Hot or Not #73: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Προσκεκλημένος για άλλη καλλιτεχνική εκδήλωση, τα εγκαίνια της έκθεσης έργων του Κωνσταντίνου Βολανάκη στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τις εναρκτήριες παραστάσεις του 13ου Dance Days Chania, του διεθνούς φεστιβάλ χορού που με επιμονή και υπομονή διοργανώνεται από την «Συν-κίνηση», την καλλιτεχνική διευθύντρια Σοφία Φαλιέρου και τους/τις συνεργάτ(ρι)ες της, από τις 22 Ιουλίου έως τις 2 Αυγούστου 2023. Παρά την εξοντωτική ζέστη, οι ισπανίδες Carla Sisteré και Anna Sagrera παρουσίασαν στην πλατεία του Γιαλί Τζαμισί, στο ενετικό λιμάνι, την παράσταση «The Sad-Mad Method», ένα χορευτικό ντουέτο με έντονα θεατρικά στοιχεία, γεμάτο ποπ κορν, κομφετί και… χώμα, μια αφήγηση για την πτώση και την επάνοδο, σχεδιασμένη για χώρους αντισυμβατικούς και κοινό κάθε είδους – ακόμη και κάθιδρους τουρίστες που προσπαθούσαν να αποδιώξουν την κάψα ο καθένας με τη βεντάλια του.

Σε πιο συμβατικό χώρο, το θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης», η εγκατεστημένη στη Γερμανία Εύα Γεωργιτσοπούλου, μαζί με τις Σεβαστή Ζαφείρα και Tamae Yoneda, παρουσίασαν την παράσταση «A signal that travels down through your heart – episode #1», ένας χορευτικός ύμνος στον έρωτα, που εδώ δεν εκλαμβάνεται σαν μια υπόθεση για δύο, αλλά νοείται ως μια μη αποκλειστική και μη δυαδική ορμή. Κινησιολογικά άρτια αφήγηση, με πλήρη έλεγχο του χορευτικού της λεξιλογίου, υπήρξε μια πρώτης τάξεως πρεμιέρα, στους χώρους που πριν από ένα μήνα διεξαγόταν το Φεστιβάλ Βιβλίου, επιβεβαιώνοντας και αυτή, με τη σειρά της, τον τίτλο των Χανιών ως «πρωτεύουσας του πολιτισμού στον Νότο»…
Σπύρος Κακουριώτης

Φωτογραφία: Βασιλική Αγγελούδη

Καλοκαίρι χωρίς συναυλία του Κωστή Μαραβέγια δεν είναι καλοκαίρι! Και ειδικά μετά το περσινό πάρτι στην Βούλα είναι κάτι σαν ιεροτελεστία για εμένα. Πόσο μάλλον όταν έχει μόλις κυκλοφορήσει καινούργιο δίσκο και περιμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία να το ακούσουμε λάιβ. Οπότε η βόλτα μας στο Θέατρο Άλσος ήταν αναπόφευκτη για να απολαύσουμε το δικό μας «Portofino». Η ώρα είναι εννέα και κάτι και επιτέλους βγαίνει στην σκηνή για να μάς καλωσορίσει με το δικό του προσωπικό και μοναδικό στιλ αρχίζοντας με το ξεσηκωτικό «Ο Άμλετ Κι Εγώ» και εκεί όλα τα χέρια πάνω να κουνιούνται στο ρυθμό του κομματιού. Η ενέργεια που αποπνέει πάνω στην σκηνή – με την βοήθεια φυσικά τις εξαιρετικής μπάντας του που δεν ξεχνά λεπτό να τη φέρνει στο προσκήνιο – σε ξεσηκώνει και αμέσως μπαίνεις γρήγορα στον ρυθμό της μουσικής. Συνεχίζει με τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου με το κάθε ένα έχει μια ξεχωριστή ιστορία από πίσω που σε κάνει να ακούς το τραγούδι…αλλιώς. Η «Ανθισμένη Αυλή» σ αφυπνίζει για τα χρόνια που περνάνε και για το τι πραγματικά έχει σημασία , το «Άμα Κι Άμα» είναι το τραγούδι που θες να φωνάξεις στους μίζερους, το «Toyota» σ αφυπνίζει να μην τα παρατάς όλα για μια αγάπη μ έναν πιο χιουμοριστικό τρόπο και το δικό μου αγαπημένο «Τα Τρία Χ» που μιλάει για μια τοξική σχέση που αναπόφευκτα δεν μπορεί να ευδοκιμήσει αλλά πάντα θες λίγο ακόμη. Ουσιαστικά ήταν μια μίνι παρουσία του καινούργιου δίσκου. Που καθόλου δεν μάς χάλασε. Όμως δεν έμεινε φυσικά μόνο στα καινούργια κομμάτια. Τα παλιά αγαπημένα και πλέον κλασικά «που φωνάζουν Μαραβέγιας» όπως τα «Λόλα», «Φίλα με ακόμα », «Rita», «Άσε με να μπω», «Δε ζητάω πολλά» ήταν μερικά απ’ τα κομμάτια που μάς έκαναν να σηκωθούμε από τις καρέκλες να πάμε μπροστά στην σκηνή και να χορέψουμε στους ρυθμούς τους, πάρα τους 35 βαθμούς! Αναμένουμε πολλά ακόμα λάιβ για να φωνάζουμε όλοι μαζί «το Toyota θα πουλήσω μήπως και γυρίσεις πίσω».
Βασιλική Αγγελούδη

