Η Μάγισσα: Τελικά ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας;

Όταν πίσω από δύο τηλεοπτικές δουλειές κρύβεται η ίδια ομάδα σεναριογράφων και σκηνοθέτη και όταν μάλιστα η μία από αυτές τις δουλειές έχει μόλις προηγηθεί φέροντας το βάρος της ευθύνης ότι επανέφερε την “καλή μυθοπλασία” στην ελληνική τηλεόραση, η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Όχι τόσο για το ίδιο το “προϊόν” αλλά για το κατά πόσο η ίδια αυτή ομάδα κατάφερε να ξεπεράσει – ίσως και να απεγκλωβιστεί – από την επιτυχία της πρώτης δουλειάς και να προσφέρει κάτι διαφορετικό, ανεβάζοντας ακόμη περισσότερο τον πήχη.

Ας μη μιλάμε όμως με γρίφους αν και γνωρίζουμε όλοι πως μιλάμε για τους δημιουργούς της μεγάλης επιτυχίας των “Άγριων Μελισσών”, Μελίνα Τσαμπάνη και Πέτρο Καλκόβαλη οι οποίοι συναντούν για ακόμη μια φορά τον σκηνοθέτη Λευτέρη Χαρίτο στην πιο φιλόδοξη και ακριβή σειρά της σεζόν, τη “Μάγισσα”.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Λίγες ημέρες πριν είχαμε βρεθεί στον χώρο των γυρισμάτων στο Κτήμα Νάσιουτζικ που βρίσκεται στην περιοχή Γυαλός των Σπάτων και είχαμε πάρει μια πρώτη γεύση από τον μικρόκοσμο των Λασκαραίων και των Γερακάρηδων, των δύο αντίπαλων πατριών της Μάνης που βρίσκονται στον πυρήνα της ιστορίας που ξετυλίγει η σειρά. Η πρώτη αυτή γεύση ήταν χορταστική και ανέβασε σίγουρα τις προσδοκίες μας για το αποτέλεσμα, αφού όλα έδειχναν “καλοκουρδισμένα” και φροντισμένα στη λεπτομέρεια σε επίπεδο παραγωγής. Κι όταν μάλιστα γνωρίζεις πως το κόστος της παραγωγής αγγίζει τα 12.000.000 ευρώ ( 6.000.000 ευρώ ήταν το κόστος των “Άγριων Μελισσών” για να σκεφτείς την αναλογία) αυτό που σίγουρα περιμένεις είναι ένα άρτιο αποτέλεσμα. Ικανοποιητικό από κάθε άποψη, άξιο να ξεπεράσει φυσικά τον αντίκτυπο που άφησαν στο τηλεοπτικό τοπίο οι “Άγριες Μέλισσες”.

Κάτι αντίστοιχο στην ελληνική τηλεόραση η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε ξανά δει · μια σειρά crime εποχής δηλαδή, που φαίνεται να συνδυάζει αριστοτεχνικά τον ρεαλισμό με τη φαντασία, σε μια πλοκή που ξετυλίγεται στη Μάνη του 1818, μια χρονική περίοδο που δεν έχει “αγγίξει” άλλη ελληνική σειρά μέχρι σήμερα. 205 χρόνια πίσω στον χρόνο, στα βάθη της Μάνης, όπου οι δύο εχθρικές μεταξύ τους οικογένειες, αναγκάζονται για χάρη της Επανάστασης να ενώσουν τις δυνάμεις τους σφραγίζοντας την εκεχειρία τους με έναν γάμο ανάμεσα στα παιδιά τους. Απόρροια του δεσμού αυτού, ένα μωρό, του οποίου ο πρόωρος και μυστηριώδης θάνατος γίνεται το σημείο αφετηρίας μιας πλοκής γεμάτης μυστικά, βεντέτες, παράνομες αγάπες, δραματικές ανατροπές – και όλα αυτά με έντονο το στοιχείο του υπερφυσικού. Πρόσωπο “κλειδί” στην ιστορία η Θεοφανώ (την οποία υποδύεται η Έλλη Τρίγγου), η οποία βλέπει οράματα που αναμένεται να επηρεάσουν άμεσα τις ισορροπίες μεταξύ των δύο οικογενειών.

