ΚΥΡΙΑΚΗ
22
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Το δίδυμο Γιάννης Κότσιρας και Μίλτος Πασχαλίδης ήταν ίσως η πιο επιτυχημένη συνταγή της φετινής καλοκαιρινής σεζόν και κάπως έτσι δεν γινόταν διαφορετικά, παρά να συνεχιστεί για λίγο ακόμα. Το γαλήνιο πρόσωπο, με την έντονη λυρικότητα του Κότσιρα, συναντάει τον δυναμικό, μα ταυτόχρονα τρυφερό Πασχαλίδη, δημιουργώντας μια έκρηξη συναισθημάτων που μάς τα μετέφεραν ένα προς ένα το βράδυ της περασμένης Κυριακής στο Vox στην Ιερά Οδό.
Έχοντας ξεσηκώσει κάθε σταθμό της καλοκαιρινής τους περιοδείας, χώρεσαν λίγο ακόμα καλοκαίρι και συναυλιακή διάθεση στη σκηνή του Vox. Λίγο οι υψηλές θερμοκρασίες, λίγο τραγούδια όπως το Καπηλειό και η Χάντρα Θαλασσιά, δεν θέλαμε και πολύ για να ξεσηκωθούμε.
Οι δύο καλλιτέχνες μας υποδέχτηκαν με “Τραγούδια μια σταλιά”, και το κέφι ανυψώθηκε μονομιάς. Από πολύ νωρίς καταλάβαμε ότι η βραδιά μάς επιφύλασσε ένα νοσταλγικό ταξίδι σε τραγούδια “φίλων που έχουν φύγει”.
Για αρχή περιπλανηθήκαμε στα μέρη της Αλεξάνδρειας του Γιάννη Κότσιρα, και λίγο αργότερα βγήκαμε στον πηγεμό για την Ιθάκη, όπου συναντήσαμε την Πηνελόπη του Μίλτου Πασχαλίδη. Αφού ανταλλάξαμε “Βαριές Κουβέντες” τα Ξημερώματα, τραγουδήσαμε όλοι μαζί με μια φωνή για τις αγαπημένες μας Κακές Συνήθειες.
“Έκανα ένα πείραμα στη φετινή περιοδεία. Το τραγούδι να το λέτε εσείς. Βέβαια μπορεί να μην είστε οι ίδιοι. Για να δούμε σήμερα, είστε οι ίδιοι ή είστε άλλοι;” μάς είπε περιπαιχτικά κι εμείς δεν μπορούσαμε παρά να ανταποκριθούμε επιτυχώς στην πρόκληση. Ακόμα κι αν στην πραγματικότητα δεν ήμασταν εντελώς οι ίδιοι…
Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία σε συναυλίες και σε live σαν κι αυτό, είναι όταν οι καλλιτέχνες εξηγούν το παρασκήνιο που κρύβεται πίσω από τα τραγούδια τους. Τις μικρές ιστοριούλες που τους οδήγησαν στο να μάς χαρίσουν τα τραγούδια που συνοδεύουν τις δικές μας ιστορίες. Ο Μίλτος Πασχαλίδης, πήρε λίγο χρόνο για να μάς αφηγηθεί το πώς έγραψε τις αξέχαστες Περσείδες, την περίοδο που έπασχε από κατάθλιψη. “Το 2016, λοιπόν, έπασχα από βαριά κατάθλιψη. Και το λέω ανοιχτά, να μην κωλώνετε, αρκετοί την παθαίνουμε κατά καιρούς, να το λέτε και να πηγαίνετε και σε γιατρό. Σπας το πόδι σου πας σε ορθοπαιδικό, σπας την ψυχή σου πρέπει να πας σε κάποιον ειδικό”. Κάπου εδώ μάς γνωστοποίησε και την παρουσία του Χρήστου Θηβαίου στον χώρο, και σύσσωμο το Vox ξέσπασε σε χειροκροτήματα.
“Παίζαμε σε ένα χωριό στην Άρτα, στο Γοργόμυλο, και είμαστε στο αυτοκίνητο για εκεί. Ο Μικρούτσικος συνοδηγός. Εγώ πίσω, γράφω στίχους σε ένα κίτρινο σημειωματάριο. Και ο Μικρούτσικος λέει: ‘τι γράφεις ρε π@π@ρ@ τόσην ώρα;”. ‘Ε Θάνο μου κάτι στιχάκια γράφω’ του λέω εγώ. ‘Ρε άστα τώρα αυτά, έχει γράψει ο κοντός ένα αριστούργημα να ακούσουμε”. Τον έλεγε κοντό. Ο Θηβαίος, λοιπόν, είχε γράψει ένα αριστούργημα, ένα δίσκο με το όνομα ‘Σιδερένιο Νησί’. Είναι ένα πραγματικό αριστούργημα, διαπραγματεύεται την πρώτη εξέγερση στην Ελλάδα που έχουν κάνει οι μεταλλωρύχοι στη Σέριφο, η οποία καταπνίγεται στο αίμα. Πεθαίνουν όλοι, με λίγα λόγια κι εγώ είμαι σε κατάθλιψη. Κι ακούω το Σιδερένιο Νησί, το οποίο είναι αριστούργημα, αλλά θέλω στη γέφυρα του Ρίο να βουτήξω. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, έγραψα αυτό”.
