Star Wars – Ahsoka: Ικανοποίησε τις προσδοκίες μας η νέα γαλαξιακή ιστορία του Disney+;

Η live-action εκδοχή της Ahsoka είναι κάτι που περιμέναμε καιρό και συγκεκριμένα χρόνια, από την κυκλοφορία του Star Wars Rebels. Η απουσία της από τα prequels της αυθεντική τριλογίας, αναπληρώθηκε από την αποκλειστικά δική της σειρά. Πρόκειται για μια πολύ όμορφα σχεδιασμένη παραγωγή. Από τα πρώτα trailers φαινόταν πως η αναπαράσταση των χαρακτήρων ήταν υψηλού επιπέδου και κυρίως, πιστή στην σειρά κινουμένων σχεδίων.

Η Rosario Dawson απέδωσε ακριβώς το πνεύμα και τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα της Ahsoka, χαρίζοντάς μας μια εξαιρετικά απολαυστική ερμηνεία, ικανοποιώντας ακόμα και τους πιο απαιτητικούς. Όλοι οι κεντρικοί χαρακτήρες, καθένας με την δική του ιστορία που ξετυλίχθηκε ως κάποιο σημείο στο πέρας της σειράς, πλαισίωσαν όμορφα την πλοκή και μάς έκαναν να ανυπομονούμε να τους δούμε λίγο παραπάνω. Αναμφίβολα το Star Wars: Ahsoka είναι από αυτές τις σειρές που μετά το τέλος τους, γίνεσαι stalker όλων των χαρακτήρων, των πιθανών εξελίξεων και στην περίπτωση αυτή σε ντετέκτιβ που ερευνά ομοιότητες και διαφορές με το ήδη υπάρχον υλικό.

Ο David Tennant έκανε το διαγαλαξικό του ντεμπούτο ως το droid Huyang και έκλεψε την παράσταση με το χιούμορ και τις εύστοχες παρεμβάσεις του. Η Elizabeth Winstead, ως στρατηγός Hera Syndulla, εκτός του ότι είχε μια από τις πιο επιτυχημένες μεταμορφώσεις στη σειρά, αποτέλεσε μια από τις κύριες επαναστατικές φιγούρες της υπόθεσης.

Με την κυκλοφορία και του τελευταίου επεισοδίου της σειράς, την Τετάρτη (4/10), η ανυπομονησία και η περιέργεια έλαβαν τέλος και έχουμε πια μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Προσπαθώντας να κρατήσω μια απόσταση από την προκατειλημμένη fangirl προσωπικότητά μου, ας ταξιδέψουμε σε έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακριά, ρίχνοντας μαζί μια ματιά στα συν και πλην της ιστορίας της πιο διάσημης Jedi.

Φυσικά κι ένα από τα αγαπημένα μας πράγματα ήταν η συνύπαρξη του Anakin (Hayden Christensen) και της μαθητευόμενής του Ahsoka. Μπορεί να έχουμε ξαναδεί γυναίκα Jedi (βλέπε φυσικά την Rey από το Force Awakens ), όμως η Lady Tano κουβαλάει στην πλάτη της τον τίτλο της ισχυρότερης Jedi. Και όχι αδίκως. Μπορεί να απουσίαζε από την μεγάλη οθόνη στα επεισόδια 2 και 3, μπορεί στο ξεκίνημα της συγκεκριμένης σειράς να την βλέπουμε σε μια περίοδο ανασυγκρότησης και επανεκπαίδευσης, όμως τίποτα δεν κλέβει από την γενικότερη λάμψη της. Η σειρά μάς έδωσε μια ικανοποιητική γεύση από το παρελθόν και την ιστορία της με τον Skywalker τον πρεσβύτερο. Ο Anakin εδώ επιστρέφει ως ολόγραμμα, ως η σωτήρια λέμβος της πρώην μαθητευόμενής του, σε μια κρίσιμη για εκείνη στιγμή. Τα flashbacks που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε, ειδικότερα αυτό από τον Πόλεμο των Κλώνων, τα 20 εκπαιδευτικά tapes-ολογράμματα που άφησε ο Anakin στην Ahsoka πριν γυρίσει σε Darth Vader mode, μπορεί να μάς ξένισαν ελάχιστα λόγω του χαώδους timeline, όμως αποτέλεσαν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν. Η αρμονικα χαώδης σκηνή από την παράλληλη διάσταση, στην οποία βρίσκεται η Ahsoka μάς χάρισε μια από τις καλύτερες στιγμές των νεότερων χρόνων του franchise.

Εκτός από το ντούο που έκλεψε την παράσταση, λόγω και της πολυαναμενόμενης επιστροφής του Anakin σε μια περίοδο που ήδη είχε ασπαστεί την Αυτοκρατορία, πλέον ως Darth Vader, η σειρά μας χάρισε περαιτέρω στιγμές master/padawan που λατρέψαμε. Η διττή διάσταση της Ahsoka ως μαθητευόμενη και ως μάστερ κατά το ίδιο χρονικό διάστημα ανήκει αναμφίβολα στα καλύτερα σημεία της σειράς. Η θολή σχέση της με την Sabine Wren (Natasha Liu Bordizzo), της οποίας τη μαθητεία διέκοψε στα χρόνια που προηγήθηκαν, ξεδιαλύνεται σταδιακά στο πέρας της σειράς, βλέποντας την εσωτερική εξέλιξη και των δύο να δένει αρμονικά με την ευρύτερη πλοκή. Ακόμα, όμως και το δίδυμο από την πλευρά των Sith μάς κίνησε το ενδιαφέρον.

