Πέτρο Καφαντόγια, πώς προσεγγίζεται η κλοπή των Γλυπτών του Παρθενώνα μέσα από την αριστοφανική κωμωδία;

Ο Θίασος του Μικρού Αριστοφάνη επιστρέφει, φέτος, για μια ακόμη περιοδεία, με το νέο τους θεατρικό έργο «Όλοι στα Καζάνια σας!», μια «αριστοφανική» κωμωδία ενηλίκων, σε κείμενο-σκηνοθεσία Πέτρου Α. Καφαντόγια, που αποτελεί το τρίτο μέρος μίας θεατρικής θεματικής ενότητας, με τίτλο “Αι Καρυάτιδαι” που ξεκίνησε το 2021 με την “Απαγωγή του Σαίξπηρ” για να θίξει την κατ’ εξακολούθηση καταπάτηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και φυσικά την υπόθεση της κλοπής των Γλυπτών του Παρθενώνα, ένα ζήτημα που απασχολεί εδώ και δύο αιώνες την ελληνική κοινωνία.

Το ολοκαίνουριο έργο του Πέτρου Καφαντόγια διαδραματίζεται στην Κόλαση, όπου ο λόρδος Έλγιν επιχειρεί να κλέψει τα χειροποίητα, ανεκτίμητης αξίας καζάνια, ώστε να τα πουλήσει στο Βρετανικό Μουσείο. Καθώς οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να φανταστούν μία κόλαση χωρίς… καζάνια, εκτυλίσσεται μία καυστική αριστοφανική κωμωδία.

Λίγο πριν ξεκινήσει η περιοδεία της παράστασης σε όλη την Ελλάδα – κάνοντας μία στάση και στην Αθήνα – ο διακεκριμένος θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός μάς μιλά για το ιδιαίτερο αυτό έργο.

Ναι, με την παράσταση μας αυτή, θα περιοδεύσουμε σε όλη την Ελλάδα και στην Αθήνα στις 6, 8 και 9 Σεπτεμβρίου στις 9 το βράδυ, θα παίξουμε στον κήπο του Πολυχώρου Αλεξάνδρεια (Αρχοντικό Μ.Καραγάτση) στην πλατεία Αμερικής (Σπάρτης 14). Αυτό που με ενέπνευσε είναι η ίδια η Ελλάδα, ο πολιτισμός μας, η κληρονομιά μας. Η παρακαταθήκη μας είναι ο ίδιος ο τόπος που ζούμε και αναπνέουμε.

Καταρχάς εάν πας και δεις από απόσταση αναπνοής τα κλεμμένα Γλυπτά του Παρθενώνα δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε πιάσει δέος. Προσπαθώ μέσα από την δική μου ματιά να περάσω και εγώ ένα μήνυμα για τον πολιτισμό μας, για την χώρα μας. Τα Γλυπτά ανήκουν στην αισθητική της φύσης και του τόπου που γεννήθηκαν. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τα οικειοποιείται την πολιτιστική κληρονομιά άλλων, μέσω έργων τέχνης που δεν είναι δικά του. Από την άλλη με θλίβει τρομερά το γεγονός ότι εμείς οι θεατρίνοι (συγγραφείς, σκηνοθέτες κτλ) κάνουμε ακριβώς το ίδιο, προσφέροντας στους Βρετανούς την καλύτερη δικαιολογία για να καθυστερούν συνεχώς την επιστροφή τους καθώς στην προσπάθεια μας να γίνουμε ατομικά, ονομαστοί και σπουδαίοι και να πιάσουμε την καλή, οικειοποιούμαστε τα έργα των Μεγάλων Αρχαίων τραγικών ποιητών(και ο Σαίξπηρ μέσα), τα διασκευάζουμε τα μεταγράφουμε τα κόβουμε και τα ράβουμε (τα ξεσκίζουμε δηλαδή) και τα αποτελέσματα τα είδατε πάλι φέτος στην Επίδαυρο (αποθέωση του κιτς). Αντί λοιπόν να γράφουμε δικά μας νέα έργα προσπαθώντας μέσα από την σπουδή των μεγάλων τραγικών να τους φτάσουμε σε ποιότητα, έστω κατά το ελάχιστο, κλέβουμε, καταστρέφουμε και πουλάμε τα δικά τους….μόνο που οι Βρετανοί σαν πανέξυπνοι έμπορες που είναι τα κλεμμένα αρχαία, τα ανεβάζουν και τα πουλάνε στο e-bay. Εμείς σαν σπουδαίοι διανοούμενοι που είμαστε, τα ανεβάζουμε στην Επίδαυρο για να πουλάμε μούρη στα φιλαράκια μας.

Προσπαθώ μέσα από την δική μου ματιά να περάσω και εγώ ένα μήνυμα για τον πολιτισμό μας, για την χώρα μας.

Άμεσα η παράσταση, μέσω της κωμωδίας, μιλάει σε όλους. Αυτό ήθελα, να περνάνε τα μηνύματα στον θεατή την ώρα της παράστασης με έναν πολύ ευχάριστο τρόπο και να υπάρχει αλληλεπίδραση των ηθοποιών με το κοινό. Δεν είναι μια στατική παράσταση. Έχει πράγματα να μεταφέρει.

