Από 16 Οκτωβρίου και για λίγα Δευτερότριτα, στη σκηνή του Faust, «Το τηλεφώνημα» του Θανάση Τριαρίδη, θα κουδουνίζει έντονα, αφυπνίζοντας τις κοιμισμένες μας συνειδήσεις. Ο Κώστας Φιλίππογλου θα σκηνοθετήσει τον Χάρη Τζωρτζάκη στον νέο ανατρεπτικό μονόλογο του πάντα εκρηκτικού Έλληνα συγγραφέα. Πρόκειται για ένα πολιτικό έργο που αναφέρεται στον φόνο που συνηθίζουμε ως φυσιολογική έκφανση της ζωής ή και μια απόπειρα διαμαρτυρίας για αυτή την παραδοχή.
Υπόθεση του έργου
Σε ένα σύμπαν παράλληλο με το δικό μας ένα νέο είδος θεάτρου σαρώνει τις σκηνές του κόσμου. Πρόκειται για το περίφημο Delimmatic Theater – το Θέατρο του Διλήμματος (σε συντομογραφία: Delthi). Σύμφωνα με αυτό το είδος ο ηθοποιός πρέπει να πυροβολήσει επί σκηνής ένα ζώο με την συναίνεση κάποιου θεατή/ακροατή – ή, εάν δεν τα καταφέρει, να πυροβολήσει το κεφάλι του. Δηλαδή είναι κάτι σαν τις ταυρομαχίες – πολύ ζωντανό και διόλου βαρετό…
Το «Τηλεφώνημα» είναι μια τέτοια παράσταση Διλημματικού Θεάτρου. Ο ήρωας μας συνομιλεί με τους προέδρους της Αμερικής ζητώντας απελπισμένα βοήθεια. Προσπαθώντας να πείσει τους συνομιλητές του στο τηλέφωνο πως η συναίνεση στον φόνο είναι η καθημερινή τους κανονικότητα είναι απολύτως λογική, όπως και δολοφονία ενός σκύλου…
Το «Τηλεφώνημα» είναι ένα έργο για αυτούς που σπρώχνουν τους ανθρώπους. Είτε πετώντας τους από τον καταπέλτη ενός πλοίου – είτε ρίχνοντας τους μια ατομική βόμβα. Αλλά κυρίως, όπως σε όλα τα τελευταία έργα του Τριαρίδη, είναι ένα έργο για αυτούς που βλέπουν τον φόνο και είναι έτοιμοι να πουν πως δεν είδαν ή και να τον χειροκροτήσουν με αντάλλαγμα ένα επίδομα – ή ένα χάδι από την εξουσία…
Σε αυτή την παράσταση θα επιχειρήσουμε να καταθέσουμε μια διαμαρτυρία σε όλο αυτόν τον θεσμοθετημένο φόνο. – Κώστας Φιλίππογλου
Όταν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας φωτογραφίζεται με περηφάνια στο Φράχτη του Έβρου, όταν ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του διαπράττουν με ωμό κυνισμό τις επαναπροωθήσεις -άρα και τις δολοφονίες μεταναστών μέσω τον επαναπροωθήσεων-, όταν ο κρατικός φόνος γίνεται κανονικότητα και τα παρακρατικά καθάρματα τον δικαιολογούν και τον δοξάζουν, όταν ολόκληρη η κοινωνία έχει συνηθίσει το θάνατο του άλλου, του αδύναμου, του απελπισμένου ως «δικό του πρόβλημα» και εν τέλει «δικό του πεπρωμένο», τότε το θέατρο οφείλει να καταθέσει μια αντίθεση. Το «Τηλεφώνημα» ας καταγραφεί, ως η προσπάθεια μιας τέτοιας αντίθεσης. – Θανάσης Τριαρίδης