Ο πρώην Jedi, Baylan Skoll (Ray Stevenson) με την Shin Hati (Ivanna Sakhno) παρουσιάζονται αφενός ως μια ιδιαίτερα ισχυρή ομάδα, αφετέρου με ένα μεγάλο σύννεφο να καλύπτει το παρελθόν, αλλά και το μέλλον τους στην αυτοκρατορία. Ο Skoll (που κατά την άποψή μου είναι από τους καλύτερους Sith masters που έχουμε δει) ουκ ολίγες φορές φαίνεται ελαφρώς διχασμένος, σαν να υπάρχουν ακόμα κάποια μέρη του εαυτού του ως Jedi, παρόλα αυτά στέκεται ως πολύτιμος δάσκαλος στο πλάι της μαθητευόμενής του ως ένα σημείο. Η Shin, ειδικότερα στο τελευταίο επεισόδιο, φαίνεται να αμφιταλαντεύεται ως προς το ποιο μονοπάτι να ακολουθήσει – μόνη πλέον. Ωστόσο, παρατηρούμε πως αναλαμβάνει καθήκοντα αρχηγίας, οπότε εικάζουμε πως θα έχει ενδιαφέρον και η δική της εξέλιξή στον δεύτερο κύκλο…

Θυμάστε τον καταναγκαστικά και κατά το ήμισυ κακό από το Rogue One (2016), Galen Erso, τον οποίο υποδύεται ο Mads Mikkelsen; Ο αδελφός του στην πραγματική ζωή, ήρθε και σάρωσε. Ναι, μπορεί να άργησε να φανεί (θα γκρινιάξω λίγο πιο κάτω γι’ αυτό), αλλά δεν απογοήτευσε. Ο Lars Mikkelsen είχε αποδείξει περίτρανα από την πρώτη σεζόν του Witcher το ταλέντο του στους ρόλους των κακών. Η είσοδος του στο σύμπαν των Star Wars ήταν επική. Και κυριολεκτικά αν το πάρουμε, η παρουσίαση του Στρατηγού Thrawn (που Thrawn ακούγαμε και Thrawn δεν βλέπαμε για πέντε επεισόδια) μας αντάμειψε για την υπομονή μας. Ο νεοσύλλεκτος villain αποπνέει μια τρομακτική ηρεμία, καθώς στα τρία επεισόδια που τον παρακολουθήσαμε, ούτε φωνή ύψωσε, ούτε εξοργίστηκε, ούτε βρήκε την έλλειψη πίστης κανενός ενοχλητική, χρησιμοποιώντας τη Δύναμη… Ζεν ο Thrawn ο General. Παρόλα αυτά, βασιζόμενοι στις αναφορές για τα παρελθοντικά του κατορθώματα, πιστεύω έχει να δώσει πολλά και ανυπομονούμε να το δούμε στη δεύτερη σεζόν…

Εντάξει εκτιμάμε πολύ ένα καλό building up για το σασπένς, αλλά κάπου αισθανθήκαμε ότι το μεγάλο build up δεν κορυφώθηκε όπως του άξιζε. Σίγουρα τα δύο τελευταία επεισόδια μάς αντάμειψαν σε κάποιο βαθμό (οι μάχες με τα φωτόσπαθα ήταν το κάτι άλλο), όμως περιμέναμε και κάποιου είδους συμπλοκή με τον κύριο κακό. Όχι με τα πιόνια του, ούτε με την ξαφνική είσοδο μαγισσών στον γαλαξία των Star Wars. Με μια καλή και περισσότερο επεισοδιακή δεύτερη σεζόν είμαι καλυμμένη, πάντως.

Τι είδους διαμαρτυρία πρέπει να κάνει κανείς για να εισακουστεί αυτό το αίτημα πια; Ήταν χαριτωμένο στην αρχή, δεν θα πω ψέματα. Η Princess Leia στο Rogue One ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και σας ευχαριστούμε. Αλλά μετά τον Luke στο The Book of Boba Fett κάπως δεν το χρειαζόμαστε πια. Πόσο μάλλον, όταν έχεις τον ίδιο τον Hayden Christensen, που χρόνος δεν έχει περάσει από πάνω του. Στα πρώτα πλάνα ο ενθουσιασμός μου δε μου επέτρεψε να δώσω και πολλή προσοχή, αλλά όσο οι σκηνές περνούν, με αποκορύφωμα την τελευταία στο 8ο επεισόδιο, είναι ολοφάνερο. Προτιμούσα να δω μία ανεπαίσθητη ρυτίδα από την σχεδόν παραμόρφωση του προσώπου του.