©Μάριος Κουρουνιώτης

Οι αινιγματικές Βάκχες του Ευριπίδη είναι για εμένα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έργα της αρχαιοελληνικής γραμματείας. Έτσι “κυνηγάω” να παρακολουθήσω κάθε διαφορετικό ανέβασμα που συμβαίνει και να δω το δράμα μέσα από διαφορετικές σκηνοθετικές προσεγγίσεις και οράματα. Σε αυτές τις Βάκχες εδώ, η σκηνοθεσία ανήκει στην Έλενα Μαυρίδου, η οποία θέλησε να διερευνήσει την διονυσιακή μανία (γνωστή ως “βακχεία”) με βασικά εργαλεία φυσικά τον λόγο του Ευριπίδη, αλλά σε συνδυασμό με την παραδοσιακή μουσική των Ποντίων, καθώς και μια κινησιολογία βασισμένη στην τελετουργία των Αναστεναρίων – στοιχεία που για εμένα δημιούργησαν μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα για να “αγκαλιάσει” την βασική πλοκή που πάνω κάτω γνωρίζουν όλοι. Ο έντονος ρυθμός της μουσικής των Ποντίων που οδηγεί σε φύσει παθιασμένους χορούς “ζωντανεύουν” υπέροχα επί σκηνής από έναν δυναμικό Χορό που με τύμπανα στα χέρια προσφέρει ένα πολύ ενδιαφέρον θέαμα, ενισχύοντας την ένταση των σκηνών εκεί που χρειάζεται. Ταυτόχρονα η τελετουργία των Αναστεναρίων, που αποτελεί μια έκφραση λατρείας αφοσίωσης στον θεό Διόνυσο, λαμβάνει χώρα με μια κινησιολογία που θυμίζει αυτή την παράδοση και δένει όμορφα μέσα στην ευριπίδεια αυτή τραγωδία. Από τις πιο αγαπημένες σκηνές, αυτή στην οποία ο Διόνυσος ντύνει τον Πενθέα γυναίκα, σκιαγραφώντας μοναδικά την έκφραση συνειδητών και ασυνείδητων επιθυμιών – μια δυνατή σκηνή που ερμηνεύεται υπέροχα από τους Δημήτρη Λάλο και Γιώργο Χριστοδούλου. Δεν γίνεται να μην αναφερθώ στον επιβλητικό συχνά φωτισμό του Περικλή Μαθιέλλη και στις σκιές που δημιουργούνται από τους βιντεοπροβολείς που συμβάλλουν στην όλη οπτική αισθητική της παράστασης. Οι Βάκχες περιοδεύουν για το υπόλοιπο του καλοκαιριού, οπότε αν κάπου τις πετύχετε (βρείτε εδώ τους σταθμούς) μη διστάσετε!
Ευδοκία Βαζούκη