Οι δύο καλλιτέχνες μάς χάρισαν αξέχαστες ερμηνείες τραγουδιών που μας έχουν σημαδέψει, αγαπημένων ερμηνευτών που μάς έχουν αφήσει, όπως ο Τυμβωρύχος, το Σαν Πλανόδιο Τσίρκο. Στον Παλιό Στρατιώτη του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε μονομιάς, καθώς ο Γιάννης Κότσιρας μάς είπε στο μικρόφωνο πως “σήμερα ο Λαυρέντης θα γινόταν 68 χρονών”. Αμέσως μετά, τα φώτα έσβησαν, και μάς ζήτησε να τους φωτίσουμε εμείς με τους φακούς από τα κινητά μας, για να τραγουδήσουν το “Τσιγάρο”.
Η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, ο Χρήστος Θηβαίος, o οποίος καθόταν ανάμεσα στο κοινό, ανέβηκε στην σκηνή, μετά από παράκληση του καλού του φίλου Μίλτου, για να τραγουδήσουν μαζί το “Φωτιά μου”. Ένα τραγούδι που έχουμε ταυτίσει και με τους δύο και είχαμε την τύχη να το ακούσουμε ξανά ζωντανά.
“Δεν μπορώ να μην το πω μαζί σου αυτό το τραγούδι”, εξομολογήθηκε και παρέα με τον Γιάννη Κότσιρα, έκλεισαν με τον πιο καθηλωτικό τρόπο το πρώτο μέρος του live.
Εκεί που πιστεύαμε πως δεν γίνεται καλύτερο από αυτό, ο Γιάννης Κότσιρας επέστρεψε στην σκηνή με τον Σασμό και το Φως, τα δύο πιο πρόσφατα κομμάτια του έχουν λατρέψει από το πρώτο λεπτό. Ο Μίλτος Πασχαλίδης επιστρέφει στην σκηνή, θέλοντας να τραγουδίσει για τον φίλο του Λαυρέντη. “Στην υγειά σου Λαυρέντη”, λέει και χαιρετάει προς τον ουρανό κι εμείς ανατριχιάζουμε, ενώ τον ακούμε να ερμηνεύει την Απουσία, το πρώτο τραγούδι που έγραψε για άλλον καλλιτέχνη, αλλά και το Φλασάκι.
Ο Γιάννης Κότσιρας, πριν τραγουδήσει το ‘Έχω εναν καφενέ”, εξομολογήθηκε πως οι εμφανίσεις με τον Μίλτο δεν είναι συνεργασία αλλά μοίρασμα. Πήγε πίσω, στην εποχή που αποχαιρετούσε λυπημένος τον ναυτικό πατέρα του στο λιμάνι του Πειραιά, αλλά και την μητέρα του, που τον καθησύχαζε λέγοντάς του “Εμείς θα είμαστε πάντα αυτοί που μένουνε και περιμένουνε”.
Από την άλλη, ο Πασχαλίδης μοιράστηκε μαζί μας, χαριτολογώντας, πως παίζοντας με τον Γιάννη, πρέπει να απενοχοποιήσει το μελό και να αγκαλιάσει τις ενδότερες συναισθηματικές του χορδές. Μοιράστηκε κι εκείνος όμοια, μια ανάμνηση από τον πατέρα του, ο οποίος όποτε έκανε κάποια αταξία ή δεν άκουγε τις συμβουλές του, εκείνος του έλεγε… “Θα με Θυμηθείς”.
Στα highlights της βραδιάς, το medley κλασικών λαϊκών τραγουδιών και ο Γιάννης Κότσιρας που μάς εξέπληξε με τον μπαγλαμά του, με τον οποίο συνόδευσε το “Τα Ματόκλαδα σου Λάμπουν” του Μάρκου Βαμβακάρη. Από Μπιθικώτση και Τσιτσάνη, σε Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, καταλήγοντας σε Μικρούτσικο και Μητροπάνο, παρέα με την Ρόζα, με μια πιρόγα… πάντα γελαστοί και γελασμένοι.
Μια βραδιά γεμάτη εκπλήξεις, τραγούδια που περιμέναμε με ανυπομονησία και άλλα που ξετρύπωσαν αιφνίδια, παρασύροντάς μας σε ξέφρενο χορό και τραγούδι. Το πλέον αγαπημένο μας μουσικό δίδυμο αποδείχθηκε μια “συνταγή” που σίγουρα πέτυχε, ένα μεθυστικό κοκτέιλ ακουσμάτων που μάς άφησε την καλύτερη επίγευση.
