Run, Ελένη, run!

70.000 δρομείς από 140 χώρες πήραν μέρος στον χθεσινό 40^ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. 21.000 αθλητές ήταν ο αριθμός ρεκόρ που έκαναν την κλασική διαδρομή των 42.195 μέτρων. Κι εγώ περπάτησα τα 5 χιλιόμετρα, από το Σύνταγμα μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο.

Σιγά το επίτευγμα που το κάνεις και άρθρο, θα σκεφτεί κανείς. Δικαίως ενδεχομένως. Το θέμα όμως στον Μαραθώνιο, και σε κάθε αγώνα, είναι ότι ο καθένας αγωνίζεται πρώτα απ’ όλα με τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο οποίος αποδεικνύεται συχνά πολύ δύσκολος αντίπαλος.

Ο εαυτός μας είναι αυτός που μπορεί να μας ωθήσει να κάνουμε άθλους ή μπορεί να μας καθηλώσει στη θέση μας, σε μία φθίνουσα ακινησία. Ο εαυτός μας είναι αυτός που μας θέτει ανυπέρβλητα όρια και ο εαυτός μας είναι αυτός που  ξεπερνά εμπόδια με ένα ψυχικό άλμα. Ο εαυτός μας είναι αυτός που φωνάζει, σταμάτα πια, δεν μπορείς. Ο εαυτός μας είναι αυτός που φωνάζει, προχώρα, επιτρέπεται να προσπαθείς.

Διάβασε επίσης: Ο φόβος των γηρατειών ή σύγχρονοι Ντόριαν Γκρέϊ σε νέες περιπέτειες

Το θέμα είναι ποιον εαυτό θα αφήσεις να νικήσει. Τον εαυτό που σε κρατάει πίσω, τον εαυτό που δεν σε αφήνει να προσπαθείς γιατί φοβάται ότι θα πέσεις ή τον εαυτό που σε σπρώχνει να γίνεσαι καλύτερη, να δοκιμάζεις τα όριά σου και που σου λέει ότι κι αν πέσεις, θα ξανασηκωθείς και θα συνεχίσεις.

Για μένα, λοιπόν, το να έχω ακόμη τη διάθεση να ξυπνήσω γεμάτη ενέργεια και χαρά τα ξημερώματα της Κυριακής μιας δύσκολης και επίπονης εβδομάδας, ήταν θέμα μυαλού.

Το να έχω διάθεση να περπατήσω τα 5 χιλιόμετρα μετά από μια νόσηση με covid που μου έκοψε για κάποιες μέρες την ανάσα, ήταν ήδη νίκη.

Το να βλέπω όλον αυτόν τον κόσμο, από μωρά στα καροτσάκια μέχρι ηλικιωμένους, να προσπαθούν δίπλα μου να τρέξουν αυτά τα 5 χιλιόμετρα, ήταν πολύτιμο ένα boost αισιοδοξίας.

Το να περπατάω φορώντας μια φανέλα που δρούσε ως εγρήγορση για ένα σοβαρό νόσημα του αναπνευστικού, της χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας, ή ΧΑΠ, ήταν ηθική υποχρεώσή μου ως συντάκτριας υγείας.

Έτσι, λοιπόν, ναι, είμαι εξαιρετικά περήφανη που για άλλη μια φορά βρέθηκα ανάμεσα στις δεκάδες χιλιάδες των δρομέων που πήραν μέρος στον Μαραθώνιο. Είμαι εξαιρετικά περήφανη που μεγαλώνω και συνεχίζω να κάνω όσα αγαπώ. Που έχω μάθει -επιτέλους!- να λέω που και που ένα «μπράβο» στον εαυτό μου αντί να τον κατσαδιάζω συνεχώς. Που δεν αφήνω την καθημερινότητα, την κούραση, τη βαρεμάρα, το «ωχ που να τρέχω τώρα…» να με κρατάνε βυθισμένη στον καναπέ. Που έμαθα στα πενήντα κάτι μου να εκτιμώ το σώμα μου και όσα μπορεί να κάνει. Να το φροντίζω και να το θαυμάζω.

Διάβασε επίσης: Νέοι και μετά τα σαράντα – και μετά τα πενήντα και βάλε όποιον αριθμό θέλεις…

Αν ήσουν κι εσύ μία ή ένας από τους 70.000 ανθρώπους που βγήκαν χθες στον δρόμο, ελπίζω να το απόλαυσες, ανεξάρτητα από το αν έτρεξες ή περπάτησες, ανεξάρτητα απ’ το αν έπιασες τον καλύτερό σου χρόνο, ανεξάρτητα απ’ το αν έκανες τα 5, τα 10 χιλιόμετρα ή την κλασική διαδρομή. Ελπίζω να είπες ένα μεγάλο «μπράβο» στον εαυτό σου.

Κι αν δεν ήσουν χθες στο δρόμο και το σκέφτεσαι να το επιχειρήσεις του χρόνου, κάνε το χωρίς δισταγμό. Δεν τρέχεις; Καμία σημασία, σίγουρα μπορείς να περπατήσεις!

Θα είναι μία νίκη του δυνατού σου εαυτού, του εαυτού που δοκιμάζει και δοκιμάζεται, του εαυτού που σε ωθεί να ζεις εμπειρίες και να πλουτίζεις από αυτές.

Και του χρόνου.