευσε να παρακολουθήσει το «Ταξίδι στη Σελήνη» του Ζακ Όφενμπαχ, μια νεανική παράσταση όπερας για νέους και όχι μόνο, που απέσπασε το ενθουσιώδες χειροκρότημα όχι μονάχα για την τεχνική αρτιότητα της παραγωγής ή τα ευρηματικά σκηνικά και κοστούμια αλλά και για τη φρεσκάδα των ερμηνειών των νεαρών πρωταγωνιστών της και της ματιάς του σκηνοθέτη Λωράν Πελλύ. Ματιά από την οποία δεν διαφεύγει ο επίκαιρος οικολογικός προβληματισμός (αφού η πρώτη πράξη εκτυλίσσεται σε μια Γη απέραντη χωματερή, όπου ο ήχος από τα σκουπίδια που πατούν στο πέρασμά τους οι πρωταγωνιστές αναμειγνύεται με τη μουσική της Ορχήστρας της ΕΛΣ, που διηύθυνε ο Ηλίας Βουδούρης), αλλά και η
παρουσία της βιομηχανικής επανάστασης και της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας στις αναγνώσεις του ποιητικού κειμένου, που βασιζόταν σε έργα του Ιουλίου Βερν. Η παράσταση αυτής της όπερας-φαντασμαγορίας του 1875, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά από την Εθνική Λυρική Σκηνή, υπήρξε ένα κερδισμένο στοίχημα για έναν επιπλέον λόγο: αποτελεί μια συμπαραγωγή του λυρικού μας θεάτρου με την Κωμική Όπερα του Παρισιού, την Όπερα Ανζέρ της Νάντης και τη Λαϊκή Όπερα της Βιέννης, ενώ μαζί με την Παιδική Χορωδία της ΕΛΣ έπαιρνε μέρος η Λαϊκή Χορωδία Νέων της παρισινής Κωμικής Όπερας.
Σπύρος Κακουριώτης
Από το live του Πάνου Βλάχου στην Τεχνόπολη. Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη
Μετά από την πρώτη παρουσίαση της παράστασης “Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού”, αν θυμάμαι σωστά δύο χρόνια σχεδόν πριν, ο Πάνος Βλάχος έχει εξελιχθεί σε κάτι σαν φαινόμενο. Και καθόλου άδικα θα έλεγε κανείς, ειδικά αν έχει παρακολουθήσει την συγκλονιστική αυτή παράσταση – ίσως για εμένα την καλύτερη που έχω δει τα τελευταία αυτά δύο χρόνια. Γρήγορη, οξυδερκής, καυστική, καταγγελτική απέναντι στη βία, την αυθαιρεσία της εξουσίας και τη δικαιοσύνη που καμιά φορά λειτουργεί ούσα “τυφλή”. Και με έναν φανταστικό Πάνο Βλάχο στον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός γελωτοποιού, ενός “τρελού” στα όρια σχεδόν της σχιζοφρένειας, που με αστείρευτη ενέργεια επί σκηνής τραγουδάει, τρέχει, πηδάει, μεταμφιέζεται και ακροβατεί άψογα μεταξύ σοβαρού και αστείου. Το υλικό του Ντάριο Φο έχει μεταφερθεί πολύ εύστοχα στο σήμερα από τον Γιάννη Κακλέα και σε συνδυασμό με τα υπέροχα τραγούδια – τους στίχους των οποίων έχει γράψει ο ίδιος ο Πάνος Βλάχος – η παράσταση σε κρατά σε μια συνεχή εγρήγορση, προκαλώντας σου έναν καταιγισμό συναισθημάτων για τη γενικότερη κατάντια της σημερινής εποχής. Αυτά τα, στο σύνολό τους έξι τραγούδια που ακούγονται επί σκηνής στην παράσταση, έχουν κυκλοφορήσει μάλιστα και σε ψηφιακό άλμπουμ, το οποίο φυσικά έχω αγαπήσει, έχω μάθει απέξω τους στίχους και έτσι αυτή τη δεύτερη φορά που βρέθηκα στο θέατρο για την παράσταση η όλη εμπειρία της θέασης ήταν πιο ολοκληρωμένη. Τον φετινό χειμώνα ο Πάνος Βλάχος κυκλοφόρησε ένα ακόμη άλμπουμ με τίτλο “Χωρίς παρεξήγηση” στο οποίο υπογράφει τη μουσική και τους στίχους – ένα ακόμη άλμπουμ που αγαπώ και ακούω συχνά. Έτσι, καθόλου τυχαία, βρέθηκα στην Τεχνόπολη για το live του πολύπλευρου αυτού καλλιτέχνη που αποδεικνύεται όλο και περισσότερο αεικίνητος και εξαιρετικά ταλαντούχος σε κάθε τι που καταπιάνεται.
