10ο Φεστιβάλ Δάσους Αρβανίτσας: Ήμουν κι εγώ εκεί

Τρεις ημέρες πριν το Φεστιβάλ Δάσους Αρβανίτσας επιστρέψει στη βάση του για να γιορτάσει τη 10η διοργάνωσή του, κάνω μία συζήτηση με τον Θανάση Φορτώση, τον Επίτιμο Πρόεδρο του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Κυριακίου και “ψυχή” του φεστιβάλ, θέλοντας να πάρω όσο περισσότερες πληροφορίες μπορώ – χρήσιμες και για εμένα την ίδια, που για πρώτη φορά φέτος αποφάσισα “να πάρω τα βουνά”. Μία ημέρα πριν και με αυτό το συναίσθημα ανάμικτου άγχους και ενθουσιασμού του πρωτάρη ετοιμάζω τα πράγματά μου για το φεστιβάλ, κάνοντας το απαραίτητο checklist για να μην ξεχαστεί κάτι σημαντικό, αλλά και την ίδια στιγμή να μην μεταφερθεί στο βουνό το μισό σπίτι. Άλλωστε σκοπός αυτής της εμπειρίας ήταν το να βρεθείς κοντά στη φύση με αφορμή τη μουσική, και να το ζήσεις όσο πιο απλά γίνεται. Κι εδώ θα κάνω μια προσπάθεια να μεταφέρω το πώς ακριβώς το έζησα εγώ…

Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Αρχικά να θυμάσαι πως η καλή οργάνωση είναι το παν και θα δεις πως στο τέλος τίποτα δεν θα σου λείψει. Παρασκευή 14 Ιουλίου, λοιπόν, και δύο άτομα φορτώνουμε στο αμάξι τον απαραίτητο εξοπλισμό camping, δύο σακίδια με ρούχα και λοιπά χρήσιμα, βάζουμε το air condition στο τέρμα και ξεκινάμε τη μουσική προθέρμανση, καθώς αφήνουμε πίσω τον αθηναϊκό καύσωνα που ειλικρινά καθόλου δεν θα μάς έλειπε. Τα 125 χλμ (1,5 περίπου ώρα από την Αθήνα) πέρασαν πολύ γρήγορα και ευχάριστα και σύντομα βρεθήκαμε κάτω από τη φυσική σκιά των ελάτων, σε ένα πανέμορφο Αλπικό τοπίο, να στήνουμε τη σκηνή μας και να απολαμβάνουμε ανάσες δροσιάς μακριά απ’ την πόλη.

Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Όλα ήταν σχεδόν έτοιμα στον χώρο διεξαγωγής του φεστιβάλ με τους εθελοντές και τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου να ελέγχουν για τις τελευταίες λεπτομέρειες, όσο οι campers κατέφταναν σιγά σιγά και έκαναν τις πρώτες τους αναγνωριστικές βόλτες στο μέρος. Λίγο μετά αφού φτάσαμε εμείς στην Αρβανίτσα, οι The Magic Bus είχαν βγει στη σκηνή και έτσι το στήσιμο υπό τους ήχους της “Βασιλικής” και της αληθινής ιστορίας του άτυχου έρωτά της για τον Στέργιο, ήταν ό,τι πρέπει για ένα καλό “ζέσταμα” πριν κατεβούμε κι εμείς στο stage.

Πρώτη στάση στο καφέ-εστιατόριο “Αρβανίτσα” που βρίσκεται στον χώρο και ήταν κάτι σαν σημείο συνάντησης για καφέ, φαγητό, χαλάρωση και διάβασμα κατά το τριήμερο. Πραγματικά ένα υπέροχο σημείο, αφού ήταν όλο ξύλινο, θύμιζε σαλέ, ενώ στον εξωτερικό του χώρο είχε ξύλινα παγκάκια με τραπεζάκια και μια αιώρα δέσποζε στο κέντρο του κάτω από τη σκιά. Γλαστράκια με πολύχρωμα λουλούδια μέσα σε ξύλινες γλάστρες, ξύλινα παιχνίδια για τα παιδιά και ένας μεγάλος ανοιχτός χώρος για τα σκυλάκια που είχαν ανηφορίσει το βουνό μαζί με τους ιδιοκτήτες τους, συμπλήρωναν αυτό το μαγικό σκηνικό που δεν αλλοίωνε καθόλου την αρμονία που δημιουργούσε στο μάτι η παρθένα γύρω φύση και το βουνό που “αγκάλιαζε” το σημείο. Παγωτό στο χέρι, τοπικό λικέρ μαστίχας στη μασχάλη και φύγαμε για το stage, τη στιγμή που ο Φώτης Σιώτας μάς “ταξιδεύει” με το “Αερικό”, ένα αγαπημένο κομμάτι του Θανάση Παπακωνσταντίνου και της Μελίνας Κανά.

Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Ο κόσμος ερχόταν δειλά δειλά για την ώρα στο stage κι αφού χώρος υπήρχε άπλετος, το στρώσιμο της ψάθας κάτω ήταν μονόδρομος για να απολαύσουμε χαλαρά τη μουσική, πίνοντας τη μαστίχα μας, με τον ήλιο να μάς αποχαιρετά κάνοντας βουτιά πίσω απ’ το βουνό. Σε αυτό σημείο θα σου προτείνω να έχεις μαζί αντικουνουπικό γιατί οι ιπτάμενοι φίλοι μας είναι πολλοί και δεν χαμπαριάζουν πολλά από καλή διάθεση. Μπορεί και να στη χαλάσουν. Γι’ αυτό φρόντισε να είσαι πιο προνοητικός από εμένα και την παρέα μου…

Τη στιγμή που οι Θραξ Πανκc, το αγαπημένο συγκρότημα με καταγωγή από τον ακριτικό Έβρο, ανεβαίνει στη σκηνή, σηκωνόμαστε όρθιοι αφού οι μουσική τους με ήχους από νταούλι, γκάιντα και ηλεκτρική κιθάρα επιβάλλει να χορέψεις. “Πάμε για λίγο χωριάτικο heavy metal παιδιά”, με αυτά τα λόγια το δυναμικό τρίο μάς καλωσόρισε στο 10ο Φεστιβάλ Δάσους Αρβανίτσας και μάς χάρισε μια πραγματικά απολαυστική (αν και σύντομη) ώρα με μερικά αγαπημένα κομμάτια όπως το “Δέντρο”, το “Μαργούδι” – το οποίο μάλιστα αφιέρωσαν στην ισότητα των φύλων και των φυλών – και το “Ψες είδια”. “Πάντα στο βουνό ν’ ανταμώνουμε”, είπαν και αποχώρησαν από τη σκηνή, δίνοντας τη σκυτάλη στον Εισβολέα, τον κατά κόσμον Ηλία Παπανικολό, ένα από τα κορυφαία ονόματα της εγχώριας hip hop σκηνής, ο οποίος έκανε τα πρώτα του βήματα σε μια εποχή που το hip hop σαν μουσικό είδος στην Ελλάδα μόλις που ξεκινούσε τη διαδρομή του.

Θραξ Πανκc. Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Κι ενώ οι νυχτοπεταλούδες τον κύκλωναν (ο ίδιος είπε χαρακτηριστικά πως είναι οι ψυχές των ανθρώπων που έχουν φύγει από κοντά μας), ο Εισβολέας ξεσήκωσε το πλήθος με τα “Καμικάζι”, “Με φόντο την Αττική”, “Έχω το θεμα μου (Είμαι στο σήμα μου)”, “Όλοι μαζί τώρα”, “Ρεαλιστής”, “Λάθη μετράω” και άλλα. Στο σημείο αυτό άναψαν και τα πρώτα καπνογόνα, αλλά μετά από θερμή παράκληση του ίδιου του Επίτιμου Προέδρου του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Κυριακίου, Θανάση Φορτώση, ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή και μίλησε για το πόσο σημαντικό είναι να προστατέψουμε το δάσος, αυτά έσβησαν.

