ΚΥΡΙΑΚΗ
17
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα και πολλά άλλα και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
Δεύτερη κάθοδος στο Αργολικό θέατρο για φέτος, αυτή τη φορά για την εμβληματική “Εκάβη” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Ιώς Βουλγαράκη. Το επίκαιρο όσο ποτέ αυτό έργο του Ευρυπίδη γράφτηκε κατά την πρώτη περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου, θέλοντας να μιλήσει για την αποκτήνωση του ανθρώπου που μπορεί να προκαλέσει ο πόλεμος. Κεντρική ηρωίδα δεν είναι άλλη από την Εκάβη, τη βασίλισσα της πλέον αλωμένης Τροίας, η οποία εκτός από τον ανείπωτο πόνο της σκλαβιάς, βιώνει και τον αβάστακτο χαμό των παιδιών της, με αποτέλεσμα ενώ στην αρχή της τραγωδίας παρουσιάζεται ως μια εμβληματική θρηνητική φιγούρα, πολύ σύντομα η απόγνωση την καθιστά φορέα εκδίκησης για τα δεινά της. Στον ρόλο της Εκάβης εδώ η Ελένη Κοκκίδου, που χωρίς μικρόφωνο αλλά με τη δύναμη της φωνής της και των υποκριτικών της δυνατοτήτων καταφέρνει να μεταφέρει το σωστό συναίσθημα – εκείνο που από θρήνος και σπαρακτικές στιγμές μητρικής αγωνίας πρέπει να μεταμορφωθεί σε απόγνωση και μένος για εκδίκηση. Εκτός από την Εκάβη της Ελένης Κοκκίδου και ο υπόλοιπος θίασος ((Ιωσήφ Ιωσηφίδης (Ταλθύβιος), Μαρίνα Καλογήρου (Πολυξένη), Θανάσης Κουρλαμπάς (Οδυσσέας), Ερρίκος Μηλιάρης (Φάντασμα Πολύδωρου), Ηλεάνα Μπάλλα (Θεράπαινα), Άκης Σακελλαρίου (Πολυμήστορας), Αλέκος Συσσοβίτης (Αγαμέμνονας)) έδωσε για εμένα τον καλύτερό του εαυτό, ειδικά σε ένα τέτοιο ανέβασμα όπως αυτό, που χαρακτηρίζεται από ένα πνεύμα γενικότερης απλότητας και αυθεντικότητας, με μινιμαλιστική σκηνογραφία που δίνει χώρο στους ηθοποιούς, τον φωτισμό και τη μουσική να δημιουργήσουν την κατάλληλη συναισθηματική ατμόσφαιρα γύρω από την αφήγηση.
Γύρω από την Εκάβη συσπειρώνονται κι άλλες γυναίκες της αλωμένης πόλης της Τροίας, εξίσου πρωταγωνίστριες του πολέμου κι ας δείχνουν “αορατες”, και όλες μαζί συγκροτούν μια κοινότητα, βιώνοντας από κοινού το αίσθημα της απώλειας. Οι γυναίκες αυτές αποτελούν τον Χορό της τραγωδίας που καταφέρνει να κρατήσει και να “δέσει” την ένταση που απαιτείται ώστε να αναδειχθούν όπως τους πρέπει τα οικουμενικά ζητήματα της απώλειας, της εκδίκησης και της δύναμης του ανθρώπινου πνεύματος, μέσα από μια δυνατή ιστορία που μπορεί να χαρακτηρίζεται από βαθιά θλίψη και οδύνη, ωστόσο αποτελεί κι έναν ύμνο προς τιμήν της ανθεκτικότητας του ανθρώπινου πνεύματος μπροστά στην τραγωδία που δεν έχει τέλος. Απήλαυσα ιδιαίτερα το ανέβασμα αυτό, που είχε κάτι το ξεχωριστό μέσα στην απλότητά του και λάτρεψα τη Μαρίνα Καλογήρου στον ρόλο της Πολυξένης, της μικρότερης κόρης της Εκάβης και του Πριάμου, που με φοβερό πάθος ενσαρκώνει την απελπισία και την γενναιότητα.
Ευδοκία Βαζούκη
Ο πολύχρωμος κόσμος των comics της Alice Oseman επέστρεψε στις οθόνες μας, με την δεύτερη σεζόν του Heartstopper στο Netflix να αποδεικνύεται εφάμιλλη της πρώτης- αν όχι καλύτερη. Οι πρόσφατα ερωτευμένοι Nick (Kit Connor) και Charlie (Joe Locke) αρχίζουν να εξερευνούν τι σημαίνει και για τους δύο το να είναι ανοιχτοί για τη σχέση τους ως ζευγάρι . Εν τω μεταξύ, η Elle (Yasmin Finney) και ο Tao (William Gao) ανακαλύπτουν νέα κομμάτια της φιλίας τους και ο Isaac (Tobie Donovan) ξεκινάει ένα δικό του ταξίδι.
