Hot or Not #90: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

@Πηνελόπη Γερασίμου

Η φήμη της «Κωνσταντινοπουλιάδας» (Constantinopoliad για την Sister Sylvester) είχε φτάσει στην Αθήνα από την ‘Ανοιξη, οπότε και πρωτοπαίχτηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ του Ιδρύματος Ωνάση στη Νέα Υόρκη «Archive of desire». Μια περφόρμανς ελεύθερη- απόδοση πάνω στο ομώνυμο, ανολοκλήρωτο έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη που δεν ήταν παρά η απόπειρα σύνταξης ενός επικού ημερολογίου. Η συγκυρία ήταν, εξάλλου, σοβαρή: Η οικογένεια Καβάφη έφευγε κυνηγημένη από την Αλεξάνδρεια κατά την εισβολή των Βρετανών στην Αίγυπτο το 1882 για να βρει καταφύγιο σε μιαν άλλη κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα της Ανατολής, την Κωνσταντινούπολη. Ο φόβος του νεαρού Καβάφη για τη νέα κατάσταση ήταν συνάμα και μια γοητευτική αναζήτηση του αγνώστου.

Νομίζω πως και η Sister Sylvester προσέγγισε με τα ίδια συναισθήματα το εγχείρημα. Κλήθηκε να γνωρίσει τον άγνωστο της Καβάφη που, τουλάχιστον μέσα από την «Κωνσταντινοπουλιάδα» ενίσχυε αυτό το πέπλο μυστηρίου που τον σκεπάζει. Το ημερολόγιο του ήταν μια σειρά από σπαραγματικές σημειώσεις και μελετώντας το, ένα τεράστιο ερωτηματικό γεννιέται, μοιραία. Αλήθεια, τι έμπνευση μπορούν να σημάνουν για μια νέα καλλιτέχνιδα του 21^ου αιώνα, μερικές λευκές σελίδες, που διαδέχονται κάποιες σχεδόν ασυνάρτητες λέξεις; Εν λευκώ, λοιπόν, ανασυνθέτει διαισθητικά το ημερολόγιο του Καβάφη, ψηλαφίζοντας τις πιθανές εμπειρίες του: Τα νυχτοπερπατήματα του στη Κωνσταντινούπολη, τη φαντασιακή του σχέση με τον ουρανό του Βοσπόρου, την συνειδητότητα του εαυτού και της ‘απαγορευμένης’ επιθυμίας του.

Περισσότερο απ’ όλες αυτές τις ιδιοσυγκρασιακές ερμηνείες, το «Constantinopoliad» μου άσκησε μια έντονη γοητεία για δύο λόγους: Γιατί δημιούργησε (μέσα στην Ωνάσειο Βιβλιοθήκη) το τοπίο μιας μυστηριακής, νυχτερινής εξόδου με κινηματογραφική ποιότητα – μικρά τραπέζια, εγγύτητα μεταξύ των θεατών – ακροατών, χαμηλός φωτισμός, ψίθυροι, αιγυπτιακή μουσική από την, εξωτικής ομορφιάς, Nadah El Shazly. Κι έπειτα γιατί ο Καβάφης, κοντά δύο αιώνες μετά τη γέννηση του, παραμένει ένας αινιγματικός καμβάς που μπορεί να γεμίσει με ασπρόμαυρα σκίτσα και φιγούρες, σώματα γεμάτα λαγνεία, εφήμερους έρωτες, μουσικές της Ανατολής, χάρτινους κι αληθινούς ήρωες, μυρωδιές του λιμανιού και υγρές νύχτες. Τουλάχιστον, με αυτές τις αισθήσεις ενεργοποιημένες τον αποτύπωσε η Sister Sylvester· κι έμοιαζε να του ταιριάζει.
Στέλλα Χαραμή

Το Felicità, το πρώτο θεατρικό έργο της Σεμίνας Διγενή, ανεβαίνει στο Θέατρο Αλκυονίς, σε σκηνοθεσία της Λητώς Τριανταφυλλίδου, με τη Μυρτώ Αλικάκη και τον Γιάννη Σοφολόγη στο δίδυμο των ηρώων πρωταγωνιστών. Ένα ενδιαφέρον σκηνικό μάς υποδέχεται στο Θέατρο Αλκυονίς, λίγο πριν τα φώτα σβήσουν και αρχίσει να ξετυλίγεται η δράση μιας ιστορίας με έντονα στοιχεία θρίλερ, γερές δόσεις χιούμορ και με μια φοβερή ανατροπή που δεν περιμένεις με τίποτα στο τέλος. Η ιστορία μάς παρουσιάζει ουσιαστικά ένα παράτολμο πείραμα, ένα παιχνίδι κατά το οποίο ένας άνδρας και μία γυναίκα, εναλλάσσονται διαρκώς επί σκηνής στους ρόλους θύτη και θύματος. Μια φαινομενικά τυχαία συνάντηση ανάμεσα σε μια σκηνοθέτιδα και έναν νεαρό διανομέα – κατά την οποία η πρώτη «αγοράζει» 24 ώρες από την ζωή του δεύτερου – που καταλήγει σ’ ένα επικίνδυνο κυνηγητό θεατρικών ρόλων, πίσω από τους οποίους κρύβονται και φανερώνονται οι πραγματικές επιθυμίες και τα τραύματα των δύο ηρώων. Καθώς η βραδιά εξελίσσεται, οι έννοιες της ευτυχίας και του χρόνου «πέφτουν» διαρκώς μπροστά τους, δίνοντάς τους την ευκαιρία να επιχειρήσουν να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: Ευτυχία είναι να ξεχνάς ή να θυμάσαι; Μπορεί να κάνει διορθωτικές κινήσεις ο χρόνος; Το Felicità δεν είναι απλώς μια ιστορία που μπλέκει αριστοτεχνικά στοιχεία κινηματογραφικού θρίλερ, σύγχρονου θεάτρου και αρχαίας τραγωδίας. Κάθε αστείο που διατυπώνουν οι ήρωες κρύβει πίσω του και μια πληγή. Κάθε στιγμή γεμάτη από σασπένς και τραγική ειρωνεία είναι και µια υπενθύµιση για τους ίδιους τους ήρωες αλλά και για εσένα: Το θέµα δεν είναι να κρατάς καλό χαρτί, αλλά να παίζεις καλά ένα κακό φύλλο!
Ευδοκία Βαζούκη

H ερευνητική διάθεση του Γιάννη Καλαβριανού για ιστορίες και έργα προ και μετα- αναγεννησιακά είναι γνωστή και καταγεγραμμένη. Για να τον συναντήσουμε φέτος σε ένα κείμενο του 19^ου αιώνα του Ισπανού Χαθίντο Μπεναβέντε (βραβευμένου και με Νόμπελ Λογοτεχνίας): Μια φάρσα πάνω στο είναι και στο φαίνεσθαι που σατιρίζει την επιφανειακή ηθική, την πολιτική ματαιοδοξία και κυρίως τη φύση του ανθρώπου να οδηγεί το βίο του βασισμένος σε ιδιοτελείς σκοπούς. Ενδιαφέρουσα η επαναφορά του κειμένου στα σημερινά θεατρικά πράγματα κυρίως, όμως, για την ευκαιρία που προσφέρει στην θεατρική ομάδα να λειτουργήσει. Καταρχάς, στις έξι ηθοποιούς – Τζένη Διαγούπη,
Μαρία Κοσκινά, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Μαρία Κωνσταντά, Όλγα Σκιαδαρέση, Κατερίνα Πατσιάνη (η τελευταία δίνει ρέστα) – να υποδυθούν 16 ρόλους (ανδρικούς και γυναικείους)· χρήσιμη πρωτοβουλία και για να υπογραμμίσει τη ρευστότητα των φύλων. Στον σκηνοθέτη να ασκηθεί σε έναν αδιαπραγμάτευτο ρυθμό – ή κάνεις κωμωδία ή δεν κάνεις. Στην κινησιολογία (εδώ με την υπογραφή της Μαριάννας Καβαλιεράτου) που γίνεται σύμμαχος της σκηνοθεσίας από την πρώτη στιγμή. Στον συνθέτη Θοδωρή Οικονόμου για την περιπαικτική και σπιρτόζικη σύνθεση στην οποία τον καλεί το είδος να υπακούσει. Στην σκηνογράφο Χριστίνα Κάλμπαρη που – ενώ σκοντάφτει στη γνωστή δυστοκία του Θεάτρου Τέχνης να παρακάμπτει τα σκηνικά αντικείμενα – μηχανεύεται την ωραία ιδέα μιας εκτύπωσης τοπίου. Και, τελικώς παρότι, τα «Κατασκευασμένα συμφέροντα δεν εντάσσονται στην κατηγορία της σπαρταριστής κωμωδίας, αλλά απλώς της εύθυμης συνθήκης, είναι μια ωραία υπενθύμιση για το πόσα πράγματα μπορεί να κάνει ο ηθοποιός επί σκηνής.
Στέλλα Χαραμή

