Στο τελευταίο live του Εισβολέα (μέχρι το επόμενο καλοκαίρι)

Πρώτη φορά άκουσα τον Εισβολέα όταν πήγαινα ακόμα σχολείο – δεν θυμάμαι αν ήταν γυμνάσιο ή λύκειο, αλλά θυμάμαι να ακούω Τιγρέ Σποράκια (είχα εμμονή με το Πύργος Καλαμάτα και το Ωχ Αμάν αμάν) και πιο μετά με το “Γκέγκε” – νομίζω αυτή ήταν η πρώτη φορά που είχα ακούσει hip hop με τόσο έντονο ρεμπέτικο στοιχείο και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Κάποια στιγμή μετά το “Γκέγκε” σταμάτησα να ακούω τόσο φανατικά και όταν τον “ανακάλυψα” ξανά είχε κυκλοφορήσει πια το “Λιάκος vs Εισβολέας” και ο Ηλίας Παπανικολός έγραφε πλέον ιστορία στα μάτια μου.

Σε αυτόν τον δίσκο ήταν που ακούσαμε το Ανοίγω Φτερά, τον Ρεαλιστή, τον Αποδημητή, τα Αμερικάνικα, τη Δικτύωση (τώρα που το σκέφτομαι είναι από τους δίσκους που κάθε ένα κομμάτι ήταν και διαμάντι). Οι πειραματισμοί που έκανε τα προηγούμενα χρόνια είχαν πλέον αποδώσει και οδηγήσει σε κάτι εντελώς φρέσκο και διαφορετικό, που συνδύαζε το hip hop με μπουζούκι. Κάπως έτσι, λοιπόν, κόλλησα ξανά και από τότε δεν έχω ξεκολλήσει – ίσως γιατί ακολούθησαν οι “Ήρωες” και τραγούδια όπως το Φύσα Σιωπηλά, Λάθη Μετράω κ.α.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά έχω ακούσει αρκετές φορές live τον Εισβολέα – μία από αυτές πέρσι το καλοκαίρι πάλι στο Faliro Summer Theater μαζί με τους Χατζηφραγκέτα, ίσως στην αγαπημένη μου συναυλία εκείνου του καλοκαιριού (είχα γράψει για την εμπειρία μου στο Hot or Not εκείνης της εβδομάδας) και ακόμα πιο πρόσφατα πριν από μερικές εβδομάδες στο Πάρκο Τρίτση.

Επομένως, πάνω-κάτω ήξερα τι θα δω την περασμένη Παρασκευή (13/10) στο Faliro Summer Theater: έναν από τους πιο έμπειρους και παράλληλα φρέσκους καλλιτέχνες της ελληνικής σκηνής (όχι μόνο του hip hop), που ξέρει πώς να μας ξεσηκώνει, με τραγούδια που έχουμε αγαπήσει ανεξαρτήτως “είδους” – είτε μιλάμε για τα εμβληματικά hip hop κομμάτια των 00s, είτε για τις πιο πρόσφατες “ώριμες” δουλειές του.

Περίμενα λοιπόν μια βραδιά χωρίς πολλές εκπλήξεις και ήμουν απολύτως οκέι με αυτό – οποίος έχει πάει σε live του Είσβο ξέρει ότι δεν χρειάζονται πολλά πολλά για να περάσεις καλά κι αυτό γιατί έχει καταπληκτική επικοινωνία με το κοινό του (δεν παίζει να μην σηκώσεις τα χέρια ψηλά στο Ωπα Λαλα όσο “σοβαρός” κι αν το παίζεις, ούτε να μην ανατριχιάσεις με  “Το Αφήσαμε για αύριο”). Αυτά είναι facts και δεν αλλάζουν σε όσα live του κι αν έχω πάει.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Dimitris Mermingis (@mitsakin)

Αυτό που είχα ξεχάσει, όμως ήταν ότι αυτό ήταν το τελευταίο live του Εισβολέα (μέχρι και το επόμενο καλοκαίρι!) οπότε και κάλεσε μερικούς καλλιτέχνες – έκπληξη: την Ιουλία Καραπατάκη και την Νεφέλη Φασούλη (δύο από τις καλύτερες γυναικείες φωνές της νέας γενιάς αυτή τη στιγμή), την όπως πάντα υπέροχη Ανδριάνα Αχιτζάνοβα και τον έναν και μοναδικό Μάριο Νταβέλη των Fundracar. Με την Ιουλία είπαν φυσικά το Φυσά Σιωπηλά, με την Νεφέλη το νέο τους κομμάτι Κόντρα στον καιρό, με τον Μάριο τα Αμερικάνικα, τον Πιστολέρο και τη Στροφή στο λαϊκό. Highlight της βραδιάς ήταν σίγουρα όταν ανέβηκαν όλοι μαζί στη σκηνή για τη Μπανιστηρτζού – και περιττό να πω ότι κάτω, στο κοινό, επικράτησε πανικός.

Προσωπική αγαπημένη μου στιγμή ήταν το φινάλε – και όχι επειδή τελείωνε η συναυλία προφανώς. Ο Είσβο έκανε την έκπληξη και είπε τους Λουκουμάδες, ένα τραγούδι από το “Λιάκος Vs Εισβολέας” που ομολογώ πως είχα σχεδόν ξεχάσει. Για εμένα, αυτό ήταν το τέλειο φινάλε για ένα live που μας θύμισε όλους τους λόγους, για τους οποίους ως μικρά παιδιά αγαπήσαμε το hip hop και ως ενήλικες εκτιμήσαμε εκείνους που το πάνε ένα βήμα παραπέρα.

Ραντεβού, λοιπόν, το επόμενο καλοκαίρι σε όποια σκηνή επιλέξει ο Ηλίας, Λιάκος, Εισβολέας να γιορτάσει τα 25 χρόνια παρουσίας του στον χώρο. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα λείψει κανείς.