Όλγα Βενέτη: Είναι όνειρο ζωής το να ενσαρκώσω τη Δαλιδά

Histoire d’un amour, Murir un Scene, Je Suis Malade. Όλα αυτά τα αγαπημένα τραγούδια – ύμνοι της Δαλιδά παίζουν ακόμα στο κεφάλι μου, από εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα που γνώρισα την Όλγα Βενέτη. Το ραντεβού μας ήταν λίγα μόλις μέτρα μακριά από το Θέατρο Παλλάς, εκεί όπου σε λιγότερο από μία εβδομάδα, θα πραγματοποιήσει το μεγαλύτερό της όνειρο: να ενσαρκώσει τη Ιταλίδα ντίβα που τη στιγμάτισε όσο κανείς.

“Για εμένα, η Δαλιδά είναι ένα μυστήριο” λέει η Όλγα Βενέτη κι όμως μιλώντας μαζί της, ένιωσα ότι έχει μία σπάνια κατανόηση για μία προσωπικότητα που ομολογουμένως έζησε μια μυθιστορηματική ζωή. Γεννημένη τη δεκαετία του ’30 στο Κάιρο της Αιγύπτου από Ιταλούς γονείς, η Δαλιδά πέρασε στην αιωνιότητα, όταν αφαίρεσε τη ζωή της στα 54 της χρόνια, μετά από τρεις δεκαετίες γεμάτες τεράστιες επιτυχίες, αλλά και φοβερές προσωπικές απώλειες. Στα 12 της έχασε τον πατέρα της, ενώ οι δύο μεγάλοι έρωτές της, Luigi Tenco και Lucien Morisse, αυτοκτόνησαν με τρία χρόνια διαφορά.

Η Όλγα Βενέτη δεν πρόλαβε να “ζήσει” την Δαλιδά, που έφυγε από κοντά μας το 1987. Πρώτη φορά ήρθε σε επαφή μαζί της μέσα από τα βινύλια της μητέρας της και από τότε έφυγε στιγμή από την καρδιά της. Η παράσταση “Dalida – La Diva”, σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη, είναι ο δικός της φόρος τιμής σε μία γυναίκα που την καθόρισε. Ήταν ένα δικό της όραμα – ίσως γι’ αυτό το νιώθει σαν παιδί της και δεν είναι τυχαίο πως πήρε την απόφαση να κάνει το μεγάλο αυτό βήμα στις 26 Ιανουαρίου. Εννέα μήνες αργότερα και συγκεκριμένα στις 24 Οκτωβρίου θα αναμετρηθεί με το μύθο της Δαλιδά επί σκηνής σε μία υπερπαραγωγή που ονειρευόταν καιρό.

Λίγες ημέρες πριν την απολαύσουμε στο Θέατρο Παλλάς, εμείς μιλήσαμε μαζί της για το υπερθέαμα που ετοιμάζει με τον Γιώργο Βάλαρη, την σύγχρονη προσέγγιση που θα επιχειρήσουν, τη διαχρονικότητα της Δαλιδά και πολλά άλλα, σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Η μουσική, ή μάλλον το τραγούδι, υπάρχει στη ζωή μου από τότε που θυμάμαι  τον εαυτό μου. Από πολύ μικρή ηλικία μου άρεσε να τραγουδώ, στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, στο λύκειο ήμουν στη χορωδία του σχολείου. Ήταν η διέξοδος μου, με γαλήνευε και έβρισκα τον εαυτό μου πάντα μέσω της μουσικής.

