Hot or Not #81: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Από την περσινή θεατρική σεζόν ήθελα να δω την παράσταση «Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον», όμως πολλές οι παραστάσεις και δεν φτάνει ο χρόνος για να τις χωρέσεις όλες σε μια σεζόν. Κάλλιο αργά ποτέ όμως που λέει και ο σοφός λαός και έτσι ήρθε η στιγμή να τη δω επιτέλους, αφού έχει επιστρέψει για λίγες μόνο παραστάσεις στο Σύγχρονο Θέατρο. Πρόκειται για το πρώτο θεατρικό έργο της Βαλέριας Δημητριάδου, ηθοποιού, μουσικού και ιδρυτικού μέλους της ομάδας C for Circus, η οποία επιχείρησε να καταπιαστεί με ένα πραγματικά δύσκολο θέμα, αυτό της σωματεμπορίας – της δεύτερης μεγαλύτερης εγκληματικής βιομηχανίας στον κόσμο μετά τη διακίνηση όπλων. Ένα φαινόμενο που “ανθίζει” παντού, σχεδόν κάτω από τη μύτη μας, σε ένα πολύ καλά οργανωμένο σύστημα που τις περισσότερες φορές έχει συμμάχους τις ίδιες τις Αρχές.

Με λίγα λόγια η ιστορία του έργου ακολουθεί τη Χλόη, ένα κορίτσι της οποίας η ζωή μοιράζεται ανάμεσα σε δουλειά στον οικογενειακό κινηματογράφο που όμως δεν τα πάει καλά οικονομικά και στη φροντίδα του αυτιστικού αδερφού της. Όταν στη ζωή της εμφανίζεται ο Πίτερ όλα δείχνουν να παίρνουν μια πιο αισιόδοξη τροπή για εκείνη, της οποίας η καθημερινότητα φαίνεται να αποκτά μια προοπτική έξω από τον ασφυκτικό πολλές φορές οικογενειακό κύκλο της μητέρας και του αδερφού της. Μέχρι που ο Πίτερ της προτείνει να κάνουν ένα ταξίδι στο εξωτερικό μαζί με το πρόσχημα της ευκαιρίας να αναζητήσουν επενδυτή για τον κινηματογράφο που είναι βουτηγμένος στα χρέη. Τελικά αυτό αποδεικνύεται όχι ένα ταξίδι προς την ελευθερία της για την ίδια τη Χλόη αλλά την οδηγεί στην αιώνια φυλακή της αφού πέφτει θύμα απαγωγής και καταλήγει στα δίχτυα της μαφίας του sex trafficking, με τον Πίτερ να αποτελεί απλώς έναν κρίκο στην μακρά αλυσίδα του. Ένα πραγματικά “δύσκολο” θέμα που παρουσιάζεται απολύτως ρεαλιστικά μέσα από μια καθημερινή ιστορία που δείχνει ιδιαίτερα γνώριμη μέχρι να πάρει τον ανεξέλεγκτo δρόμο για μια κατάληξη που δεν έδειχνε να περνάει από τον νου σου. Οι γρήγοροι ρυθμοί της παράστασης σε κρατούν σε μια μόνιμη εγρήγορση κι εσύ δείχνεις να μη μπορείς να συνειδητοποιήσεις όχι απλά το μέγεθος του τόσο καλά οργανωμένου αυτού εγκλήματος αλλά το πώς οι μηχανισμοί του δουλεύουν ανενόχλητα στήνοντας την απόλυτη κόλαση εκατομμυρίων γυναικών αλλά και ανδρών εκεί έξω, εμπλέκοντας φυσικά στο κύκλωμα ανθρώπους υπεράνω πάσης υποψίας.

Η ώρα κυλάει νεράκι – λίγο προς το τέλος ζορίστηκα δεν θα το κρύψω, αλλά δεν το μετανιώνω στιγμή που βρέθηκα εκεί στην πρώτη σειρά για να έρθω αντιμέτωπη με μια πραγματικότητα που καμιά φορά αγνοώ ζώντας στον μικρόκοσμό μου. Ένα δύσκολο θέμα, δοσμένο όμως με μια φρέσκια ματιά και άρτια εκτελεσμένο από όλη την ομάδα των ηθοποιών – αφού πρόκειται για μια προσπάθεια συνόλου. Εντυπωσιακή επίσης η χρήση των live βίντεο μέσω κινητών, που προσέφεραν πολλά στην αφηγηματική δύναμη του έργου, προκαλώντας σου την αγωνία που ενδεχομένως βιώνουν τα θύματα που παρακολουθούνται συνεχώς από τους προαγωγούς τους. Αξίζει, μη τη χάσετε!
Ευδοκία Βαζούκη

