ΚΥΡΙΑΚΗ
24
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Την Κυριακή 9 Ιουλίου, ο διεθνού φήμης τενόρος Plácido Domingo και η μοναδική συναυλία του στον επιβλητικό χώρο ενός από τα πιο σημαντικά ιστορικά και θρησκευτικά μνημεία του 14ου αιώνα, στην Ιερά Μονή Τοπλού, ήταν ο λόγος που με βρήκε το πρωί της ίδιας ημέρας σε ένα αεροπλάνο με προορισμό τη Σητεία.
Στην πατρίδα του Βιτσέντζου Κορνάρου, ποιητή του Ερωτόκριτου, βρέθηκα μαζί με την υπόλοιπη δημοσιογραφική ομάδα, που είχαμε την τύχη το ίδιο βράδυ, να βρεθούμε στον επιβλητικό χώρο της Ιεράς Μονής Τοπλού – στο «Μεγάλο Μοναστήρι» όπως έμαθα πως το αποκαλούν οι ντόπιοι.
Στην Σητεία βρέθηκα για πρώτη φορά γι’ αυτό το δημοσιογραφικό ταξίδι με αυτή την υπέροχη αφορμή της συναυλίας και ο χρόνος για να ανακαλύψω κάθε κρυμμένη ομορφιά της ήταν πραγματικά λίγος. Παρ’ όλα αυτά πήρα μια μικρή γεύση για τους λόγους που αυτό το ανατολικό άκρο της Κρήτης θεωρείται ευλογημένος τόπος, που μπορεί να μην έχει τη φήμη που έχουν άλλα σημεία του νησιού, μέρη που δεσπόζουν στον τουριστικό χάρτη της Ελλάδας, ωστόσο η σχεδόν αναλλοίωτη, φυσική ομορφιά του μπορεί να σε κερδίσει με την πρώτη ματιά, μυρωδιά, γεύση.
Η πανέμορφη θέα στο λιμάνι ήταν από τα πρώτα πράγματα που συναντήσαμε φτάνοντας στη Σητεία και αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας. Έπειτα δώσαμε ραντεβού στην ταβέρνα “Μεράκί”, ένα όνομα που παίζει με τις λέξεις αφού με τον διπλό τόνο την ίδια στιγμή σημαίνει με “με ρακί” αλλά και “μεράκι”, λέξεις που είναι αδύνατον να μη σε προδιαθέτουν θετικά για την όλη εμπειρία που πρόκειται να απολαύσεις. Μάλιστα, το μαγαζί είναι γνωστό σαν το “πρώτο” αφού πρόκειται για το πρώτο ρακάδικο στη Σητεία.
Η πανέμορφη Σητεία και η θέα στο λιμάνι της. Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη
Το νησί της Κρήτης φημίζεται για τις γεύσεις του, αλλά κανένα φαγητό δεν έχει την ίδια νοστιμιά αν δεν το μοιράζεσαι με ντόπιους κι εμείς είχαμε αυτή την ευκαιρία, αφού “οικοδεσπότης” μας ήταν ο αντιπρόεδρος της Βουλής και βουλευτής Λασιθίου κύριος Γιάννης Πλακιωτάκης, στον οποίο μάλιστα ανήκει και η ιδέα να έρθει ο Plácido Domingo στη Σητεία. Τα πιάτα ήταν όλα ένα κι ένα, πραγματικά ό,τι πρέπει για ένα πρώτο καλωσόρισμα σε αυτό το υπέροχο μέρος.
Το γεγονός ότι η Σητεία είναι χτισμένη αμφιθεατρικά την κάνει να δείχνει ακόμη πιο όμορφη με τη θέα της να απλώνεται αχανής από κάθε σημείο που θα βρεθείς να την κοιτάξεις. Μετά το φαγητό δεν γινόταν να πούμε “όχι” σε μια βόλτα από την μια άκρη στην άλλη για να χαζέψουμε τις βάρκες που “χορεύουν” στον ρυθμό του νησιώτικου αέρα και να πάρουμε και λίγες ακόμη μυρωδιές Κρήτης από τις ψαροταβέρνες και τα ρακάδικα που απλώνονται κατά μήκος του λιμανιού.
Το λιμάνι της Σητείας. Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη
Σειρά είχε λίγη ξεκούραση και πολύ σύντομα βρεθήκαμε να επιβιβαζόμαστε στο λεωφορειάκι που θα μάς μετέφερε στη Μονή Τοπλού για το μεγάλο πολιτιστικό γεγονός και αφορμή του σύντομου ταξιδιού μας στην όμορφη Σητεία.