Εισβολέας. Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Σύντομα οι εκρηκτικοί Λόγος Τιμής ανέβηκαν στη σκηνή και χάρισαν στους φανς του hip hop ένα δυνατό παραλήρημα κάτω από τον έναστρο ουρανό. Ομολογώ πως κι εγώ η ίδια αν και δεν αγαπώ ιδιαίτερα αυτό το μουσικό είδος, απήλαυσα ιδιαίτερα κάποια κομμάτια τους και παραδέχτηκα την φοβερή ενέργειά τους επί σκηνής. Ξεχώρισα (και έπειτα έψαξα στο Spotify) τα εξής: “Καρδιά”, “Νιώθω έντονα”, “Ελεύθεροι” και “Θησαυρός”. 

Και κάπως έτσι η πρώτη ημέρα του φεστιβάλ έφτασε στο τέλος της. Τους πιο…κουρασμένους τους βρήκε να τους παίρνει ο ύπνος στη σκηνή, κάτω από έναν υπέροχο ουρανό και με αρκετό κρύο – κάτι που οι περισσότεροι που ήρθαμε από την Αθήνα είχαμε ανάγκη να νιώσουμε -, ενώ τους υπόλοιπους τους βρήκε με μουσική συνέχεια με after party σε μία από τις καντίνες.

Λόγος Τιμής. Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Το πρωί του Σαββάτου στο βουνό αποδειχθήκαμε πρωινοί τύποι – κάτι οι ήχοι της φύσης, κάτι τα τζιτζίκια, κάτι ο ήλιος που περνούσε μέσα από τη σκηνή, από τις 8 ήμασταν όρθιοι. Πήραμε το πρωινό μας στο ξύλινο σπιτάκι, συζητήσαμε για τα live της πρώτης ημέρας, γνωρίσαμε κόσμο. Κι αφού πλέον είχαμε ανακτήσει τις απαραίτητες δυνάμεις, μπήκαμε στο αμάξι και πήραμε τον δρόμο που θα οδηγούσε στη θάλασσα. Κι αυτό μπορούσε να γίνει εύκολα με αφετηρία την Αρβανίτσα, αφού κάποιες από τις παραλίες του Κορινθιακού βρίσκονται αρκετά κοντά. Εμείς επιλέξαμε την ήσυχη παραλία Διστόμου (ήταν περίπου 40 λεπτά μακριά από το camping) και περάσαμε αρκετή ώρα ξαπλώνοντας στην ακτή από λευκό και γκρίζο βότσαλο και βουτώντας στα νερά της που θύμιζαν πισίνα.

Η παραλία Διστόμου. Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Σειρά είχε ανεφοδιασμός στομαχιών στην ταβέρνα “Τα Δελφίνια” και πραγματικά αξίζει να την αναφέρω γιατί βρίσκεται σε μια υπέροχη τοποθεσία στα Αντίκυρα, ένα πολύ όμορφο παραθαλάσσιο χωριό του Νομού Βοιωτίας που σε κάνει να νιώθεις λες και βρίσκεσαι σε νησί και φυσικά, έχει πεντανόστιμο φαγητό. Και κάπου εδώ το σύντομο road trip στη γύρω περιοχή έφτασε στο τέλος του και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, εκτιμώντας για ακόμη μια φορά την υπέροχη διαδρομή μέσα στη φύση.

Το λιμάνι στο χωριό Αντίκυρα. Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Την ώρα που φτάσαμε η Δήμητρα Μωραΐτη ήταν ήδη στη σκηνή. Πήρε το αυτί μου να τραγουδάει το “Κάθε φορά”, το “Καπηλειό” και τα “Κλειδιά”, μέχρι να αναλάβουν τα ηνία της σκηνής οι Ανατρεπτίκ. Το αναγκαίο ζέσταμα έγινε και η Μαρίνα Σπανού βγήκε για να μάς τραγουδήσει ιστορίες. Ψάθα στο γρασίδι και απολαύσαμε μερικά δικά της (αγαπημένα) κομμάτια όπως το “Παγκράτι”, το “Ψυρρή”, “Το Μικρό Μπαλκόνι” και την υπέροχη διασκευή στο “Λουλούδι του δρόμου”.