Το φαινόμενο «Πάνος Βλάχος» μου είναι από καιρό γνωστό. Αλλά κάπως…από μακριά. Ο περίγυρός μου συχνά τον αναφέρει, τόσο για την εν λόγω παράσταση, όσο και για τις ξεσηκωτικές συναυλίες που διοργανώνει. Την παράσταση «Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού», που έκανε πάταγο για δύο συνεχόμενες χρονιές, όταν αποφάσισα να την δω, ήταν πια αργά -sold out επί μήνες! Αλλά τελικά ήρθε η στιγμή και για εμένα, στην καλοκαιρινή τους περιοδεία και πιο συγκεκριμένα, στο Θέατρο Ε.Η.Μ – Φρόντζου στα Ιωάννινα.

Δεν θα πω κάτι καινούργιο ή διαφορετικό από όσα έχουν ακουστεί ή γραφτεί. Είναι μια συγκλονιστική παράσταση, με χιούμορ και δύναμη πολύ ισχυρή ώστε να σε βάλει στο «εδώ και τώρα», να μη παίρνεις τα μάτια σου από τη σκηνή. Σε αυτό φυσικά συμβάλει ο εξαιρετικός θίασος -παίζουν, τραγουδούν, χορεύουν. Κι εκεί που νόμιζα πως ο Πάνος Βλάχος θα επισκιάσει τους πάντες, γρήγορα αντιλήφθηκα πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Πρώτον, γιατί δεν υπάρχει αυτή η πρόθεση και δεύτερον, διότι ο καθένας αποδείκνυε την αξία του και τις αξιοθαύμαστες ικανότητές του. Έχοντας παρευρεθεί πολλές φορές σε αυτό το υπαίθριο θέατρο, ήταν πραγματικά από τις σπάνιες φορές που το είδα να γεμίζει τόσο ασφυκτικά -κάθισαν ακόμη και στα σκαλάκια των διαδρόμων- γεγονός που φανερώνει την ανάγκη του κόσμου να αγκαλιάζει τις καλές παραστάσεις.
Φωτεινή Νικολίτσα

“Έχω πολυ έντονες εικόνες από την Αθήνα. Λυπάμαι που μας πήρε 4 δύσκολα χρόνια για να ξανά συναντηθούμε” δήλωσε ο super star τενόρος Andrea Bocelli στη συναυλία του στο ΟΑΚΑ την Τρίτη 18 Ιουλίου,  μια συναυλία συγκινητική και συνάμα δυνατή. Μερικές χιλιάδες κόσμος τον υποδέχτηκαν με τιμές κι επαίνεσαν τη χαρισματική φωνή του, που τόσο έχει ταυτιστεί με την όπερα και την Ιταλική μουσική.  Η συναυλία ξεκίνησε με τον μεγάλο μαέστρο Marcello Rota να δίνει το σήμα στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και τον Andrea Bocelli να καταχειροκρoτείται με την είσοδο του στην σκηνή.

