Hot or Not #78: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

35 μέρες μετά τον υπόλοιπο κόσμο, η πιο αναμενόμενη ταινία της χρονιάς, το “Oppenheimer” του Christopher Nolan, έκανε πρεμιέρα στους Ελληνικούς κινηματογράφους. Η πολυσυζητημένη ταινία, σίγουρα γνωστή σε όλους μας πλέον, ακολουθεί τη ζωή του J. Robert Oppenheimer, πατέρα της ατομικής βόμβας και ενός από τους μεγαλύτερους επιστήμονες του 20ου αιώνα στον τομέα της κβαντικής φυσικής. Ο Cilian Murphy ερμηνεύει με απίστευτη μαεστρία την αινιγματική κι αμφιλεγόμενη αυτή προσωπικότητα και είναι βέβαιο πως θα σαρώσει στα βραβεία, αφού η ταινία είναι φαβορί για τα Oscar.

Οι δουλειές του Nolan είναι πάντα τόσο καλοδουλεμένες που τόσο η εμπορική επιτυχία όσο και η ποιότητα είναι εγγύηση. Σε συνδυασμό με το απίστευτο soundtrack από τον Ludwig Goransson, η ταινία αισθητικά αγγίζει την τελειότητα. Ωστόσο, τα κορυφαία κινηματογραφικά πλάνα, ο ήχος και το κορυφαίο cast (που συντελούν ένα αποτέλεσμα που αξίζει να δεις σε IMAX αίθουσες) δεν είναι αυτά που με έκαναν να ξεχωρίσω το Oppenheimer από την υπόλοιπη φιλμογραφία του σκηνοθέτη. Το συστατικό της επιτυχίας είναι το πολυδιάστατο σενάριο.

Οποιοσδήποτε σκηνοθέτης και να αναλάμβανε την βιογραφία του επιστήμονα θα “έκανε ντόρο”, μιας και μιλάμε για την ατομική εποχή, που διχάζει μέχρι και σήμερα τον κόσμο. Ωστόσο, ο Nolan τη προσέγγισε με τρόπο που δύσκολα να κατάφερνε κάποιος λιγότερο ώριμος καλλιτέχνης. Διαλογικά, κινείται στην ίδια γραμμή με τις προηγούμενες δουλειές του, αφού είναι γνωστός για την αυξανόμενη ένταση που δημιουργεί στον θεατή από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Όμως, δημιουργεί δύο κεντρικούς άξονες που δεν περίμενα πως θα λειτουργήσουν τόσο καλά μαζί. Ενώ μαθαίνουμε για τον Oppenheimer ως άνθρωπο, η αφήγηση κινείται από τη μια με επιστημονική σκοπιά και από την άλλη με πολιτική. Πέρα από το επιστημονικό του έργο και το γεγονός των βομβαρδισμών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι που συγκλόνισαν τον κόσμο, ο Nolan με μια αντικειμενική, “ντοκιμαντεριστική” ματιά σε βάζει στο πολιτικό κλίμα, θίγοντας τις κυβερνητικές και διεθνείς ίντριγκες αλλά και το αντικομουνιστικό κίνημα της εποχής εκείνης.

Προς έκπληξη μου, η αγαπημένη μου ερμηνεία ήταν αυτή της Emily Blunt, η οποία υποδύεται την γυναίκα του Oppenheimer. Ενώ η ταινία δεν εμβαθύνει τόσο στην ερωτική ζωή του επιστήμονα (χωρίς αυτό να είναι αρνητικό), η Blunt ακολουθεί πιστά τον Murphy και δημιουργεί την αίσθηση ότι “είναι ζευγάρι χρόνια” αφού κινούνται, επικοινωνούν και εκφράζονται (πολλές φορές μόνο με τα μάτια) με πλήρη κατανόηση αλλά και χωρίς να γίνεται υπερβολική. Στα highlight της ταινίας, η συγκλονιστική σκηνή με την δοκιμή της πρώτης βόμβας, η ομιλία του Murphy μετά τον καταστροφικό βομβαρδισμό αλλά και η κατάθεση της Blunt στον ανακριτή.

