Άννα Βίσση: «Υπάρχω ακόμα…»

Ο θηλυκός Ντόριαν Γκρέι, που εξακολουθεί να μαγεύει ανθρώπους κάθε ηλικίας στην έβδομη δεκαετία της ζωής του, φαίνεται να έσπασε και τα ρεκόρ του Ηρωδείου, αφού τα εισιτήρια για την πρώτη συναυλία εξαντλήθηκαν σε λιγότερο από τέσσερις ώρες. Γι’ αυτό και ο γράφων μπόρεσε να εξασφαλίσει το μαγικό χαρτάκι μόνο για τη δεύτερη, η οποία όμως επανέλαβε και το ρεκόρ της πρώτης.

Η ηχώ από την αποθέωση της θεάς με την εμφάνισή της στη σκηνή ακουγόταν από το Ηρώδειο στη Διονυσίου Αεροπαγίτου (καθώς την περπατούσα αδυνατώντας να βρω εγκαίρως θέση στάθμευσης, αφού όλα τα πέριξ πάρκινγκ ήταν στην απόλυτη πληρότητά τους ήδη μία ώρα πριν από την έναρξη της συναυλίας).

Ένα ορχηστρικό ποτ πουρί με γνωστά της κομμάτια («Πράγματα», «Δεν θέλω να ξέρεις», «Ο Δρόμος», «Δώδεκα») από το Σύνολο Ποικίλης Μουσικής «Φιλαρμόνια» υπό τη διεύθυνση του Αλέξιου Πρίφτη είχε προετοιμάσει την είσοδό της. Εκείνη εμφανίστηκε απαστράπτουσα και ακτινοβόλα. Έλαμπε μέσα στη χρυσαφένια δημιουργία του Βρεττού Βρεττάκου με τα κρύσταλλα Swarovski. Φαινόταν σαν ένα πουλί έτοιμο να φτερουγίσει προς τον ουρανό καθώς άνοιγε τα χέρια της. Αλλά και να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο. Η φωνή της είχε την έκταση που έφτανε μέχρι τις παρυφές του Ηρωδείου…

Το λεκτικό σχήμα ότι η Βίσση έκανε την τιμή να εμφανιστεί στον εμβληματικό χώρο του Ηρωδείου και όχι το αντίστροφο θα φανεί υπερβολικό μόνο για τους απόντες. Αυτή η ερμηνεύτρια έχει ένα κοινό που την ακολουθεί πιστά και μία αμφίδρομη επικοινωνία μαζί του που μόνο χαρισματικές προσωπικότητες του προηγούμενου αιώνα είχαν. Σ’ αυτήν τη συναυλία σαν να άγγιξε με το μαγικό ραβδάκι της νεράιδας και τα μάρμαρα του ιστορικού θεάτρου. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς οι θεατές την επευφημούσαν όρθιοι με παρατεταμένα χειροκροτήματα και ιαχές. Σαν να την έβλεπαν για πρώτη και τελευταία φορά…

Μια ερωτική σχέση τραγουδίστριας-ακροατών που και η πιο ταλαντούχα πένα θα αδυνατούσε να περιγράψει ανάγλυφα και εις το ακέραιο στο χαρτί. Δεν ήταν πομπός χωρίς δέκτη. Η απόσταση είχε εκμηδενιστεί και οι ρόλοι πολλές φορές αντιστρέφονταν. Δύο ισότιμοι πόλοι σε αλληλεπίδραση. Ποια άλλη τραγουδίστρια έχει τέτοια επαφή με τον κόσμο;

@Ειρήνη Καλογεράκου

«Φωνάρα» ακούω να λέει η διπλανή μου κυρία σε ένα από τα πρώτα τραγούδια. Και σκέφτομαι τι θα έλεγε αν την άκουγε πριν από είκοσι τόσα χρόνια στο θέατρο Παλλάς να απογειώνει ως σφαδάζουσαΜάλα τις κορόνες στο αξέχαστο μιούζικαλ; Το βασικό εργαλείο κάθε ερμηνευτή, αλλά και το πιο ευαίσθητο από τη φθορά του χρόνου και τις καταχρήσεις, προστατεύτηκε στη φαρέτρα της.