Η Χάρις Αλεξίου κυκλοφόρησε πρόσφατα το “Reworks”, έναν δίσκο που έδωσε νέα πνοή σε οχτώ γνωστά και αγαπημένα τραγούδια της ερμηνεύτριας, που αποσύρθηκε από το τραγούδι το 2020. Οι παραγωγοί Ερμής Γεραγίδης (Ermis) και Ισίδωρος Κιλούδης (Issy Beats) ανέλαβαν το απαιτητικό αυτό έργο και η γεύση που είχαμε πάρει μέσα από τα «Ο άνθρωπος του κάβου», «Το τανγκό της Νεφέλης» και το πιο πρόσφατο «Εσύ με ξέρεις πιο πολύ» με τον Χρήστο Μάστορα, ήταν πολλά υποσχόμενη. Αυτό που δεν ξέραμε όμως είναι ότι το άλμπουμ περιείχε και δύο ανέκδοτα κομμάτια – έκπληξη, τα «Φύγε» και «Άσπρο φεγγάρι», μια πολύ όμορφη μπαλάντα. Για εμένα, αυτά ήταν και τα διαμάντια του δίσκου. Εννοείται ότι το “Φύγε” είναι αυτό που συζητήθηκε περισσότερο, λόγω της συμμετοχης του ΛΕΞ – από την ημέρα που τα mainstream media τον “ανακάλυψαν” (χάρη στο τότε ιστορικό live του στο Γήπεδο του Πανιωνίου) δεν χάνουν ευκαιρία να εκμεταλλεύονται την απήχηση του με παχυλούς τιτλους, αλλά αυτό ειναι άλλη ιστορία. Και δεν το συζητώ, αυτή η συνεργασία ήταν κάτι παραπάνω από αξία αναφοράς. Είναι πάντα ενδιαφέρον να βλέπεις καλλιτέχνες από διαφορετικούς “κόσμους” να δουλεύουν μαζί, ειδικά όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο αρμονικό και φρέσκο όσο αυτό εδώ. Και το verse του ΛΕΞ ήταν όντως άψογο. Καθόλου βεβιασμένο, από τις σπάνιες φορές που μια τέτοια σύμπραξη δεν καταλήγει να είναι άβολη.

Μια εξίσου όμορφη στιγμή του δίσκου είναι η “Πανσέληνος”. Μπορεί να μην ήταν το αγαπημένο μου “rework”, αλλά δεν γίνεται να μην συγκινηθείς, όταν ακούς την αλλαγή που έκανε η Χαρούλα στον διάσημο στίχο «τα ζήτησα όλα απ’ τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου». Όπως είχε εξομολογηθεί ήδη από το 2016 – τέσσερα χρόνια πριν αποσυρθεί από το τραγούδι – σε συνέντευξή της στη Στέλλα Χαραμη και το Monopoligr, τον στίχο αυτό τον είχε λογοκρίνει. “[Ο στίχος] έλεγε «…τα πλήρωσα με τη φωνή μου». Ξέρετε, μέσα στο χρόνο υπάρχουν φθορές. Ακόμα και δυο νότες να χάσεις. Ας πούμε, δεν μπορώ πλέον να τραγουδήσω την do κι έτσι πήγα στην ci και μετά στην la. Δεν τις αγγίζω πια αυτές τις νότες γιατί θα με εκθέσουν. Όμως είναι φυσιολογικό. Και η φθορά έχει να κάνει με τα τεχνικά σημεία. Κατά τα άλλα, μέσα μου δεν νιώθω ότι έχω τελειώσει” έλεγε τότε. Ήταν, λοιπόν, δίκαιο και έγινε πράξη. Γιατί αν κάτι μάς έκανε να ερωτευτούμε την Χαρούλα Αλεξίου αυτό ήταν πάντα η τόλμη, η ειλικρίνειά της σε ο,τι κι αν κάνει – είτε αυτό είναι μια ερμηνεία, ένας στίχος, ακόμα κι ένας ρόλος. Το Reworks, λοιπόν πέτυχε σίγουρα τον στόχο του: να αγαπήσουμε ξανά – με έναν διαφορετικό τρόπο – τραγούδια που είχαν χαραχτεί στην καρδιά μας, και να ανακαλύψουμε δύο ακόμα διαμάντια, από μια καλλιτέχνιδα που δεν σταματά να αφήνει το στίγμα της, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Το «Reworks» κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή από την Estia Recordings και την Minos EMI, a Universal Music company. Μπορείτε να το βρείτε σε όλα τα ψηφιακά καταστήματα και τις streaming υπηρεσίες.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου 