Δεν μ’ αρέσει να βάζω ταμπέλες στη μουσική. Όλες οι μουσικές που με ακουμπούν είναι βαθιά στην ψυχή μου. Γι’ αυτό και είχα πολλούς και πολλές αγαπημένους και αγαπημένες καλλιτέχνες, από διάφορα είδη όμως. Για εμένα, ο ερμηνευτής / η ερμηνεύτρια που επικοινωνεί τη μουσική, είναι και αυτός που έρχεται κοντά στον ακροατή. Έτσι και εγώ από πάρα πολύ μικρή, όπως είπα, μου άρεσε να ερμηνεύω, γιατί ήθελα να βάζω αυτό το συναίσθημα. Στην αρχή τραγουδούσα στα ελληνικά – δεν ήξερα ακόμα γλώσσες. Όσο μεγάλωνα, όμως, ήθελα να ξέρω τι λένε τα τραγούδια, γιατί ήθελα να εισπράττω από τον καλλιτέχνη αυτό που ήθελε το μυαλό και η καρδιά μου εκείνη τη στιγμή. Μου άρεσε και η κλασική μουσική, την οποία λατρεύω ακόμα. Ήμουν και χορωδός στην ΕΛΣ επί δέκα χρόνια. Η λατρεία έχει μείνει, αλλά η ενασχόληση με το κλασικό τραγούδι έχει σταματήσει. Από ‘κει και πέρα άρχισε να με παιδεύει (με την καλή έννοια), να με απασχολεί και να με διαμορφώνει το είδος μουσικής που πάντα με ακουμπούσε, το καλό ελληνικό τραγούδι, αλλά και το καλό ξένο τραγούδι. Οι γλώσσες εξάλλου είναι μέσα στη ψυχή μου – ειδικά τα γαλλικά, αφού έχω τελειώσει και γαλλική φιλολογία. Γενικά, τα γαλλικά είναι μια γλώσσα που μου είναι οικεία και έτσι έχω πολλά ακούσματα γαλλικά. Πάντως, μου αρέσουν όσα κομμάτια μπορώ να ερμηνεύσω, όσα μου επιτρέπουν να βγάλω το στίχο και τη μουσική και να τα εναποθέσω στο κοινό μου. Με το κοινό μου – που με έχει αποκαλέσει “ερμηνεύτρια ψυχής” και είναι τιμή για εμένα – έχω μια σχέση πολύ δυνατή.

Νομίζω ότι πάνω στη σκηνή είμαι η Όλγα και κάτω από τη σκηνή δεν είμαι. Είναι το σπίτι μου η σκηνή.

Στο Ηρώδειο τραγούδησα ως χορωδός, στο Μέγαρο ως σολίστ. Ο χώρος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το αντικείμενο που τραγουδάς, με τη σύνθεση της ορχήστρας που σε πλαισιώνει και με αυτό που θες να βγάλεις εσύ εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή ως ερμηνεύτρια. Άρα όλες αυτές οι σκηνές, επειδή είναι επιλεγμένες – και επιλεγμένες από εμένα – ήταν σκηνές, των οποίων η αύρα ήταν για εμένα η μισή επιτυχία. Δηλαδή ήξερα ότι θα πάω να ερμηνεύσω σε μέρη που έχουν ιστορία και σε μέρη που εγώ αισθανόμουν καλά, μέρη που ήταν το μουσικό μου σπίτι – όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται αυτό. Κάθε χώρος έχει τη δική του αύρα και ιστορία και σίγουρα συμβάλλει στην απόδοση του ερμηνευτή.

Αυτό το κομμάτι είναι… το θαύμα της αγάπης μου. Είναι το τρίτο μου τραγούδι και είναι σε μουσική του Νίκου Τερζή και στίχους του Δημήτρη Τσάφα. Το “Αγάπης Θαύματα” με συνεπήρε, με γοήτευσε και με συγκίνησε και έτσι αποφάσισα να το ερμηνεύσω. Είναι σταθμός στη ζωή μου. Με αυτό το τραγούδι προσπάθησα να πλησιάσω με πολύ ευαίσθητο τρόπο μια ομάδα κοινού, με την οποία δεν είχα μέχρι τότε συνδιαλλαγεί. Το θέμα είναι ότι είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι και για αυτό για εμένα είναι το άπαν. Δεν μπορώ να ερμηνεύσω κάτι αν δεν φιλτράρεται μέσα από την καρδιά μου. Όσο “εμπορικό” κι αν είναι ένα τραγούδι, όση επιτυχία κι αν προβλέπεται να κάνει, το πρώτο μου κριτήριο για να ερμηνεύσω ένα τραγούδι είναι να μπορεί να με συγκινήσει ως άνθρωπο. Οπότε χαίρομαι πολύ, γιατί είναι ένα πολύ ευαίσθητο κομμάτι και ξέρω ότι έχει αγαπηθεί πολύ από τον κόσμο και αυτό με συγκινεί πολύ.