Η ταινία είναι τόσο πολύπλευρη που αργεί να “καθίσει” μέσα σου και βγαίνοντας από την αίθουσα θα έχεις σίγουρα προβληματισμούς επάνω στο θέμα. Αφορά ένα γεγονός που από την μία φαίνεται να σηματοδοτεί το τέλος του χειρότερου πολέμου που έγινε ποτέ και από την άλλη οδήγησε στον τραγικό αφανισμό χιλιάδων ανθρώπων και είχε και περιβαλλοντικό αντίκτυπο. Από ψυχαγωγική αλλά και ηθική άποψη, το Oppenheimer αποτελεί μια δουλειά τόσο ξεχωριστή που σίγουρα θα αργήσει να ξεχαστεί και θέτει τον πήχη αρκετά ψηλά για το Hollywood.
Σπύρος Χαϊντούτης

Αν ο Νικολά Μπεντός, ο Γάλλος σκηνοθέτης δεν κατηγορούνταν και δεν ήταν υπόδικος για βιασμό και σεξουαλική κακοποίηση, η ιστορία που  αφηγείται στο «Καμουφλάζ» – την τελευταία του ταινία που προβάλλεται τώρα στα θερινά σινεμά – θα ήταν μια χορταστική, καλαίσθητη (αν και σεναριακά ανοικονόμητη) ερωτική περιπέτεια αγωνίας. Ο Μπεντός μας ταξιδεύει στην Κυανή Ακτή, στη Νίκαια της Γαλλίας όπου πλούσιοι επιχειρηματίες και καταξιωμένοι καλλιτέχνες αποθεώνουν τα αγαθά του καπιταλισμού καλοπερνώντας, χωρίς να αποφεύγουν και τις κακοτοπιές. Εκεί ένας νεαρός ζιγκολό και μια πανέμορφη συνοδός κυρίων γνωρίζονται, ερωτεύονται και αποφασίζουν να στήσουν μια πλεκτάνη στους συντρόφους που τους θρέφουν για να αποσπάσουν – εκβιάζοντας τους – χρήματα και να ζήσουν μια χλιδάτη ζωή χωρίς κόπο. Το στόρι που έχει θριλερικά στοιχεία, ανατροπές και αποστρέφεται την ματαιότητα των πλουσίων μα και των καλλιτεχνών διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή· αλλά για τους γνωρίζοντες του πραγματικού παρασκηνίου μοιάζει και με μια ‘βολική’ δικαιολογία του Μπεντός: Οι νεαρές υπάρξεις ‘ρίχνονται’, δολοπλοκούν και τελικά παγιδεύουν ‘αθώους’ μεσήλικες άνδρες που δεν αναζητούν τίποτε άλλο από μια περιπέτεια. Και παρότι αθώοι, καταλήγουν στη φυλακή. Υπό αυτήν την έννοια, το «Καμουφλάζ» προπαγανδίζει υπέρ του δημιουργού και αυτοτοποθετείται στην κατηγορία των «Not». Μπαίνει, ωστόσο, στα «Hot» κυρίως χάρη στους ηθοποιούς του: Τον Πιερ Νινέ, παιδί θαύμα της Comedie Francaise, την καλλονή Μαρίν Βακτ αλλά κυρίως τους πιο έμπειρους πρωταγωνιστές της, την Ιζαμπέλ Ατζανί (που εν μέρει αυτοσαρκάζεται στο ρόλο της ξεπεσμένης ηθοποιού) και φυσικά του Φρανσουά Κλουζέ (που οι περισσότεροι γνωρίσαμε στους «Άθικτους» του 2011).
Στέλλα Χαραμή

Πηγή: Instagram

Την περασμένη εβδομάδα κυκλοφόρησε ένα νέο τραγούδι της αγαπημένης Miley Cyrus, με τίτλο “Used To Be Young”. Βέβαια, δεν μας ήρθε αναπάντεχο, καθώς η Miley μας είχε προετοιμάσει με έναν αριθμό δημοσιεύσεων στο Instagram για το επερχόμενο τραγούδι. Μία που το ακούσαμε, μια που το αγαπήσαμε. Μάλιστα μας έδωσε την αίσθηση πως πρόκειται για το Climb 2.0. Πρόκειται για ένα ιδιάιτερα συναισθηματικό τραγούδι, μέσω του οποίου η τραγουδίστρια κάνει τον απολογισμό της ζωής της. Όπως δήλωσε μέσω του προφίλ της, το έγραψε σε μια περίοδο που ένιωθε παρεξηγημένη από τον κόσμο. Εντάξει, όντως υπήρξε λίγο party animal at its finest, αλλά όπως λέει και η ίδια ήταν μικρή, δεν ήξερε.

