Hot or Not #83: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Όπως έκλεισε το διεθνές θεατρικό πρόγραμμα της Στέγης έτσι και άνοιξε: Φανταστικά. Τον περασμένο Μάϊο μας αποχαιρετούσε με το «Rohtko» του Λούκας Ταρκόφσκι, φέτος μας υποδέχθηκε με το «Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω από τα οστά των νεκρών». Ο Σάιμον ΜακΜπέρνι, ο ευφυής ιδρυτής των Complicite βρίσκεται πίσω από μια παράσταση που ξεπερνάει κατά πολύ την έννοια της καλής, επαγγελματικής θεατρικής εργασίας και συστήνει ένα θέατρο του γεγονότος – αυτό που δεν χαρακτηρίζει απλώς μια θεατρική σεζόν και αργά ή γρήγορα περνά στη λήθη. Αλλά εκείνο που χαρακτηρίζει την γραφή ενός καλλιτέχνη και την κοινωνική θέση του θεσμού που το φιλοξενεί. Με απλά υλικά – την έξοχη διδασκαλία της αφήγησης, την αυστηρά εξασκημένη σωματικότητα, την ποίηση που γεννιέται από την αλήθεια της στιγμής και κάποια light εργαλεία τεχνολογικής απεικόνισης, ο Σάιμον ΜακΜπέρνι απέδειξε (για μια ακόμα φορά) πόσο καλός μαθητής του Πίτερ Μπρουκ υπήρξε: Οδηγώντας, με γνησιότητα, τη θεατρική πράξη πράξη στον 21^ο αιώνα.

Βασισμένος στο βραβευμένο, με Νόμπελ μυθιστόρημα, της Πολωνής Όλγα Τουρκάτσουκ – έχοντας δηλαδή μια θαυμάσια ιστορία αντίστασης στα χέρια του – ο Βρετανός σκηνοθέτης αφηγήθηκε την περιπέτεια μιας αναρχικής ηλικιωμένης απέναντι στην βάναυση ‘κανονικότητα’ αποψίλωσης του φυσικού περιβάλλοντος. Ένας νέος ανθρωπισμός, όπου η ανθρώπινη ευφυΐα δεν μεταφράζεται σε καπήλευση της φύσης αλλά σε συνύπαρξη, σε συμπόνια, σεβασμό και αληθινή αγάπη, χτίστηκε σε μια παράσταση τριών (παρά κάτι) ωρών που κύλησε σαν καθαρό, γάργαρο νερό. Ο εξαιρετικός ρυθμός της, η φαντασία, το λεπτό χιούμορ, η κλιμάκωση του σασπένς και τέλος η συγκίνηση – ειδικά αυτή η αξία που μας συνδέει με τα έργα τέχνης – όλα συνετέλεσαν σε μια παράσταση που διεκδικεί χώρο στη θεατρική μας μνήμη. Και φυσικά, μια παράσταση που δρα ως οδηγός επιβίωσης για τη γενιά μας και τις επόμενες γενιές που κινδυνεύουν να μην γνωρίσουν έναν πλανήτη με δέντρα και ζώα, ολόκληρο και όμορφο – όπως τον ονειρεύονται κάποιοι οραματιστές σαν την Πολωνή συγγραφέα και τον Βρετανό σκηνοθέτη.
Στέλλα Χαραμή 

Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Ένα βράδυ καθημερινής και μετά από την παρακολούθηση μίας παράστασης που δεν μάς άφησε με τις θετικότερες εντυπώσεις, ψάχναμε με τον φίλο μου να βρούμε ένα μέρος να φάμε κάτι νόστιμο για να μάς αποζημιώσουμε. Και αν και η εύκολη λύση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντα το “βρώμικο”, αποφασίσαμε να μην καταφύγουμε σε αυτή, αλλά να πάμε σε ένα όμορφο μέρος και να φάμε κάτι πραγματικά καλό αλλά και ποιοτικό για να κλείσει κάπως όμορφα αυτή η βραδιά. Ο δρόμος μάς έβγαλε στα Πετράλωνα, που μάλιστα δεν μάς βγάζει και συχνά, αλλά έχουμε ακούσει πολύ καλά λόγια για τα ταβερνάκια του και τα μεζεδοπωλεία του.