O Σεπτέμβρης πλησιάζει σιγά σιγά στο τέλος του κι εμείς έχουμε ήδη αρχίσει να μπαίνουμε σε μια πιο…φθινοπωρινή διάθεση με βόλτες στα μαγαζιά και ύστερα συναντήσεις για καφέ ή/και φαγητό. Πριν λίγες ημέρες ο δρόμος μάς οδήγησε στη Γλυφάδα και το υπέροχο Vittoria Gati του Γιώργου Παπακώστα. Ένα ιταλικό εστιατόριο με υπέροχη vintage αισθητική, ευγενέστατο προσωπικό και καταπληκτικές γεύσεις. Εμείς παραγγείλαμε την κλασική καρμπονάρα και μια πίτσα με προσούτο. Tα δυο πιάτα ήταν εξαιρετικά και οι μερίδες μεγάλες – γεγονός που δικαιολογεί και τις λίγο πιο “τσιμπημένες” τιμές. Για κλείσιμο δοκιμάσαμε το – προσωπικά αγαπημένο μου – τιραμισού που ήταν το αποκορύφωμα της επίσκεψής μας. Αν λοιπόν ο δρόμος σε βγάλει στη Γλυφάδα και είσαι λάτρης της ιταλικής κουζίνας και ακόμη περισσότερο των ιταλικών γλυκών, πρέπει οπωσδήποτε να περάσεις έστω για ένα κρασί στο μπαρ και μην ξεχάσεις να το συνοδέψεις με το καλύτερο τιραμισού που θα έχεις δοκιμάσει ποτέ!
Βασιλική Αγγελούδη 

Devil works hard, but Exo members work harder… Ελάχιστα κριντζ, αλλά είναι αλήθεια. Λίγους μήνες μετά το comeback των Exo, το οποίο ήρθε και μας παρέσυρε στο πέρασμά του και που ακόμα δεν έχουμε ξεπεράσει, ο D.O αρχίζει να μας πασάρει το ένα teaser μετά το άλλο για την κυκλοφορία του δεύτερου μίνι άλμπουμ του, με τίτλο «Expectation». Το πρώτο single με τίτλο “I Do”, συνοδευόμενο από ένα πολύ χαριτωμένο animated lyric βίντεο, μου θύμισε αρκετά το vibe του 2021 στον δίσκο Empathy και με προϊδέασε θετικά για την καινούρια του δουλειά. Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε ολόκληρο το mini album, βάζοντας τέλος στην περιέργεια και την ανυπομονησία μας. Και τα επτά τραγούδια κυμαίνονται στην ίδια σχεδόν διάθεση. Smooth Pop, κάποια περισσότερο ρομαντικά, άλλα απλώς ό,τι πρέπει για να ξεκινήσεις με διάθεση τη μέρα σου. Παρέα με το άλμπουμ είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και το πολύ aesthetically pleasing βίντεοκλιπ για το track  “Somebody”. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω ένα-δυο τραγούδια, όμως το Lost και το Ordinary Days είναι προσωπικά τα αγαπημένα μου. Η γέφυρα του Lost δεν έχει σταματήσει να τριγυρνάει στο μυαλό μου, ενώ ολόκληρο το Ordinary Days είναι από τα ρομαντικά τραγούδια που πυροδοτούν την φαντασία σου και κάπως ξαφνικά βρέχει και αναπολείς έναν παλιό έρωτα, ακόμα κι αν προφανώς δεν υπάρχει. Για μια φίλη λεω.Τα φωνητικά, η αισθητική, οι στίχοι (να ‘ναι καλά το genius) συνθέτουν κάτι παραπάνω από ένα άρτιο και ρομαντικό άλμπουμ, το οποίο αξίζει σίγουρα μια θέση στην k-pop playlist μας.
Ειρήνη Δερμιτζάκη

Την περασμένη Δευτέρα βρέθηκα στο Θέατρο Άλσος για να παρακολουθήσω για πρώτη φορά ζωντανά τον συνθέτη Goran Bregovic με την ορχήστρα του. Μπορεί για μένα να ήταν πρώτη φορά αλλά ο ίδιος είναι συχνός επισκέπτης της χώρας μας, έχοντας συνεργαστεί και με πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες.

