Θεατής: “Το Μαράκι έκλασε” στο Faust

Πριν από λίγο καιρό είχα την τύχη να γνωρίσω λίγο καλύτερα την ομάδα των Seven Sisters. Επτά γυναίκες που αποφάσισαν να ενώσουν τις φωνές τους και να σταθούν “μαζί” πάνω στη σκηνή, κάνοντας θέατρο που τις αφορά. Όλα ξεκίνησαν από μία εικόνα που γεννήθηκε στο μυαλό της Γιώτας Σερεμέτη, της σκηνοθέτιδας και ιδρύτριας της ομάδας, η οποία σκέφτηκε μια μπαλαρίνα να χορεύει ζεϊμπέκικο. Μια εικόνα που ξεπήδησε από το ασυνείδητό της, όμως την έφερε σε σύνδεση με την βαθιά επιθυμία της – και ίσως και ανάγκη – να μιλήσει για πράγματα που την αφορούν προσωπικά. Και περισσότερες φωνές είναι πάντα σίγουρα καλύτερες από μία, αφού ενωμένες μπορούν να καταφέρουν να ακουστούν δυνατά και όσο πιο μακριά γίνεται.

Η ένωση των επτά γυναικών στάθηκε λοιπόν μοιραία. Μαζί συμμάχησαν, μαζί συμφώνησαν πως θέλουν να δώσουν φωνή αλήθειας στις ιστορίες της Λένας Κιτσοπούλου – που αγαπούν – και μαζί αποφάσισαν να σταθούν στη σκηνή και να τους δώσουν ζωή, ως μια καθαρά γυναικεία υπόθεση. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Seven Sisters και μαζί τους και το πρώτο τους παιδί, “Το Μαράκι (που) έκλασε”, με το οποίο έχουν επιστρέψει για 3η φορά στη σκηνή του Faust.

«Οι ιστορίες που θα σας πούμε ακουμπάνε μέσα μας, μιλάνε για το παιδί που υπήρξαμε, μιλάνε στο παιδί που μεγάλωσε πια, αλλά που πάντα θα φέρει μέσα του κάτι από το τότε. Μιλάνε σε αυτό το ρημάδι το ασυνείδητο που γνωρίζει πολύ καλά πως η μπαλαρίνα είμαι εγώ. Η μπαλαρίνα είσαι εσύ. Για όλες εμάς που μας στρίμωξαν σε μια στολή μπαλαρίνας, ενώ θέλαμε να χορέψουμε ζεϊμπέκικο». Τα λόγια αυτά της Γιώτας Σερεμέτη ηχούν ακόμη βαθιά μέσα μου. Και έχοντας αυτά στο μυαλό μου, βρέθηκα ένα απόγευμα Κυριακής να μετακινούμαι νευρικά στο κάθισμά μου. Γιατί η αλήθεια είναι άβολη. Είναι δύσκολη. Το μυαλό σου και το σώμα σου θα κάνουν τα πάντα για να την απωθήσουν. Όμως αυτή εκεί · θα συνεχίζει να ηχεί δυνατά, να σου ξυπνάει μνήμες και τραύματα που νόμιζες πως είχε θεραπεύσει, μα περισσότερο είχες κρύψει σε κάποιο κουτάκι του μυαλού σου.

“Το Μαράκι έκλασε” και επτά γυναίκες ανεβαίνουν στη σκηνή του Faust για να μας αφηγηθούν πέντε κωμικοτραγικές ιστορίες, δια χειρός Λένας Κιτσοπούλου. Μια σπονδυλωτή παράσταση, βασισμένη σε πέντε διηγήματά της (Σάκης, Η Τρύπα, Ο Καραγκιόζης, ΕΛΤΑ, Χαρταετοί), που περιλαμβάνονται σε συλλογές διηγημάτων με τίτλους “Νυχτερίδες”, “Μεγάλοι Δρόμοι” και “Το Μάτι του Ψαριού”.