Ένα αναζωογονητικό soundtrack, φωτεινές χρωματικές πινελιές και αξιαγάπητοι χαρακτήρες επιστρέφουν για τη δεύτερη σεζόν του Heartstopper, όχι μόνο αναπαράγοντας τη μαγεία που δημιούργησε πέρυσι, αλλά και διπλασιάζοντας τις ιστορίες που δίνουν έμφαση στην queer ταυτότητα, χαρίζοντάς μας μια σεζόν κάπως πιο ολοκληρωμένη από την πρώτη.
Με θέματα όπως το coming out, η οικογένεια και η εξερεύνηση της ταυτότητάς τους, αυτά τα παιδιά έχουν την ευκαιρία όχι μόνο να μοιραστούν τα πιο προσωπικά κομμάτια του εαυτού τους με τους ανθρώπους γύρω τους, αλλά και να βιώσουν καθοριστικές στιγμές αυτογνωσίας που αποδεικνύουν ότι το Heartstopper είναι μια από τις πιο διαφοροποιημένες και συναισθηματικά έξυπνες σειρές της χρονιάς. Οι πολύ γλυκιές ερμηνείες των Kit Connor και Joe Locke δένουν αρμονικά με ένα καστ νέων που σίγουρα θα φτάσουν ψηλά: την Yasmin Finney της Elle θα τη δούμε σύντομα στη νέα σειρά του Doctor Who, και είναι θέμα χρόνου και για τους υπόλοιπους.
Σπύρος Χαϊντούτης
Φωτογραφία: Ειρήνη Δερμιτζάκη
Το καλοκαίρι στο χωριό ήταν ανέκαθεν από τα αγαπημένα μου πράγματα. Όταν δε στην εξίσωση συμπεριλαμβάνεται και το θέατρο, μιλάμε για ένα ασυναγώνιστο συνδυασμό. Έτσι, βρέθηκα καθιερωμένα στο χωριό μου, μερικά χιλιόμετρα μακριά από το Ηράκλειο Κρήτης. Το περασμένο Σαββατοκύριακο η Αυγενική έτυχε να φιλοξενεί την παράσταση “Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν” με την εκπληκτική και πάντα ευχάριστη Χριστίνα Αλεξανιάν. Η παράσταση λάμβανε χώρα στον υπαίθριο χώρο του παλιού δημοτικού σχολείου Αυγενικής κι έτσι με θέα τον καλοκαιρινό έναστρο ουρανό, αφεθήκαμε στην συγκινητική ερμηνεία της ηθοποιού.
Το έργο είναι βασισμένο στην πραγματική ιστορία της Ανζέλ Κουρτιάν. Μέσα από τα τετράδια της, που αργότερα έγιναν ολόκληρο βιβλίο, περιγράφεται η επεισοδιακή και πολυτάραχη ζωή της Ανζέλ, μιας Αρμένισας προσφυγοπούλας, η οποία επέζησε κατά την περίοδο της γενοκτονίας τον Αρμενίων το 1915. Στο πέρας της παράστασης βλέπουμε την Αλεξανιάν σε ένα καθηλωτικό μονόλογο, να περιγραφεί όλα τα στάδια και τις πτυχές της ζωής της Κουρτιάν, υποδυόμενη την ίδια. Μέσα από τις συγκλονιστικές μαρτυρίες της , οι οποίες ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας, αποτυπώνεται η πλήρης εξαθλίωση, ο τρόμος και η αβεβαιότητα για το μέλλον των Αρμενίων, αλλά και η υπέρμετρη τραγικότητα των συνθηκών της ζωής εκείνης της γενιάς. Ο πόνος και η εξαθλίωση του πολέμου και της προσφυγιάς αποτυπώνονται μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού, μιας έφηβης, μια νεαρής κοπέλας, μετέπειτα μιας ώριμης γυναίκας και τέλος μιας γιαγιάς που αναπολεί τις προκλήσεις και τις κακουχίες του παρελθόντος της.
Όλα αυτά μας ταξιδεύουν σε μια σκληρή και απάνθρωπη περίοδο ενός σκοτεινού κεφαλαίου του ελληνισμού. Η Χριστίνα Αλεξανιάν, η οποία μεταξύ άλλων υπογράφει και την σκηνοθεσία, μας μετέφερε επακριβώς τον συναισθηματικό κόσμο της Κουρτιάν, αλλά και κάθε πρόσφυγα που έχει βιώσει ανάλογες εμπειρίες. Η παράσταση μας άγγιξε ολους ιδιαίτερα. Πέρα από το γεγονός ότι μας άφησε με δάκρυα στα μάτια, απέδειξε την διαχρονικότητα του, κάνοντας μας να σκεφτούμε έντονα τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν τα σημερινά προσφυγοπούλα, τη στιγμή που εμείς τώρα πια είμαστε στην αντίπερα όχθη. Ένα έργο-παρακαταθήκη, ένα κορίτσι που ανακαλεί αναμνήσεις από γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της. Ένα έργο που πραγματικά αξίζει μια ώρα και κατι από τη ζωή μας.
