Ο Κουρέας της Σεβίλλης, από τις Αθηναϊκές Μαριονέτες στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Οι Αθηναϊκές Μαριονέτες και το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζουν την όπερα του Gioachino Rossini σε λιμπρέτο του Cesare Sterbini.

Οι Αθηναϊκές Μαριονέτες  ιδρύθηκαν το 1999 από τους μαριονετίστες Βασίλη Αθανασάκη και Τιτίκα Βόβορα. Έχουν συνεργασθεί με φορείς όπως η Γενική Γραμματεία Ολυμπιακών Αγώνων του ΥΠΠΟ, το Ίδρυμα Γουλανδρή κλπ, για την παραγωγή και παρουσίαση παραστάσεων και έχουν συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό εκπροσωπώντας την Ελλάδα και έχουν βραβευθεί, προάγοντας την πολιτιστική μας κληρονομιά και το θέατρο μαριονέττας.

Οι παραστάσεις αντλούν από το Ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο, πρωτότυπα και κλασικά κείμενα. Εκτός από τις παραστάσεις που παρουσιάζουν στην Αθήνα, ο θίασος περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα. Παρουσιάζουν παραστάσεις φιλανθρωπικού σκοπού για τη στήριξη ιδρυμάτων ΑΜΕΑ, ορφανοτροφείων κ.α. έντονη είναι η συνεργασία τους με θιάσους θεάτρου, θεάτρου σκιών, όπως και χοροθεάτρου.

Το ποιητικό κείμενο του Τσέζαρε Στερμπίνι βασίζεται στο ομότιτλο θεατρικό του Πιέρ-Ωγκυστέν Καρόν ντε Μπωμαρσαί αλλά και στο ποιητικό κείμενο του Τζουζέππε Πετροζελλίνι για την ομώνυμη όπερα του Τζοβάννι Παϊζιέλλο (1782). Η υπόθεση αφηγείται τα τεχνάσματα του κόμη Αλμαβίβα προκειμένου να παντρευτεί την όμορφη Ροζίνα, την οποία ο ηλικιωμένος κηδεμόνας της, Ντον Μπάρτολο, προορίζει για τον εαυτό του. Με την βοήθεια του πολυμήχανου κουρέα Φίγκαρο, ο οποίος γνωρίζει τους πάντες και τον γνωρίζουν οι πάντες, ο Αλμαβίβα επιτυγχάνει.

Ο Κουρέας της Σεβίλλης παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Αρτζεντίνα της Ρώμης στις 20 Φεβρουαρίου 1816. Το 1833 αναφέρεται παράσταση της όπερας στο Σαν Τζάκομο της Κέρκυρας. Στην Αθήνα υπάρχουν στοιχεία για παράσταση–παρωδία (1837) και παρουσίαση της όπερας στο Φάληρο (1889). Ακόμα, αναφέρονται παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο της Ερμούπολης της Σύρου (1872-
73). Από τηνΕθνική Λυρική Σκηνή η όπερα πρωτοπαρουσιάστηκε στις 11 Μαρτίου 1942.

Οι ηθοποιοί Θανάσης Τσαλταμπάσης και Λευτέρης Ελευθερίου δανείζουν τις φωνές τους στις φιγούρες των Φίγκαρο και Μπαζίλιο αντίστοιχα.

“Η κλασική ερώτηση πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το ανέβασμα ενός κλασικού έργου είναι: «Γιατί επιλέξατε ένα κλασικό έργο; Και γιατί το συγκεκριμένο;». Η απάντηση που πάντα θέλω να δίνω είναι «Ακριβώς επειδή είναι κλασικό. Και επειδή είναι ωραίο» Τα «μεγάλα», «κλασικά», «εμβληματικά» έργα, έχουν αυτό το υπέροχο χαρακτηριστικό: μπορείς να τα «δεις» και να τα «διαβάσεις», υπό το πρίσμα της εποχής τους, αλλά και της δικής σου. Και να βρεις ομοιότητες, αναλογίες, διαφορές, προεκτάσεις με τις οποίες αξίζει να ασχοληθείς, να παίξεις, να φωτίσεις. Και να έχεις ένα ωραίο ταξίδι. Τα επόμενα ερωτήματα που θέτεις ο ίδιος, είναι αυτά που καθορίζουν και το ταξίδι:
«Πώς; Πότε; Πού;» Οι απαντήσεις έρχονται μέσα από τυχαία – ή όχι και τόσο – γεγονότα, εικόνες και προβληματισμούς. «Πώς;» «Με μαριονέτες που κινούνται σαν ζωντανές». «Πότε;» «Σε μια εποχή με ωραία μουσική, ωραία λόγια, ωραία ρούχα». «Πού;» «Σε ένα πλοίο που το λένε Σεβίλλη»

Ο Κουρέας της Σεβίλλης λοιπόν, με τις μαγικές «Αθηναϊκές Μαριονέτες» του Βασίλη Αθανασάκη και της Τιτίκας Βόβορα, με την μουσική από την όπερα του Ροσίνι και τα λόγια από το λιμπρέτο του Στρεμπίνι, σε μια διαφορετική Σεβίλλη που πλέει σε μια θάλασσα. Με ηθοποιούς που δίνουν ακόμη μια πνοή στις μαριονέτες και ερμηνεύουν οι ίδιοι τις άριες της όπερας. Η χαρά του σκηνοθέτη. Τους ευχαριστώ για όλα.
Κυρίως για το ταξίδι”

Παύλος Εμμανουηλίδης