Και θέλω και θα γίνουν. Όλα έρχονται όταν πρέπει να έρθουν. Η δισκογραφική εταιρία είναι το σπίτι ενός καλλιτέχνη. Όταν υπάρχει σεβασμός και όραμα, ο ερμηνευτής μπορεί να προχωράει σε όμορφες δουλειές. Αν και η δισκογραφία είναι δύσκολη πια. Υπάρχει, αλλά είναι δυσεύρετη – εποχή της δισκογραφίας έχει περάσει. Αλλά υπάρχουν ακόμα συνθέτες και στιχουργοί και ερμηνευτές που υπηρετούν αυτόν τον χώρο και αυτό είναι πολύ αισιόδοξο.

Όχι, έχει τελειώσει και αυτό για εμένα, γιατί όλα μαζί δεν τα μπορούμε. Πρέπει να έχουμε μια μοναστηριακή αφοσίωση στον δρόμο που έχουμε επιλέξει. Ήμουν καθηγήτρια γαλλικών, αλλά τώρα πολλά χρόνια έχω σταματήσει, για να αφοσιωθώ στο τραγούδι, να το υπηρετήσω – όχι να το εξυπηρετήσω. Για να βγάλω το αποτέλεσμα που εγώ, η Όλγα, θέλω πρέπει να είναι μοναστηριακή η αφοσίωση.

Σας ευχαριστώ, αν και δεν μπορεί αυτό να το προεξοφλήσει κάποιος. Εγώ λέω ότι ακολουθώ ένα τραγούδι που εμένα με συγκινεί. Σίγουρα μπορεί κάποιος να μου ζητήσει να πω ένα τραγούδι, αλλά αν δεν το φιλτράρω εγώ δεν γίνεται. Αν τώρα έχει συμπέσει να φιλτράρω εγώ πράγματα τα οποία δεν είναι τόσο εμπορικά, αυτό είναι ίσως και μία σύμπτωση. Όμως, όπως είπα, δεν μου αρέσει να βάζω και τέτοιου είδους ταμπέλες. Μπορεί λοιπόν ένα τραγούδι που αντιπροσωπεύει εμένα, όπως είναι το “Αγάπης Θαύματα”, που είναι ένα πάρα πολύ όμορφο τραγούδι, γιατί είναι αξιόλογο στη μουσική και στο στίχο του, να είναι και εμπορικό. Το ένα όμως δεν αναιρεί το άλλο. Παρά ταύτα, ναι ίσως επιλέγω πιο δύσκολα τραγούδια. Γιατί τα ερμηνευτικά τραγούδια είναι και δύσκολα. Κι αυτά με τη σειρά τους “παιδεύουν” τον ακροατή. Τα ερμηνευτικά κομμάτια συντονίζουν εσωτερικά πράγματα και γι’ αυτό είναι λίγο δύσκολα ψυχικά. Αυτό όμως είναι η Όλγα, και αν κάτι με χαρακτηρίζει νομίζω ότι είναι η ερμηνεία μου.

