Χανς Ζίμμερ: Η ιδιοφυΐα πίσω από τα πιο διάσημα κινηματογραφικά soundtrack

Σαν σήμερα 12 Σεπτεμβρίου του 1957 γεννήθηκε ο Γερμανός συνθέτης Χανς Ζίμμερ, διάσημος για την συμβολή του στην κινηματογραφική βιομηχανία.

Ξεκίνησε ως μέλος μπάντας παίζοντας ηλεκτρονική μουσική στο Λονδίνο αλλά γρήγορα ενεπλάκη με τον κινηματογράφο και τη σύνθεση κινηματογραφικών soundtrack.

Πρώτο του soundtrack ήταν αυτό για την ταινία Terminal Exposure σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Από τότε έχει δημιουργήσει μουσική  για πάνω από 100 ταινίες κάνοντάς τον ίσως τον πιο γνωστό συνθέτη ταινιών των τελευταίων εκατό χρόνων. Πολύ γνωστές ταινίες των οποίων έγραψε την μουσική είναι μεταξύ άλλων το “Gladiator”, το “Hannibal”, το “The Last Samurai”, το “Madagascar”, το “The Da Vinci Code” και το “Sherlock Holmes”.

Τον Οκτώβριο του 2000 πραγματοποίησε και την πρώτη του συναυλία με ορχήστρα και χορωδία στη Γάνδη.

Κομβικό σημείο για την καριέρα του ήταν η πρόταση που δέχτηκε για να δημιουργήσει την μουσική για την ταινία “Rain Man” το 1988. Χρησιμοποίησε συνθεσάιζερ και ντραμς από ατσάλι καθώς σύμφωνα με τον ίδιο “ήταν ταινία στον δρόμο (road movie) και πάντα σε αυτές ακούγονται ήχοι από χορδές κιθάρας, ο πρωταγωνιστής είναι χαμένος στον δικό του κόσμο και έτσι θα πρέπει να έχει μια μοναδική μουσική“. Η σύνθεσή του προτάθηκε για Όσκαρ και η ταινία κατέκτησε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Το 1992 βρέθηκε στην Αφρική να αναζητά κρουστά και χορωδίες για την σύνθεση της ταινίας “The Power of One” κι έπειτα τον προσέγγισε η Walt Disney για να φτιάξει την μουσική για τον Βασιλιά των Λιονταριών, το οποίο αποτέλεσε το πρώτο και μοναδικό Όσκαρ που έχει κατακτήσει.

Συνολικά έχει προταθεί οκτώ φορές για Όσκαρ, εννιά φορές για Χρυσή Σφαίρα και εφτά φορές για Γκράμι.

Ήδη φαίνεται η ιδιοφυΐα πίσω από την φυσιογνωμία του Χανς Ζίμμερ. Διαλέγει πάντοτε ιδιαίτερους τρόπους να αποτυπώσει μουσικά την αίσθηση μιας ταινίας ή ενός συγκεκριμένου χαρακτήρα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η μουσική που επέλεξε να ακούγεται στην εμφάνιση του Τζόκερ στον “Σκοτεινό Ιππότη” (έκανε την μουσική για όλη την τριλογία) του Κρίστοφερ Νόλαν. Διάλεξε μία μόνο νότα να ακούγεται από τσέλο και χαρακτηριστικά δήλωσε ότι «Ήθελα να γράψω κάτι το οποίο οι άνθρωποι πραγματικά θα μισούσαν». Βρίσκοντας πάντα μοναδικούς τρόπους να δημιουργεί τις συνθέσεις του, δημιούργησε την συγκεκριμένη με χορδές πιάνου σε συνδυασμό με ξυράφια και κιθάρες με θραύσματα από μέταλλα.

Παράλληλα, έχει συνθέσει και την μουσική για την πρώτη διάσημη τριλογία των Πειρατών της Καραϊβικής. Ο ίδιος έχει δηλώσει πως όταν συνέθετε την μουσική γι’ αυτές τις ταινίες, είχε στο μυαλό του ότι γράφει μουσική για ταινίες με μηχανές κι όσο έβλεπε τις ταινίες αντικαθιστούσε νοερά τα πλοία με μηχανές.

Μεγάλο κεφάλαιο στην καριέρα του είναι η συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Κρίστοφερ Νόλαν. Πέρα από την τριλογία του Μπάτμαν, έχει δημιουργήσει την μουσική για το “Inception”, το “Interstellar” και τη “Δουνκέρκη”. Για το “Inception” χρησιμοποίησε έναν ηλεκτρονικό χειρισμό για την μετατροπή του τραγουδιού “Non, je ne regrette rien” της Εντίθ Πιάφ, το οποίο έχει ιδιαίτερη σημασία στην ταινία.

Οι αργοί, βαριοί ήχοι από τρομπόνια της βασικής μουσικής της ταινίας επιτεύχθηκαν με μια επιβράδυνση του τραγουδιού της Εντίθ Πιάφ. Όταν ακούγεται μουσική σε σημείο της ταινίας που κάποιος είναι μέσα σε όνειρο, η μουσική φαίνεται λες και επιβραδύνεται κι έτσι το βασικό soundtrack ακούγεται σαν το “Non, je ne regrette rien” μέσα σε όνειρο -εφόσον εκτός του ονείρου θα ακουγόταν κανονικά.

Για το “Interstellar” o Νόλαν ήθελε από τον Ζίμμερ κάτι μοναδικό κι έτσι δεν του έδωσε καμία πληροφορία για την πλοκή της ταινίας. Του παραχώρησε μόνο μία σελίδα από το σενάριο το οποίο σύμφωνα με τον σκηνοθέτη είχε να κάνει περισσότερο με την ιστορία του ίδιου του Ζίμμερ παρά της ταινίας. Πολλά από τα κομμάτια που συνέθεσε για την ταινία ηχογραφήθηκαν με τέμπο ενός χτυπήματος ανά δευτερόλεπτο έτσι ώστε να ταιριάζει με το πέρασμα του χρόνου, ιδιαίτερα σημαντικού στοιχείου της πλοκής.

Όπως ο Νόλαν παίζει με τον χρόνο στις ταινίες του, έτσι κάνει και ο Ζίμμερ στις συγκεκριμένες ταινίες μέσω της μουσικής. Στο “Dunkirk”, για παράδειγμα, ηχογράφησε τον ήχο του ρολογιού του Νόλαν και το χρησιμοποίησε σε όλα τα κομμάτια αλλάζοντάς τον με συνθεσάιζερ εφόσον το ηχητικό εφέ του ρολογιού έπαιζε ρόλο στην υπόθεση.