Την προσοχή μας αμέσως τράβηξε ένα πραγματικά όμορφο γωνιακό μαγαζάκι στη διασταύρωση των οδών Τρώων και Κυδαντιδών, απέναντι από το θερινό σινεμά Ζέφυρος, με την επιγραφή “Ταβέρνα του Οικονόμου”. Αμέσως άνοιξα το Google για να δω περί τίνος πρόκειται και σύντομα πληροφορήθηκα πως πρόκειται για μία ιστορική ταβέρνα, που μετράει σχεδόν έναν αιώνα ζωής σε αυτήν εδώ τη γωνιά, σερβίροντας αυθεντική ελληνική κουζίνα. Δεν χρειαστήκαμε και πολύ για να πειστούμε. Καθίσαμε, λοιπόν, αμέσως έξω, σε ένα από τα τραπεζάκια πάνω στο πεζοδρόμιο και κάτω από μία ελιά. Πολύ σύντομα το τραπέζι μας γέμισε με αγαπημένα “μαμαδέ” – όπως συχνά τα αποκαλούμε – φαγητά και μυρωδιές που σου έκοβαν την ανάσα προερχόμενες από τις κατσαρολάτες μας επιλογές από το μοσχαράκι με τα χοντρά μακαρόνια και τα σουτζουκάκια με την φρέσκια ντοματένια σαλτσούλα που σου φώναζε “πιάσε το ζυμωτό ψωμί και κάνε μια βούτα”, μέχρι το σαγανάκι και την φρέσκια χωριάτικη με την πεντανόστιμη ριγανάτη φέτα στην κορυφή της.

Κι εκεί που απολαμβάναμε το φαγητό μας χωρίς να μιλάμε, μία ξαφνική μπόρα έκανε την εμφάνισή της και γρήγορα με τα πιάτα μας στα χέρια χωθήκαμε εντός του μαγαζιού, καταλαμβάνοντας μία γωνίτσα δίπλα στο παράθυρο. Και ήμασταν τυχεροί μέσα στην ατυχία μας, αφού το εσωτερικό του μαγαζιού είναι ακόμη πιο όμορφο από το έξω. Μεταξοτυπίες από γνωστά έργα μεγάλων Ελλήνων ζωγράφων, όπως ο Φασιανός, ο Σταθόπουλος, ο Ψυχοπαίδης και άλλοι, κοσμούσαν τους τοίχους απ’ άκρη σ’ άκρη. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς ήταν και θαμώνες της ταβέρνας αυτής, μαζί με πολλούς ακόμη άλλους καλλιτέχνες, διανοούμενους, διπλωμάτες, πολιτικούς και δημοσιογράφους. Εν κατακλείδι, μία πολύ όμορφη (γευστική) εμπειρία ζήσαμε αυτό το βράδυ στην Ταβέρνα του Οικονόμου, τρώγοντας αληθινό μαγειρευτό φαγητό, από αυτά που σπάνια συναντάς πια, με κάτι λιγότερο από 20 ευρώ ο καθένας.
Ευδοκία Βαζούκη

Απολαυστική Τετάρτη στον Δαναό στα πλαίσια του Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας με τη γερμανόφωνη ταινία “Das Lehrerzimmer” («Στο γραφείο των καθηγητών») σε σκηνοθεσία Ιλκέρ Τσάτακ. Ευτυχώς, όπως μας είπαν μετά την προβολή στο υπέροχο QnA με τη πρωταγωνίστρια Λεονί Μπένες, η ταινία θα διανεμηθεί στους κινηματογράφους, οπότε όσοι δεν προλάβατε αυτή τη sold out προβολή, θα έχετε σύντομα ξανά την ευκαιρία. Με τη συνθήκη του σχολικού πλαισίου και έναν χαρακτήρα που αρπάζει από το σενάριο όλο το ενδιαφέρον, μια μουσική επένδυση στα όρια της έντασης και του σασπένς, αόρατο υπέροχο μοντάζ και σκηνοθεσία, η ταινία και επίσημη πρόταση της Γερμανίας στα φετινά Όσκαρ είναι όντως μια πρόταση για το τρόπο λειτουργίας της σημερινής κοινωνίας, μια διεισδυτική ματιά στην προσωπική αγωνία του δικαίου και κυρίως στις εύσχημες γραμμές που διατηρούν ή γκρεμίζουν τις ισορροπίες. Πρόκειται για μια ταινία που τεντώνει τις κεραίες μας, ανοίγει την ομπρέλα θεμάτων, όπως η δημόσια συζήτηση, η διαβούλευση, η εξουσία, το κοινωνικό δικαστήριο μέσα από μια φιλοσοφημένη ματιά με πρόφαση μερικές μικροκλοπές. Ποιες είναι οι υπερασπιστικές γραμμές, οι αντιδράσεις, η ψυχραιμία ή οι βιασύνες των ηρώων και τι σημαίνει η αίθουσα των καθηγητών στο μακροεπίπεδο της κοινωνίας; Αυτά και πολλά άλλα ρωτάει η ταινία αυτή και το μόνο σίγουρο είναι ότι μπλεκόμαστε και εμείς μέσα στα ερωτήματά της.
Λίνα Ρόκα