Ειρήνη Δερμιτζάκη
Έχετε και εσείς φίλους που δεν διαβάζουν αλλά όταν πάνε διακοπές πιάνουν αμέσως ένα βιβλίο ή τρέχουν στις βραδινές βόλτες στο νησί σε κάποιο πάγκο με βιβλία ή σε κάποιο μικρό βιβλιοπωλείο; Λοιπόν αυτό μου συμβαίνει πολύ συχνά και καταλήγω να κανω ολόκληρη ανάλυση για το μοναδικό τους βιβλίο που θα διαβάσουν μέσα στο χρόνο. Οι απαιτήσεις πολλές: κάτι αστείο απίστευτα μοντέρνο και φρέσκο , τίποτα το βαρύ, να κυλάει εύκολα, να συγκινεί λίγο και φυσικά να είναι μια ιστορία που να μην συμβαίνει και κάθε μέρα. Οπότε και εγώ για αρχή τους πρότεινα το βιβλίο της Άσλεϊ Πόστον “Οι Νεκροί Ρομαντικοί”(εκδόσεις Ψυχογιός), το οποίο είναι από τα λίγα βιβλία που διάβασα τόσο γρήγορα και εύκολα. Μια κοπέλα που έχει ξεχάσει τι θα πει ρομαντισμός και κάποια φαντάσματα που εμφανίζονται εκεί που δεν το περιμένεις συμπληρώνουν το παζλ μιας καθαρά ρομαντικής ιστορίας.
Η ιστορία ακολουθεί την πρωταγωνίστρια Φλορενς Ντέι, η οποία γράφει ρομάντζα για λογαριασμό μιας διάσημης υπερήλικης συγγραφέως ιστοριών αγάπης. Όμως μετά από το τελευταίο χωρισμό της ο ρομαντισμός για εκείνη έχει πλέον πεθάνει. Η ερωτική ζωή της όπως και η επαγγελματική ζωή της δεν βρίσκονται στην καλύτερη περίοδο τους, καθώς ο νέος επιμελητής της, ο οποίος είναι αδιανόητα ωραίος δεν της δίνει παράταση για να παραδώσει το νέο βιβλίο. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα όταν δέχεται ένα τηλεφώνημα που δεν θα ήθελε να δεχθεί ποτέ: πρέπει να επιστρέψει στο πατρικό της για την κηδεία του αγαπημένου της πατέρα. Στην μικρή πόλη του Νότου, που όλα μένουν ίδια, όπου μεγάλωσε αλλά την απέφευγε για δέκα χρόνια επειδή δεν την καταλάβαινε κανείς εκτός από την οικογένεια της. Εκεί γύρω από τις ετοιμασίες της κηδείας του πατέρα της που τις έχει αναλάβει όλες η Φλορενς, στο κατώφλι του γραφείου τελετών της οικογένειας της εμφανίζεται το φάντασμα ενός άντρα, αδιανόητα ωραίου, όπως και στη ζωή. Ο οποίος δεν ξέρει γιατί βρέθηκε εκεί μαζί της. Οι ανοιχτοί λογαριασμοί που εκείνος έχει αφήσει θα κάνουν τη Φλόρενς να αναθεωρήσει όλα όσα γνωρίζει για τα ρομάντζα. Ο ρομαντισμός είναι σίγουρα νεκρός αλλά το ίδιο ισχύει για το νέο της επιμελητή ή μήπως όχι…;
Βασιλική Αγγελούδη
Φωτογραφία: Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Η περασμένη εβδομάδα με βρήκε στην Τήνο, στην πρώτη μου (και ελπίζω όχι τελευταία!) φορά στο νησί. Αν και είχα μόλις τέσσερις ημέρες να την εξερευνήσω, μπορώ να πω ότι η Τήνος ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου και με εξέπληξε με κάθε τρόπο. Τα χωριά ήταν πανέμορφα (εμείς πήγαμε στον Βώλακα, στον Πύργο, στα Δύο Χωριά, στον Πάνορμο, αλλά και στο Σκαλαδο και το Μαρλά για δύο αξέχαστα πανηγύρια που νομίζω ήταν από τα highlight των διακοπών μας), το φαγητό φοβερό και η Χώρα πανέμορφη, με τόσα πολλά όμορφα διαμαντακια να περιμένουν να τα εξερευνήσεις. Ένα από αυτά ήταν σίγουρα ο Αντίλαλος, ένα καφενείο γεμάτο μεταχειρισμένα και καινούρια βιβλία, όλα τους τόσο ξεχωριστά και ενδιαφέροντα που νομίζω πως αν δεν είχα τίποτα να κάνω, θα μπορούσα σίγουρα να περάσω εκεί όλη μου την ημέρα. Επισκεφθήκαμε δύο φορές στο μαγαζί, μία για καφέ (ο ελληνικός τους με το συνοδευόμενο λουκουμάκι καταπληκτικός!) και μία για τα απαραίτητα ψώνια: ένα second hand βιβλίο για το έργο του Στρατή Μυριβήλη, μερικές πανέμορφες καρτ ποστάλ και tote bag εμπνευσμένη από τον Ικαρο για να μας συνοδεύει και στην Αθήνα. Περιττό να πω ότι Αντιλαλος έγινε ένας ακόμα λόγος για να ταξιδέψω και του χρόνου στην Τήνο.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
