Σ’ ευχαριστώ Λουκιανέ: Όταν ο μοναχικός καουμπόης της μουσικής “επέστρεψε” στον Λυκαβηττό

Ήταν απαλό σαν χάδι, ήτανε πολύ γλυκό, το βράδυ στον Λυκαβηττό… Και περνούσε η ώρα… μέχρι που τα φώτα του θεάτρου Λυκαβηττού έσβησαν και στην σκηνή εμφανίστηκε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης να μας υποδέχεται όπως άρμοζε καλύτερα. Τραγουδώντας το “Τετάρτη 28 Ιουλίου”. Και μπορεί να αποτελούσε απλά ένα κομμάτι αρχειακού υλικού που προβαλλόταν στην οθόνη, εμείς όμως σίγουρα νιώσαμε την παρουσία του ανάμεσά μας.

Φωτογραφία: Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Κάπως έτσι ξεκίνησε η χθεσινή συναυλία-αφιέρωμα στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη Λουκιανό Κηλαηδόνη, η οποία πραγματοποιήθηκε με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου, «Σ ’ευχαριστώ Λουκιανέ», που περιλαμβάνει τραγούδια του Λουκιανού διασκευασμένα από καλλιτέχνες που τον αγάπησαν και εμπνεύστηκαν από εκείνον.

Με θέα τα αστέρια, γίναμε μια μεγάλη αγκαλιά και παρέα με τους καλλιτέχνες που πλαισίωσαν το πρόγραμμα, τραγουδήσαμε και χορέψαμε με αγαπημένα και πάντα επίκαιρα τραγούδια που άφησαν εποχή.

Οι δύο κόρες του Λουκιανού, Γιασεμί και Μαρία Κηλαηδόνη, μας καλωσόρισαν θερμά, φανερά συγκινημένες από την ανταπόκριση του κόσμου που είχε έρθει να διασκεδάσει σε άλλο ένα ξέφρενο παρτι του πατέρα τους. Η Γιασεμί μας ταξίδεψε στις εφτά συναυλίες-φαινόμενα που είχε πραγματοποιήσει στο ιστορικό θέατρο, από τις οποίες φαίνεται το χιούμορ, η αγάπη για την μουσική, αλλά και τον κόσμο που έτρεφε ο μεγάλος τραγουδοποιός.

«Ο Λουκιανός δεν είναι εδώ, αυτό είναι πάρα πολύ μεγάλη βλακεία, αλλά θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να φέρουμε την αύρα και την ψυχή του κοντά μας, που τόσο μας λείπει σε όλους» μας υποσχέθηκε η Μαρία Κηλαηδόνη.

Και κράτησε την υπόσχεσή της.

Οι καλλιτέχνες που πλαισίωσαν το μουσικό αυτό αφιέρωμα, είχαν όλοι ξεχωριστά κι από μία ιστορία να πουν για τον Λουκιανό. Είτε από τα τραγούδια που τους σημάδεψαν από τα παιδικά τους χρόνια, είτε ιστορίες από την γνωριμία τους, είτε να εκφράσουν τον θαυμασμό και την αγάπη προς το πρόσωπο του.

Ο Μανώλης Φάμελλος, ή αλλιώς ο μάστερ των εγχόρδων, εκτός από τα τραγούδια που ερμήνευσε ο ίδιος με την μαγνητιστική του φωνή, αποτέλεσε μόνιμη συντροφιά στην σκηνή, άλλοτε παίζοντας κιθάρα, ηλεκτρική και μη, άλλοτε μπάντζο. Σε μια πολύ συγκινητική και τρυφερή στιγμή, συνόδευσε την Μαρία Κελαηδόνη, παίζοντας φυσαρμόνικα, στο τραγούδι που έγραψε, όπως μας εξομολογήθηκε έναν χρόνο μετά την απώλεια του πατέρα της.

Το αγαπημένο μας πλέον comedic relief, ή αλλιώς Πάνος Μουζουράκης, αποτέλεσε ένα από τα highlights της μουσικής βραδιάς. Φόρεσε για λίγο το καπέλο ενός φτωχού και μόνου cowboy, μας εξιστόρησε τις καθιερωμένες ξεκαρδιστικές ιστορίες (σχετικές και άσχετες), έκανε μια ιδιαίτερη επίδειξη των χορευτικών του ικανοτήτων και απογείωσε όποια διασκευή ακούμπησε στο πέρασμά του.

