Στο πλαίσιο της σειράς συναυλιών Microcosmos του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) πραγματοποιείται φέτος ένα συναρπαστικό μουσικό ταξίδι, που κινείται πέρα από ταμπέλες και είδη, με πρωταγωνιστές μουσικούς που σε όλη την πορεία τους εξερευνούν τις απεριόριστες δυνατότητες του ήχου.
Μετά την επιτυχημένη πρώτη συναυλία της σειράς με τον σαξοφωνίστα Oded Tzùr, την Κυριακή 19 Νοεμβρίου στις 21.00 ο Φάρος του ΚΠΙΣΝ υποδέχεται τον ανατρεπτικό Βερολινέζο πιανίστα Lambert, ο οποίος συνδυάζει ποικίλες όψεις της σύγχρονης τζαζ με ηλεκτρονικά και ροκ στοιχεία σε μία άκρως θεατρική συναυλία, που υλοποιείται χάρη στη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).
Συνθέτης, πιανίστας και παραγωγός, ο Lambert ξεχωρίζει στη σύγχρονη βερολινέζικη μουσική σκηνή τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο γιατί εμφανίζεται πάντα φορώντας μάσκα – συντηρώντας έτσι την παράδοση που εγκαινίασαν ήδη από τα 70s οι καλιφορνέζοι Residents στην ποπ –, αλλά και γιατί είναι αδύνατον να τον κατατάξεις μουσικά με απόλυτη σαφήνεια.
Το ΚΠΙΣΝ υποδέχεται τον Lambert
Ο Lambert, με το φερώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ του που κυκλοφόρησε το 2014, φάνηκε πως θα τάραζε τα νερά της λεγόμενης σύγχρονης κλασικής μουσικής σκηνής, όμως επέδειξε έναν δημιουργικό χαμαιλεοντισμό κυκλοφορώντας κάθε χρόνο και κάτι διαφορετικό που συνήθως ανέτρεπε προηγούμενα δεδομένα.
Μετά από μια πολύ ενδιαφέρουσα δισκογραφία, δημιουργικές συνεργασίες (με τον Άγγλο τραγουδιστή της folk Brookln Dekker και τον οραματιστή συμπατριώτη του Stimming) και ιδιόμορφα σάουντρακ, όλοι περίμεναν να λυθεί το μυστήριο μέσα από τους πιο πρόσφατους δίσκους του που φέρουν τους «εύγλωττους» τίτλους True (2019), False (2020) και Open (2022).
Και έρχεται ο φετινός δίσκος του με τίτλο Αll This Time, που τοποθετεί τα πράγματα σε ένα άλλο επίπεδο και θέτει το ερώτημα: είναι η τζαζ ο πραγματικός μουσικός εαυτός του; Σίγουρα η τζαζ είναι μια από τις πρωταρχικές επιδράσεις και ενασχολήσεις του Lambert – και εδώ φαίνεται καθαρά, τόσο από το επίπεδο δεξιοτεχνίας που τον χαρακτηρίζει ως πιανίστα, όσο και από τις ξεκάθαρες αναφορές του, από τον Bill Evans ως τον Keith Jarrett, ή από την ευαισθησία που ερμηνεύει ένα στάνταρντ όπως το “Cry Me a River” της Barbra Streisand. Με τη σύμπραξη, δε, του Felix Weigt στο μπάσο και του Luca Marini στα ντραμς, έχουμε ένα κλασικό τζαζ πιάνο τρίο. Εντούτοις, ο Lambert δεν μένει στη νεανική του μουσική αγάπη, αλλά μοιράζεται μαζί μας ποικίλες όψεις της σύγχρονης τζαζ, με χρήση ηλεκτρονικών και εμφανών ροκ στοιχείων, αποκαλύπτοντας έτσι ένα μόνο μέρος του μουσικού εαυτού του, αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο για ένα συναρπαστικό άμεσο μέλλον.