Εντυπωσιακές φωνές, αρμονία και αριστουργηματικές μελωδίες πλαισίωσαν τη βραδιά, ενώ στο πλάι του τενόρου βρέθηκε η κορυφαία σοπράνο Serena Gamberoni. Στο πρώτο μέρος της βραδιάς ξεχώρισαν κομμάτια όπως το “Di Quella Pira” και “La Donna E Mobile“, ενώ παράλληλα ξετυλίχθηκαν και άλλα δρώμενα, αφήνοντας χώρο για καθαρή ορχηστρική μουσική, για τον φλαουτίστα Andrea Griminelli αλλά και για χορευτές. Στο δεύτερο μέρος υπήρξε και το pop στοιχείο, κάτι που συνηθίζει ο Ιταλός καλλιτέχνης στις συναυλίες του, με την Ilaria Della Bidia να ερμηνεύει δημοφιλή κομμάτια της Whitney Houston. Ακόμα, ο Bocelli δοκιμάστηκε και σε πιο οπερατικά κομμάτια και το κοινό τον αποθέωσε, ζητώντας encore. Σίγουρα όσοι παρευρέθηκαν εκεί, είτε λάτρεις της όπερας είτε όχι, κέρδισαν μια μαγική εμπειρία από έναν τενόρο που έχει αποδείξει, με σεβασμό και προσήλωση, πως δεν υπάρχει αντάξιος του.
Σπύρος Χαϊντούτης

©Patroklos Skafidas

Μία ευχάριστη έξοδο εγγυάται η παράσταση «Αταίριαστο Ζευγάρι» που παρουσιάζει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης σε σκηνοθεσία Λευτέρη Πλασκοβίτη σε καλοκαιρινή περιοδεία. Το ευρηματικό κείμενο του Νηλ Σάιμον εφάπτεται τόσο όμορφα και ρεαλιστικά σε πτυχές της σύγχρονης μοναξιάς, του συμβιβασμού, των φιλικών και ερωτικών σχέσεων και της συμβίωσης που όλοι μπορούμε να δούμε και να αισθανθούμε τον εαυτό μας. Το «Αταίριαστο Ζευγάρι» ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ το 1965 με άνδρες ηθοποιούς στους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους και το 1985 ο Σάιμον ξαναδουλεύει το κείμενο και το παρουσιάζει στη «θηλυκή» εκδοχή του πάλι στο Μπρόντγουεϊ, ξανά με τεράστια επιτυχία. Μεγάλη επίσης επιτυχία έγινε και ως κινηματογραφική ταινία, με πρωταγωνιστές τους Τζακ Λέμον και Γουόλτερ Ματάου. Από τότε μέχρι και σήμερα συνεχίζει να παίζεται στις σκηνές όλου του κόσμου και στην αντρική και στην γυναικεία του εκδοχή.

Οι ηθοποιοί εξ αρχής πιάνουν αυτή τη κωμική νότα (Σιάρκου Θεοδώρα, Σοντάκη Μαριάνθη, Δωροπούλου Ισιδώρα, Μακρομαρίδου Βέρα, Παπατριανταφύλλου Αλέξανδρος, Σταματοπούλου Δανάη, Φώσκολου Νίνα, Χειλάς Κωνσταντίνος) και σαν δεμένο παρεάκι σχολιάζουν τη φιλία, το γάμο, τις προσωπικές διαφορές. Με υπέροχο συντονισμό καταφέρνουν όλοι τους και αναδεικνύουν τα ερωτήματα του κειμένου. Ιδιαίτερα το δίδυμο των φιλενάδων που καταλήγουν να συγκατοικούν και παραμένουν από ένα σημείο και έπειτα σχεδόν αποκλειστικά στη σκηνή έχει ρυθμό και προωθεί το έργο, ωστόσο μερικές φορές η Μαριάνθη Σοντάκη γίνεται υπερβολική στην ερμηνεία της. Το σκηνικό του Αντώνη Χαλκιά είναι πλούσιο και καλαίσθητο ενώ και η σκηνοθεσία του Λευτέρη Πλασκασοβίτη είναι απλή και απέριττη. Αυτό που μου έλειψε ίσως ήταν η αξιοποίηση μουσικής πέρα από τα μουσικά διαλείμματα για την αλλαγή σκηνικών και πράξεων του έργου.

Κατά τ’ άλλα πολλά σημεία του έργου με άγγιξαν, ιδίως όταν η συγκατοίκηση των δύο φίλων ναυαγεί και πρέπει να ξεκινήσουν ξανά από την αρχή- ίδιες και αλλαγμένες. Έφυγα από το θέατρο αισιόδοξη ότι η υγεία των επιλογών και της σκέψης μας αποτρέπει την ασφυξία στις σχέσεις και ότι καμιά φορά είναι οκέι να είσαι αταίριαστος.

