Status Update: Αλεξάνδρα Καζάζου, ηθοποιός – σκηνοθέτρια

Θυμάμαι να μιλάμε με στίχους του Καβάφη συχνά. Ο πατέρας μου ήταν με μια κιθάρα στο χέρι και η μουσική που επέλεγε κάθε μέρα ήταν, πάντα, το πιο σημαντικό πράγμα και το πιο όμορφο παιχνίδι μας. Άρχισα να γράφω και εγώ πολύ μετά την εφηβεία και να διαβάζω ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μου.

Τομή πάντως υπήρξε ο θάνατος του πατέρα μου. Θυμάμαι πως σκηνοθέτησα την πρώτη μου δουλειά στο θεατράκι Φλέμιγκ, τέσσερις μήνες μετά την απώλεια του. Έγινε το θέατρο παρηγοριά, καταφύγιο να σωθώ από τον ζόφο. Κι ακόμη είναι.

Ενόργανη, αθλήτρια σκι κατάβασης για χρόνια. Στο βόλεϊ, όμως, βρήκα το άθλημα που λατρεύω. Ομαδικότητα, συναγωνισμός, αγκαλιά, αγώνας, πειθαρχία. Παιχνίδι.

Στην Ελλάδα ήρθαμε σαν ήμουν πέντε χρονών. Οι παππούδες επέστρεψαν μετά από 35 χρόνια όντας κομμουνιστές και πολιτικοί πρόσφυγες. Μεγάλωσα στη Λάρισα που αγαπώ βαθιά και που έκανα και τις δυνατότερες πρώτες φιλίες και σχέσεις. Μετά στη Θεσσαλονίκη για 10 χρόνια με τις πρώτες θεατρικές σπουδές και σκηνές. Τώρα Αθήνα. Οι άνθρωποι που συναντώ καθορίζουν τη σχέση μου με το θέατρο. Με τους ανθρώπους που παίζουμε παρέα. Η αγάπη μας δημιουργεί, καθορίζει, μετατοπίζει αυτή τη σχέση. Είναι, πάντοτε, μια απόλυτα χορική συνθήκη.

Η παράδοση τους στον κινηματογράφο, στη μουσική και το θέατρο είναι συγκλονιστική. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Δεν μπορώ να ξεκόψω από την Πολωνία και δεν θέλω. Ίσα-ίσα θέλω πολύ να ανοίξω τις γέφυρες περισσότερο. Ήδη, πέρυσι με τον Σίμο Κακάλα και τον Κωνσταντίνο Μωραΐτη πήγαμε για να κάνουμε μια έρευνα παρέα με παιδαγωγούς του Ινστιτούτου και τότε άνοιξε μια ωραία πόρτα.

Το Ινστιτούτο παραμένει μέσα μου το καλλιτεχνικό μου σπίτι. Όποτε το χρειαστώ μπορώ να είμαι εκεί. Να έχω τον χώρο μου να κοιμηθώ και να δουλέψω. Να κάνω ένα καινούριο ταξίδι στη δουλειά. Κι αυτή η έλλειψη ορφάνιας είναι πολύτιμη. Ο Jarek Fret, ο διευθυντής του Ινστιτούτου είναι μέσα μου ανεκτίμητος και θα τον ευγνωμονώ πάντα για την πίστη του σε μένα. Όσο για την ομάδα μας, το Studio Matejka με leader τον Matej Matejka για – όσο διήρκησε – ήταν το σημαντικότερο, μέχρι στιγμής, κεφάλαιο στη ζωή μου ως performer και όχι μόνο. Ταξίδεψα σε μέρη, έπαιξα σε σκηνές, δίδαξα σε σχολές και γέμισα πολλά χιλιόμετρα, πολλά μπαγκάζια. Σαν να λέμε Καζάζου πριν το Studio Matejka και Καζάζου μετά το Studio Matejka.

Όπως συμβαίνει και στην αγάπη και πρέπει να το ακούσεις αυτό, να υπερβείς τον φόβο και να πας. Πήγαμε στο άγνωστο λοιπόν. Πήγαμε στην Κωνσταντινούπολη. Την πιο μαγευτική πόλη του κόσμου. Οι ηθοποιοί αστείρευτοι και δουλευταράδες. Ο Kerem Karaboga, o Salih Usta, o Cem Yit Uzumoglou (ο Cem παίζει τώρα στον Μπακλαβά του Ανέστη του Αζά). Η πρώτη μας δουλειά ήταν η «Τρωάς» του Δημητριάδη. Πηγαινοερχόμασταν Ελλάδα, Πολωνία, Τουρκία δουλέψαμε σε συνθήκες πολλές φορές σχεδόν επικίνδυνες και πολεμικές μέχρι που η κατάσταση στην Τουρκία έγινε αδίστακτη και δολοφονική. Θα ξανασυναντηθούμε με την ομάδα, την οποία έχουμε ονομάσει Teatr Andra. Αυτοί είναι πραγματικοί μου καρντέσλερ.

Ουσιαστικά φέραμε την ίδια φιλοσοφία με αυτό που πρέσβευε η ομάδα Teatr Andra – αυτή τη φορά με βάση την Ελλάδα. Διαφορετικά, νομίζω θα τρελαινόμασταν. Η ομάδα είναι ο Σπύρος Δέτσικας, ο Βασίλης Τρυφουλτσάνης, ο Βασίλης Μπούτσικος, η Αντιγόνη Φρυδά και ο Rafael Habel. Κάναμε ήδη δύο δουλειές: Τις «Χωρείες Χώρων» του Πέρεκ και το «Έχει φως η σκιά» βασισμένο στον «Ξένο» του Καμύ. Το 2024 ετοιμαζόμαστε για την καινούργια μας δουλειά και το λέω με πολλή ανυπομονησία και χαρά. Είναι ευλογία να επιστρέφεις σπίτι και να βουτάς στο άγνωστο με αγάπη και παιχνίδι!