Αυτό το έργο το έχω γράψει εγώ. Είναι το παιδί μου. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι του παιδιού σου. Το αγαπάς αυτούσιο ως έχει.

Οι ρόλοι σε αυτή την ιστορία, μπλέκονται και περιπλέκονται με σκοπό πρόσωπα από διαφορετικές ιστορικές περιόδους και λογοτεχνικές αναφορές, να παρακινήσουν το θεατή, ώστε από το δικό του παρόν να οπτικοποιήσει το μέγεθος της ανάγκης μας ως πολιτεία και ως έθνος, όχι μόνο της επιστροφής και διατήρησης της παλαιάς τέχνης στην αισθητική του, αλλά και της νέας εκείνης δηλαδή, που οι καλά βολεμένοι ατάλαντοι άρχοντες της τέχνης πολεμούν με νύχια και με δόντια να μην γεννηθεί καν και να υπάρξει, γιατί τότε όλοι αυτοί, θα χαθούν στη λήθη..

Ανακάλυψα το ποσό πολύ θαυμάζω για τον πολιτισμό του τόπου μου. Το ποσό χαίρομαι που οι θεατές έχουν τις ίδιες αντιδράσεις με εμάς. Το ποσό δυνατό είναι να γινόμαστε όλοι ένα, όταν πάνε να επιβουλευτούν την ιστορία του τόπου μας ή όταν νομίζουν ότι δεν έχουμε νοημοσύνη και τρώμε κουτόχορτο…

Ο Αριστοφάνης είναι πάντα καυστικός. Εδώ σκιαγραφούμε την κοινωνία μας. Οπότε συναντάμε κάθε είδους χαρακτήρα από τον αθώο έως και τον πιο πονηρό. Υπάρχει πολυκοσμία επίτηδες για να βρει ο θεατής ποιος χαρακτήρας του ταιριάζει περισσότερο, σε ποιον αντιδρά περισσότερο, ποιος του μιλά μέσα του πιο πολύ.

Το θέμα από μόνο του είναι πολιτικό. Ο Αριστοφάνης σε όλα του έργα μέσω της κωμωδίας καταπιάνεται με τα κακώς δρώμενα της πολιτείας της εποχής του και καταφέρνει όχι μόνο να προκαλέσει αλλά και επηρεάσει το θεατή του να μην σταματήσει ποτέ να πασχίζει για έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο. Μου αρέσει αυτός ο τρόπος γραφής και σκέψης γι’ αυτό και μαθητεύω κοντά του. Θέλω ο κόσμος να γελάει και δεν υπάρχει πιο ευλογημένο πράγμα από το ίδιο το χιούμορ. Αρκεί να το διαθέτεις…

Ως προς πρώτο σκέλος δύσκολη ερώτηση….Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κερδίσει .Ξέρω όμως τι δεν θα χάσει: Οι δύο ώρες από τη ζωή του που θα σπαταλήσει για να παρακολουθήσει το έργο ίσως σαν ανάμνηση να τον συντροφεύουν (αν φύγει γεμάτος σκέψεις και όμορφα συναισθήματα) για όλη του τη ζωή. Αυτό όμως που πραγματικά θέλω να πάρει μαζί του φεύγοντας είναι δύναμη….δύναμη όχι για να αλλάξει αυτόν τον άθλιο κόσμο που ζούμε σήμερα, κανείς μας δε μπορεί άλλωστε, αλλά για να μην αφήσει τον κόσμο να αλλάξει εκείνον.

Ανατρεπτικό, ζωντανό, επίκαιρο.

Άμεσα η παράσταση, μέσω της κωμωδίας, μιλάει σε όλους. Ήθελα περνάνε τα μηνύματα στον θεατή την ώρα της παράστασης με έναν πολύ ευχάριστο τρόπο

Αυτό της υπόκλισης. Εκεί καταλαβαίνεις εάν αυτό που οραματίστηκες πάει καλά. Στο χειροκρότημα.

Η αγάπη μου για το θέατρο. Δε μπορώ να υπάρξω χωρίς αυτό. Γράφοντας λοιπόν (επί πέντε χρόνια) αυτήν την θεατρική τριλογία, ξεκλείδωσαν ποιητικά απίστευτες πόρτες στο μυαλό μου και καθώς έπρεπε να τις ξανακλείσω για να πειθαρχήσω τη γραφή μου ώστε να μην ξεφύγω από το κυρίως θέμα μου, αδημονώ μελλοντικά να τις εξερευνήσω κι ότι καλύτερο θα βρίσκω μέσα εκεί στο φτωχό μου το μυαλό, να το κάνω θέατρο.

Μάλλον ναι, μας το ζητάει και ο ίδιος ο κόσμος που έρχεται εκτός κι αν μέχρι τότε μας έχουν επιστραφεί τα Γλυπτά. Τότε η θεματική μου θα αλλάξει και καθώς η Ελλάδα είναι γεμάτη όμορφες ιστορίες και μύθους, κάτι έχω στο μυαλό μου για το μέλλον, αλλά προς το παρόν… Όλοι στα Καζάνια σας!