Σε παρόμοια διάθεση με την φωτογραφία βρισκόμαστε· ήρεμα το λέω. Με αφορμή τα τρία τελευταία επεισόδια της τρίτης σεζόν του “The Witcher”, είπα να βγάλω από μέσα μου επιτέλους όλα αυτά που αισθάνομαι τόσους μήνες, από τότε που ανακοινώθηκε ότι ο Henry Cavill θα αφήσει πίσω του, το ρόλο του Geralt of Rivia. Φέτος κλείνω 10 χρόνια die-hard fan του Henry Cavill, οπότε παρακαλώ συγχωρέσετε την συναισθηματική μου φόρτιση.

Θα μου πείτε τώρα, «ό,τι θυμάμαι, χαίρομαι», καθώς ο ίδιος ο Henry έχει ανακοινώσει την αναχώρησή από τον ρόλο του Λευκού Λύκου από τον περασμένο Οκτώβριο. Ωστόσο, το δεύτερο volume της τρίτης σεζόν κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες μέρες και μας έριξε αλάτι στην ανοιχτή, ακόμα πληγή, υπενθυμίζοντάς μας, ότι πρόκειται για το τελευταίο τρίωρο της σειράς, που θα απολαύσουμε τον βρετανό ηθοποιό στον ρόλο, -για τον οποίο ορκιζόμασταν όλοι -το ίδιο κι εκείνος- πως είναι γεννημένος για να παίξει. Η βαθιά, σαγηνευτική φωνή με το χαρακτηριστικό γρέζι και μόνο, πανομοιότυπη με εκείνη του ήρωα στο παιχνίδι, ήταν αρκετή για να μας πείσει.

Όταν ακούσαμε τα μαντάτα, -πολύ αφελώς, αν θέλετε- οι περισσότεροι σκεφτήκαμε ότι προτίμησε να επιστρέψει στον επίσης αγαπημένο του ρόλο, Superman και αναρωτιόμασταν αγανακτισμένοι, πώς είναι δυνατόν. Λίγο αργότερα, όμως, αποκαλύφθηκε ο πραγματικός λόγος. Ο Henry ήταν μεγάλος φαν του ομώνυμου video game πριν ακόμα αναλάβει το ρόλο. Μόλις, πήρε δε το ρόλο, μελέτησε ενδελεχώς τα βιβλία και τον ρόλο αυτό καθαυτό, απογειώνοντας το νόημα του method-acting. Δεν υποδυόταν απλά τον Γκέραλτ. Ήταν ο Γκέραλτ. Ακόμα και εκτός γυρισμάτων. Εκείνος, είχε ξεκαθαρίσει από την αρχή, ότι ήταν διατεθειμένος να παραμείνει για όσες σεζόν διαρκούσε η σειρά. Αρκεί το σενάριο να παρέμενε πιστό στο original έργο. Όταν πήρε είδηση πως οι σεναριογράφοι της σειράς απέκλιναν σε μεγάλο βαθμό από αυτό, σαν ένας άλλος Αντωνάκης, πήρε το καπελάκι του- ή μάλλον την λευκή την περουκίτσα του- και έφυγε.

Από την μία, δεν μπορούμε παρά να πονάμε, να κλαίμε και να οδυρόμαστε για την απώλειά του, καθώς δεν μπορούμε να διανοηθούμε το μέλλον της σειράς χωρίς εκείνον. Από την άλλη, σοφά έπραξε, εφόσον δεν τον εξέφραζε πλέον η τροπή του ρόλου. Και για να σας προλάβω· όχι, καθόλου δεν με παρηγορεί ο Liam Hemsworth, που θα αναλάβει τον ρόλο από την επόμενη σεζόν. Άντε, μην αρχίσω κι γι’ αυτόν τώρα. Ανάσες… Θα μας λείψεις Henry…
Ειρήνη Δερμιτζάκη