Αυτό είναι κάτι που ήθελα να κάνω πολλά χρόνια, ήταν όνειρό μου να ενσαρκώσω την πολυαγαπημένη μου Δαλιδά. Πήρα την απόφαση πριν από εννέα μήνες – συγκεκριμένα στις 26 Ιανουαρίου. Στις 24 Οκτωβρίου, που θα γίνει η παράσταση, θα είναι εννέα μήνες “κύησης” ακριβώς. Τον Γιώργο Βάλαρη τον ήξερα ως έναν χαρισματικό σκηνοθέτη, μοναδικό σε ό,τι έχει υπογράψει. Δεν τον γνώριζα πολύ καλά όμως. Κάποια στιγμή ήρθε η συγκυρία να βρεθούμε, του απευθύνθηκα, του άνοιξα την καρδιά μου, του είπα ποιο είναι το όνειρό μου. Του άρεσε τόσο πολύ, που συγκινήθηκε, με αγκάλιασε και μου είπε “το ταξίδι αρχίζει και θα είναι μοναδικό”. Όπως το είπε ήταν σαν να μου έλεγε πόσο αγαπά κι αυτός τη Δαλιδά. Και για να πάμε και στην παράστασή μας, θεωρώ ότι η Δαλιδά είναι μία από τις εκρηκτικότερες και πιο αγαπημένες παρουσίες του 20ου αιώνα. Πάντα με συνέπαιρνε και με γοήτευε η εκρηκτική της παρουσία, το ηχόχρωμα της φωνής της. Ήταν για εμένα ένα μυστήριο – είναι και Ιταλοαιγύπτια. Κι εγώ ούσα πιο μικρή δεν μπορούσα να το εξιχνιάσω αυτό το μυστήριο. Τα τραγούδια της μου άρεσαν πάρα πολύ, τα έβλεπα σε εξώφυλλα δίσκων που είχε η μητέρα μου σπίτι και όταν κάποια στιγμή για πρώτη φορά είπα το Histoire d’un amour, ένα τραγούδι που είπε και η Δαλιδά με έναν μαγικό τρόπο, ήταν εκεί που είπα ότι αυτή η ερμηνεύτρια θα είναι η ερμηνεύτρια που κάποια στιγμή θα ενσαρκώσω στη ζωή μου και θα κάνω ένα πολύ μεγάλο αφιέρωμα – ωδή σε αυτό τον μύθο που λέγεται Δαλιδά. Είναι ένα όνειρο ζωής, λοιπόν, και ο Γιώργος Βάλαρης έχει κάνει μια εξαιρετική δουλειά. Είναι μια σύγχρονη προσέγγιση και καλλιτεχνικά και εικαστικά, με πολύ ενεργά μέσα, τη χρήση video art, με κείμενα που είναι ο συνδετικός κρίκος με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Δαλιδά, εμβαθύνοντας και φωτίζοντας τη ζωή και το έργο της, που σφράγισε την εποχή της και ακόμα μετά από τόσα πολλά χρόνια είναι διαχρονική. Είναι μια υπερπαραγωγή και όλοι οι συντελεστές έχουμε κάνει “αγάπης θαύματα” για να το δέσουμε.

Το να ενσαρκώσω τη Δαλιδά είναι ανάγκη ψυχής, προσωπική και καλλιτεχνική ολοκλήρωση. Είναι το όραμά μου.

Διαχρονικός είναι κάποιος που έχει μείνει στον χρόνο και η Δαλιδά έχει μείνει αναλλοίωτη στον χρόνο και σε ένα βάθρο πραγματικά πολύ ψηλά. Διαχρονικός είναι η αλήθεια, με μία λέξη. Όταν δεν προσποιείσαι, όταν δεν μιμείσαι, όταν δεν θέλεις να υπηρετείς κάτι άλλο πέρα από αυτό για το οποίο είσαι φτιαγμένος, τότε τα πράγματα είναι απλά, γιατί έχεις ξεδιπλώσει τον εαυτό σου, τον έχεις θέσει στην υπηρεσία της τέχνης σου και από ‘κει και πέρα περιμένεις το κοινό να σε αποδεχτεί, να σε ανταμείψει, να σε εξελίξει. Διαχρονικότητα είναι αυτό. Ειδωλοποιείσαι μέσα στα χρόνια και αυτό είναι που κατάφερε η Δαλιδά μέσα από την σκληρή δουλειά, το ταλέντο της, τα διάφορα είδη τραγουδιού με τα οποία καταπιάστηκε, τις άπειρες γλώσσες στις οποίες τραγούδησε, στα διάφορα εγχειρήματα στα οποία άφησε το στίγμα της. Όλα αυτά το κοινό της τα έχει βαθιά στη ψυχή τους. Την ακούν, την αναζητούν και την ανασύρουν. Αυτό σημαίνει για εμένα διαχρονικότητα. να μπορέσεις μέσα στον χρόνο, να δημιουργήσεις τη δική σου ταυτότητα και να ενεργοποιείς το κοινό σε όλες του τις διαστάσεις.