Πέντε οικογενειακές ιστορίες απ’ αυτές που πιστεύουμε ότι (και ευχόμαστε να) συμβαίνουν μακριά από εμάς. Άνθρωποι ακριβώς όπως εμείς συναντιούνται σε γιορτές, μιλάνε, γελάνε και τσακώνονται σε οικογενειακά τραπέζια, ακριβώς όπως εμείς. Δουλεύουν σε “κανονικές” δουλειές ίδιες με τις δικές μας, έχουν παιδιά, συζύγους, θείους και θείες, παππούδες και γιαγιάδες, όπως κι εμείς. Έχουν ταυτόχρονα σκοτεινά και βίαια ένστικτα, από τα οποία παλεύουν να λυτρωθούν. Πονάνε όταν έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τη φρίκη, μπορεί να χρειαστεί να συναντήσουν τα τραύματά τους, που τόσο επιδέξια έχουν στριμώξει κάτω από το χαλί. Και τότε; Τι θα γίνει τότε; Θα αντιδράσουν με τον τρόπο που μάθανε…

Με σήμα κατατεθέν τις χρωματιστές τουτού τους και με κινητήρια δύναμη τα παιδικά τους τραύματα, οι Seven Sisters, ως γνήσια παιδιά “Αγίων” ελληνικών οικογενειών έχουν πλέον μεγαλώσει και είναι έτοιμες πια να αφηγηθούν τις ιστορίες “έξω απ’ τα δόντια”. Με μεγάλες δόσεις χιούμορ, πικρής ειρωνείας και σαρκασμού, αλλά κυρίως με όχημα το “μαζί”, μάς καλούν στα προσωπικά δωμάτια του κάθε ήρωα, κάθε ξεχωριστής ιστορίας, και μάς ζητούν να γίνουμε ουσιαστικοί μάρτυρες της αλήθειας. Μια εξομολογητικής αλήθειας που φιλοδοξεί να ακουστεί δυνατά και καθαρά, που δεν στερείται βίας, όμως ειπώνεται με σκοπό να λυτρώσει.

Έξω από αυστηρές υποκριτικές φόρμες και περισσότερο σαν θεατρικό παιχνίδι, επτά γυναίκες κινούνται ανάμεσα σε ρόλους, τους πιάνουν και τους αφήνουν σαν να συμμετέχουν σε μια καλοστημένη χορογραφία. Μάς τους συστήνουν με απλά υλικά, που όμως δημιουργούν ένα γκροτέσκο θέαμα, με μοναδικό σκοπό να “γρατζουνίσει” το μέσα σου. Να σε κάνει να σκεφτείς πως όλη αυτή η υπερβολή κάπου συναντάει το σήμερα και οι ήρωες παύουν να είναι απλά ήρωες που ξεπήδησαν από τις σελίδες ενός βιβλίου και είναι ήρωες της δικής σου ζωής, της ζωής του γείτονά σου, της ζωής του καλύτερού σου φίλου.

Κι όλη αυτή η αναπαράσταση της βίας περισσότερο σε θυμώνει, παρά σε πονάει. Γιατί κάπως την έχεις συνηθίσει. Προβάλλεται καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα, είναι εκεί. Γύρω σου, δίπλα σου. Επτά γυναίκες παραδέχονται επί σκηνής με απόλυτη ειλικρίνεια την ευαλωτότητά τους κι εσύ δεν έχεις να κάνεις και πολλά παρά να τις πάρεις από το χέρι και μαζί να ονειρευτείτε έναν κόσμο διαφορετικό. Από αυτούς που όλοι θέλουμε να ζήσουμε, αλλά δεν τους διεκδικούμε. Αφήνουμε να γινόμαστε απλοί θεατές της σημερινής σήψης του.

Πρωταγωνιστές στην παράσταση είναι οι ίδιες οι ιστορίες, που απλώς ζητούν να ακουστούν. Με εργαλεία τη φωνή και τα σώματα επτά γυναικών, σε μια εποχή που επιζητεί περισσότερο από ποτέ τη δύναμη της φωνής τους. Χριστίνα Ανδρεάκου, Άρτεμις Δούρου, Μαρίνα Ζέρβα, Μαρούλα Καλαμποκιά, Νικολέττα Παναγιώτου, Λυδία Τσάτσου Παρασκευοπούλου και Γιώτα Σερεμέτη, σας ευχαριστούμε που γίνατε η δική μας φωνή!

Υ.Γ. Θα κρατήσω την αγαπημένη μου φράση από την ιστορία “Η Τρύπα”: “Υπάρχουν κι αυτοί, που δεν έχουν δύναμη, υπάρχουμε και εμείς”…