View this post on Instagram

A post shared by Miley Cyrus (@mileycyrus)

Ποιοι είμαστε εμείς να πέσουμε να την «φάμε»; Στο βίντεο κλιπ, λοιπόν, η Miley εμφανίζεται φανερά δακρυσμένη σε μαύρο φόντο, φορώντας ένα μπλουζάκι με τον Μίκι Μάους και ένα κόκκινο τιραντάκι με πούλιες από πάνω. Τώρα για το τσαγάκι, οι φοβεροί αναλυτές του TikTok μας ενημέρωσαν ότι το μπλουζάκι αντικατροπτίζει την περίοδο που η Miley ήταν η σταρ της Disney, Hannah Montana (You get the limo out front oo- εντάξει σταματάω). Όσοι είμαστε φαν από εκείνη την περίοδο έως σήμερα, έχουμε δει την Destiny-Hope, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, να περνάει από πολλά στάδια και φάσεις. Να γίνεται επιτυχημένη έφηβη σταρ, με δικές της σειρές, ταινίες, άλμπουμ, να περνάει από ποικίλους θυελλώδεις έρωτες που εν τέλει την συμμάδεψαν, να ξεφεύγει, να παραφέρεται, αλλά και να ξαναβρίσκει τον δρόμο της μετά από πολλά πολλά σκαμπανεβάσματα. Μετά το comeback, ειδικά, του 2021, με τον δίσκο “Plastic Hearts”, έδειξε πως βρίσκει σιγά σιγά την τωρινή της ταυτότητα, σπάει τα δεσμά των όσων της προσάπτουν και ανοίγει τα φτερά της για μεγάλα πράγματα. Το “Used To Be Young”, κάνει ακριβώς αυτό: δικαιώνει τον εαυτό της, παραδέχεται τυχόν λάθη είτε μετάνιωσε, είτε όχι, αποδέχεται ότι έχει αλλάξει πια και προχωράει ακάθεκτη. Για την προώθηση του τραγουδιού που συμπεριλήφθηκε στον πιο πρόσφατο δίσκο της, “Endless Summer Vacation”, η Miley δημοσίευσε μια σειρά απο βίντεο, τα Used To Be Young Series, στα οποία σχολιάζει τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής της, από την γέννησή της έως σήμερα. Στη σειρά αυτή διαφαίνεται πόσο ακομπλεξάριστη και κουλ είναι πλέον με τον εαυτό της.

Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που η τραγουδίστρια εκφράζει τον βαθύτερο συναισθηματικό της κόσμο και πιο συγκεκριμένα το γεγονός ότι νιώθει ότι ο κόσμος την κατακρίνει χωρίς να την ξέρει. Wrecking Ball, Mother’s Daughter, Hate Me, Never Be Me, είναι μερικά από τα τραγούδια που έχει γράψει σε μια προσπάθειά της να επικοινωνήσει τα συναισθήματά της. Το Used To Be Young είναι σαν μια ανακουφιστική ανάσα, βάζοντας μια νοητή άνω τελεία σε αυτά που λέγονται για εκείνη.
Ειρήνη Δερμιτζάκη

Το περασμένο σαββατοκύριακο με βρήκε να περιπλανιέμαι στο μικρό νησάκι του Αργοσαρωνικού το Αγκίστρι για δεύτερη φορά. Μόλις μια ώρα με το καραβάκι από τον Πειραιά και φτάσαμε. Το νησί είναι μικρό και ήσυχο και με τις περισσότερες παραλίες κοντά στον οικισμό της Σκάλας. Το πιο ωραίο από όλα είναι ότι μπορείς να πας παντού με τα πόδια. Εάν είσαι λάτρης της ησυχίας και του ελεύθερου κάμπινγκ είναι το ιδανικό για εσένα. Καθώς εξερευνούσα τις παραλίες που είναι πιο μακριά από τον οικισμό ανακάλυψα μια πραγματικά υπέροχη παράλια. Η παράλια Απόνησος είναι η πιο διάσημη παραλία του νησιού και όχι χωρίς λόγο. Μόλις είκοσι λεπτά μακριά με το δημοτικό λεωφορείο που σε αφήνει ακριβώς απ’ έξω. Στην διαδρομή θα περάσεις από τη μοναδική φυσική λίμνη που μπορείς να σταματήσεις για ιππασία η οποία ξεκινάει από την λίμνη και καταλήγει στην παραλία. Με τιρκουάζ νερά μέσα στα πεύκα μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα στις ξαπλώστρες του ιδιωτικού νησιού ή στην απόλυτη ελευθερία στα λευκά ίσια βράχια της. Η Απόνησος είναι ουσιαστικά ένα ιδιωτικό νησάκι που συνδέεται με το Αγκίστρι με μία μικρή γέφυρα με αποτέλεσμα να δημιουργούνται δεξιά και αριστερά δύο πανέμορφοι κόλποι. Η είσοδος είναι 5 ευρώ ανά άτομο με δωρεάν χρήση ομπρέλας και ξαπλώστρας χωρίς ποτό όμως μπορείς να μην μπεις στο νησάκι και κολυμπήσεις ελεύθερα στα καταγάλανα νερά. Η γύρω περιοχή προσφέρει φαγητό σε μία από τις πιο γνωστές ταβέρνες του Αγκιστρίου και σπορ στο νερό. Το νησί είναι ιδανικό για όλους, από οικογένειες με παιδιά, παρέες, αλλά και αυτούς που αναζητούν απομόνωση στις διακοπές τους. Αν είσαι τυχερός, θα δεις τους μόνιμους κατοίκους του νησιού, δηλαδή… παγώνια να τριγυρίζουν ελεύθερα, πάπιες που κάποιες φορές κολυμπούν και στη θάλασσα. Περιττό να πω ότι είναι ο ιδανικός τρόπος για να γεμίσεις μπαταρίες για τον χειμώνα και σίγουρα αξίζει μια μονοήμερη απόδραση ιδικά του καλοκαιρινούς μήνες αλλά και μέσα στο Σεπτέμβρη.
Βασιλική Αγγελούδη