Με τους δημιουργούς και τις ερμηνεύτριες που έχω επιλέξει μέχρι τώρα στη ζωή μου, ανέβαζα πάντα ψηλά τον πήχη και προσπαθούσα να προσεγγίζω με αξιοπρέπεια, σεβασμό, ειλικρίνεια και τεράστια αγάπη κάθε φορά κάθε καινούριο εγχείρημα που πραγματοποιούσα. Δεν χρειάζεται να μιμείται κανείς κανέναν. Όταν τραγουδάς μια αλήθεια, τραγουδάς με αρχές, σεβασμό και ψυχή, τίποτα δεν μπορεί να προδώσει την επιθυμία αυτή. Πρέπει να ξέρεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις και τι μπορείς να κάνεις. Και η Δαλιδά σε αυτή τη λογική εντάσσεται. Η συγκεκριμένη παράσταση βέβαια είναι μόνο για τη Δαλιδά, άρα αναμετριέμαι όντως με το μύθο της Δαλιδά. Δεν θα έλεγα ότι αντιμετωπίζω τρόμο ή δυσκολία, αλλά θα πω ότι έχω υπερβολική ευθιξία, ανασφάλεια πολλές φορές, αλλά και μία όμορφη αγωνία, άγχος, συγκίνηση, να μπορέσω να βγάλω με τη δική μου ερμηνεία, τον δικό μου τρόπο σύνδεσης με το κοινό, τη δική μου αλήθεια, ενσαρκώνοντας τη Δαλιδά. Με λίγα λόγια θέλω να κλείσει τα μάτια ο θεατής και για λίγο να νομίζει ότι τον έχω ταξιδέψει στην εποχή της Δαλιδά, θέλω να ξυπνήσω όμορφα συναισθήματα, που ίσως είχε κρύψει όλα αυτά τα χρόνια, που δεν την άκουγε τόσο συχνά. Θέλω οι θεατές να φύγουν από την παράσταση με μια πολύ γλυκιά γεύση, με μία ανάταση ψυχής, σιγομουρμουρίζοντας τα τραγούδια της. Να σκέφτονται ότι ακούσαμε όμορφα τραγούδια, είδαμε ένα όμορφο θέαμα, ερωτευτήκαμε ξανά, συγκινηθήκαμε ξανά, ταξιδέψαμε σε εκείνη την εποχή, στο πλαίσιο μιας προσεγμένης υπερπαραγωγής. Πάντα όταν αναμετριέσαι με το αντικείμενο σου, πρέπει να έχεις άγχος να φέρεις κάθε φορά τον καλύτερο σου εαυτό, πόσω μάλλον όταν αυτή τη στιγμή γίνεται αποκλειστικά μια παράσταση – αφιέρωμα στον μύθο Δαλιδά. Γιατί οι μύθοι είναι μύθοι.

Η σύνδεση που έχω με τη Δαλιδά είναι καρμική, συντονίζομαι ψυχικά, ρεπερτοριακά και εγκεφαλικά μαζί της.

Κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι. Μιλάω ειλικρινά. Γιατί κάθε φορά, επειδή είναι και διαφορετικό το κάθε εγχείρημα, πρότζεκτ, ρεπερτόριο, προσπαθώ να συντάσσομαι με το περιβάλλον του εγχειρήματος και έτσι κάθε φορά ανακαλύπτω την Όλγα. Δεν μπορώ να κρύψω όμως ότι αυτή τη φορά είναι κάτι συγκλονιστικό. Η σύνδεση που έχω με τη Δαλιδά είναι νομίζω καρμική, συντονίζομαι ψυχικά, ρεπερτοριακά και εγκεφαλικά μαζί της. Με γοητεύει, με συμπληρώνει, με εξελίσσει ο τρόπος που ερμηνεύει , οι κινήσεις του σώματός της, η ψυχή, το όραμα, αλλά και οι δαίμονες της, η έντονη αναζήτησή της να ολοκληρώνεται μέσα από τον έρωτα, να ταξιδεύει στο ζενίθ και στο ναδίρ, να γεννιέται και να πεθαίνει και γενικά να ζει τη ζωή της στο κόκκινο και κάθε φορά να προσπαθεί να κρύβει πράγματα μέσα της, να συμφιλιώνεται με αυτά, με τίμημα πολλές φορές τη ψυχική της ισορροπία. Παράλληλα, επειδή η δουλειά της, το τραγούδι ήταν για εκείνη ενέργεια για να μπορέσει να ζήσει, προσπαθούσε κάθε φορά να το καλύψει. Η Δαλιδά στη σκηνή μου θυμίζει πάρα πολύ τον εαυτό μου, όταν κι εγώ στη σκηνή είμαι μια άλλη Όλγα. Νομίζω ότι είμαι η Όλγα στη σκηνή και κάτω από τη σκηνή δεν είμαι η Όλγα. Είναι το σπίτι μου η σκηνή. Ξεχνάω ποια είμαι, αφήνομαι να είμαι περισσότερο ο εαυτός μου στη σκηνή, παρά στη ζωή. Στη σκηνή ερωτεύομαι, θλίβομαι, απογοητεύομαι, επικοινωνώ και σίγουρα η βενζίνη μου είναι το κοινό μου. Χωρίς το κοινό κανείς ερμηνευτής δεν μπορεί να αποδώσει ό,τι έχει στη ψυχή του. Η Δαλιδά με έκανε να ανακαλύψω τις πιο ευαίσθητες, αλλά συγχρόνως και δυναμικές πλευρές μου.  Είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, αλλά όταν αγαπάς κάτι πάρα πολύ και το κάνεις με αλήθεια, νομίζω ότι το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να βγει ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα.

Ναι υπάρχει. Είναι ένα συγκλονιστικό τραγούδι. Βέβαια όλα τα τραγούδια της Δαλιδά είναι μοναδικά και πραγματικά η επιλογή ήταν πολύ δύσκολη. Εγώ έκανα την επιλογή, γιατί όπως έχω πει πρέπει να μπορώ όλα αυτά τα τραγούδια να τα αποδώσω έτσι όπως θέλω. Αλλά την κατέθεσα στον Γιώργο Βάλαρη και τον μαέστρο μου, Ανδρέα Μπουτσικάκη και συμφώνησαν. Όλα τα τραγούδια της Δαλιδά τα βλέπω με αγάπη, συγκίνηση και πραγματικά δεν ήξερα ποιο να πρωτοδιαλέξω. Υπάρχει όμως ένα τραγούδι, το οποίο με συγκλονίζει. Λέγεται Mourir sur scène, σημαίνει “πεθαίνω στη σκηνή”. Είναι προφητικό, γιατί αν κάνουμε τη μετάφραση, η Δαλιδά σε αυτό το τραγούδι μιλάει στον θάνατο στο β’ ενικό, τον προσκαλεί, του λέει “έλα, να με πάρεις, δεν έχω κανένα πρόβλημα, μην με πονέσεις, εγώ θέλω να πεθάνω στη σκηνή”. Η Δαλιδά είχε ένα ιδιαίτερο – το λέω και ανατριχιάζω – φλερτ με τον θάνατο που την περιτριγύριζε συνεχώς. Αν και έλεγε ότι έφερνε κακοτυχία σε αυτούς που αγαπούσε, τελικά δεν άντεξε. Και θα πω κάτι που ίσως είναι αποκαλυπτικό για εμένα. Εγώ θεωρώ ότι το ότι αυτοκτόνησε ήταν δείγμα θάρρους και όχι δειλίας. Από αυτό το τραγούδι, που το τραγουδά αγέρωχα χωρίς να θέλει να την λυπάται ο θάνατος, δεν υπάρχει κάτι πιο συγκλονιστικό, να τραγουδάς δηλαδή στον θάνατο που τελικά τον κάλεσες και του δόθηκες. Το τραγούδι αυτό είναι νομίζω όλη η ζωή της Δαλιδά, που ενώ μιλά στον θάνατο, αυτή είναι η λύτρωσή της. Λέει “πάρε με, αλλά εγώ θέλω να πεθάνω στη σκηνή, πυροβολημένη από λέιζερ”. Είναι συγκλονιστικό, ειδικά αν σκεφτείς ότι έχει ένα ρυθμό πολύ έντονο. Επειδή ενώ είναι τραγικό, συγχρόνως είναι και λυτρωτικό. Είναι σαν εκείνη τη στιγμή να ξέρει ότι θα αποχαιρετήσει τον κόσμο, τη ζωή, τον έρωτα, τους φίλους, την οικογένειά της. Αυτό είναι το συγκλονιστικότερο σημείο της παράστασης και δεν ξέρω από τη συγκίνηση πώς θα το αποδώσω.

