23 facts που (μάλλον) δεν ξέρατε για τους Fuzztones – λίγο πριν το live στην Αθήνα

Οι Fuzztones, η μυθική μπάντα που συνδέθηκε όσο λίγες με την αναβίωση του garage/ psych ήχου και αγαπήθηκε πολύ στην Ελλάδα, θα εμφανιστεί στις 24 Νοεμβρίου στο Κύτταρο στην Αθήνα.

Ακόμα κι αν οι Fuzztones δεν είχαν γράψει ούτε ένα τραγούδι στη καριέρα τους, κατάφεραν κάτι πολύ πιο σημαντικό…αναβίωσαν ένα μουσικό στυλ που, πολύ χοντρικά, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως, υπήρξε για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα (από το 1965 έως το 1967) και μέσα από τις αδιάκοπες περιοδείες και ηχογραφήσεις τους, το κράτησαν ζωντανό για πάνω από 40 χρόνια!

Ο Rudi Protrudi, ο «αιώνιος teenager», έρχεται για μια συναυλία που στα σίγουρα θα εξελιχθεί σε ροκ εν ρολ πάρτι, για να δηλώσει πως το γκαράζ δεν θα πεθάνει ποτέ.

Στις 24 Νοεμβρίου στο Κύτταρο θα ζήσουμε μια βραδιά αθάνατης νεοϋορκέζικης αλητείας και βρώμικου cult.

Η προπώληση συνεχίζεται εδώ.

Ας γνωρίσουμε την μπάντα που όσο υπάρχει, το rock n roll δεν θα πεθάνει ποτέ.

Το Rudi δεν είναι παρά μια παραφθορά του Ευγένιος που έγινε Αγένιος… γεννήθηκε στη Washington, D.C. αλλά μεγάλωσε στο Camp Hill της Pennsylvania, σε ένα επαρχιώτικο, συντηρητικό περιβάλλον που όπως ο ίδιος ο Rudi ομολογεί «δεν είχε δει μαύρο μέχρι που πήγε στο Harrisburg, την πρωτεύουσα της Πενσυλβάνια». Όταν ήταν 12 ετών, είδε τους Beatles στο The Ed Sullivan Show, και πλέον το rock & roll έγινε η εμμονή του. Στα 14 έφτιαξε το πρώτο του συγκρότημα, τους King Arthur’s Quart και αργότερα τους Rigor Mortis. Σε κανένα δεν τραγουδούσε.

Όπως σχολιάζει ό ίδιος ο Rudi: «Έχει βγάλει καλύτερα άλμπουμ, αλλά με τράβηξε το εξώφυλλο. Υπάρχει ένας μαύρος μάγκας που δείχνει πολύ άσχημος, ντυμένος με κόκκινο καρό σακάκι, κρατάει μια κόκκινη κιθάρα Gretsch Duo Jet και κοιτάζει με τόλμη και αυτοπεποίθηση την κάμερα, με ένα βλέμμα περιφρόνησης που ήταν πρωτόγνωρο για έναν μαύρο ερμηνευτή στην γεμάτη προκατάληψη δεκαετία του ’50. Ο Bo Didley είναι ο άνθρωπος που άνοιξε καινούργιους δρόμους, έφερε τη ρυθμική κιθάρα στο προσκήν ιο και «εφηύρε» το rock beat που μιμήθηκαν οι περισσότερες μπάντες στον κόσμο αργότερα».

…στο CBGB, το περίφημο κλαμπ της Νέας Υόρκης.

