«Έσκισαν» οι Arctic Monkeys στο Release Athens

Το τραγούδι των Thin Lizzy από τα βαθιά seventies «The boys are back in town» έρχεται ως πρελούδιο μιας super band που επιστρέφει στην Αθήνα μετά από πέντε χρόνια. Τυπικοί Βρετανοί οι Arctic Monkeys (παιδιά του Σέφιλντ για την ακρίβεια), εμφανίζονται ακριβώς στις 22.50 στην Πλατεία Νερού – όπως είχαν προαναγγείλει. Μόνο που τα αγόρια έχουν γίνει πια άνδρες και η μουσική τους έχει περάσει τόσες φάσεις ωρίμανσης, μετασχηματισμού και εξέλιξης – από τo 2002, δηλαδή 21 χρόνια πριν όταν πρωτοσυστήθηκαν ως group ή αν θέλεις το 2006 όταν έκαναν την πρώτη τους δισκογραφική εμφάνιση με το «Whatever people say I am, that’s what I am not».

Το πρώτο (από τα δύο) αθηναϊκά live τους (γιατί ναι, το αποψινό sold out της 19ης Ιουλίου ήρθε απροσδόκητα σύντομα και προστέθηκε extra ημερομηνία για να ικανοποιήσει την προπώληση) ήταν μια υπέροχη βόλτα σε όλη την εμπνευσμένη πορεία τους που χτίζουν brick by brick. Η set list τους, που έχει έναν στερεό άξονα και, σχεδόν, χαρακτήρα best of, συμπεριλαμβάνει μόνο τέσσερα τραγούδια από το τελευταίο τους στούντιο άλμπουμ «The car». Κι έτσι όταν τα φώτα σβήνουν, λίγα λεπτά πριν τις 23.00, το μελαγχολικό «Sculpures of anything goes» είναι η ιδανική ευκαιρία για ν’ ανοίξουν τα κινητά και ν’ ανέβουν τα πρώτα stories στα social media. To φως των χιλιάδων οθονών φιλτράρει αναγκαστικά το βλέμμα σου προς τη σκηνή.

Χαμός επικράτησε κατά την εμφάνιση των Arctic Monkeys στη σκηνή της Πλατείας Νερού.

Το τετραμελές σχήμα των Alex Turner, Jamie Cook, Nick O’ Malley και Matt Helders εμφανίζεται σταδιακά στο stage, περνώντας μπροστά από τις μακριές λευκές κουρτίνες που ανεμίζουν στον βοριά. Ο Alex Turner ατσαλάκωτος προκαλεί παραλήρημα γυναικείων φωνών. Λευκό μισάνοιχτο πουκάμισο (για να διακρίνεται το οστεώδες του στέρνο), μαύρο ψηλόμεσο παντελόνι με τσάκιση, μαύρα δερμάτινα 70’s παπούτσια και γυαλιά αεροπόρου. Η πτήση πολύ σύντομα θα απογειωθεί.

Οι Arctic έχουν φέρει μαζί τους ενισχύσεις. Τουλάχιστον δύο επιπλέον κιθάρες κι ένα πιάνο (όταν τα πλήκτρα του δεν καλούν τον Turner για ατμοσφαιρικές ενάρξεις) αθροίζουν επτά μουσικούς επί σκηνής που θα εκτελέσουν άψογα επί 100 λεπτά τα 21 τραγούδια – κι αυτό που συχνά ονομάζουμε στην συναυλιακή argo θα τα «σκίσουν». Τα «Brianstorm», «Don’t sit down cause I moved your chair», «Crying lightning», «Teddy Picker» είναι η πιο άμεση επιβεβαίωση αυτού του κανόνα.

Άψογος και ως κιθαρίστας ο Alex Turner, η ψυχή της μπάντας.

