Όταν ο Γιάννης Χαρούλης μάς παρέσυρε σε ένα ξέφρενο γλέντι στον Λυκαβηττό

Ολόγιομο φεγγάρι. Τσεκ. Λυκαβηττός. Τσεκ. Γιάννης Χαρούλης και λαούτο. Διπλό τσεκ.

Το Θέατρο του Λυκαβηττού, κατάμεστο για ακόμα μια φορά, είχε μια επιπλέον λάμψη το βράδυ της Πέμπτης (28/9), καθώς το παραλίγο γεμάτο φεγγάρι από ψηλά μαγνήτιζε τόσο εμάς, όσο και τον ίδιο τον Γιάννη.

Οι συναυλίες του Γιάννη Χαρούλη σου δίνουν την αίσθηση πως βρίσκεσαι Αύγουστο μήνα σε κάποιο χωριό της Κρήτης γλεντώντας μέχρι το πρωί με μια μεγάλη παρέα. Έτσι ακριβώς αισθανθήκαμε κι εμείς χθες. Αφού περιπλανηθήκαμε για λίγο, αναζητώντας μια θέση μέσα στην λαοθάλασσα, καθίσαμε εν τέλει στις σκάλες απέναντι από την σκηνή και μπορώ να πω με σιγουριά ότι πλέον είναι το ιδανικό σημείο για να απολαύσεις στο έπακρο την συναυλία.

© Ειρήνη Δερμιτζάκη

Ο Γιάννης βγήκε στη σκηνή και το κοινό άρχισε να ζητωκραυγάζει. Μάς χαιρέτησε με το γνωστό του catch phrase «Γεια σας κοπέλια» και ξεκίνησε την συναυλία με το «Μαγγανείες».

«Σαν όνειρο μου φαίνεται η ζωή από εδώ και πίσω. Αλλά σαν όνειρο μου φαίνεται και η ζωή από εδώ και μπρος. Αυτό το τραγούδι θέλω να το αφιερώσω σε αυτούς που ονειρεύονται. Αλλά και σε αυτούς που δεν ονειρεύονται. Και να σας πω ΄κάντε το μωρέ κοπέλια, κι ας είναι και τηγανιτές πατάτες, να ονειρεύεστε΄». Με αυτά τα όμορφα λόγια μάς αφιέρωσε τον «Ακροβάτη» με μία εκπληκτική ερμηνεία.

Μερικά τραγούδια αργότερα κι ενώ το κέφι είχε ανάψει ήδη, εκεί που κοιτούσαμε αποσβολωμένοι καθώς τραγουδούσε το «Πάρε με», σπάει η πρώτη χορδή του λαούτου. Και λέω η πρώτη, γιατί δεν έσπασε μία, δεν έσπασαν δύο, αλλά τρεις χορδές. Ο καλλιτέχνης, ωστόσο, δεν πτοήθηκε καθόλου. Πήρε το χρόνο του κι ενώ μάς τραγουδούσε acapella τρία κομμάτια, ζήτησε μια πένσα και έφτιαχνε σιγά σιγά την χορδή. Τόσο άνετα και απλά. Φυσικά, όλοι τον ενθαρρύναμε με χειροκρότημα και σφυρίγματα. Πριν το καταλάβουμε η χορδή ήταν στη θέση της κι ο Χαρούλης έτοιμος να συνεχίσει…

Ο Γιάννης Χαρούλης επιδιορθώνει την σπασμένη χορδή, χωρίς να χάνει λεπτό τη διάθεση και το χαμόγελό του. © Ειρήνη Δερμιτζάκη

Στην σκηνή καλωσόρισε δύο καλούς του φίλους, οργανοπαίκτες από τον Πόντο, οι οποίοι τον συνόδευσαν σε μερικά τραγούδια, τα οποία αφιέρωσε στην Θεσσαλονίκη. Όλο το θέατρο χόρευε και τραγουδούσε στίχο προς στίχο κατενθουσιασμένο από την έκπληξη που μας επιφύλασσε ο Γιάννης. Μόνο τα τσίπουρα μας έλειπαν.

Όταν ο Γιάννης Σφακιανάκης, ή αλλιώς «Σφακιανός» όπως τον φώναζε ο Χαρούλης, εισέβαλε με το βιολί του στη σκηνή ξέραμε ότι ήρθε η ώρα που πολλοί από εμάς περιμέναμε. Χρειάστηκαν μόνο μερικά λεπτά πριν ξεκινήσουν όλοι να χορεύουν σε κρητικούς ρυθμούς και να τραγουδούν μελωδικά τις μαντινάδες. Όταν δε ξεκίνησαν οι κοντυλιές, ο Γιάννης Χαρούλης είχε αγκαλιάσει το λαούτο του, είχε γίνει κυριολεκτικά ένα με αυτό από την ένταση και την ταχύτητα με την οποία έπαιζε. Σε συνδυασμό με την κρητική λύρα του Λευτέρη Ανδριώτη και το βιολί, το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν για να ξεσηκωθούμε για άλλη μια φορά.

© Ειρήνη Δερμιτζάκη

Ένα από τα πολλά highlights της βραδιάς ήταν το πόσο άνετα εισέβαλλε το ροκ στοιχείο στο έντεχνο και παραδοσιακό τραγούδι, δημιουργώντας ένα τελείως διαφορετικό άκουσμα, μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. Το «Τι λάθος κάνω» ήταν πάντα ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, η χθεσινή όμως εκδοχή το κατέταξε στη θέση νούμερο ένα. Τα σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας του Θανάση Dzingovi και των ντραμς του Βασίλη Μπαχαρίδη, σε συνδυασμό με την ασκομαντούρα του Κώστα Φόρτσα μάς ταξίδεψε σε ένα άλλο σύμπαν. Η εναρμόνιση του παραδοσιακού και με το ροκ και οι πειραματισμοί εκ μέρους του Γιάννη και της μπάντας του απέδωσαν και με το παραπάνω.

Κάνοντας ένα διάλειμμα από το ξέφρενο γλέντι, το γυρίσαμε λίγο στο έντεχνο, ακούγοντας τον Γιάννη να μας ταξιδεύει στα λιμέρια του Νίκου Παπάζογλου με τον «Αύγουστο», αλλά και του Θανάση Παπακωνσταντίνου με το «Σιμούν». Η πειρατική σημαία που συνήθως συναντάμε -με τα αντίθετα χρώματα- στα live του Θανάση, υψώθηκε μονομιάς.

© Ειρήνη Δερμιτζάκη

Το χαμόγελο και η διάθεση δεν έσβησε ούτε στιγμή, τόσο το δικό μας όσο και του Γιάννη. Το πρώτο από τα τρία sold out live στον Λυκαβηττό μάς άφησε μια πολύ γλυκιά γεύση και μια ανάμνηση που θα θυμόμαστε για καιρό. Λίγο πριν το τέλος, στους ρυθμούς της «Βασιλικής» και του «Σου μιλώ και κοκκινίζεις» χορεύαμε πλέον όλοι με όλους, σχεδόν υπνωτισμένοι από την μαγευτική βραδιά και ευχόμενοι να μπορούσαμε να πατήσουμε rewind και να το ξαναζούσαμε από την αρχή!