Το καλοκαίρι σιγά σιγά τελειώνει, η Αθήνα επιστρέφει κανονικά στους ρυθμούς της και οι περισσότεροι προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μην μας πιάσει μελαγχολία για το τέλος των διακοπών. Ο δικός μου τρόπος είναι και θα είναι το καλό φαγητό και ήξερα ότι αυτή θα ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να επισκεφτώ ένα μαγαζί που είχα πολύ καιρό στην bucket list μου και όταν το επισκέφτηκα δεν υπήρχε γυρισμός. Αν είσαι μακαρονας, ξέρεις πολύ καλά ότι μιλάω για το Alex The Fresh Pasta Bar, το μαγαζί που σερβίρει ασυζητητί τα καλύτερα φρέσκα μακαρόνια που θα φας στην Αθήνα! Όπως και την προηγούμενη φορά που το επισκέφτηκα, δοκίμασαμε έναν “Κλασικό” (παπαρδελες με κιμά που θα σε ταξιδέψει κατευθειαν στα παιδικά σου χρόνια και στα μακαρόνια της μαμάς/γιαγιάς σου) και μια “Αίγλη”, δηλαδή μακαρόνια (εγώ προτιμώ τα τετράγωνα) με σάλτσα ντομάτας και μυρωδικά – γιατί η μαγεία κρύβεται πάντα στα πιο απλά πιάτα. Την επόμενη φορά που θα το επισκεφτώ δεσμεύομαι να δοκιμάσω και κάτι διαφορετικό (και κάτι μου λέει ότι η επιστροφή μου δεν θα αργήσει). Αν λοιπόν η επιστροφή στην Αθήνα σου έχει πέσει “βαριά” δεν έχεις παρά να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου και να κάνεις μια στάση στο Κολωνάκι για να δοκιμάσεις τα πιο νόστιμα μακαρόνια της ζωής σου. Χωρίς υπερβολή.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Την εβδομάδα που μάς πέρασε κυκλοφόρησε ένα ακόμη εκπληκτικό πόστερ της νέας πολυαναμενόμενης ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου «Poor Things» με πρωταγωνίστρια την Emma Stone. Ο καλλιτέχνης πίσω από αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα -όπως και πίσω από τα περισσότερα πόστερ των ταινιών του Γιώργου Λάνθιμού– είναι ο Έλληνας graphic designer Βασίλης Μαρματάκης. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973 και στις  σπουδές του περιλαμβάνονται η Jan Van Eyck Academie και το Camberwell College of Arts (University of the Arts London). Για τον Γιώργο Λάνθιμο έχει δημιουργήσει πόστερ για τις ταινίες «Κυνόδοντας», «Άλπεις», «Ο Αστακός», «Ο θάνατος του ιερού ελαφιού», «Η ευνοούμενη», «Βληχή» και «Poor Things». Οι δημιουργίες του Βασίλη Μαρματάκη δεν είναι μόνο καλλιτεχνικά και αισθητικά άρτιες αλλά βρίσκονται, επίσης, σε διάλογο με την εκάστοτε ταινία, αντικατοπτρίζοντας με φαντασία και δεξιοτεχνία το ιδιαίτερα «παράδοξο» πνεύμα της, σε ένα άψογο ταίριασμα με το συναρπαστικό κινηματογραφικό σύμπαν του Γιώργου Λάνθιμου. Αν τα πόστερ για το «Poor Things» μάς δίνουν μια πρώτη γεύση για τη νέα ταινία, τότε δεν μπορώ παρά να ανυπομονώ για τη στιγμή που θα την απολαύσω επιτέλους στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Αριστούλα Ζαχαρίου