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Matt Haig (@mattzhaig)

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν υπάρχει ο εαυτός σας σε ένα παράλληλο σύμπαν; Ότι η ζωή σας θα μπορούσα να είχε εντελώς διαφορετική πορεία, αν είχατε κάνει κάτι διαφορετικά ή αν είχατε πάρει αντίθετη απόφαση σε κάποιο καθοριστικό ζήτημα; Το overthinking λίγο πριν σας πάρει ο ύπνος έχει πάει σε άλλα επίπεδα; Αν ναι, τότε το Μεσάνυχτα στη Βιβλιοθήκη είναι η ιδανική επιλογή για την επόμενη ανάγνωση σας. Ο Matt Haig, συνδυάζει τον θάνατο με την έννοια του πολυσύμπαντος. Το πολύ ενδιαφέρον δίπτυχο μεταφέρει στον αναγνώστη μέσα από την ιστορία της Nora Seed. Μια πολύ μίζερη και δυστυχισμένη ηρωίδα, η οποία έχοντας μείνει εντελώς μόνη στον κόσμο, μετά τον θάνατο και της γάτας της, αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή της. Προς έκπληξη της όμως, η άλλη πλευρά δε μοιάζει με μαύρη και σκοτεινή άβυσσο. Αντίθετα, μπροστά της ξεπροβάλλεται μια απέραντη βιβλιοθήκη. Το ρολόι έχει σταματήσει στα μεσάνυχτα. Η Nora έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Για την ακρίβεια περισσότερες ευκαιρίες. Ευκαιρίες να διορθώσει πράγματα που έχει μετανιώσει και να βρει τη ζωή που της ταιριάζει περισσότερο. Κάθε βιβλίο, μια διαφορετική ζωή της Nora. Σε πολλές είναι μαμά, σύζυγος, και σε άλλες ελεύθερη – πολιορκημένη. Σε άλλες είναι Ολυμπιονίκης κολυμβήτρια, σε άλλες δασκάλα πιάνου και σε άλλες διάσημη front woman ροκ συγκροτήματος. Από κάθε διαφορετική απόφαση ξεδιπλώνεται κι ένα διαφορετικό σύμπαν, μια διαφορετική ζωή. Όταν βρει αυτή που της αρέσει, τότε μπορεί να μείνει. Ωστόσο, πρόκειται για πολύ δυσκολότερο εγχείρημα από ό,τι ακούγεται. Πρόκειται για ένα βιβλίο που προσεγγίζει πολύ όμορφα την θεωρία των διαφορετικών κόσμων, όμως δεν στέκεται μόνο εκεί. Εξερευνά το κατά πόσο αλλάζει η κοσμοθεωρία ενός ατόμου που θέλει να βάλει τέλος στη ζωή του, εάν δει με τα μάτια του τις ατέλειωτες εναλλακτικές. Αναστρέφεται η θέληση για ζωή της Nora; Υπάρχει η ιδανική εναλλακτική ζωή; Ένα βιβλίο για να κατευνάσει το άγχος και την υπαρξιακή ανησυχία. Πάρα την υπερφυσική του πλοκή, αγκαλιάζει το συνηθισμένο. Αυτό που μου έμεινε έντονα στο μυαλό από την ανάγνωση αυτή ήταν η φράση: “Το παράδοξο με τα ηφαίστεια είναι ότι αποτελούν σύμβολα καταστροφής, αλλά ταυτόχρονα ζωής”. Ωραία τροφή για σκέψη. Για περισσότερα, ραντεβού τα Μεσάνυχτα στη Βιβλιοθήκη… στο βιβλίο πάντα. Μην παρεξηγηθώ.
Ειρήνη Δερμιτζάκη

