Bella Ciao#1: Διπλό ματς πινγκ πονγκ

Ο Ελαιώνας για χρόνια φωτιζόταν από τις πεταλούδες της νύχτας που λαμπύριζαν στους προβολείς απ’ τις νταλίκες που αναβόσβηναν, ο καυλωμένος ιδρώτας της τεστοστερόνης γινόταν ένα με το Νο5 της Σανέλ λίγο πριν το σπέρμα γεμίσει το πλαστικό ή ποτίσει το χώμα και το αεράκι γλυκά το ξεπλύνει με το άρωμα γιασεμιού.

Εμφανίστηκε η θεατρική σκηνή μαζί με τους εναλλακτικούς, εμείς σταθερά συναντούσαμε την Ανατολή χαράματα της Κυριακής ανακαλύπτοντας στο παζάρι άλλοτε υπέροχα και άλλοτε άχρηστα πράγματα που στα μάτια μας φάνταζαν κρυμμένοι θησαυροί.

Ήρθε ο πολιτισμός μαζί με το μετρό και μαζί πλήθος κόσμου. Ο Ελαιώνας έγινε της μόδας, το παζάρι must.

Σήμερα φιλοξενεί την εικαστική έκθεση που θα αξιοποιήσει τη συνομιλία της σύγχρονης τέχνης με την Αθηναϊκή σύγχρονη πραγματικότητα, με σκοπό να αναδειχθούν το «στρωματογραφικό υπόβαθρο της Αθηναϊκής μητρόπολης και το ανθρωπογενές αποτύπωμα, που συνεχίζει να υπάρχει στην αίσθηση και στο σώμα της πόλης».

πιάσε το αυγό και κούρευτο…

Tυχεροί αυτοί που ταυτίστηκαν, αλλά δυστυχώς για μένα, δε μου αφηγήθηκε ούτε παλιές ούτε νέες ιστορίες των ανθρώπων και τον παλαιών της Ιερά Οδού, δεν ένιωσα ότι τα έργα συνομιλούν ούτε συνυπάρχουν με το χώρο, γιατί αρκετά από αυτά τα είχα δει και σε κάποιες άλλες εκθέσεις με διαφορετικό τίτλο, σαν τον επιτάφιο που περιφέρεται.

…Κατηφόρισα την Ιερά Οδό με τα πόδια και στη λεωφόρο Κηφισού δεξιά επισκέφτηκα το εργοστάσιο «Κλωστές Πεταλούδας Μουζάκης», με τη θεία μου την Νεόκλεια κολλημένη στο μυαλό μου να κερώνει τη χρυσή κλωστή DMC πριν βρει την τρύπα στη βελόνα. «Το Φαινόμενο της Πεταλούδας» ο τίτλος της έκθεσης.

Ένα φιλοσοφικό και επιστημονικό θεώρημα ήρθε να δικαιολογήσει και να δώσει μεγαλύτερο βάθος στο λόγο ύπαρξης της παρουσίας των καλλιτεχνών εκεί αλλά και στη σκέψη των φιλότεχνων.

Στο πλαίσιο της ευαισθητοποίησης των καιρών, η έκθεση πραγματεύεται το βιομηχανικό παρελθόν και την ανθρώπινη ύπαρξη. Πορεύτηκα με αυτά που διάβασα κι εγώ ως καλός μαθητής και άρχισα να ξεναγώ τον εαυτό μου.

Η στιβαρότητα ενός μηχανήματος επεξεργασίας νήματος με ό,τι κουβαλούσε στο χρόνο μαζί του, είναι ακόμα στη σκέψη μου. Ένα τεράστιο κασόνι γεμάτο ανέμες ίσως να ήταν στα μάτια μου το πιο δυνατό έργο, γιατί η αταξία στην τοποθέτησή τους ήταν από χέρια κουρασμένα και μέτωπα ιδρωμένα. Οι χρυσές κλωστές έτοιμες να ταξιδέψουν στον κόσμο, μου θύμισαν τις υφάντρες της Louise Bourgeois.

Τώρα αν κατάφεραν οι καλλιτέχνες να συνδιαλεχθούν με την εννοιολογική γραμμή αλλά και το κτίριο είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο… Τα συμπεράσματα δικά σας.

Εγώ από την άλλη είμαι τυχερός που μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής στο Δαφνί δυο φορές, στο πλαίσιο της έκθεσης: “Reality Check” Κεφ. Ι και ΙΙ, 2021, 2022.

Να αναμετρηθώ με το φορτισμένο ιστορικά χώρο του Νοσοκομείου Σωτηρία, με την έκθεση «Μνήμη και Ασθένεια στον Εικαστικό λόγο» 2010, που ξεκλείδωσε κουτάκια μνήμης, περνώντας μπροστά μου πολλές ιστορίες, αφού λειτούργησε ως χώρος εγκλεισμού για τους ασθενείς της φυματίωσης.

Αλλά δε θα ξεχάσω και την έκθεση «Μονόδρομος», της Τρίτης Bienalle της Αθήνας το 2011, που με έκανε να ανακαλύψω τη Διπλάρειο Σχολή-Ελληνική Βιοτεχνική Εταιρεία, στην Πλατεία Θεάτρου, Ομόνοια και όχι το φανταστικό διάλογο του Μικρού Πρίγκιπα με τον Walter Benjamin, όπου ο διανοούμενος αποχωρεί ηττημένος μπροστά στο ζόφο της σημερινής πραγματικότητας, ενώ ο Μικρός Πρίγκιπας θέτει ερωτήματα με την αθωότητα ενός μικρού παιδιού.
Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

Εκεί είναι που αντιλαμβάνομαι τη δύναμη και την επιβολή, το μεγαλείο της Αρχιτεκτονικής, την ιστορικότητα, τις αναπνοές, τις μυρωδιές, τα ντουβάρια που έγιναν ηχεία για τις φωνές, τα μυστικά που ήταν καλά φυλαγμένα χρόνια και χρόνια και σα χάδι γλίστρησαν στην ψυχή μου

Οι εικαστικές εκθέσεις που φιλοξενήθηκαν στα ιστορικά αυτά κτίρια μου έδωσαν την ευκαιρία να διαβώ σε διαδρόμους που γέννησαν νέα βιώματα και συναισθήματα.

Τα έργα δυστυχώς δεν τα θυμάμαι, ανεμοστρόβιλος η δύναμη του κάθε κτηρίου που τα ρούφηξε. Οι καλλιτέχνες δυστυχώς τελευταίο βιολί στη δύναμη των καιρών, παρασύρονται από την ανάγκη προβολής και όχι έργου. Όταν μέσα από τη δύναμη του εκάστοτε Οργανισμού και του ευφάνταστου επιμελητή φτιάχνονται μύθοι, εσύ ως θεατής αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, γκρεμοτσακίζεσαι.