…για να βλέπει μπάντες – έτσι είδε την Patti Smith, τους New York Dolls, την Wayne County, τους Dictators, κ.λπ. – στο CBGB, στο Max’s Kansas City και σε όλες τις σκηνές του Greenwich Village. Ονειρευόταν να φτιάξει μία μπάντα που θα συνδυάζει το punk με το catchy και upbeat στυλ της bubblegum των 60s. Ο τραγουδιστής, Victor Poison – Tete έφερε την κοπέλα του, την Carol Krautheim που έπαιζε πιάνο για να κάνει backing vocals – εκείνη πείστηκε από τον Rudi να αλλάξει το πιάνο σε organ και μαζί ξεκίνησαν να γράφουν κομμάτια. Άλλαξε και το όνομά της σε Deb O’ Nair και έφερε και έναν ντράμερ που ήξερε από το γυμνάσιο. Ο Rudi έβαλε αγγελία ότι έψαχνε έναν “retro rocker” μπασίστα, έκαναν οντισιόν την ίδια μέρα και βρήκαν κάποιον. Όλοι ήταν πρόθυμοι να μετακομίσουν στη Νέα Υόρκη. Είπαν το ναι, και οι Tina Peel γεννήθηκαν.

– στο Alphabet City για την ακρίβεια – το πιο επικίνδυνο μέρος του Greenwich Village και ολόκληρης της Νέας Υόρκης εκείνη την εποχή. Οι Tina Peel ήταν το πρώτο γκρουπ που ο Rudi ήταν frontman.

Ντύνονταν op art: ασπρόμαυρα ρούχα, σαν σκακιέρα, τεράστια πουά που έβγαζαν μάτι και ρίγες. Όπου έπαιζαν έβαζαν ένα backdrop με μεγάλους ομόκεντρους κύκλους. Κολλούσαν χαρτιά με ασπρόμαυρα σχέδια στα όργανά τους. Όποιος τους έβλεπε, ζαλιζόταν! Δεν ήθελαν να ακολουθήσουν καμία μόδα, αλλά να δημιουργήσουν τη δική τους. Τρία ή τέσσερα χρόνια αργότερα, οι βιτρίνες στο East Village άρχισαν να κατακλύζονται από τη μόδα των Tina Peel. Betsy Johnson…και λοιπά. Αλλά και η μουσική που έφτιαχναν το ’76 έγινε αργότερα το.. new wave. Οι ίδιοι είχαν ξεπεράσει το πανκ. Ήταν πανκ με 60s επιρροές αλλά η μουσική και οι στίχοι που έγραφαν ήταν στην πραγματικότητα new wave, τουλάχιστον τέσσερα χρόνια μπροστά απ ό την εποχή τους.

…για να ανοίγουν τις συναυλίες των Peel. Τότε με τους Peel μπορεί να έβγαζαν και 1000 δολάρια σε κάθε τους εμφάνιση. Ονόμασαν το συγκρότημα The Fabulous Fuzztones και καθώς η ανταπόκριση του κοινού στην πρώτη τους εμφάνιση ήταν αποθεωτική, ο Portnoy διέλυσε αμέσως τους Tina Peel, πέταξε το fabulous και ασχολήθηκε αποκλειστικά με τους Fuzztones.

Ένα πεντάλ εφέ κιθάρας…

…έμελλε να δώσει το brand name του στο όνομα της μπάντας: το Fuzz Tone, που επινοήθηκε το 1962, χρησιμοποιήθηκε από όλα σχεδόν τα συγκροτήματα της πρώτης έκρηξης του γκαράζ στα 1965-67 αλλά ήταν οι Rolling Stones τελικά, αυτοί που θα άλλαζαν για πάντα την ιστορία του παραμορφωμένου ήχου με το (I Can’t Get No) Satisfaction. O Keith Richards χρησιμοποιούσε το Maestro FZ-1 Fuzz-Τone της Gibson, που μέχρι τα τέλη της χρονιάς ξεπούλησε το στοκ της σε Fuzz-Tone.

Randy Pratt (μπάσο, φωνητικά), Michael Phillips (ντραμς), Deb O’Nair (farfisa), Rudi Protrudi, (φωνή, κιθάρα). Μετά προστέθηκε ένας ακόμα κιθαρίστας, ο Elan Portnoy και ο Michael “The Golem” Jay πήρε τη θέση του Pratt στο μπάσο. Το 1984 ο Ira Elliot αντικατέστησε τον Michael Phillips και έβγαλαν το πρώτο τους single, «Bad News Travels Fast». Αυτό το line up ένα χρόνο αργότερα θα έβγαζε το Lysergic Emanations.