Η Βίσση κατάφερε να συμπληρώσει μισό αιώνα αδιάκοπων live και να σε μαγεύει ακόμα τραγουδώντας. Σίγουρα, ένα φαινόμενο αξιοθαύμαστο και σπάνιο. Ίσως και μοναδικό αν δεν υπήρχε το προηγούμενο της Μαρινέλλας. Με την τελευταία να είναι παρούσα στην πρώτη συναυλία και να χαιρετίζεται από την πρώτη δια μικροφώνου: «“Μου πάει ο χώρος”, λέει η Μαρινέλλα, “πολύ”». Ένας χώρος-παράσημο για κάθε τραγουδίστρια, που ήταν απολύτως δίκαιο να φιλοξενήσει κάποια στιγμή τη διάδοχό της. Στο ιωβηλαίο ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να περπατήσει κι εκείνη στη σκηνή του αρχαίου ρωμαϊκού θεάτρου. «Εσείς με φέρατε στο Ηρώδειο», θα πει κάποια στιγμή ανάμεσα στα τραγούδια…

@Ειρήνη Καλογεράκου

Σήμερα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θαυμαστές της τη θαυμάσαμε και για κάτι άλλο. Την ευφυΐα της να μετατοπίσει το κέντρο βάρους της στην ερμηνεία αποφεύγοντας τον άνισο αγώνα με τις πανύψηλες νότες που έχει διαποτίσει το μνημονικό μας από άλλες δεκαετίες. Είναι πλέον μια τραγουδίστρια που μας μαγεύει με τις ώριμες ερμηνείες της σε οποιοδήποτε τόνο. Γιατί είναι τόσο μεστή, περιεκτική και ουσιώδης όταν εκφέρει τα λόγια των τραγουδιών. Σαν να αντανακλά τον πλούτο των εμπειριών μιας ολόκληρης ζωής…

Στην κίνησή της, βέβαια, παραμένει χειμαρρώδης. Στη συναυλία σάρωνε τη σκηνή ακόμα και του αρχαίου θεάτρου. Παρά το λεπτεπίλεπτο σώμα της, ήταν μια θάλασσα στην ερμηνεία της ζωγραφίζοντας κύματα καθώς κινούσε με ανεπιτήδευτη χάρη τα χέρια της…

Στο «Αχ, Περιστέρι μου» θα θυμηθεί τον ερχομό της στην Αθήνα από την Κύπρο στην εφηβεία της και τα όνειρά της που έμελλε να πάρουν εκδίκηση όπως έλεγε ο Ελύτης. «Όλα μοιάζουν τρελά» ακούγεται να κορυφώνει η φωνή της στη «Μουσική του Ανέμου». Τα βιολιά θα δημιουργήσουν μια αληθινή πανδαισία από ηχοχρώματα στο αριστουργηματικό «Ένα σου λέω, ένα». Μ’ εκείνη, όμως, να αποτελεί το πρώτο μιας ορχήστρας με την οποία είχε την απόλυτη χημεία…

@Ειρήνη Καλογεράκου

Η βραβευμένη πιανίστρια Βικτωρία Φιοράλμπα Κιαζίμη τη συνόδευσε στον «Δρόμο» και το «Κρύβαμε την Αγάπη μας» – το τελευταίο ήταν το πρώτο τραγούδι που της έγραψε ο Νίκος Καρβέλας. «Η αλήθεια είναι ότι τον ερωτεύτηκα πολύ αυτόν τον άνθρωπο» παραδέχθηκε. Οι αναφορές της σε εκείνον από το μικρόφωνο ήταν συνεχείς αλλά απόλυτα δικαιολογημένες. Εκείνος δεν είναι που αποτέλεσε τον βασικό τροφοδότη του ρεπερτορίου της; «Καρβέλα, όσο έχω φωνή θα σε τραγουδάω» έδωσε υποσχέσεις και για το μέλλον…

Το πρώτο μέρος θα ολοκληρωθεί με τα κινητά τηλέφωνα να ανάβουν σαν βεγγαλικά στο «Για Τελευταία Φορά». Στο δεύτερο, η Ακαδημαϊκή Χορωδία Νέων Αθηνών θα τη συνοδεύσει σε τραγούδια όπως η «Μεθυσμένη Πολιτεία» και τα «Μαθητικά τα Χρόνια». Εκείνη θα αφιερώσει την «Ελένη» στην εκλιπούσα Μαίρη Χρονοπούλου και σε όσους έχασαν δικούς τους ανθρώπους.