Αυτή η περιπέτεια ξεκίνησε από το jubilo project το οποίο δημιουργήθηκε στο Ινστιτούτο Grotowski. Μια ομάδα που λειτουργούσε παράλληλα με τη θεατρική δουλειά και συνεργαζόμασραβ με τους chitanos της Πολωνίας, με τις χήρες της Srebrenica, με ομάδες τυφλών και κωφών. Αν πας εκεί, ξέρεις πως πρέπει να ξαναπάς. Δεν μπορείς να μην ξαναπάς. Γιατί είδες· και αφού είδες δεν μπορείς να γυρίσεις πια πίσω ο ίδιος. Πρέπει να ζήσεις την ιστορία, όχι μέσα από την πληροφορία αλλά μέσα απ’ τα πόδια σου.

Βρισκόμαστε σε τέλμα για νέες αναγνώσεις στο αρχαίο δράμα – διψάμε γι’ αυτές , ναι. Αλλά όχι για εποικοδομητικές αλλά ουσιαστικές κάθετες αναγνώσεις. Ούτε αναγνώσεις. Χρειάζεται να μελετήσουμε και να αφουγκραστούμε αυτά τα κείμενα· θέλουν χρόνο, πολύ χρόνο για να προσπαθήσεις να αγγίξεις το μεγαλείο τους. Και το λέω αυτό σχεδόν σωματικά, παλμικά. Πώς να μιλήσεις για το τραγικό εάν ζεις με το μεσοβέζικο, το οριζόντιο και το mainstream και δεν παίρνεις χαμπάρι πως θέλει άλλη γενναιοδωρία μέσα σου για να δεχτείς το τραγικό;

Μεγάλος καθρέπτης το θέατρο για το τι εστί όχλος και σε τι φτωχή πνευματικά στιγμή βρισκόμαστε. Όλοι έχουν άποψη για τα πάντα και τίποτα δεν μας περιέχει πραγματικά

Τη Λένα την ξέρω και την αγαπώ βαθιά. Μα ήταν προφανές. Δεν μπορώ να καταλάβω καθόλου που απορούμε. Δεν απορούμε που εξελέγησαν στην Βουλή οι Σπαρτιάτες – μετά από όλα αυτά που συντελέστηκαν – και απορούμε με τις «Σφήκες» της Λένας. Μεγάλος καθρέπτης το θέατρο για το τι εστί όχλος και σε τι φτωχή πνευματικά στιγμή βρισκόμαστε. Όλοι έχουν άποψη για τα πάντα και τίποτα δεν μας περιέχει πραγματικά.

στη «Μήδεια» σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη και το 2021 με τους «Ιχνευτές» και τον Μιχαήλ Μαρμαρινό. Είναι η τρίτη φορά που κατεβαίνω και κάθε φορά που το σκέφτομαι η θερμοκρασία ανεβαίνει! Μα δεν είναι το μεγάλο κοινό απλώς, είναι η γεωγραφία και αρχιτεκτονική, η χω(ο)ρικότητα στην οποία μπαίνεις και σε αγκαλιάζει, σε ξεπερνά, σε υπερβαίνει. Είναι και ευτύχημα να το ζήσουμε τώρα παρέα με όλους αυτούς τους υπέροχους συνεργάτες. Αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, για τους οποίους πραγματικά δεν έχω λόγια. Τους ευγνωμονώ.

Λούνα Παρκ μνήμης, αγάπης και φαντασίας. Επόμενος άγνωστος προορισμός σε νησί που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη. Κάπως έτσι. Α, και μια μουσική που σιγομουρμουρίζεις στην αρχή και μετά γίνεται λιμπρέτο από ανάσες, σώματα, θερμοκρασίες, χρώματα σκοτάδια και άπλετο φως.

στην καινούρια τους παραγωγή. Και, επιπλέον, θα φέρουμε Αθήνα, με την Ελεάννα Γεωργούλη, την παράσταση «Αλγό ρυθμός» που δημιουργήσαμε στο ΚΘΒΕ, με τον Γιάννη Αγγελάκα να υπογράφει τη μουσική. Όλα αυτά, καλώς εχόντων των πραγμάτων, στις αρχές του 2024. Και φυσικά κρατώ τη διδασκαλία μου σταθερά στις σχολές.

Φαντάζομαι το ιδανικό σενάριο διάσωσης μας με αερόστατο. Προς τα πάνω. Με πίστη καθώς χωρίς αυτή δεν μετατοπίζεσαι ούτε μέχρι το περίπτερο. Να μπορέσεις να πετάξεις την ασχήμια, να γίνει ένα κλικ κατευθείαν στη καρδιά και να μην φοβηθείς να δώσεις, ανάποδα από αυτό που θέλει η οικονομία. Το εικοσάλεπτο του Βloody Ηawk είναι μια καλή αρχή αν το ακούσεις όλο.

απ’ τη στιγμή που καίγονται τα πάντα και πνίγονται αυτοί οι άνθρωποι που είναι ο καθένας ένα πλάσμα και μια ιστορία και τσουβαλιάζονται και γίνονται αριθμοί και πληροφορία, από τη στιγμή που αλλάζουμε κουβέντα και φοβόμαστε ν’ αγγίξουμε το ελάχιστο απ’ την ευσπλαχνία μας, για ποια στιγμή της ανθρωπότητας μιλάμε; Μιλάμε άραγε μόνο για κρίση της ανθρωπότητας;

Ο Νύσος είναι το φως μου και δεν κάμπτεται αυτό ποτέ και με τίποτα. Από κανένα κοινωνικό ζόφο.