Ακόμα και όταν το set list περνάει σε πιο happy pop ή ατμοσφαιρικές μελωδίες – «Four out of five», «Why’d you only call me when you are high», «Fluorescent adolescent», «Body paint», «Τhere’d better be a mirroball» – η μπάντα εφευρίσκει χώρο για να τα εμπλουτίσει με κιθαριστικές κορυφώσεις. Επικεφαλής, φυσικά, και πάλι ο frontman της μπάντας που δεν επιβεβαιώνει απλώς τον Damon Albarn (ναι, τον frontman των Blur) – ο οποίος τις προάλλες δήλωσε πως «οι Arctic Monkeys είναι η τελευταία μεγάλη μπάντα που πειραματίζεται με την κιθάρα» και «πως μετά από αυτούς δεν έχει υπάρξει τίποτα τόσο ποιοτικά υψηλό». Αλλά, εδώ που τα λέμε – εκτός από τον προσωπικό ήχο του group – το κιθαριστικό στιλ του Turner και η σωματικότητα του καθώς παίζει, είναι φτιαγμένη για να βάζει φωτιά στην σκηνή και στην πλατεία.

Η ενέργεια της συναυλίας ενώνεται με την υγρασία των ιδρωμένων σωμάτων λίγο πριν το τέλος του κυρίως set list: Τα «505» και «Do I wanna know?» τραγουδιούνται στίχο το στίχο από τις περίπου 15.000 κόσμου που βρίσκεται το πρώτο βράδυ των εμφανίσεων των AM στο Φάληρο. Και είναι ένα ετερόκλητο κοινό, τουλάχιστον ηλικιακά· η πλειονότητα του κάτω από τη σκηνή διανύει ακόμα τα πρώτα σχολικά της χρόνια: Κορίτσια, τα περισσότερα full in love με τον Alex Turner. Και πιο πίσω, ένα σώμα από πιστούς οπαδούς της μπάντας που τους παρακολουθούν αδιάλειπτα εδώ και 17 χρόνια. Είναι εκείνοι που μεγάλωσαν μαζί τους.

Τρέχοντας για τα “κάγκελα”, την πρώτη γραμμή της συναυλίας.

«Έλα μπαμπά, δεν έχει τελειώσει ακόμα», λέει μια emo πιτσιρίκα στην άλλη γραμμή του κινητού, λίγο πριν οι Arctic ξαναβγούν για το encore. Η χάρη των αγοριών από το Σέφιλντ έχει φτάσει λογικά στα sweet 16 (ίσως και πιο κάτω), κάτι που αποδεικνύεται από τα διαρκώς ανοιχτά κινητά τα οποία καταγράφουν (ολόκληρη) την συναυλία, κρατώντας τα εφηβικά, γεμάτα ζωντάνια, κορμιά εντελώς ακινητοποιημένα. Ουρλιαχτά ακούγονται μόνο στα «ευχαριστώ πολύ» του Turner σε σπασμένα ελληνικά ή στα σχόλια του τύπου «That’s good» επιδοκιμαστικά στην ανταπόκριση του κόσμου. Κι όλο αυτό προσδίδει έναν παράξενο ‘πολιτισμό’ που η συναυλία σίγουρα δεν χρειάζεται. Οι Arctic σε καλούν να χορέψεις και να χορέψεις μαζί με αγνώστους, μέχρι να σου κοπεί η ανάσα. Δεν κρατούν τυχαία για το τέλος (μετά το ρομαντικό «Cornestone») τα «I bet you look on the dance floor» και «R U Mine?». Κι εκεί τα ‘σπάνε’ με ενθουσιασμό και θαυμαστό επαγγελματισμό μαζί, ως μια υποδειγματικά δεμένη μπάντα κι έναν frontman γνήσιο super star και γνήσιο ποιητή.

Η αποψινή εμφάνιση των Arctic Monkeys – μένει ν’ αποδειχθεί αν θα είναι εφάμιλλη της χθεσινής – είναι ήδη sold out, οπότε υπολογίζεται πωςη πλατεία Νερού θα γεμίσει ασφυκτικά με 22.000 θεατές. Όπως και στο χθεσινό live, στη σκηνή θ’ ανέβουν ξανά οι Hives (21.00) και νωρίτερα ο Willie J Haley (19.50) και οι Vaxtones (18.50) – αντί του Θωμά Στρατάκη aka Green was Greener. Οι πόρτες ανοίγουν και σήμερα στις 17.00.