Ευδοκία Βαζούκη
Φωτορεαλιστικά προσχέδια της σχεδιαζόμενης έκθεσης © Ε. Κουτσουδάκη / Δ. Φαρίδου
Σάββατο απόγευμα και καταφτάνουμε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου για να παρακολουθήσουμε την πολυαναμενόμενη παράσταση «Ιππόλυτος» σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Όμως πριν την είσοδό μας στο αρχαίο θέατρο μάς περιμένει ένα ακόμα εγχείρημα της καλλιτεχνικής διευθύντριας του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, η οποία είχε τη σύλληψη και τη γενική εποπτεία της έκθεσης.
Πρόκειται για την περιοδική έκθεση «Η Μήδεια στην Επίδαυρο», με την οποία επαναλειτουργεί φέτος, μετά από 22 χρόνια, ο Εκθεσιακός Χώρος του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου. Έναυσμα για τη δημιουργία της αποτελεί η παγκόσμια πρεμιέρα της παράστασης του Φρανκ Κάστορφ στις 21 Ιουλίου, με πέντε γυναίκες ηθοποιούς στον ομώνυμο ρόλο αλλά και η επέτειος των 100 χρόνων από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας, που ως Μήδεια του Κερουμπίνι το 1961 στο Αρχαίο Θέατρο άφησε εποχή. Η έκθεση παρουσιάζει όλες τις παραστάσεις της Μήδειας και τις 21 φορές που έχουν ανέβει στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου από το 1956 έως το 2023. Η εμβληματική Μήδεια του Ευριπίδη, η οποία έχει ανέβει 17 φορές από το 1956 μέχρι σήμερα με πολλές μεγάλες διασκευές από καταξιωμένους σκηνοθέτες και εξαιρετικές ερμηνείες, πρωταγωνιστεί στην έκθεση. Δυο ακόμη φορές στην οπερατική εκδοχή του Κερουμπίνι, το 1961 στη θρυλική παράσταση με τη Μαρία Κάλλας και το 2007 με την Άννα Κατερίνα Αντονάτς. Βλέπουμε ακόμη και την παρωδία της Μήδειας του Μποστ, το πρώτο έργο νέου Έλληνα συγγραφέα που ανέβηκε στην Επίδαυρο.
Επιπλέον η έκθεση φιλοξενεί και τα κουστούμια που χρησιμοποιήθηκαν στις παραστάσεις, καθώς και τις μακέτες των σκηνικών, ενώ μπορείς να ακούσεις ηχητικά ντοκουμέντα, ακόμη και να δεις το αντίγραφο με τις οδηγίες του σκηνοθέτη Αλέξης Μινωτή στην «Μήδεια» του Ευριπίδη, με την Κατίνα Παξινού. Όλη η έκθεση είναι ένα ταξίδι στον χρόνο και στην ιστορία του θεάτρου που αξίζει σίγουρα να το κάνεις εάν βρεθείς για κάποια παράσταση στην Επίδαυρο. Εμείς πήγαμε αρκετά νωρίς για να έχουμε χρόνο να απολαύσουμε όλη την έκθεση. Η πρόσβαση ήταν εύκολη και με ελεύθερη είσοδο.
Βασιλική Αγγελούδη
Αναμφίβολα, ο φετινός Ιουλίος είναι ο μήνας της Kpop. Μετά τους Shinee, σειρά έχουν οι εκρηκτικοί Exo. Το συγκεκριμένο comeback πέρασε από 40 κύματα μέχρι να γίνει. Απο την μία, η ξαφνική στρατολόγηση του Kai μας, που αυτόματα ακύρωνε την παρουσία του στις live εμφανίσεις. Από την άλλη η μήνυση τριών εκ των μελών προς την δισκογραφική τους, SM Entertainment, λόγω σημαντικών οικονομικών διαφορών. Όλα έδειχναν πως η επιστροφή των Exo είναι χαμένη από χέρι. Αλλά όχι. Δεν μας άφησαν έτσι.