Η λέξη «θάνατος» θα γίνει μια ανατριχιαστική κορόνα στο «Μια Αγάπη Φωτιά» – το κορυφαίο τραγούδι από το μιούζικαλ «Μάλα». «Ό,τι καλύτερο έχω κάνει στην καριέρα μου», σύμφωνα με την ίδια. Δωρική στην αρχή του «Παραλύω» και στομφώδης στο φινάλε του. Εκρηκτική σαν ηφαίστειο στα «Μαύρα Γυαλιά» και «Αυτή τη Φορά» που είχε πει προηγούμενα…

@Ειρήνη Καλογεράκου

Εν ολίγοις, συγκλόνισε με τα δραματικά τραγούδια, χωρίς όμως να εγκλωβιστεί σ’ αυτά. Δεν φοβήθηκε να τραγουδήσει και τα χαρούμενα που καταδικάζουν συλλήβδην οι αρτηριοσκληρωτικοί κριτικοί. Ούτε στο Ηρώδειο που η καταδίκη ήξερε ότι θα ήταν και χωρίς ελαφρυντικά. Εκείνη ορθώς τους αγνόησε εκ των προτέρων και κατάφερε να το ξεσηκώσει κι αυτό με τα «Ξανά Μανά», «Ρε!», «Έμπνευση», «Λάμπω», «Με Αγάπη από Μένα για Σένα», «Δεν σ’ αλλάζω» και «Όσο έχω Φωνή». Μια βασίλισσα της ποππου φαίνεται πως δεν θα χάσει ποτέ το στέμμα της…

Αθροιστικά, περίπου 35 τραγούδια από την πλούσια δισκογραφία της έφτασαν σε κάθε γωνιά του αμφιθεάτρου με την παθιασμένη φωνή της. Με την ανεπανάληπτη ερμηνεία της να τα εκτοξεύει σαν πυραύλους στον ουρανό.Το πιο απρόβλεπτο της βραδιάς; Η «Διαδήλωση». «Από τα πιο έντεχνα» σύμφωνα με την ίδια, παρμένο από το tracklist του πιο αντιεμπορικού της δίσκου…

Το συμπέρασμα; ΌΛΑ υποτάσσονται στο ταλέντο αυτού του πλάσματος που τόσο προίκισε ο Θεός. Δραματικά και χαρούμενα. Έντεχνα και εμπορικά. Είναι το εύφλεκτο υλικό για να μας πυρπολεί στους ρυθμούς της μουσικής. Και να βιώνουμε τα λόγια μαζί της…

Στο σήμα-κατατεθέν της, το «Δώδεκα», θα τη συνοδεύσει στο πιάνο ο μέντοράς της. Το «παράπονο» που την «πνίγει» για το «νεκρό τηλέφωνο» είναι το ρεσιτάλ της. Με τις αρμονίες της μελωδίας να γίνονται βροχή αστεριών στον ουρανό της Ακρόπολης. Είχε, βέβαια, προηγηθεί και η βισσοκαρβελική καταιγίδα των θρυλικών «Δαιμόνων».

«Υπάρχω ακόμα» ήταν η τελευταία φράση που τραγούδησε. Ολοκληρώνοντας το συγκλονιστικό «Δεν θέλω να ξέρεις». Θα υπάρχει για πολλά χρόνια ακόμα αυτή χαρισματική τραγουδίστρια από τη Λάρνακα της Κύπρου που κατάφερε να μαγέψει εξίσου δύο αιώνες, τον εικοστό και τον εικοστό πρώτο…
Στέλιος Κοντέας