Η Μονή Τοπλού ή αλλιώς Μονή Παναγίας της Ακρωτηριανής όπως ονομάζεται λόγω της θέσης της στο ανατολικό άκρο της Κρήτης, είναι το μοναδικό μοναστήρι που σώζεται στην περιοχή της Σητείας, αφού τα περισσότερα, μεγάλα και μικρά, έχουν καταστραφεί κατά τη διάρκεια των απελευθερωτικών πολέμων αλλά και από τις πειρατικές επιδρομές που γίνονταν κατά καιρούς στο σημείο. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου στο μέρος, θα καταλάβεις γιατί πραγματικά αποτελεί από τις πλέον ονομαστές και σημαντικές Μονές του νησιού.
Το μέρος γύρω από τη Μονή είχε κάτι το απόκοσμο. Και καθώς ο ήλιος έδυε πίσω από τα βουνά φαινόταν ακόμη πιο εντυπωσιακό, προετοιμάζοντάς μας κατάλληλα για τη μυσταγωγική εμπειρία και κατανυκτική ατμόσφαιρα που θα δημιουργούσε λίγη ώρα αργότερα επί σκηνής ο βαρύτονος τενόρος Plácido Domingo, η Ελληνίδα σοπράνο Χριστίνα Πουλίτση και η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, την οποία διεύθυνε ο σπουδαίος Ισπανός μαέστρος Jordi Bernàcer.
Σε ηλικία 82 ετών, με μια καριέρα που μετρά πάνω από 50 χρόνια θριαμβευτικής παρουσίας στην όπερα και στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα του κόσμου, ο Plácido Domingo αποτελεί – καθόλου άδικα – έναν ζωντανό θρύλο της μουσικής, με εκατοντάδες επιτυχίες και διακρίσεις στο βιογραφικό του. Μέχρι σήμερα έχει ερμηνεύσει πάνω από 150 ρόλους, έχει διευθύνει πάνω από 600 φορές μερικές από τις σπουδαιότερες ορχήστρες σε όλο τον κόσμο, ενώ έχει βραβευτεί με 12 Grammy. Και το πιο εντυπωσιακό; Τα 101 ανκόρ, δηλαδή επί 80 λεπτά ασταμάτητο χειροκρότημα, σε μία μόνο συναυλία που έχουν μείνει στην ιστορία, συμπληρώνοντας τον μύθο γύρω από το όνομά του.
Φωτογραφία: Papadakis Press
Παρά τις αντιξοότητες του καιρού – πραγματικά ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που σήκωνε ακόμη και τις παρτιτούρες της ορχήστρας – κάθε μουσικός πάνω σε αυτή την εντυπωσιακή σκηνή υπηρέτησε με πραγματικό πάθος τον ρόλο του, πάρα τις δυσκολίες που δεν θα μπορούσαν να έχουν προβλεφθεί. Αν σκεφτεί κανείς πόσο δύσκολο είναι για την κλασική μουσική εξ ορισμού να σταθεί σε εξωτερικούς χώρους και συνυπολογίσει τις αντιξοότητες τη δεδομένη αυτή στιγμή, μπορούσε να αντιληφθεί το τρομερά δύσκολο έργο των μουσικών ηχητικά και πρακτικά. Ο ίδιος ο Domingo δεν έχασε στιγμή το χαμόγελό του, ενώ κάθε φορά που έφευγε από τη σκηνή και επανερχόταν σε αυτή, το χειροκρότημα του κοινού ήταν όλο και πιο έντονο.
Κάτω από έναν υπέροχο, έναστρο ουρανό αντιλαμβανόσουν πόσο μοναδική είναι αυτή η εμπειρία που ζεις σε αυτό το μέρος, παρέα με 1.600 ακόμη θεατές που κατάφεραν να εξασφαλίσουν ένα από τα εισιτήρια δωρεάν εισόδου που διατέθηκαν. Η συναυλία ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη, αποτελούμενη από συνολικά 16 κομμάτια από το ευρύ ρεπερτόριο κλασικής μουσικής, που παρά τις όποιες δυσκολίες που δημιουργούσαν οι καιρικές συνθήκες, κατάφεραν να μάς μαγέψουν. Προσωπικά αγαπημένη μου στιγμή της βραδιάς η ερμηνεία του “Macbeth” του Verdi από τον Domingo, τα υπέροχα ντουέτα του καλλιτέχνη με τη “δικιά μας” Χριστίνα Πουλίτση, αλλά και κάποια από τα τα ορχηστρικά ιντερμέδια με μια επιλογή από Verdi, Gimenez, Mozart, Strauss που πλημμύρισαν το μέρος με νότες. Από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς ήταν όταν ο Ισπανός τενόρος και η Χριστίνα Πουλίτση μάς παρότρυναν να τραγουδήσουμε κι εμείς μαζί τους – κόντρα στον άνεμο – το πασίγνωστο ισπανικό κομμάτι “Bésame Mucho”.