Οι Suho, Chen, Chanyeol, Sehun, Xiumin, Baekyun και D.O επέστρεψαν την περασμένη Δευτέρα, μετά από δύο χρόνια, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία. Μας είχαν προετοιμάσει ευχάριστα με τα δύο πρώτα single του καινούριου τους δίσκου, “Exist”, με πολύ ωραία aesthetic στα βίντεο κλιπ. To title track “Cream Soda”, όμως, ήταν του ονείρου. Λίγο η μελωδία που παίζει στο κεφάλι μου 24/7, λίγο η πολύ κομψή και ερωτική αισθητική του βίντεο κλιπ, δεν θέλει και πολύ. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά εθιστικό pop dance κομμάτι, που ταυτόχρονα εξυπηρετεί ένα έντονα αισθησιακό κόνσεπτ. Κλέινω μάτι. Την χορογραφία θα σας αφήσω να την ανακαλύψετε μόνοι σας, γιατί είναι και πρωί. Ξανακλείνω μάτι.
Ωστόσο και το υπόλοιπο άλπμουμ δεν μας απογοήτευσε. Γενικότερα, οι Exo μας έχουν συνηθίσει σε ένα ευρύ φάσμα ακουσμάτων με τα οποία πειραματίζονται. Στα 11 χρόνια πορείας, δεν αναλώνονται στην βασική και ασφαλή συνταγή της κλασικής ποπ. Έτσι, περιπλανώμενος κάποιος στα μουσικά μονοπάτια του συγκεκριμένου δίσκου, ανακαλύπτει ποπ μπαλάντες, groovy ήχους, hip hop και φυσικά ποπ τραγούδια, πάντα με την προσωπική σφραγίδα-τσαχπινιά των Exo. Η τριάδα που ξεχωρίζω είναι τα “Cream Soda”, “Cinderella” και “Love Fool”.
Μπορεί η απουσία του Kai να ήταν αισθητή και να πόνεσε λιγάκι -τόσο εμάς, όσο και τους ίδιους-, όμως τα υπόλοιπα μέλη φρόντισαν να τον συμπεριλάβουν στο βίντεο κλιπ με τον δικό τους τρόπο. Έχοντας κρατήσει ένα τραπέζι στο όνομά του. Τουλάχιστον, μας παρηγορεί η φωνούλα του. Το Kpop γκρουπ απέδειξε για άλλη μια φορά, οτι συγκαταλλέγεται στους πιο εμβληματικούς παράγοντες της βιομηχανίας. Εμείς απλά υποκλινόμαστε…
Ειρήνη Δερμιτζάκη
Αν είναι κάτι που με ενοχλεί στα σινεμά της Ελλάδας είναι πως οι εταιρείες διανομής δύσκολα φέρνουν διεθνείς παραγωγές ή όχι τόσο εμπορικές ταινίες στις κλειστές αίθουσες. Ευτυχώς, το καλοκαίρι τα θερινά είναι μια ευκαιρία να απολαύσουμε στη μεγάλη οθόνη επιτυχίες όλης της χρονιάς που δεν προβλήθηκαν. Μέσα στον Ιούλιο, λοιπόν, κυκλοφόρησε κι εδώ η μεγάλη εμπορική επιτυχία της χρονιάς στη Γαλλία, “Τα Πάνω Κάτω” του Λουί Γκαρέλ. Το γαλλικό φιλμ απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και Βραβεία Σεζάρ, κάτι που δεν μου κάνει εντύπωση μιας και ο Γκαρέλ έχει αποδείξει από νωρίς την αξία του, και μπροστά και πίσω από τις κάμερες!
