Κόκκινος ουρανός

Ένα μικρό εξοχικό σπίτι στη Βαλτική θάλασσα. Οι μέρες είναι ζεστές και δεν έχει βρέξει εδώ και βδομάδες. Τέσσερις νέοι συναντιούνται εκεί για ολιγοήμερες διακοπές αλλά μια πυρκαγιά στο κοντινό δάσος τους αναστατώνει.

Με έναν ανεπαίσθητο, υπόγειο σχεδόν, προβληματισμό που κουμπώνει με το δηκτικό πνεύμα αλλά και την παροιμιώδη χαλαρή αφήγηση του, ο γερμανός Πέτζολντ ευστοχεί στη σύνδεση της ζωής των τεσσάρων φίλων με την οικολογική καταστροφή που συντελείται δίπλα τους, στο μέχρι πρότινος ειδυλλιακό δάσος του γερμανικού βορρά. Μέσα από μια σκόπιμα ανάλαφρη ερωτική ιστορία κι ένα φλερτ που διαρκώς αναβάλλεται, ο δημιουργός των «Barbara», «Phoenix» και «Transit» αναζητά να βρει τα σημάδια εκείνα που μας προετοιμάζουν για τις ανατροπές στην εφησυχασμένη ζωή.

Είτε είναι ο απρόσμενος έρωτας είτε μια φυσική καταστροφική το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, μοιάζει να λέει ο Πέτζολντ που κέρδισε την Αργυρή Αρκτο στο φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου με τον «Κόκκινο ουρανό».

Ένα φιλμ που φαινομενικά μοιάζει με δράμα (ή και κομεντί για κάποιους) χαρακτήρων αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί το δεύτερο – μετά από τη «Νύμφη του νερού»- μέρος μιας τριλογίας γύρω από την δημιουργία και τον έρωτα. Παρότι το φιλμ ξεκινά κάπως αδέξια ή παραπλανητικά, στη συνέχεια βρίσκει τη σταθερότητα και τα άξια βήματα προς μια σοφή απλότητα και ένα ειλικρινές σχόλιο για τις αδιέξοδες σχέσεις και τα καυτά ανθρώπινα συναισθήματα.