Ένας Κοινοτάρχης που κρατάει βίτσα και μιλάει με «νι» και «λι», μια απροσάρμοστη Τρόφιμος που της αρέσει να τρέχει, μια ανύπαντρη Ομαδάρχισσα που αμφιταλαντεύεται, μια κουρασμένη Μητέρα που ψάχνει ασταμάτητα με σεντόνια στα χέρια, ένας μαλλιαρός Άντρας που κάνει ισορροπία, μια Βασίλισσα με γούνα και υπαρξιακές αγωνίες, μια Ρωσίδα χορεύτρια που έπαιξε τον μαύρο κύκνο στα Μπαλσόι, ένας Δημοσιογράφος που προσπαθεί να βρει την αλήθεια; ένας Χωροφύλακας που σιχαίνεται το κρύο και σέρνει τα πόδια του, αυτός που μιλάει με ντοκουμέντα, μια Ελληνοαμερικάνα που ψάχνει από πού κρατάει η σκούφια της, ένας Αριστερόχειρας που στρώνει το κρεβάτι του φάκελο και δεν μπορεί να πει το «ρ», ένας κανονικός Φαντάρος με αρβύλες και όπλο και ο Ντιμίτρι ή Δημήτρης, ένας ερωτευμένος Πολυτεχνίτης που πήγε από την Κόνιτσα στην Τασκένδη, συνομιλούν και διεκδικούν τη θέση τους στην Ιστορία.
Το έργο αντλεί την έμπνευσή του από τις «Παιδοπόλεις», τα αμφιλεγόμενα ιδρύματα που ίδρυσε η Βασίλισσα Φρειδερίκη κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου πολέμου, καθώς και από ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου που διαμόρφωσαν την σύγχρονη ελληνική πολιτική πραγματικότητα.
Ο σκηνοθέτης Θανάσης Ζερίτης σημειώνει:
«Οι Αριστερόχειρες είναι ένα έργο ανθρωποκεντρικό και βαθιά αλληγορικό. Βασισμένο σε αληθινά ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα την περίοδο του Ελληνικού Εμφυλίου, διαπραγματεύεται την έννοια της συλλογικής μνήμης ενός λαού που αρνείται να κοιτάξει κατάματα το παρελθόν του και επιμένει να επαναλαμβάνει τα λάθη του. Με αφορμή τα Ιδρύματα που ίδρυσε η Βασίλισσα Φρειδερίκη προκειμένου να κερδίσει έδαφος έναντι των αντιπάλων της και να ενισχύσει την επιρροή της στην διακυβέρνηση της χώρας, έρχονται στο φως ιστορίες παιδιών που γεννήθηκαν μέσα στην αιματηρή εμφυλιακή σύρραξη και εργαλειοποιήθηκαν στα χέρια της επικρατούσας εξουσίας.
Οι Αριστερόχειρες είναι ένα έργο χαρακτήρων. Οι χαρακτήρες είναι αυτοί που άλλοτε ως θύτες και άλλοτε ως θύματα συνθέτουν μπροστά στα μάτια μας το θολό παρελθόν που διαμόρφωσε την μεταπολεμική ελληνική ιστορία συλλήβδην κι ωστόσο, απουσιάζει από τα σχολικά βιβλία ακόμη και σήμερα. Η ιδέα της «Εθνικής Συμφιλίωσης», όπως την ευαγγελίστηκαν οι κυβερνήσεις του ’80 χτίστηκε πάνω σε εκατομμύρια καμένα αρχεία και την επιταγή μιας επίπλαστης ομόνοιας, χωρίς ιδεολογικά πρόσημα. Όμως, οι σκελετοί στη ντουλάπα της Ελληνικής ιστορίας και οι ανεπούλωτες πληγές του Εμφυλίου εμφανίζονται με κάθε ευκαιρία και μας υπενθυμίζουν την απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής διαπραγμάτευσης των πεπραγμένων».