Ο πιο παλιός φίλος του Λουκιανού, Θέμης Ανδρεάδης, γεμάτος μπρίο και περίσσια ενέργεια, μας έδωσε μια γενναία γεύση από το παρασκήνιο της σχέσης του με τον Λουκιανό, στα χρόνια της δικτατορίας, αλλά και του δίσκου «Τα μικροαστικά», πριν ερμηνεύσει το νοσταλγικό κι αγαπημένο «Κολλήγα Γιός».

Όσοι ακολουθούν τον Φοίβο Δεληβοριά από τα πρώτα του βήματα, γνωρίζουν και τον υπέρμετρο θαυμασμό που διαθέτει για τον Λουκιανό. Λίγο πριν ερμηνεύσει το “Ένα γουρούνι λιγότερο”,  μοιράστηκε μαζί μας την πρώτη, τυχαία γνωριμία του με τον συνθέτη, αλλά και την μεγάλη επίδραση που άσκησε στην πλαισίωσή του ως καλλιτέχνη.

Ο Δώρος Δημοσθένους και η Πέννυ Μπαλτατζή μας εντυπωσίασαν και μας συγκίνησαν βαθιά με τις ερμηνείες τους, ενώ η μπάντα «έντυνε» κάθε τραγούδι σχεδόν μαγικά, απογειώνοντας το αποτέλεσμα που ακούσαμε.

Οι Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Νάντια Κοντογεώργη και Γιασεμί Κηλαηδόνη παρουσίασαν τα αξέχαστα τραγούδια που είχε γράψει ο Λουκιανός για το θέατρο, χορεύοντας χαριτωμένα, αποπνέοντας για λίγο αέρα επιθεώρησης και μιούζικαλ.

Σαν μικρή, φωτεινή αποκάλυψη της βραδιάς, η Νίνα Μαζάνη ξεπρόβαλε στην σκηνή του Λυκαβηττού και μας έκλεψε την καρδιά με την φρέσκια και εντυπωσιακή φωνή της, ερμηνεύοντας το “Θα Κάτσω Σπίτι”.

Μερικά τραγούδια πριν το τέλος, ο κόσμος άρχισε να κατεβαίνει προς την αρένα με σκοπό να νιώσει την μουσική του Λουκιανού, όπως της αρμόζει. Χορεύοντας, χοροπηδώντας ρυθμικά, τραγουδώντας δυνατά μέχρι και τον τελευταίο στίχο. Σε πολύ λίγο, ο χώρος είχε γεμίσει και ολόκληρο το θέατρο ξεσηκώθηκε και τα χαμόγελα δεν έπεσαν λεπτό. Αυτή ακριβώς είναι η επίδραση, αλλά και ο στόχος των τραγουδιών του Λουκιανού. Να ενώσουν, να μας φέρουν κοντά, να μας κάνουν να γελάσουμε με τα στιχάκια, να φτιάχνουν λίστες για μεγάλα πάρτι, όπως εκείνα που πάντα αγαπούσε να διοργανώνει στο θέατρο του Λυκαβηττού.

Στο κλείσιμο, οι καλλιτέχνες βγήκαν όλοι μαζί στη σκηνή, τραγουδώντας το τραγούδι του Χρήστου Παπαδόπουλου, «Σ ’ευχαριστώ Λουκιανέ». Το τραγούδι αποτελεί φόρο τιμής στον μεγάλο καλλιτέχνη και αποτυπώνει επακριβώς τα συναισθήματα όλων προς το πρόσωπό του.

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ήταν, είναι και θα είναι παντός καιρού, ανεξαρτήτως ηλικίας και γούστου. Ο μοναχικός καουμπόης της μουσικής, που πότε τραγουδάει τρυφερά τζιν, τζιν, τζιν και Βατζιγτζέλο Βατζιγτζό, πότε εξυμνεί τα θερινά σινεμά και κοιτάει την πάρτη του και πότε μας εξηγεί πως δεν τον τρομάζουν τα νέα μέτρα, ωστόσο θα κάτσει σπίτι.

Παραδοσιακά, η συναυλία έφτασε στο τέλος της με το κοινό να ζητωκραυγάζει για λίγο ακόμα Λουκιανό, μη έχοντας πάρει αρκετές δόσεις από το μεγαλείο του. Όταν πρόκειται για έναν καλλιτέχνη όπως ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ένα βράδυ είναι λίγο, πολύ λίγο…