…στο Club 57 στο East Village της Νέας Υόρκης, με τόπλες go-go girls, ψυχεδελικό light show, λαχούρια, δερμάτινα ρούχα και κολιέ από ανθρώπινο κόκαλο. Χρησιμοποιώντας το fuzzbox το συγκρότημα δημιούργησε ένα τρελό στυλ που αναφερόταν ως “grunge “. Ο κιθαρίστας Elan Portnoy πιστώνεται ότι έπαιζε “lead grunge” τουλάχιστον μια δεκαετία πριν την εισβολή από το Seattle Grunge! Μετά από τουλάχιστον 2 χρόνια που έπαιζαν τη δική τους άγρια ψυχεδελική γκαράζ μουσική σε ανίδεους θαμώνες στα διαβόητα hotspots του Big Apple όπως το Mudd Club και το CBGB, οι Fuzztones άρχισαν να αποκτούν φήμη.

…που περιλαμβάνεται στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, Lysergic Emanations. Στην πραγματική ζωή, η Πτέρυγα 81 ήταν μία γυναικεία πτέρυγα υψίστης ασφαλείας σε ψυχιατρική κλινική – η μοναδική «κλειδωμένη» στο Oregon State Hospital στο Salem – εκεί που ο Μίλος Φόρμαν γύρισε τη Φωλιά του Κούκου το 1975. Η πτέρυγα έκλεισε οριστικά το 1976 αφού πρώτα η φωτογράφος Mary Ellen Mark μαζί με την κοινωνική λειτουργό, Karen Folger Jacobs έζησαν για 36 ημέρες μέσα σε ένα κελί στην Πτέρυγα 81 και κατέγραψαν τη ζωή αυτών των φυλακισμένων γυναικών σε φωτογραφικά και ηχητικά ντοκουμέντα. Το video clip του τραγουδιού θεωρείται κλασικό, ενέπνευσε και τους Ramones στο βίντεο του Psychotherapy, όπου κοπιάρουν αρκετές σκηνές από το αριστούργημα των Fuzztones αλλά και την glitter-rock ταινία, V elvet Goldmine.

Το βίντεο γυρίστηκε από τον Andy Christiansen, αδελφό του Michael Jay. Η κινηματογράφηση έγινε κάπου στο Μπρονξ, σε μια παλιά κλειστή ψυχιατρική κλινική. Το συγκρότημα την διέρρηξε χωρίς να έχει πάρει άδεια και γύρισε το βίντεο μέσα σε λίγες ώρες, έχοντας κουβαλήσει φίδια, σαύρες και διάφορα αντικείμενα που χρησιμοποιούνταν για ηλεκτροσόκ.

Είχαν μόλις γυρίσει από την πρώτη ευρωπαϊκή περιοδεία τους, και o Elan με τον Ira εγκατέλειψαν την μπάντα για να δημιουργήσουν το δικό τους συγκρότημα, τους Headless Horsemen. Τότε έβαλαν μια αγγελία στη Village Voice για ντράμερ και κιθαρίστα, και ο Marky Ramone και ο Jeff Salen (Tuff Darts, Sparks) ήρθαν σε ακρόαση. Ο Salen ήταν καλός, αλλά ήταν πολύ κοντός, φαλακρός και φορούσε κοστούμι, οπότε δεν έκανε με τίποτε. Ο Marky φαινόταν υπέροχος και ήθελε πραγματικά να συμμετάσχει, αλλά ήταν άκαμπτος, ξύλινος. Έπαιζε κάθε τραγούδι σαν να ήταν τραγούδι των Ramones. Τον κράτησαν για δύο εβδομάδες, προσπαθώντας πολύ σκληρά να τον κάνουν να νιώσει με τον ίδιο τρόπο που ένιωθαν και αυτοί. Αλλά δεν το κατάφερε ποτέ και κατέληξαν να πάρουν τον “Mad” Mike Czekaj, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, απέρριψε τους Ramones όταν του ζήτησαν να αντικαταστήσει τον Marky!

