Πειρατικές σημαίες, νεράιδες, ξωτικά: Ο Σωκράτης Μάλαμας μάγεψε ξανά το Κατράκειο

Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες… δεν έλειψε κανείς στην τελευταία συναυλία που μας χάρισε ο Σωκράτης Μάλαμας στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας.

Έκλεισε την καλοκαιρινή του περιοδεία με μια πέρα για πέρα απολαυστική συναυλία ακριβώς από το σημείο που την ξεκίνησε. Με φόντο το βουνό και την όμορφη φεγγαράδα, μας χάρισε λίγες ακόμα δόσεις καλοκαιριού σε άλλη μια sold out αξεπέραστη συναυλιακή εμπειρία.

Πειρατικές σημαίες να ανεμίζουν, ομπρέλες να υψώνονται, πουλάκια να τραγουδούν: αυτά είναι μερικά από τα πράγματα που συναντά κανείς στις συναυλίες του Σωκράτη Μάλαμα. Κάθε τραγούδι και μια ολόκληρη εμπειρία. Οι πιστοί ακόλουθοι του Σωκράτη έχουν έναν κοινό κώδικα, και έτσι γνωρίζουν πολύ καλά πότε να ανάψουν τις φωτοβολίδες τους, πότε να συνδράμουν με εκκωφαντικές κραυγές στα κομμάτια του και πότε να κουνούν τις σημαίες τους λιγάκι πιο έντονα.

Ένα πολλά υποσχόμενο «Καλησπέρα, πουλάκια μου» ήταν αρκετό για να μας ξεσηκώσει και να πυροδοτήσει τον ενθουσιασμό και την αδημονία για την βραδιά που θα ακολουθούσε. Ο Σωκράτης Μάλαμας μάς ξενάγησε στο μουσικό του σύμπαν με κάποιες πρώτες λέξεις, μας σύστησε στη Νεράιδα, στα Ξωτικά, τον Τειρεσία… μέχρι που «έπιασε βροχή». Και τότε ήταν που άνοιξαν πολύχρωμες ομπρέλες: ακόμα ένα σήμα κατατεθέν των φανατικών του Σωκράτη.

Λίγο αργότερα, πήρε τον χρόνο του, κάνοντας μερικές “αναπνευστικές ασκήσεις”, όπως του αρέσει να τις αποκαλεί (κωδικό όνομα για τσιγάρο), θέλησε να μοιραστεί μαζί μας την ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τραγουδοποιού και ακροατών και άλλες μικρές ιστοριούλες. Κοιτώντας απέναντί του, ψηλά στο βουνό, πρόσεξε πολλά άτομα, που αψηφώντας το sold out, ανέβηκαν και κάθισαν στην άκρη, για να απολαύσουν τον αγαπημένο ερμηνευτεί. “Σας βλέπω και σας ευχαριστώ πολυ. Να προσέχετε, όμως, πουλάκια μου”.

Στην όψη και στο άκουσμα της Ιουλίας Καραπατάκη πλέον ολόκληρο το θέατρο σείεται, με το κοινό να ζητωκραυγάζει στα ίδια ντεσιμπέλ που ζητωκραυγάζει για τον Σωκράτη. Η σκηνική της παρουσίας, το χαμόγελο που δεν φεύγει στιγμή από τα χείλη της, ο τρόπος που λικνίζεται σε κάθε τραγούδι σαν να βρίσκεται στο δικό της φωτεινό σύμπαν κι εμείς απλά την θαυμάζουμε από μακριά. Το “Τακούνια για καρφιά”, που τόσο αγαπήσαμε από την ημέρα κυκλοφορίας του την χρονιά που μας πέρασε, μας συγκίνησε βαθιά. Αυτό που πάντα περιμένουμε να ακούσουμε, είναι η εκπληκτική ερμηνεία της Ιουλίας με την συντροφιά του Σωκράτη, στο “Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει”. Αναπτήρες και φακοί υψώθηκαν μονομιάς με το ηχόχρωμα της Ιουλίας να μας γαργαλάει απαλά τα αυτιά.

Ο Πέτρος Μάλαμας μας παρέσυρε με την μαγνητιστική χροιά του, με δικά του τραγούδια, όπως το “Πέρασα θάλασσες βουνά”, που δεν λείπει από καμία playlist της ελιτ ελληνικών έντεχνων κομματιών πια, αλλά και με την δική του πινελιά σε κομματια του πατέρα του. Οι αντιδράσεις του κοινού, τα συνθήματα προς τιμήν του, τα πανό, οι σημαίες αποδεικνύουν τον βαθμό με τον οποίο έχουμε αγκαλιάσει τον Πέτρο σε μόλις λίγα χρόνια.

Πέτρος Μάλαμας, Ιουλία Καραπατάκη, Σωκράτης Μάλαμας στη σκηνή

Ο συνδυασμός του βιολιού του Καλογιάννη Βεράνη και της ηλεκτρικής κιθάρας του Κλέωνα Αντωνίου προκάλεσε μια μοναδική αίσθηση στα αυτιά μας, ενώ τα τραγούδια που ερμήνευσαν οι ίδιοι, ταίριαξαν ακριβώς στο γενικότερο vibe. Οι Γιάννης Παπατριανταφύλλου, Κυριάκος Ταπάκης, Νίκος Μαγνήσαλης, Άκης Κατσουπάκης και Γιάννης Μάλαμας έντυσαν αρμονικά κάθε τραγούδι που ακούσαμε.

Συνήθως, τα τραγούδια ενός καλλιτέχνη, κατά τα οποία επικρατεί ο απόλυτος χαμός στο κοινό είναι δυο-τρία, τα πιο επιτυχημένα του. Η χθεσινή βραδιά, ήταν από τις λίγες εξαιρέσεις, αφού ο “απόλυτος χαμός” συνέβαινε ανά δύο κομμάτια τουλάχιστον. Οι σκάλες και οι διάδρομοι ήταν κατάμεστοι από κόσμο που δεν σταματούσε να χορεύει και να χοροπηδάει, ενώ οι φωτοβολίδες έδιναν κι έπαιρναν, κάνοντας την εμφάνισή τους ουκ ολίγες φορές. Το καλοκαίρι τελείωσε κι επίσημα πια, ακριβώς με τα τραγούδια που θέλαμε να ακούσουμε. Κι ο Σωκράτης Μάλαμας μας τα είπε όλα…