Φωτογραφία: Papadakis Press
Η μουσική βραδιά έφτασε στο τέλος της με εμάς το κοινό να αποχαιρετούμε τον σπουδαίο Plácido Domingo καταχειροκροτώντας τον όρθιο, ενώ στη συνέχεια μεταφερθήκαμε στην εσωτερική αυλή της Μονής για κρασί, φαγητό και κουβέντα για τη μουσική που ενώνει και για την υπέροχη αυτή πρωτοβουλία, με τη στήριξη της Intrakat, της Attica Bank και της Παγκρήτιας Τράπεζας, αλλά και τη γενναιοδωρία του ηγούμενου Αμβρόσιου ο οποίος άνοιξε τις πόρτες της Μονής για να φιλοξενηθεί αυτή η μοναδική συναυλία.
Η εντυπωσιακή εικόνα «Μέγας ει, Κύριε» στη Μονή Τοπλού. Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη
Μετά από αυτή τη γεμάτη ημέρα που κατέληξε σε αυτή τη μουσική βραδιά, το ταξίδι μας ετοιμαζόταν να φτάσει σιγά σιγά στο τέλος του. Αλλά δεν θα μπορούσε να κλείσει διαφορετικά χωρίς ξενάγηση το επόμενο πρωί στο εσωτερικό της Μονής από τον ίδιο τον ηγούμενο Αμβρόσιο. Ο ηγούμενος, με τον γλαφυρό του λόγο μάς οδήγησε στους ειδικά διαμορφωμένους ως μουσείο χώρους και μάς διηγήθηκε ιστορίες για κάθε εικόνα, χειρόγραφο, παλαίτυπο βιβλίο και χαρακτικά που καλύπτουν μία μακρά περίοδο από τον 15ο έως και τον 19ο αιώνα και φυλάσσονται και εκτίθενται εκεί. Αξίζει να σταθείτε και να παρατηρήσετε κάθε λεπτομέρεια της πραγματικά εντυπωσιακής εικόνας “Μέγας ει, Κύριε”, που αγιογραφούσε επί πέντε χρόνια ο Ιωάννης Κορνάρος. Ξεχωρίζει για τον πλούτο των παραστάσεών της από την Παλαιά αλλά και την Καινή Διαθήκη, αλλά και γιατί είναι από τις ελάχιστες που εμπεριέχουν σύμβολα του ζωδιακού κύκλου.
Το καφέ-εστιατόριο “Καμαρωτό” στον προαύλιο χώρο της Μονής Τοπλού. Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη
Στον προαύλιο χώρο της Μονής βρίσκεται και το καφέ-εστιατόριο “Καμαρωτό” στο οποίο απολαύσαμε μυρωδάτο ελληνικό καφέ, πίτα και φρέσκα αυγά από τη Μονή. Αξίζει να σημειωθεί πως οι ίδιοι οι μοναχοί παράγουν και εμφιαλώνουν λάδι, κρασί και μέλι, τα οποία διατίθενται στην ελληνική αγορά, ενώ ορισμένα μπορείτε να τα βρείτε και αποκλειστικά στο πωλητήριο της Μονής. Ο,τι πρέπει για μια στάση πριν την ξενάγηση που ολοκληρώθηκε με δοκιμή από ετικέτες από τοπικές ποικιλίες βιολογικής γεωργίας, όπως το λευκό Θραψαθήρι και το ερυθρό Λιάτικο-Μαντηλάρι. Μια τελευταία ματιά στο επιβλητικό καμπαναριό και έφτασε η στιγμή να αποχωρήσουμε για το αεροδρόμιο.
Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη
Ένα ταξίδι που τα είχε όλα: είχε μουσική, είχε ανθρώπους, είχε γεύσεις, αυθεντική κρητική φιλοξενία που μάς έκανε να συνειδητοποιήσουμε αλλά και να συμφωνήσουμε γιατί αξίζει κάθε προσπάθεια, μικρή ή μεγάλη, για να αναδείξει την περιοχή όπως πραγματικά της αξίζει. Ελπίζουμε αυτό το πραγματικά σπουδαίο γεγονός διεθνούς εμβέλειας που έφερε τον Plácido Domingo στην Κρήτη να είναι μόνο η αρχή για να στραφούν όλα τα βλέμματα σε αυτή την περιοχή κόσμημα του νησιού που ονομάζεται Σητεία.