«Όταν πρωτογνώρισα τον Jay, η καριέρα του δεν ήταν και στα καλύτερα της. Το να κερδίσει κάποιος την εμπιστοσύνη του δεν ήταν εύκολο πράγμα, ειδικά επειδή «δεν του άρεσαν οι λευκοί», όπως μου είπε όταν τον πλησίασα για πρώτη φορά. Ήμουν αποφασισμένος να τον βοηθήσω να ξεφύγει από το χάλι στο οποίο βρισκόταν…Μετά από αυτό γίναμε φίλοι και μείναμε σε επαφή σε όλη τη διαδρομή μέχρι που πέθανε». Σύμφωνα με τον Protrudi, τα τελευταία λόγια που του είπε ο Hawkins ήταν: «Rudi, εγώ δεν πρόκειται να πεθάνω».

To 1984 o Rudi του ζήτησε να εμφανιστεί ως guest σε μια συναυλία των Fuzztones στη Νέα Υόρκη, όμως ο Jay δεν φάνηκε σε καμία από τις πρόβες. Έτσι, την καθορισμένη νύχτα η μπάντα βγήκε στη σκηνή και, καθώς ο Hawkins ήταν άφαντος, άρχισε να παίζει το δικό της σετ. Προς το τέλος του live όμως, ο μουσικός εμφανίστηκε φορώντας μια κάπα και κρατώντας τον Henry, το πασίγνωστο ανθρώπινο κρανίο του. Ο Protrudi τον κάλεσε στη σκηνή, τον σύστησε στο ακροατήριο και έπαιξαν μαζί δυο κομμάτια. Ακολούθησαν μερικά ακόμα, όπου οι Fuzztones κυριολεκτικά αυτοσχεδίασαν. Το 1984 το συγκρότημα κυκλοφόρησε ένα live άλμπουμ με τον θρυλικό Screamin’ Jay Hawkins.

…αυτό αποδείχθηκε όταν ο εγκέφαλος των Fuzztones έγραψε τη μαμούθ αυτοβιογραφία του, με απίστευτα λεπτομερή τρόπο, σε δύο μέρη: Στο πρώτο μέρος, με τίτλο, Raisin’ a Ruckus περιγράφει την παιδική του ηλικία και τη ζωή του ως μουσικού από τις πρώτες μπάντες του της δεκαετίας του ’60 μέχρι τους art-punks, Tina Peel μέχρι και το πρώτο line up των Fuzztones στις αρχές των 80s – Αυτός και οι Fuzztones βρίσκονταν στο επίκεντρο της αναβίωσης του garage και του psychedelic κινήματος και οι ιστορίες που διηγείται κόβουν την ανάσα. Στο δεύτερο μέρος με τίτλο, Life at Psychedelic Velocity επικε ντρώνεται στα χρόνια από τα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα και μετά: από τους κακόφημους δρόμους του Lower East Side της Νέας Υόρκης μέχρι το Hollywoods Sunset Strip, την επιτυχία τους στην Ευρώπη, την εποχή που ο Rudi ζούσε στην Ολλανδία και τέλος τη ζωή του στο Βερολίνο.

Εκείνη την ημέρα έπαιζαν οι Wire και οι Mission. Οι Sonic Youth άνοιγαν το φεστιβάλ. Οι Fuzztones βγήκαν πριν τους Mission, που γενικά τους σνόμπαραν. Το κοινό ήταν τουλάχιστον 20.000 και όταν ανέβηκαν οι Mission άρχισε να τους αποδοκιμάζει και να απαιτεί να ξανανέβουν οι «Fuzztones! Fuzztones!». Αποτέλεσμα οι Mission έπαιξαν μόνο τρία τραγούδια και κατέβηκαν, βρίζοντας …

…μια συλλογή από πρωτότυπες εκδοχές τραγουδιών που έγιναν διάσημα από τους Fuzztones. Και έστρεψε τους θαυμαστές των Fuzztones στους καλλιτέχνες – θρύλους, που γέννησαν την garage and την psych των 60s.