Σύντομο διάλειμμα για λίγο stand up comedy από τον Χριστόφορο Ζαραλίκο και η φανταστική Ματούλα Ζαμάνη, άρτι αφιχθείσα από την Αμοργό, ήρθε να μάς ταξιδέψει με τραγουδάρες όπως τα “Γιατί γλυκιά μου κλαις”, “Τα λάθος φιλιά”, “Καίγομαι και σιγολιώνω”, ” Μιλώ για σένα”, την “Μπανιστηρτζού” και φυσικά έναν Ικαριώτικο που μάς έκανε να πιαστούμε αμέσως σε κύκλο και να χορέψουμε με την ψυχή μας.

Μαρίνα Σπανού. Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Τον επίλογο της βραδιάς θα έβαζε ο πάντα αγαπημένος Γιάννης Χαρούλης. Αυτός ο καλλιτέχνης, που είναι συνυφασμένος με τα καλοκαίρια μας, είναι πραγματικά προορισμένος να ακούγεται σε ανοιχτωσιές, η φωνή του με τη χαρακτηριστική χροιά της να αντιλαλεί και να μην περιορίζεται, και ο ήχος από το λαούτο του να φτάνει στις ψυχές μας. Έτσι κι έγινε. Ως τις 02:00 το πρωί ο Γιάννης Χαρούλης μάς έκανε να γίνουμε “ένα”, να νιώσουμε τη μουσική του “στο πετσί” μας, με τραγούδια όπως ο “Ακροβάτης”, “Σου μιλώ και κοκκινίζεις”, ο “Ερωτόκριτος”, ο “Τίγρης”, τα “Μαλαματένια λόγια” και ο “Αφούσης” που πραγματικά μάς ξεσήκωσε. Η όλη αίσθηση ενός live του Χαρούλη δεν μπορεί να μεταφερθεί εύκολα με λέξεις, αλλά αν τυχόν τον πετύχεις κάπου το καλοκαίρι μη διστάσεις. Εκείνος βρίσκει πάντα τον τρόπο να μιλήσει στην ψυχή σου…

Γιάννης Χαρούλης. Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Η δεύτερη μέρα των live μπορεί να τελείωσε αλλά η καντίνα ήταν έτοιμη για ένα ακόμη βράδυ να βάλει τη μουσική στο τέρμα για όσους είχαν διάθεση να συνεχίσουν με χορό. Έπειτα ύπνος και ξανά πρωινό ξύπνημα…

Δυστυχώς την επόμενη ημέρα, την τρίτη του φεστιβάλ, οι υποχρεώσεις με καλούσαν πίσω στην Αθήνα, ωστόσο ήταν πολύ δύσκολη η συνειδητοποίηση του ότι θα αφήσεις πίσω αυτή την ανεμελιά που τόσο απλόχερα σου χάρισε η σύντομη διαβίωση στο βουνό, αυτό το αίσθημα της ελευθερίας που δυστυχώς δεν πάει πακέτο με την πόλη. Κατά το ξε-στήσιμο της σκηνής οι Social Waste έκαναν soundcheck με το αγαπημένο μου δικό τους “Μες στο κρασί μου βλέπω θάλασσες”, αλλά εμείς δυστυχώς έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής…

Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Κλείνοντας, θέλω να αναφερθώ στην οργάνωση που ήταν αξιοπρεπέστατη. Ντουζιέρες υπήρχαν, χημικές τουαλέτες υπήρχαν, πρώτες βοήθειες, πυροσβεστική. Τίποτα δεν πήγε λάθος, τίποτα δεν μάς έλειψε. Είχαμε ακριβώς όσα χρειαζόμασταν για να αποφορτιστούμε και να περάσουμε καλά με καλή παρέα και μουσική, που πάντα ενώνει. Αν έχω να δώσω και 2-3 συμβουλές για το τέλος αυτές είναι να έχεις μαζί σου αντικουνουπικό και να φροντίσεις για το κρύο που πιάνει το βράδυ. Όλα τα άλλα θα τα φροντίσει η διοργάνωση και το ίδιο το βουνό. Θα φύγεις πιο “άδειος” αλλά ταυτόχρονα γεμάτος”. Μόνο θυμήσου φεύγοντας να πάρεις και τα σκουπίδια σου μαζί σου! Και το βουνό θα σε περιμένει ξανά αγέρωχο του χρόνου, τέτοια εποχή, για το καθιερωμένο μουσικό σας ραντεβού!