Γεμάτοι προσδοκίες λοιπόν και σίγουρα περίεργοι για το πώς θα καταφέρει να μάς κάνει μια πρώτη εισαγωγή στην ιστορία, ανοίξαμε τους δέκτες μας το βράδυ της Δευτέρας για να παρακολουθήσουμε την πρεμιέρα της πολυαναμενόμενης σειράς. Και ακολουθούν οι εντυπώσεις μας.

Η αλήθεια είναι πως όταν είχαμε δει το πρώτο τρέιλερ πολλοί είχαμε κάνει αυτή τη σκέψη. Δηλαδή ότι πρόκειται για μια σειρά που θα προσπαθήσει τουλάχιστον (γιατί για να το πετύχει σε επίπεδο εγχώριων παραγωγών λίγο δύσκολο) να μιμηθεί την αισθητική μεγάλων παραγωγών του εξωτερικού με σκηνές μάχης μεγάλης κλίμακας, μοναδικά κοστούμια και σκηνικά αντικείμενα κατασκευασμένα από το μηδέν, εντυπωσιακά ειδικά οπτικά εφέ. Βέβαια ο ίδιος ο σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρίτος είχε αναφέρει μεταξύ άλλων, όταν βρεθήκαμε στο γύρισμα, πως δεν συμφωνεί με το να γίνεται καμία τέτοια σύγκριση. Και καλά κάνει και το πιστεύει αφού στην πραγματικότητα μιλάμε για εντελώς διαφορετικά μεγέθη, όμως το γεγονός πως γίνεται μια πραγματικά γενναία προσπάθεια να προσαρμοστούν στα ελληνικά δεδομένα στοιχεία από αντίστοιχες μεγάλες παραγωγές του εξωτερικού, αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Δεν ξέρουμε βέβαια αν αυτό πετυχαίνει (και) εδώ.

Η σημερινή ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα “πάσχει” σε αρκετά μεγάλο βαθμό θα λέγαμε, αφού οποιαδήποτε καλή και πρωτότυπη ιδέα μπορεί πολύ εύκολα να αποδυναμωθεί όταν οι συμφωνίες βασίζονται σε μεγάλη συχνότητα προβολής των επεισοδίων μέσα στην εβδομάδα αλλά και μεγάλη χρονική διάρκεια σε αυτά, που πολλές φορές ξεπερνά την μία ώρα (η οποία μπορεί να ξεκινάει δειλά με 2-3 ημέρες προβολής αλλά καταλήγει σύντομα καθημερινό – με ό, τι αυτό συνεπάγεται στο πλαίσιο ενός αέναου κυνηγητού τηλεθέασης) – γεγονός που δεν αφήνει τον χρόνο και τον χώρο στους δημιουργούς να στήσουν το αρχικό όραμά τους και δείχνουν να αναλώνονται συνεχώς σε παράπλευρες ιστορίες μέσα στην ιστορία για να γεμίσει η τηλεόραση λίγο ακόμη από τον χρόνο της. Κι εμείς να χάσουμε τον δικό μας. Η “Μάγισσα” (για την ώρα) θα προβάλλεται τρεις φορές την εβδομάδα, ωστόσο ελοχεύει έντονα ο κίνδυνος να αυξηθούν οι μέρες προβολής. Κάπως πρέπει να βγουν και τα χρήματά της. Τώρα το πώς αυτό θα επηρεάσει το αποτέλεσμα εδώ θα είμαστε για να το δούμε.

