Ξημέρωνε μπροστά στην συχνότητα της ΕΡΤ. Η smart tv έδειχνε στην δεξιά άκρη της οθόνης, τα πολιτιστικά δρώμενα που συνεχίζονταν στην χώρα: Η συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά στην τάδε πιάτσα, η παράσταση των «Τρωάδων» του ΚΘΒΕ, δωρεάν στο Κιλκίς, την τάδε ημερομηνία. Αυτή η μικρή εικόνα στα δεξιά, η πολιτιστική ατζέντα και ο πολιτισμός στην ολότητα του είναι το αντικείμενο της δουλειάς που, πολλοί από εμάς, θεωρούμε πως είναι παρηγορητικό, πως είναι κοινωνικά παυσίλυπο. Και είναι φορές που, ως τέτοιο, το βιώνουμε.
Όμως, στρέφοντας το βλέμμα στη μεγάλη εικόνα της τηλεοπτικής οθόνης, η λύπη, η γνήσια, μεγάλη θλίψη – που έχει σκάψει βαθιά μέσα σου ξανά και ξανά απέναντι σε παρόμοιες εικόνες – κατακλύζει τα πάντα.
@anasmeister – unsplash
Το μαύρο τοπίο της νύχτας που φλέγεται. Οι λιγοστοί και ηρωικοί που με μανία προσπαθούν να σώσουν ό,τι σώζεται. Τα σκυλιά στην αγκαλιά. Τα άλογα που καλπάζουν κυνηγημένα. Οι φωνές των εθελοντών για τις υδροφόρες της Πυροσβεστικής που δεν έχουν νερό και κρατούν καθηλωμένα τα πυροσβεστικά οχήματα ενώ η Πάρνηθα, ο εθνικός δρυμός της Αττικής, χάνεται. Και χάνεται ολοκληρωτικά. Οι ΟΤΑ που πάντα λείπουν. Οι ΟΤΑ που συμμετέχουν σε συσκέψεις μόνο για να μπορούν, με ήσυχη συνείδηση, να βγουν μπροστά στην κάμερα παρέχοντας την εγγύηση (εξ ονόματος της κυβέρνησης) πως οι πληγέντες θα αποζημιωθούν.
Οι επιτελικές και δημοσιογραφικές φωνές που τολμούν να αρθρώσουν πως «δεν έχουμε θύματα». Την ίδια ώρα που ο δρυμός της Δαδιάς – πανευρωπαϊκού ενδιαφέροντος και σημασίας περιοχή Natura ως καταφύγιο σπάνιων αρπακτικών στη Βαλκανική και όχι μόνο χερσόνησο – γίνεται ένα βουνό στάχτης που ραίνει ολόκληρη τη χώρα. Την ίδια ώρα, που οι κάτοικοι της Αλεξανδρούπολης έχουν γίνει πρόσφυγες στην ίδια τους την πόλη. Την ίδια ώρα που τα ferry boat έχουν γίνει πλωτά νοσοκομεία. Την ίδια ώρα που οι ανώνυμοι ανέστιοι καίγονται ζωντανοί, ίσως για να ξεφύγουν των πογκρόμ στα οποία καλούν φασιστοειδή.
Είμαι ακόμα μακριά. Βλέπω τις εικόνες της καταστροφής από την οθόνη. Ακόμα κι αν παρακολουθώ εμμονικά τις εξελίξεις, το μοναδικό σύννεφο που σκιάζει τον ορίζοντα μου καθώς πληκτρολογώ είναι λευκό κι όχι σύννεφο καπνού – όχι φορτωμένο με ψυχές δέντρων, ουρλιαχτά ζώων, κραυγές απόγνωσης ανθρώπων.
Δίνω στους δικούς μου συμβουλές να μην ανοίγουν τα παράθυρα, να χρησιμοποιούν air condition, να βγαίνουν έξω με μάσκα ή να μην βγαίνουν καθόλου. Κι επίσης, να μην βλέπουν ειδήσεις. Κι ας τους κυκλώνει ο όλεθρος. Κι ας τρυπώνει από τις γρίλιες των παραθύρων.
Στην διάρκεια των άλλων, επίσημων τότε, lockdowns, όταν οι πολιτιστικές εκδηλώσεις είχαν καταργηθεί πλήρως, ολόκληρη η πόλη είχε σκαρφαλώσει στα δάση της, στην περιαστική φύση. Στην Πεντέλη, στην Πάρνηθα, στον Υμηττό, όπου είχαν απομείνει δέντρα. Εκεί κι αν βρήκαμε το παυσίλυπο στις στενές ζωές μας. Ποιος/ποια μπορεί να ξεχάσει;
Κι όμως. Πλησιάζει Σεπτέμβριος, η πόλη θα καταληφθεί ξανά, τα διαμερίσματα των πολυόροφων πολυκατοικιών θα γεμίσουν, ο πολιτισμός θα ξαναπάρει μπροστά στα θέατρα νταμάρια που θα μυρίζουν καμμένο και σύντομα θα προσπεράσουμε τη θλιβερή μας μοίρα. Μηχανικά να συνεχίσουμε να ζούμε τα τελευταία ασφυκτικά βράδια της ζέστης. Πιθανότατα, κάποιοι από εμάς, να πειστούν και από τους νέους υποψήφιους των δημοτικών εκλογών που θα υποσχεθούν έργο και πολιτική πρασίνου. Κάποιοι σίγουρα θα τους ψηφίσουν. Και όλοι μαζί θα παριστάνουμε πως η ζωή συνεχίζεται – τουλάχιστον μέχρι την πρώτη πλημμύρα ή την πρώτη σφοδρή χιονόπτωση.
Η ζωή, βέβαια, δεν θα συνεχίζεται. Η πόλη δεν θα έχει ανάσα, θα έχει θυσιάσει τις τελευταίες πηγές οξυγόνου και δροσιάς, η πόλη θα έχει θρηνήσει και τα τελευταία της οικοσυστήματα, η πόλη θα ζει υπό συνεχές και αδιαπραγμάτευτο καθεστώς υπαρξιακής απειλής. Και τότε ποια πόλη, ποιος πολιτισμός, ποιοι πολίτες; Εδώ, από τον ιστότοπο που μιλάει κάθε μέρα για την πόλη και τον πολιτισμό, αναρωτιόμαστε πάνω από τις στάχτες μας. Για την εκπνοή της πόλης.
