The list#1: Ταινίες (+μία σειρά) του Netflix που μάς τράβηξαν το ενδιαφέρον τελευταία

Τον τελευταίο καιρό το Netflix έχει έρθει ανανεωμένο και “ετοιμοπόλεμο” να ανταγωνιστεί πλατφόρμες που φέρνουν στις οθόνες μας μεγάλες παραγωγές, ξεφεύγοντας από το κλισέ της ελαφριάς rom-com και δίνοντας στους θεατές πολλές επιλογές για όλα τα γούστα και τις ώρες. Πάμε, λοιπόν, να δούμε κάποιες από τις ταινίες και τις σειρές, που μας “τράβηξαν” το βλέμμα τον τελευταίο καιρό και αξίζει να βάλετε στη λίστα σας!

Σκοτεινά και μυστηριώδη, τα Ερπετά έρχονται για να προσθέσουν ακόμα ένα ενδιαφέρον θρίλερ μυστηρίου στο watchlist μας, και πολύ καλά κάνουν. Δεν θα πω ψέματα, η ταινία μου θύμισε λίγο David Fincher (αποφεύγοντας, προφανώς, να κάνω συγκρίσεις) και το όλο κλίμα που δημιούργησε μου άρεσε αρκετά. Ο Benicio Del Toro στον ρόλο του detective Tom Nichols είναι ακόμη ένας λόγος να δούμε τα Ερπετά, ενώ σε πρωταγωνιστικό ρόλο παρακολουθούμε και τους Justin Timberlake και την Alicia Silverstone, που δίνουν τη δική τους νότα (λογοπαίγνιο για τον Timberlake, ελπίζω να ήταν προφανές) στην ταινία. Για τους λάτρεις του plot twist, έχω να πω, πως ναι, έχει και από αυτό! Μία ταινία που, κατά τη γνώμη μου, ταιριάζει τέλεια στα gloomy απογεύματα του Οκτώβρη!

Και από μία ταινία που μου θύμισε Fincher, πάμε σε μία άλλη που θυμίζει Wong Kar-Wai και Quentin Tarantino ταυτόχρονα. Γίνεται αυτό; Και βέβαια γίνεται. Η αισθητική της ταινίας είναι ξεκάθαρα εμπνευσμένη από Kar-Wai με χαμηλούς φωτισμούς, πολύχρωμα neon φώτα, αίσθηση πως αυτό που παρακολουθούμε είναι μία πραγματικότητα που παραπαίει και ονειρική αίσθηση του χώρου και της πραγματικότητας, με έντονη τη χρήση ευρυγώνιων φακών και κεκλιμένων κάδρων (dutch angle). Από την άλλη η ιστορία μου θύμισε ένα άλλο Kill-Bill. Μία ιστορία εκδίκησης, που πηγάζει από μία σχέση αγάπης και μία απώλεια. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος για να βρει τη δικαίωση. “Μέχρι την κόλαση” όπως λέει και η ηρωίδα της ταινίας μας. Μία ταινία γεμάτη δράση και συναίσθημα, που θα σας κρατήσει στην άκρη της θέσης σας (που λένε και οι Αμερικάνοι).

Τι θα κάνατε αν βρισκόσασταν στη μέση του πουθενά ολομόναχοι, προσπαθώντας να ξεφύγετε από ένα απάνθρωπο καθεστώς; Την απάντηση μας τη δίνει το Nowhere. Δεν θα πω ψέματα, διαβάζοντας την υπόθεση της ταινίας ένιωσα σαν να πρόκειται για ένα δεύτερο -και λίγο αλλαγμένο- Life of Pi και βλέποντάς την, μου ήρθαν “μνήμες” από Τα Παιδιά των Ανθρώπων -κυρίως στο πως χρησιμοποιείται η άφιξη της νέας ζωής ως σημάδι ελπίδας σε ένα δυστοπικό σκηνικό- χωρίς, ωστόσο αυτό να αφαιρέσει τίποτα από το τελικό συναίσθημα που μου άφησε το Nowhere.

Πάντα μου προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον το πώς οι σκηνοθέτες χειρίζονται τέτοιες ταινίες (όπως είναι και το Life of Pi) που, ουσιαστικά ο χαρακτήρας είναι μόνος του και πρέπει να γεμίσει ολόκληρη την ταινία χωρίς αλλαγή σκηνικού χώρου, χωρίς άλλους ηθοποιούς, χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο κλπ., αποφεύγοντας την παγίδα του να κουράσουν τον θεατή. Στο Nowhere, λοιπόν, το task αυτό στέφτηκε με επιτυχία. Η ταινία κυλούσε γρήγορα, αναζοπυρώνοντας διαρκώς το ενδιαφέρον για τον αγώνα επιβίωσης της Mia και του μωρού της στη μέση του Ωκεανού και, ενώ κάποια σημεία στα οποία γινόταν επίκληση στο συναίσθημα, δεν με άγγιξαν τόσο, το τέλος, με την απλότητά του, ήταν ένα από τα πιο δυνατά -συναισθηματικά- σημεία, που έχω δει τελευταία σε ταινία.

Και πάμε σε κάτι πιο ανάλαφρο και μία κωμωδία που μας έρχεται από τη Νότιο Αμερική. Χωρίς να θέλω να γίνω γραφική, και αυτή η ταινία μας θύμισε κάποιες προϋπάρχουσές της, λίγο Glass Onion, λίγο Έγκλημα στον Νείλο, και μου άρεσε αρκετά. Για ανάλαφρη ταινία μυστηρίου, με κωμικά στοιχεία ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Η ιστορία ξετυλίγεται, όταν οι προσκεκλημένοι (εδώ μάς θυμίζει Glass Onion) μίας πλούσιας και ιδιόρρυθμης κυρίας, έρχονται αντιμέτωποι με έναν φόνο, που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια μία μονοήμερης κρουαζιέρας με το σκάφος της (κι εδώ μάς θυμίζει Έγκλημα στον Νείλο). Το τέλος ήταν μεν λίγο αναμενόμενο, αλλά πίσω του κρύβονταν διάφορα μυστικά των χαρακτήρων που έχουν αρκετό ενδιαφέρον. Μία από τις καλύτερες επιλογές όταν είστε σε χαλαρή διάθεση.

Μιλάμε για Netflix, οπότε δεν θα μπορούσε να λείπει και μία καλή ρομαντική ταινία. Η Hadley και ο Oliver συναντιούνται σε μία πτήση για Λονδίνο, όπου ο καθένας από τους δύο αντιμετωπίζει τις δικές του σκέψεις και φοβίες. Περνάνε τη νύχτα μαζί, κάνουν πλάκα, συζητούν, δένονται και μετά… χάνονται. Μόλις αποβιβαστούν από το αεροπλάνο ο καθένας παίρνει τον δρόμο του. Θα μπορέσουν να ξαναβρεθούν και να πουν όσα νιώθουν ο ένας για τον άλλον; Μία συγκινητική, τρυφερή ιστορία, χωρίς τις εξτραβαγκάνζες που συνήθως ακολουθούν τις ρομαντικές ταινίες του Netflix, που θα σε κάνει να ονειρευτείς, να γελάσεις, να κλάψεις και να ταξιδέψεις μέσα από την περιπέτεια των δύο παιδιών.

Και μετά από την Υπέροχη Ιστορία του Henry Sugar, 3 ακόμα ταινίες του Wes Anderson έκαναν την εμφάνισή τους στο Netflix. Και οι 3 μικρού μήκους, γύρω στο 20λεπτο, από ιστορίες του Roald Dahl, διατηρούν την αισθητική, την οποία ακολούθησε ο σκηνοθέτης και στον Henry Sugar. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία στον Wes Anderson και την αισθητική του, αλλά η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα πως θα μου άρεσε πάρα πολύ αν οι 3 αυτές ταινίες μικρού μήκους ήταν μέρος μίας μεγαλύτερης σειράς βασισμένης στα παραμύθια του Dahl. Όπως καταλαβαίνεται, και οι 3 ταινίες μου άρεσαν πολύ.

Και κλείνουμε με μία σειρά αφιερωμένη στους fans της anime κουλτούρας -και όχι μόνο. Το Καληνύχτα, Κόσμε αφηγείται μία παράδοξη ιστορία. Ζώντας σε ένα δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον, 4 μέλη μίας οικογένειας, που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να βρουν τις ισορροπίες τους στον πραγματικό κόσμο, καταλήγουν, με έναν άκρως ειρωνικό τρόπο, να δημιουργούν μία ευτυχισμένη οικογένεια, στο πλασματικό σύμπαν ενός VR παιχνιδιού, χωρίς, ωστόσο, να γνωρίζουν ο ένας την πραγματική ταυτότητα του άλλου. Θα αποκαλυφθούν οι ταυτότητές τους και θα καταφέρουν να δεθούν και στην πραγματικότητα; Μία συγκινητική ιστορία για την αγάπη, την οικογένεια και την αποδοχή από αυτή.