Για να μην την αδικήσουμε εντελώς, η πρώτη σεκάνς με το μονοπλάνο που ακολουθεί την Έλλη Τρίγγου χαμένη μέσα στο δυσοίωνο όραμά της είναι μια αρκετά δυνατή εναρκτήρια σκηνή. Έχει τη δραματική ένταση που περίμενες και σε αυτό βοηθούν εξαιρετικά ο φωτισμός, η κίνηση της κάμερας και όλοι οι ηθοποιοί που δίνουν την αίσθηση πως αποτελούν μέρος μιας άρτια εκτελεσμένης “χορογραφίας”. Ωστόσο μια γενικότερη αδυναμία δεν ήταν πάντοτε εφικτό να κρυφτεί καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου επεισοδίου που όσο εύκολα σε έβαλε στην ατμόσφαιρα, άλλο τόσο εύκολα κατάφερε να σε πετάξει εντελώς εκτός. Για παράδειγμα στις σκηνές των μαχών, που αρκετά συχνά έδειχναν πολύ πρόχειρα δουλεμένες και καθόλου πειστικές, αφού οι ηθοποιοί περισσότερο δείχνουν πως απλά πιάνονται παρά πως παλεύουν και μάλιστα με σπαθιά. Από ό,τι φαίνεται και σε αυτό το κομμάτι της ειδικής εκπαίδευσης με σπαθιά δεν φάνηκε να έγινε ιδιαίτερη δουλειά. Με κάθε επιφύλαξη να αναφέρουμε και 1-2 σκηνές που πήρε το μάτι μας το πουγκί με το ψεύτικο αίμα να σκάει την ώρα της μάχης. Ή πως το λιγότερο που περιμένεις να δεις μετά από μια σκηνή αποκεφαλισμού είναι τα λερωμένα με αίμα ρούχα, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ…

Η ιστορία της σειράς λαμβάνει χώρα την εποχή της Ελληνικής Επανάστασης, 205 χρόνια πριν, και οι μόνες μας γνώσεις για το πώς κινούνταν και μιλούσαν στην καθημερινότητά τους οι άνθρωποι τότε, είναι βασισμένες σε γραπτές αναφορές της εποχής. Όμως καμιά φορά η προσπάθεια να επιτευχθεί ένας παραπάνω ρεαλισμός στον διάλογο μεταξύ των ηρώων μιας ιστορίας εποχής ιδωμένης όμως στο σήμερα, κάπου χάνεται αυτό το βάσισμα, ο σημερινός λόγος εισχωρεί κάπως άβολα και αφύσικα στο σενάριο και αυτό έρχεται να σε πετάξει για μια ακόμη φορά εκτός ατμόσφαιρας, μαζί με τις σκηνές μάχης που αναφέραμε πιο πάνω.

Το ότι η “Μάγισσα” έχει το all star cast που της άξιζε – μιας και επρόκειτο για το “μεγάλο στοίχημα” – αυτό είναι δεδομένο. Και πραγματικά οι περισσότερες από τις ερμηνείες των ηθοποιών που καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων με τα μέσα που διαθέτουν, είναι άξιο αναφοράς. Παρ’ όλα αυτά θα δεις στη σειρά κοστούμια που θυμίζουν “κοστούμια” με την κανονική σημασία της λέξης και όχι τόσο καθημερινά ρούχα καθημερινών ανθρώπων της εποχής, ενώ μάλιστα όταν φωτίζονται δείχνουν ακόμη περισσότερα ψεύτικα και μη πειστικά. Όσο για το μακιγιάζ – με το έντονο smokey eye να συναντάται σχεδόν σε όλους τους ανδρικούς χαρακτήρες της σειράς, μάλλον για να προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη “αγριότητα” στο βλέμμα  – στα κοντινά πλάνα επίσης δείχνει περισσότερο “θεατράλε” από όσο θα ήταν το ιδανικό για να πείσει.

Αυτή η εμμονική αγάπη της ελληνικής τηλεόρασης με τις σειρές εποχής κάπου έχει κουράσει στην τελική. Ναι, δεν έχουμε δει άλλη ελληνική σειρά να διαδραματίζεται την περίοδο της Επανάστασης, όμως έχουμε δει τόσες άλλες να διαδραματίζονται με φόντο ιστορικές στιγμές του 20ού αιώνα. Και αρκεί να θυμηθούμε πως κάποτε επιτυχία έκαναν σειρές όπως οι “Απαράδεκτοι”, ή οι “Τρεις Χάριτες” για να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους πως η μυθοπλασία χρειάζεται να ακολουθεί και λίγο την εποχή της – ίσως και να προπορεύεται αυτής – να την αφουγκράζεται και να θίγει και πιο σύγχρονα ζητήματα που απασχολούν.

Κλείνοντας, θα πούμε πως θα της δώσουμε ακόμη μία ευκαιρία να ξετυλίξει την ιστορία της με τις ανατροπές που περιμένουμε στα επόμενα επεισόδια – τα οποία ευχόμαστε πραγματικά να είναι μικρότερα σε διάρκεια για να μάς κρατήσουν εκεί.