Μπορεί το τραγούδι του Δημήτρη Σαμόλη μαζί με τον Παύλο Παυλίδη ο «Μέγας Ράφτης» να έκανε πρεμιέρα στις 22 Σεπτεμβρίου, αλλά εγώ μόλις το ανακάλυψα και είμαι κατενθουσιασμένη. Από το εκπληκτικό animation του Thomas Künstler μέχρι τους στίχους και την μουσική Δημήτρη Σαμόλη, το τραγούδι μάς ταξιδεύει σε μια λαϊκή συνοικία που ένας ράφτης παρουσιάζεται ως το Σύμπαν που υφαίνει τις ζωές των ανθρώπων. Το τραγούδι έχει ένα φιλοσοφικό χαρακτήρα που συνδυάζει πότε τον έρωτα με τον σύμπαν και πότε τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι στίχοι «Ο Μέγας Ράφτης κόβει κάθε πλάσμα στις ραφές, να σκίζονται κομμάτια στους αιώνες οι εραστές» σκοτεινά αιχμηροί,  βαθιά φιλοσοφημένοι με εξαιρετικές αλληγορίες δίνουν στο τραγούδι τον χαρακτήρα που έχουμε χάσει από τα πιο σύγχρονα κομμάτια. H μοναδική ταυτότητα του τραγουδιού με συνοδοιπόρο την αστείρευτη φαντασία του δημιουργού και τις υπέροχες εικόνες που το τραγούδι αναδεικνύει, μάς αποδεικνύει ότι αξίζει λίγο από τον χρόνο μας για να το απολαύσουμε. Συχνά ο κόσμος που δεν γνωρίζει καλά την μουσική του μπερδεύεται να τον τοποθετήσει σ΄ ένα μόνο είδος – και ίσως αυτή η ταμπέλα να μην είναι και τόσο απαραίτητη. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι μου άρεσε πολύ ο “Μέγας Ράφτης”, όπως και το “Ατάρι” και η “Σελήνη”.
Βασιλική Αγγελούδη

Πέρσι το καλοκαίρι αποφοίτησα (επιτέλους) από το τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ. Μετά την ορκομωσία αποφάσισα να γιορτάσω με τους φίλους μου σε ένα μέρος που μπορεί να μην ήταν το στέκι μου, αλλά το θεωρώ ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης -και ήθελα αυτή η όμορφη ανάμνηση να συνδεθεί με κάτι εξίσου όμορφο. Έτσι, επέλεξα το καφέ του Νομισματικού Μουσείου, που βρίσκεται λίγα μόλις μέτρα από τη σχολή και είναι πραγματικά μια όαση πρασίνου, μια εικόνα πολύ διαφορετική από την γεμάτη καυσαέριο, φασαρία, έργα Πανεπιστημίου. Πραγματικά ήταν τόσο γαλήνια, ο χώρος τόσο όμορφος, οι ανθρώποι τόσο ευγενικοί, που δεν θα ήθελα να βρίσκομαι πουθενά αλλού εκείνη την ημέρα. Ο χώρος αυτός όμως δεν είναι απλά ένα “όμορφο μέρος”• είναι ένας χώρος, που απ’όσο ξέρω φιλοξενεί πολιτισμικές εκδηλώσεις πάσης φύσεως. Είναι ένας χώρος με ταυτότητα – όπως και πολλά ακόμα καφέ ελληνικών μουσείων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνο του Αρχαιολογικού Μουσείου. Με τεράστια λύπη λοιπόν άκουσα τα νέα ότι και τα δύο αυτά πολύ όμορφα καφέ πρόκειται να κλείσουν, καθώς το ΥΠΠΟ πραγματοποίησε έναν διαγωνισμό που σχεδόν εκ προοιμίου απέκλειε κάθε πιθανότητα να τον κερδισουν οι άνθρωποι που διαχειρίζονται αυτή τη στιγμή τους χώρους. Αντ’ αυτού, τον διαγωνισμό κέρδισε γνωστή αλυσίδα, η οποία αν κατάλαβα καλά διαβάζοντας την ανακοίνωση – απαντηση στις αντιδράσεις, θα δίνει μόλις 1,5 εκατ ευρώ ετήσιο ενοίκιο για 93 αρχαιολογικούς χώρους. Αν τα μαθηματικά μου είναι καλά μιλάμε για λιγότερο από 1,400€ ενοίκιο το μήνα για κάθε χώρο! Αυτό δεν είναι καν το πιο σημαντικό. Νομίζω ότι το χειρότερο είναι ότι για ακόμη μια φορά πρέπει να συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι στον βωμό του κέρδους και της εμπορευματοποίησης των πάντων, θα χάσουμε  μερικούς ακόμα χώρους πολιτισμού. Και είναι πραγματικά κρίμα.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου