Νίκος Κακλαμανάκης: Από το όνειρο στον άθλο ενός σπουδαίου Ολυμπιονίκη

Από νωρίς το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης (19/10), άτομα όλων των ηλικιών συγκεντρώθηκαν με ανυπομονησία έξω από την αίθουσα διαλέξεων του The Ellinikon Experience Centre, για να απολαύσουν ακόμα μια ενθαρρυντική ομιλία, μια κοπιαστική διαδρομή από το όνειρο στον άθλο… ενός σπουδαίου Ολυμπιονίκη.

Μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως η έναρξη της φθινοπωρινής εκδοχής του «The Ellinikon Moments», του θεσμού της LAMDA Development στο The Ellinikon Experience Centre, στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Από το χρυσό μετάλλιο στην Ατλάντα, με το συνακόλουθο “Γειά σας περήφανοι Έλληνες” στην γιορτή στο Καλλιμάρμαρο, την εμβληματική στιγμή στους Ολυμπιακούς στην Αθήνα το 2004, όπου άναψε την δάδα της Ολυμπιακής φλόγας, μέχρι και στις σημερινές του αποστολές, ο Νίκος Κακλαμανάκης μάς πήρε μαζί του σε μια συγκινητική αναδρομή στους αγώνες τις ζωής του. Τόσο εντός, όσο και εκτός θάλασσας.

Εμφανώς συγκινημένος από την πρώτη στιγμή που πήρε τον λόγο, μάς μετέδωσε την τεράστια σημασία που έχει για τον ίδιο η περιοχή του Ελληνικού.

 Από εδώ ξεκίνησα, εδώ είναι οι ρίζες μου, από εδώ άνοιγα τα φτερά μου.

Η ιστιοπλοΐα προέκυψε από την βαθιά θέλησή του να ζήσει μέσα στη θάλασσα. Όσες περισσότερες ώρες προπονούνταν, τόσο πιο πολύ υπήρχε μέσα της. Κι αυτό ήταν ακριβώς αυτό που επιθυμούσε. Το Ελληνικό υπήρξε τόπος προπόνησης, ησυχαστήριο και γενικότερα ένα μέρος με μεγάλη συναισθηματική βαρύτητα για τον ίδιο. Ήταν, άλλωστε, όταν προσγειώθηκε στο αερδρόμιο του Ελληνικού, το 1996 που συνειδητοποίησε την περήφανη νίκη στην Ατλάντα και που έλαβε κύματα υπέρμετρης αγάπης από τον κόσμο. Κι αυτό είναι κάτι, που όπως λέει ο ίδιος, δεν το αλλάζει με κανένα μετάλλιο.

Νίκος Κακλαμανάκης

Θα μπορούσαμε να καθόμαστε ώρες ολόκληρες να ακούμε τον ζωντανό μύθο της ιστιοπλοΐας να μάς αφηγείται με περίσσια ζωντάνια και παραστατικότητα στιγμές και γεγονότα που τον καθόρισαν σαν αθλητή, αλλά κυρίως σαν άνθρωπο. Στιγμές που δεν φάνταζαν τόσο φωτεινές και σπουδαίες, μα τώρα, τόσα χρόνια μετά, ο ίδιος αισθάνεται ευγνώμων που βρέθηκαν στον δρόμο του. Η άδικη στέρηση της πρόκρισης στη Σεούλ, τον οδήγησε σε αυτοεξορισμό στο νησί της Λευκάδας, από όπου παρακολούθησε τους αγώνες παρέα με τους κατοίκους σε ένα γραφικό καφενείο.

Χριστίνα Βραχάλη, Νίκος Κακλαμανάκης

Διαπερνώντας το πέπλο της κατάθλιψης, κατάφερε να σηκωθεί και να επιστρέψει δυνατότερος και τελικά, έντεκα χρόνια μετά να ανταμειφθεί με το χρυσό στην Ατλάντα. Οκτώ χρόνια έπειτα από την θριαμβευτική νίκη, το όνειρο έρχεται στα πάτρια εδάφη και με μεγάλη τιμή, διασχίζει το ΟΑΚΑ και ανάβει την Ολυμπιακή φλόγα. Στο τέλος τους, αποχωρεί με το ασημένιο μετάλλιο, χαρίζοντας άλλη μια περήφανη στιγμή για την Ελλάδα.

Ο χρυσός Ολυμπιονίκης, περιέγραφε με δάκρυα στα μάτια αυτές τις στιγμές, καθώς και τα παρασκηνιακά επεισόδια που δεν γνωρίζαμε, επισημαίνοντας πως για να φτάσει τόσο ψηλά, πέρασε από πολλές διακυμάνσεις στην πορεία του.

“Για να εξυψωθείς, πρέπει πρώτα να ταπεινωθείς”. Ο Νίκος Κακλαμανάκης το έζησε έντονα αυτό, καθώς ο αποκλεισμός από τους Ολυμπιακούς αγώνες της Σεούλ το 1988, σε ηλικία μόλις 19 ετών, υπήρξε στιγμή που τον λύγισε. “Δεν ήταν τόσο ο αποκλεισμός από τη Σεούλ τελικά, όσο τρία χρόνια μετά, που ένιωθα ότι πολεμούσα μόνος, ένιωθα όπως ο φτωχός συγγενής. Ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω”. Για λίγο, είχε εγκαταλείψει το όνειρο. Μάλιστα, εξομολογήθηκε πως πέρασε βαριά κατάθλιψη, καθώς για πολλούς μήνες δεν ήθελε καν να προπονείται. Η ιδέα της ήττας, οι διάφοροι χλευασμοί και κυρίως η έλλειψη τεχνογνωσίας και στοιχειώδους στήριξης από την χώρα, τον οδήγησαν για λίγο να αφήσει νοητά το όνειρό του.

Όταν είμαι δυστυχής, πρέπει να είμαι σόφρων και όταν είμαι ευτυχής, μετριόφρων.

Εκείνη την περίοδο ρωτούσε συχνά τον ευατό του: “Πόσο πόνο μπορώ να αντέξω, για να κρατήσω το όνειρό μου ζωντανό;”. Πολύ γρήγορα αποφάσισε πως η απάντηση είναι “πολύ”. Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η αγάπη και η θέληση για αυτό που έκανε επέστρεψε στο παιδί μέσα του, έβγαλε από το κάδρο τον φόβο της ήττας, ο οποίος ήταν ακριβώς αυτό που τον οδήγησε στην σκιά της κατάθλιψης εξ’αρχής. Οι ευκαιρίες να τα παρατήσει υπήρξαν περισσότερες από αυτές να συνεχίσει.

Όλα όσα μας είπε ο Νίκος Κακλαμανάκης, μάς άγγιξαν ιδιαίτερα και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που βουρκώσαμε κι εμείς μαζί του. Είτε είσαι αθλητής, είτε όχι, ο ενθαρρυντικός και εξαιρετικά παρακινητικός του λόγος, σε προτρέπει να αλλάξεις τρόπο σκέψης, να χτίσεις μια υγιή και καθαρή σχέση με τον εαυτό σου και να επενδύσεις σε αυτόν. Έμφαση στη λεπτομέρεια. σεβασμός στον αντίπαλο και ακόμα περισσότερο στον εαυτό σου. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα συστατικά επιτυχίας του Ολυμπιονίκη ιστιοπλόου. Αποτελούν κάποιου είδους παρακαταθήκη που τώρα ο ίδιος θέλει να μεταλαμπαδεύσει. “Η νίκη ήταν της Ελλάδας, το ταξίδι δικό μου. Και τώρα έχω χρέος να επιστρέψω το ταξίδι και την προσπάθεια στην Ελλάδα. Το οφείλω στην Ελλάδα”. 

Μετά το τέλος της ομιλίας, ο Νίκος Κακλαμανάκης με αγαπημένους του ανθρώπους, μεταξύ των οποίων ο Ηλίας Χατζηπαυλής, κινητήριος δύναμη του Ολυμπιονίκη.

Στη συζήτηση που ακολούθησε, τόσο με την δημοσιογράφο Χριστίνα Βραχάλη, όσο και με το κοινό μετέπετα, ο Νίκος Κακλαμανάκης υπογράμμισε ακριβώς αυτό. Την θέληση και όρεξη που έχει να προπονήσει, να μιλήσει να συμβουλεύσει. Να μεταδώσει όλα όσα αποκόμισε μέσα από τους πολυετής του άθλους. Να προσφέρει, δηλαδή, την στήριξη που στερήθηκε ο ίδιος. Και το καταφέρνει, μέσα από τις επισκέψεις του σε σχολεία ανά την Ελλάδα, κατά τις οποίες, όπως περιγράφει ανταλλάσσει μια μοναδική ενέργεια με τα παιδιά, κάτι που του δίνει έναυσμα για νέους στόχους και συνεχή εξέλιξη.

Ζούσα για ένα όνειρο. Να ζήσω στην δική μου Ιθάκη. Όμως δεν θέλω να μείνω μόνο εκεί, θέλω να βγαίνω στα ανοιχτά, να ταξιδεύω και να γυρίζω πίσω.

Δίχως να διαπραγματευτεί τις αξίες του, τόλμησε το όνειρο, δεν τα παράτησε ποτέ και τα κατάφερε. Ο Νίκος Κακλαμανάκης είναι το success story που όλοι χρειάζεται να ακούσουμε.