Το σενάριο ακροβατεί εξαιρετικά ανάμεσα σε κοινωνική κωμωδία και αστυνομικό θρίλερ, κάτι που σε κρατάει σε αγωνία και ενθουσιασμό καθόλη την διάρκεια. Ο Γκαρέλ υποδύεται τον Άμπελ, έναν νέο άντρα που πενθεί τον χαμό της γυναίκας του. Παράλληλα, η μητέρα του είναι ένα ανήσυχο πνεύμα, πρώην ηθοποιός, που ψάχνει την ευτυχία απεγνωσμένα και νομίζει πως τη βρίσκει στο πρόσωπο ενός φυλακισμένου άντρα. Οι δυο τους παντρεύονται μέσα στη φυλακή παρά τις αντιρρήσεις του Άμπελ και όταν ο άντρας αποφυλακίζεται ξεκινούν για μια νέα ζωή. Παράλληλα, ο Άμπελ έχει ως στήριγμα τη φίλη του Κλεμάνς (Νοεμί Μερλάν) που, θέλοντας και μη, μπλέκεται στην υπόθεση. Η ηθοποιός βραβεύτηκε με Σεζάρ για την αισθαντική ερμηνεία της.
Προβολή στο Σινέ Λάουρα, Φωτογραφία: Σπύρος Χαϊντούτης
Στην προσπάθεια του να ανακαλύψει αν ο άντρας της μητέρας του είναι όντως έμπιστος κι έχει καθαρίσει από το έγκλημα, ο Άμπελ χάνει κι ο ίδιος τον εαυτό του και όλοι οι ήρωες μπλέκουν σε μια επικίνδυνη αποστολή. Όσο η ένταση κορυφώνεται, τόσο πιο περίπλοκα συναισθήματα αναπτύσσονται σε μια ατμόσφαιρα άγχους και γέλιου συνάμα. Η αισθητική της ταινίας θυμίζει παλιό καλό Γαλλικό σινεμά και το σενάριο είναι τόσο πρωτότυπο που σε κρατάει σε εγρήγορση από την αρχή μέχρι το τέλος. Ίσως να είναι και η πιο πρωτότυπη ταινία της σεζόν. Μακάρι στο σύντομο μέλλον να υπάρξει περισσότερος χώρος για τον διεθνή και ανεξάρτητο κινηματογράφο και να μπορούμε να απολαμβάνουμε όλες τις ταινίες στην ώρα τους !
Σπύρος Χαϊντούτης
Θα το πω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ. Το Pop Up κάνει τα καλύτερα cocktails που θα βρεις σε ολόκληρη την πλατεία Νέας Σμύρνης – και από τα καλύτερα των νοτίων προαστίων. Σταθερή αξία στη γειτονιά, γι’ αυτό και ίσως να δυσκολευτείς να βρεις αμέσως τραπέζι τα ΣΚ. Η αναμονή, ωστόσο, σίγουρα αξίζει. Ο,τι κι αν έχω δοκιμάσει – και ως Νεοσμυρνιώτισσα έχω δοκιμάσει τουλάχιστον το μισό κατάλογο – είναι άψογο, από εμφάνιση, από γεύση, από ποσότητα. Την τελευταία φορά που το επισκέφτηκα, είχα όρεξη για κάτι φρουτώδες και δροσερό, οπότε επέλεξα την Babushka (vodka, ανανάς, βερίκοκο, φρούτα του δάσους) και εννοείται δεν το μετάνιωσα. Άλλα αγαπημένα μου (σημειώστε παρακαλώ) το Watermelon Sugar High με vodka και καρπούζι, το Banoffee (ναι cocktail κι αυτό), το γλυκό και φρουτώδες Kinky Lover και το άκρως καλοκαιρινό Hawaiian Sea. Και εδώ έρχεται το πιο σημαντικό tip: Κάθε Πέμπτη από τις 18:00 και μετά τα cocktail κοστίζουν 6 ευρώ!