Το βράδυ της Τρίτης μάς βρήκε στο Μικρό Χορν για την παράσταση «Συνέβη στο Μοντερέι» ένα έργο του Άκη Δήμου σε σκηνοθεσία Γ. Θεοδοσίου, με τις Λυδία Φωτοπουλου και Καιτη Κωνσταντίνου. Η ιστορία διαδραματίζεται στις τουαλέτες ενός πανάκριβου κοσμικού εστιατορίου, όπου δύο φαινομενικά εντελώς διαφορετικές γυναίκες συναντιούνται. Μια ηθοποιός που η καριέρα της κρέμεται σ’ ένα τεντωμένο σκοινί και μια ανέραστη μανικιουρίστα θα ανακαλύψουν πως έχουν πολλά περισσότερα κοινά από όσα νόμιζαν. Η τυχαία συνάντησή τους ανασύρει παλιές μνήμες που η κάθε μία έχει επιλέξει να τις ξεχάσει και μέσα σ’ όλα αυτά καταλήγουν να ανασύρουν αγγέλους για αυτοπροστασία. Μέσα από το χιούμορ τους οι δύο ηρωίδες αδικαίωτες και απελπισμένες καταλήγουν να ψηλαφίζουν παλιά τραύματα και να τα μετατρέπουν σε καινούριες επιθυμίες. Προσπαθούν να ονειρευτούν ένα νέο ξεκίνημα αναγνωρίζοντας η μια στα γέλια αλλά και στα δάκρυα της άλλης, κάτι απ’ τον κρυφό τους εαυτό. Το έργο μάς άφησε με μια γλυκόπικρη αίσθηση και σίγουρα μια δόση αισιοδοξίας. Μπορεί φαινομενικά να είναι κωμωδία – αλλά ίσως και όχι – όμως στο τέλος ο καθένας παίρνει αυτό που χρειάζεται από την παράσταση. Είναι σίγουρα η κατάλληλη αφορμή για να αναθεωρήσουμε τις επιλογές μας. Μια αφύπνιση που όλοι χρειαζόμαστε. Να ετοιμαστούμε να βγούμε στο δρόμο – με καινούριο, όμως, βήμα αυτή την φορά – όπως ακριβώς και οι ηρωίδες μας.
Βασιλική Αγγελούδη

Βρέθηκα στη πρεμιέρα του «Ok, Boomer» σε κείμενο του Θοδωρή Αθερίδη στο Μικρό Παλλάς και πολλές γνώριμες θεατρικές φυσιογνωμίες έδωσαν το παρόν στη παράσταση. Το νέο θεατρικό κείμενο του Θοδωρή Αθερίδη εγγυάται γέλιο. Η stand up παράσταση είναι εύρυθμη, πολύπλευρη και κριτική. Ωστόσο μου έλειψε μια σκηνοθετική έκπληξη ή γωνία αλλά ο λιτός χαρακτήρας αναμφίβολα προσιδιάζει στο ύφος του κειμένου.
Δύο φίλοι, ο Θοδωρής (Αθερίδης) και η Φαίδρα (Δρούκα) διαπληκτίζονται τρόπον τινά γιατί στο κέντρο τους έχουν διαφορετικά ερωτήματα, ανησυχίες και παράπονα. Η πολιτική ορθότητα, οι γενιές, η ζοφερή πραγματικότητα, οι σχέσεις, η πολιτική, το χρήμα, shower thoughts περνούν από το κωμικό κόσκινο μέσα από λογοπαίγνια, κρύα αστεία και αμπελοφιλοσοφίες, εξ αντιθέτου συλλογισμοί και αυτοκριτική που στην κατακλείδα τους προσφέρουν μια αισιοδοξία. Δύο τραγούδια κάνουν τη παράσταση πιο νοσταλγική και συμπεραίνουν κάποια πράγματα, ενώ στο γενικότερο ύφος οι δύο ηθοποιοί ανταποκρίνονται με σαρκασμό στο κείμενο που τους σατιρίζει και διασκεδάζουν ένα διαδραστικό και συμμετέχον κοινό. Ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος που διαβαίνει από τη μουσική στα σκετς αναζωογονεί πολλές φορές την ατμόσφαιρα και τα γραφικά είναι πετυχημένα όσο και αν το σκηνικό παραμένει κάπως φτωχό σε σχέση με δυνατότητες που θα μπορούσαν να εκπληρωθούν. Τέλος, η μαγνητοφωνημένη έναρξη και η υπόκλιση αποτέλεσαν μια πολύ ευρηματική άποψη και το λάτρεψα!
Well done, boomer. Ως gen Z έφυγα με κέφι.
Λίνα Ρόκα