Η Δαλιδά με έκανε να ανακαλύψω τις πιο ευαίσθητες, αλλά συγχρόνως και δυναμικές πλευρές μου.

Ναι, τα κείμενα του Γιώργου Βάλαρη είναι ο συνδετικός κρίκος. Κάνουμε μια σύγχρονη προσέγγιση, γιατί νιώσαμε ότι πρέπει να αναβιώσουμε τον μύθο της Δαλιδά, να τον φωτίσουμε με ένα περίτεχνο τρόπο, έτσι ώστε ο θεατής να μένει κάθε στιγμή με το στόμα ανοιχτό. Θα υπάρχει μια συνθήκη πολύ πρωτοποριακή, η οποία δένει τόσο όμορφα με το τραγούδι, με το χορό – και εδώ να πω ότι θα έχουμε μια εξαιρετική ομάδα χορευτών. Ο χορογράφος είναι ο αγαπημένος  Μάρκος Γιακουμόγλου. Μαζί μας θα έχουμε και τον Ανδρεα Μπουτσικάκη με 10μελη ζωντανή ορχήστρα του, η Ντένη Βαχλιώτη είναι η ενδυματολόγος μας, η Κατερίνα Μαραγκουδάκη στα φώτα, η Μαρία Φιλίππου η σκηνογράφος που έχει κάνει απίστευτα πράγματα. Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες μου, τον παραγωγό μας Χρήστο Ξερογιάννη, τους συνεργάτες στο video art, που θα είναι μαγικό, τους ηχολήπτες μου. Γιατί αυτή δεν είναι συναυλία, είναι μία παράσταση – υπερπαραγωγή, ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, που απαιτεί πολλή δουλειά στον ήχο. Όλοι συνέβαλαν για αυτό το όραμά μου. Γιατί είναι δικό μου όραμα, είναι ανάγκη ψυχής, προσωπική και καλλιτεχνική ολοκλήρωση το να ενσαρκώσω τη Δαλιδά.

Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αυτό είναι ένα κομμάτι δικό μου και το θεωρώ πολυτέλεια ότι μπόρεσα να αφοσιωθώ, να συγκεντρωθώ μόνο στη Δαλιδά. Το καλοκαίρι είχα κάποιες προτάσεις για συναυλίες. Δεν τις έκανα, γιατί δεν ήθελα να φύγω από το ταξίδι, δεν ήθελα να διακόψω αυτή την κύηση. Ήθελα να είμαι όλο αυτό τον καιρό επικεντρωμένη στο στόχο, στην αγάπη που έχω για αυτή τη γυναίκα και να μην με αποσυντονίσει τίποτα. Και είναι θέμα ανάγκης, είναι θέμα επιλογής – με τίμημα βέβαια- αλλά ήθελα να είμαι συνεπής και αφοσιωμένη σε αυτήν. Και θα σας πω κάτι άλλο. Εγώ νομίζω ότι η Δαλιδά όλο αυτόν τον καιρό με βλέπει, με παρακολουθεί και θα με βοηθήσει. Το αισθάνομαι. Τώρα δεν ξέρω αν το αισθάνομαι, επειδή θέλω να το αισθάνομαι, πάντως μου προκύπτει γιατί είμαι ευαίσθητος άνθρωπος και έχω ανάγκη αυτή τη σύνδεση. Δεν είναι τυχαίο ότι τη βλέπω πολλές φορές στα όνειρά μου. Ίσως γιατί έφυγε πολύ νωρίς, το 84. Δεν την έχω ζήσει δηλαδή μέχρι τις επόμενες δεκαετίες, όταν μεγάλωνα. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ ότι αυτό μπορεί και να λειτουργήσει μοναδικά για εμένα. Γιατί έψαξα να τη ζήσω μέσα από την ταινία για τη ζωή της, μέσα από βίντεο στο YouTube. Και αυτό που με μάγεψε ήταν ότι ήταν κάθε φορά και διαφορετική. Είναι μια ντίβα που δεν κατάλαβε ποτέ της ότι είναι μία ντίβα. Γιατί ντίβα δεν γίνεσαι, γεννιέσαι. Είναι η αγαπημένη μου σταρ και χαίρομαι που την ανακάλυψα με δυσκολία, γιατί καμιά φορά το δύσκολο σου φέρνει πιο πολλά αποτέλεσματα. Γιατί το ψάχνεις δεν είναι κάτι έτοιμο. Όλο αυτό με βοήθησε πάρα πολύ για να μπορέσω να ανακαλύψω τη Δαλιδά – αν και  ήταν ένας άνθρωπος που νομίζω δεν προσέγγιζες εύκολα. Ηταν πολύ γλυκιά, αλλά νομίζω από την υπερβολική της ντροπή, δεν ήθελε να ενοχλεί. Και όντως δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν, το τίμημα της ζωής της πάντα το πλήρωνε η ίδια. Και ως σταρ είχε και κάτι το απρόσιτο, το μυθικό, το συγκλονιστικά ερωτεύσιμο.

Εύχομαι να μπορέσω να επικοινωνήσω όλο αυτό το μαγικό ταξίδι που έχω ζήσει στις 24 Οκτωβρίου με το κοινό. Να γεννηθεί η Δαλιδά εννέα μήνες μετά και να αρχίσει πια να μεγαλώνει – να μπορέσουμε να διευρύνουμε τις παραστάσεις για να μπορέσει περισσότερος κόσμος να τις δει. Ελπίζω να βγει η ψυχή της Όλγας εκείνη την ημέρα – όπως βλέπετε για εμένα το μέλλον αυτή τη στιγμή τελειώνει στις 24 Οκτωβρίου. Τι θα γίνει μετά, δεν το ξέρω. Τα σχέδια που κάνουμε για το μέλλον, εξάλλου, πολλές φορές δεν υλοποιούνται, γι’ αυτό εγώ θέλω να μείνω πολύ σε αυτό, γιατί είναι ο βαθύς στόχος που έχω στη ψυχή μου. Θα ήθελα όμως να ευχηθώ κάτι ακόμα, για όλους. Λένε ότι ο πολιτισμός είναι η ύψιστη παρηγοριά. Αλλά όταν συμβαίνουν τόσο τραγικά πράγματα στον κόσμο, δεν μπορούμε πάντα να έχουμε τη χαρά που θέλουμε να δώσουμε στον κόσμο. Εύχομαι, λοιπόν, να σταματήσουν τα κακά και να μπορέσουμε κι εμείς οι άνθρωποι του πολιτισμού να αφιερώνουμε το έργο μας με χαρά και αισιοδοξία. Δεν είναι τίποτα δεδομένο αυτή τη στιγμή στη ζωή, οπότε μόνο υγεία θέλω να ευχηθώ και οι άνθρωποι που έχουν την εξουσία στα χέρια τους να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για τον άνθρωπο.