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Φωτογραφία: Elina Giounanli
Την λέξη «ψυχοκόρη» λίγο πολύ όλοι μας την ξέρουμε. Τον τρόμο, τα βάσανα, τα δάκρυα και τον πόνο που κρύβει από πίσω της -τουλάχιστον σε όλη τους την έκταση- όχι και τόσο. Φυσικά η ιστορία της 12χρονής Σπυριδούλας Ράπτη, της ψυχοκόρης την οποία τα αφεντικά της, Γιώργος και Αντιγόνη Βεϊζαδέ, βασάνισαν με το ηλεκτρικό σίδερο, μού ήταν γνωστή και η λογική μού έλεγε πως αυτονόητα θα υπήρχαν και άλλες πολλές παρόμοιες ιστορίες σχετικά με τις ψυχοκόρες της εποχής εκείνης. Αυτές μάς παρουσίασαν η Νεφέλη Μαϊστράλη και η ομάδα 4frontal στην παράσταση «Σπυριδούλες» την οποία παρακολούθησα την εβδομάδα που μάς πέρασε στην Πειραιώς 260. Τις ιστορίες των φτωχών ανήλικων κοριτσιών από την επαρχία, οι οποίες τη δεκαετία του 50 και του 60 στέλνονταν να εργαστούν στην Αθήνα, τον Πειραιά και αλλού ως εσωτερικές οικιακές βοηθοί για να συντηρήσουν τις οικογένειες τους, πίσω σε μια «ρημαγμένη» από τους πολέμους ύπαιθρο. Στο σπίτι τους η πατριαρχία τους θεωρούσε «βάρος», στη νέα τους ζωή τους θεωρούσε «ιδιοκτησία» με απόλυτη εξουσία πάνω τους. Ο καθημερινός τους βίος εκεί αβίωτος. Εκμετάλλευση, κακοποίηση, εξουθένωση. Στο επίκεντρο αυτών η Σπυριδούλα (Αργυρώ Θεοδωράκη), της οποίας η εφιαλτική ιστορία «ξετυλίγεται» στο έργο από την αρχή έως το τέλος. Ελένη Βλάχου, Αργυρώ Θεοδωράκη, Τατιάνα Άννα Πίττα και Ελένη Τσιμπρικίδου γίνονται εκείνες οι φωνές που μιλούν για βάσανα, πίκρες, φόβους, χαμένα όνειρα και κρυφές ελπίδες κοιτάζοντας μάς ντόμπρα στα μάτια, όπως θα περίμενε κανείς από τις ηρωίδες που υποδύονται. Μαζί τους επί σκηνής οι Σταύρος Γιαννουλάδης και Τάσος Δημητρόπουλος.
Το κείμενο της Νεφέλης Μαϊστράλη, η σκηνοθεσία των Θανάση Ζερίτη και Χάρη Κρεμμύδα, τα κοστούμια και τα σκηνική της Γεωργίας Μπούρδα, αλλά και η ιδιαίτερη μουσική των Θραξ Πανκc (επιμέλεια-σύνθεση) που «παντρεύει» το σύγχρονο με την παράδοση, «ζωντανεύουν» επί σκηνής μια ολόκληρη εποχή με όλη τη σκληρή πραγματικότητα αλλά και την αυθεντικότητα της. Η Νεφέλη Μαϊστράλη καταφέρνει για εμένα κάτι πολύ σημαντικό. Τονίζοντας τον τρόπο που οι ταξικές ανισότητες τροφοδοτούν και διαιωνίζουν την έμφυλη (και όχι μόνο) βία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, συνδέει εκείνες τις συγκλονιστικές ιστορίες από το παρελθόν με παρόμοιες ιστορίες του σήμερα σε μια ενιαία διαδρομή. Αγαπημένο μου μέρος όταν στο τέλος ακούγονται οι ιστορίες γυναικών μεταναστριών που ζουν και εργάζονται ως οικιακοί βοηθοί στην Ελλάδα και οι οποίες, μέσω των ηθοποιών που έχουν δημιουργήσει κάτι σαν «αλυσίδα» διαμαρτυρίας, μοιράζονται μαζί μας το δικό τους σύγχρονο «μαρτύριο» made in Greece. Και με αυτόν τον τρόπο η γενναία πράξη της Σπυριδούλας να μιλήσει στις αρχές -παρά τις απειλές- για όσα πέρασε στα χέρια των αφεντικών της, «ταξιδεύει» σαν ηχώ στο πέρασμα του χρόνου μετατρεπόμενη ίσως σε ένα πανανθρώπινο μήνυμα απελευθέρωσης και αντίστασης. Το μεγαλύτερο όπλο των φτωχών ανθρώπων για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα και την αυτοδιάθεση τους, η αλληλεγγύη και ο αγώνας. Το σύνθημα «Ούτε δούλα, ούτε κυρά» που δεσπόζει στο σκηνικό τονίζει τον καταγγελτικό τόνο του τελευταίου μέρους. Έφυγα συγκλονισμένη και συγκινημένη από την παράσταση καθώς και με ένα ερώτημα: «Έχει άραγε ποτέ σταματημό αυτός ο κύκλος βίας και εκμετάλλευσης»;
Αριστούλα Ζαχαρίου