Στην αρχή οι Fuzztones έπαιζαν διασκευές κλασικών κομματιών που το κοινό δεν γνώριζε και νόμιζε πως ήταν δικά τους τραγούδια.

Πήρε καμιά 10ρια χρόνια στον Rudi να πείσει όλους τους καλλιτέχνες – θρύλους που θαύμαζε, να διασκευάσουν τραγούδια της δικής του μπάντας. Έτσι το 2013 κυκλοφόρησε το, In Fuzz we Trust όπου πάνω από 15 θρυλικές garage και psych μπάντες των ’60s, παίζουν διασκευές στα κομμάτια των Fuzztones! Στο άλμπουμ συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι: Sky Saxon, Electric Prunes, Pretty Things, Sean Bonniwell, Strawberry Alarm Clock, Μonks, Shadows of Knight, Arthur Lee, Craig Moore, Davie Allan, Vanilla Fudge και πολλοί άλλοι!

…που κυκλοφόρησε το 1985, έγινε χρυσό, έφτασε στο #2 των αμερικάνικων charts και έχει κυκλοφορήσει από πέντε διαφορετικές δισκογραφικές – και για έκτη φορά βγήκε το 2015 από την γερμανική δισκογραφική, Hound Gawd.

… ανοίγοντας τις συναυλίες για τους The Damned και παρουσιάζοντας τον garage/psych ήχο των 60’s στο ευρωπαϊκό κοινό.

Στη διπλή συλλογή που κυκλοφόρησε “FUZZTONES ILLEGITIMATE SPAWN”, 42 μπάντες από το Περού μέχρι την Αυστραλία, ερμηνεύουν κλασικά Fuzztones κομμάτια, η κάθε μία με το δικό της μοναδικό και προσωπικό στυλ.

– κάποτε γύρω στο 2009 είχαν κλείσει συναυλίες στην Ανατολική και τη Δυτική ακτή αλλά καμία στις ενδιάμεσες πολιτείες – και έτσι θα έπρεπε να οδηγήσουν με ένα βαν από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη και τελικά δεν το αποφάσισαν. Έπαιξαν μόνο στο Ink-N-Iron Festival στην Καλιφόρνια και…έκτοτε δεν έχουν προσπαθήσει ποτέ ξανά να παίξουν στην Αμερική.

– πρωτοβγήκαν το 1962 από την βρετανική εταιρεία Jennings. Έχουν ένα χαρακτηριστικό πεντάγωνο σχήμα και τις χρησιμοποιούσαν όλα τα γκρουπ της British Invation.

Όποια διασκευή και αν κάνουν οι Fuzztones, θα την παίξουν πάντα με το δικό τους «garage» στυλ. Το 2020 έβγαλαν το άλμπουμ “NYC”, για να αποτίνουν φόρο τιμής στη Νέα Υόρκη, στην πόλη που τους γέννησε. Στο άλμπουμ διασκευάζουν τραγούδια των NY Dolls, Velvet Underground, Wayne County, Patti Smith, The Ramones, The Cra mps, Dead Boys, Mink DeVille, The Heartbreakers, και φυσικά το «New York, New York» του Frank Sinatra, το τραγούδι που είναι ταυτόσημο με το Big Apple. Όπως λέει ο Rudi Protrudi: «Η Νέα Υόρκη βρισκόταν πάντα στον πυρήνα της οντότητας των Fuzztones, οπότε ο καλύτερος τρόπος για να γιορτάσουμε τα 40 χρόνια fuzz, ήταν αποτείνοντας φόρο τιμής στη μουσική που μας τράβηξε σε αυτήν την πόλη».