Η αναμονή δεν ήταν μεγάλη μέχρι να εμφανιστεί όλη η μπάντα στην σκηνή ξεκινώντας θεαματικά με τους τρομπετίστες να εμφανίζονται μέσα από το κοινό. Η παρέα του Bregovic είχε κρουστά, τρομπέτες, σαξόφωνο, μια εκπληκτική ανδρική φωνή, δύο κυρίες στα φωνητικά ντυμένες με παραδοσιακές στολές και φυσικά τον ίδιο τον Bregovic με την κιθάρα και τη φωνή του. Την πρώτη ώρα έπαιξαν τραγούδια τα οποία πραγματικά μας παρέσυραν στους βαλκανικούς ρυθμούς -όμως το ότι ήμασταν καθιστοί μας περιόριζε αρκετά- κι έπειτα έκαναν ένα μικρό διάλειμμα. Η επιστροφή τους ήταν ακόμη πιο δυναμική καθώς έπαιξαν ελληνικά τραγούδια από τις συνεργασίες του συνθέτη με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τον Γιώργο Νταλάρα. Μάλιστα, τα ελληνικά τους ήταν τόσο καλά που όλοι χειροκροτούσαμε ενθουσιασμένοι -κι ας έλεγαν «μας συγχωρείτε για την προφορά μας». Ακούσαμε και πολλά τραγούδια από τις ταινίες «Time of the Gypsies» και «Underground» του σκηνοθέτη Emir Kusturica, για τις οποίες έχει γράψει τη μουσική ο Bregovic. Και φυσικά μας αποχαιρέτησαν με το τραγούδι «Kalasnjikov», που πραγματικά έκανε όλο το θέατρο να σηκωθεί από τις θέσεις του και να χορεύει ρυθμικά.
Φωτεινή Νικολίτσα

Φωτογραφίες: Αριστούλα Ζαχαρίου

Η Σάμος είναι ένα νησί που σε γοητεύει με τη συγκλονιστική ομορφιά του. Βρέθηκα εκεί την εβδομάδα που μας πέρασε για να παρακολουθήσω το 1^ο Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ «Μεσογειακοί Διάλογοι», μια εξαιρετική διοργάνωση που προσφέρει απλόχερα αλησμόνητες εμπειρίες και συναισθήματα. Τις τέσσερις ημέρες που έμεινα στο νησί μαγεύτηκα από τον καλό κινηματογράφο, τους υπέροχους ανθρώπους και από τα εκπληκτικά τοπία. Η Δυτική Σάμος είναι καταπράσινη. Δεν χορταίνει το μάτι να βλέπει το γαλάζιο της θάλασσας να αναμειγνύεται με το πράσινο των δέντρων. Τη χαίρεσαι γι’ αυτό. Είτε επιλέξεις έναν περίπατο στην ακροθαλασσιά όπου θα βλέπεις και θα ακούς τα κύματα του Αιγαίου να σκάνε με ορμή στα βράχια, είτε πιο «ορεινά» με τη μυρωδιά των δέντρων, των λουλουδιών και του χώματος να σε «συνοδεύει» σε κάθε σου βήμα, δεν θα απογοητευτείς. Με τι απογοητεύτηκα; Μόνο με μια σκέψη. Αυτή των πυρκαγιών που μαίνονται ανεξέλεγκτες κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα, που καταστρέφουν λίγο λίγο τα θαυμάσια τοπία της, που κοστίζουν ζωές -ανθρώπινες και μη ανθρώπινες-, που προκαλούν τεράστια οικολογική καταστροφή, που άνθρωποι χάνουν τα σπίτια του. Και πάνω από όλα που λίγα πράγματα γίνονται ώστε να αποφευχθεί ή έστω να μην πάρει τέτοιες ολέθριες διαστάσεις το φαινόμενο αυτό. Γιατί είναι μεγάλη πίκρα και απογοήτευση να είμαστε κάθε χρόνο στο ίδιο εφιαλτικό έργο θεατές. Να βλέπουμε ανήμποροι τον τόπο μας και την ποιότητα της ζωής μας να αλλάζει προς το χειρότερο. Από τη Σάμο έφυγα με μια ευχή, να παραμείνει όσο όμορφη και πράσινη είναι τώρα. Να μην ακούσω ξανά στις ειδήσεις για κάποια πυρκαγιά σε αυτό το υπέροχο νησί. Καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν και η συνειδητοποίηση της επιστροφής στην Αθήνα -την τσιμεντούπολη που κάθε χρόνο χάνει και ένα κομμάτι από το πράσινο που έχει γύρω της- γινόταν όλο και ισχυρότερη, η μελαγχολία με κυρίευε. Και ο φόβος. Για το επόμενο καλοκαίρι. Τις επόμενες πυρκαγιές. Ως πότε;
Αριστούλα Ζαχαρίου