Πυξ Λαξ: Όταν γίναμε μια μεγάλη παρέα στο Θέατρο Λυκαβηττού

Να, μια φωτεινή τελίτσα από αυτές που βλέπεις στην κεντρική φωτογραφία ήμουν κι εγώ το περασμένο Σάββατο σε μια συναυλία που θα θυμάμαι για καιρό.

Η ώρα έξι και κάτι. Οι δρόμοι γύρω από τον λόφο του Λυκαβηττού έχουν ήδη γεμίσει, με τον κόσμο να δείχνει απροκάλυπτα την ανυπομονησία του να βρεθεί στο Θέατρο του Λυκαβηττού μετά από 15 χρόνια – και μάλιστα για μια τέτοια συναυλία. Ανεβήκαμε, λοιπόν στο λόφο και αφού πήραμε λίγο τον χρόνο μας να θαυμάσουμε το ηλιοβασίλεμα, λάβαμε θέση στο ανανεωμένο θέατρο. Ο χώρος κατευθείαν σε προϊδεάζει για μια μοναδική βραδιά. Μέχρι τις εννιά, το αμφιθέατρο και η αρένα είχαν γεμίσει. Το Θέατρο Λυκαβηττού κατάμεστο, κάτω από τα αστέρια.

Οι Πυξ Λαξ εμφανίστηκαν φανερά χαρούμενοι σε έναν χώρο με ιδιαίτερη σημασία, γεμάτο αναμνήσεις από ένδοξες στιγμές του συγκροτήματος. 22 χρόνια μετά, φρόντισαν η επιστροφή τους να μείνει εξίσου αξέχαστη με τα sold out του 2001. Η συναυλία ξεκίνησε, κι από το πρώτο κιόλας τραγούδι η σεροτονίνη έφτασε στα ύψη. Η επίδραση του ροκ συγκροτήματος στο κοινό ήταν αξεπέραστη. Ως επίτιμη «χορωδία Λυκαβηττού», όπως μας όρισε ο Φίλιππος Πλιάτσικας εξ αρχής, δεν χάναμε ευκαιρία να τους συνοδεύουμε σε κάθε τραγούδι.

“Κι έμεινα εδώ”, “Ποιός έχει λόγο στην αγάπη”, “Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα”. Εκτός από μαζί, ενίοτε τους απολαμβάναμε και ξεχωριστά, με τις εξίσου ανεξίτηλες προσωπικές τους επιτυχίες. Εκτός από τραγούδια-πυλώνες της δισκογραφικής τους καριέρας, ο Μπάμπης Στόκας μοιράστηκε μαζί μας το τραγούδι που κυκλοφόρησε νωρίτερα φέτος για τις ανάγκες της πετυχημένης σειράς του Alpha, “Αυτή η Νύχτα Μένει”, με τίτλο, “Μια ζωή μέσα στους δρόμους”. Ο καλλιτέχνης, μάλιστα, αφιέρωσε το τραγούδι σε όλους εκείνους που “ζουν παγιδευμένοι στις ζωές που φτιάχνουν οι μαμάδες τους, οι άλλοι για εκείνους”, δίνοντας ένα ιδιαίτερο νόημα στους στίχους που ακούσαμε αμέσως μετά.

Ο Φίλιππος Πλιάτσικας από την άλλη, μας ζήτησε να κάνουμε λιγάκι υπομονή μέχρι να παίξουν τα κλασσικά κι αγαπημένα των Πυξ Λαξ, καθώς βρίσκονται σε μια περίοδο καλλιτεχνικής ανησυχίας και εξερεύνησης νέων κομματιών, πριν μοιραστεί το καινούριο και εξαιρετικά “Αφιερωμένο”. Ποιοι είμαστε εμείς να φέρουμε αντίρρηση;

“Πούλα με”, “Μοναξιά μου όλα”, “Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις”. Ο απόλυτος χαμός. Μετά από κάποιο σημείο, Πυξ Λαξ και κοινό είχαμε γίνει ένα. Όσο περνούσε η ώρα, όλο και περισσότερα άτομα άφηναν τις θέσεις όπου καθόντουσαν και κατέβαιναν προς την αρένα, μη μπορώντας να αντισταθούν στην ασύγκριτη ενέργεια που απέπνεαν από την σκηνή. Άτομα όλων των ηλικιών χοροπηδούσαν ρυθμικά στα τραγούδια που έχουν σημαδέψει γενιές και γενιές. Δύο θέσεις μπροστά μου ένας κύριος (μεγάλος φαν, αν κρίνω από το πόσο ξεσηκωμένος ήταν) έδιχνε στον γιο του τους στίχους από το κινητό και τραγουδούσαν μαζί. Ασυναίσθητα χαμογέλασα και συνέχισα να τραγουδάω τους στίχους του “Οι Παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο”.

Στα highlights της συναυλίας, τα εκπλητικά σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας, δια χειρός Χάρη Μιχαηλίδη, ο οποίος πραγματικά είχε γίνει ένα με την μουσική και την κιθάρα του, απογειώνοντας κάθε κομμάτι με τον δικό του τρόπο. Ενώ είχαμε εξαντλήσει πια τα τραγούδια από τον δίσκο “Στίλβη” και “Ο Μπαμπούλας Τραγουδάει Μόνος Τις Νύχτες”, οι οποίοι αποτελούν για τους περισσότερους τους καλύτερους του συγκροτήματος, η διάθεση είχε φτάσει στο ζενίθ. Κάπου εκεί, ο Φίλιππος και ο Μπάμπης τραγούδισαν το “Ένας Τούρκος Στο Παρίσι”, φέρνοντας στο μυαλό τον σπουδαίο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, με τον οποίο είχαν γράψει το συγκεκριμένο κομμάτι. Δύο κομμάτια μετά και “Μια Συνουσία Μυστική” μας συνεπαίρνει. Οι φαν της αρένας, όπως συνηθίζουν κάθε φορά, αρχίζουν να βγάζουν τα μπλουζάκια τους και να τα πετούν στον αέρα, στο άκουσμα των στίχων “πετάω τα ρούχα σου ψηλά”.

Η συναυλία έληξε με τους πάντες όρθιους, να ζητωκραυγάζουν για ένα ακόμα τραγούδι. Οι Πυξ Λαξ δεν μας χάλασαν το χατίρι και έπαιξαν τα “Εσύ Εκεί” και “Πυξίδα”, τα οποία αφιέρωσαν στον αγαπημένο συνιδρυτή τους, Μάνο Ξυδού, τον αξέχαστο Πρίγκιπα της Δυτικής Όχθης. Έπειτα ανανέωσαν το ραντεβού στον Λυκαβηττό για την Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου.

Οι Πυξ Λαξ έχουν μια μοναδική διαχρονικότητα. Οι στίχοι τους αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες χορδές μας και μας προκαλούν μια αναπάντεχη ευφορία. Σαν να σταματά ο χρόνος και ό,τι μας βασανίζει το μυαλό ξαφνικά παύει για λίγο να υπάρχει. Το μόνο που υπάρχει είναι ο Μπάμπης, ο Φίλιππος, η μπάντα τους κι εμείς. Όλοι μια παρέα. Γιατί στο τέλος της μέρας, όπως ακριβώς μας διαβεβαίωσαν, πριν μας αποχαιρετίσουν και οι ίδιοι «Μόνο παρέα, έτσι θα σωθούμε»…