“Η Φόνισσα” της Εύας Νάθενα: Όλα όσα πρέπει να ξέρετε λίγο πριν τη μεγάλη πρεμιέρα

Η ταινία για την οποία, εδώ και μήνες, μιλούν όλοι, έρχεται επιτέλους στις οθόνες μας. Εμπνευσμένη από το κλασικό διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, “Η Φόνισσα“ της Εύας Νάθενα, παίρνει σάρκα και οστά, μέσα από την ερμηνεία της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη, για να μας διηγηθεί τις φρικτές προεκτάσεις του διαγενεολογικού τραύματος. Μια ιστορία για το πώς η ασφυξία από τις κοινωνικές προσταγές και το αβάσταχτο βάρος του να είσαι γυναίκα στις αρχές του 20ού αιώνα, μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην αυτοκαταστροφή…

Η σκηνοθέτις Εύα Νάθενα παραμένει πιστή στο χρονικό και χωρικό πλαίσιο που επιτάσσει το διήγημα του Παπαδιαμάντη, φέρνοντας τα βαθύτερα αίτια που κρύβονται πίσω από τα ειδεχθή εγκλήματα της Φόνισσας, στο φως.

Στο νησί της Σκιάθου, περίπου στα 1900, η Χαδούλα, μια χήρα μαία του νησιού, η οποία έχει μεγαλώσει τα επτά παιδιά της, ως επί το πλείστον ολομόναχη, γνωρίζει πολύ καλά πως στην ανδροκρατούμενη αυτή κοινωνία, η ύπαρξη της γυναίκας δεν αξίζει και πολλά. Παίρνοντας την σκυτάλη από την μητέρας της και τα όσα της έχει μάθει, έχει συνδέσει την γυναικεία ύπαρξη με ένα αβάσταχτο βάρος που κουβαλούν τόσο οι ίδιες, όσο και οι γύρω τους. Έτσι, σε μια εσωτερική έκρηξη, η Χαδούλα ξεσπάει, και τα μικρά κορίτσια του νησιού, γίνονται τα θύματά της. Τους αφαιρεί τη ζωή τους και τα σώζει ταυτόχρονα, όπως πιστεύει η ίδια, από το φορτίο που θα τους επιφέρει αργότερα η κοινωνία. Οι πράξεις της, τελικά, αποκαλύπτονται και αντιμέτωπη, πλέον με τον νόμο, βρίσκει καταφύγιο στη φύση. Πιστεύει πως ο ρόλος αυτός που αυτόνομα πήρε, είναι θεόσταλτος, ωστόσο οι ερινύες και το χρόνιο τραύμα της, γίνονται η μόνιμη συντροφιά της.

@Marilena Anastasiadou

Ήδη από τα λίγα κινηματογραφικά λεπτά του τρέιλερ, που μας έδωσαν μια γενναία γεύση από την Φόνισσα της Εύας Νάθενα, έχουμε πειστεί πως πρόκειται για ένα αριστουργηματικό έργο. Τόσο η στοχευμένη σκηνοθετική ματιά, όσο και οι καθηλωτικές ερμηνείες της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη και της Μαρίας Πρωτόπαππα, μας προϊδεάζουν για την εντυπωσιακή κινηματογραφική μεταφορά της παρακαταθήκης του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη αποτυπώνει στο πρόσωπό της την βασανισμένη από μια πατριαρχική κοινωνία, Χαδούλά ή Φραγκογιαννού, μια πολυπεπίπεδη προσωπικότητα που σταδιακά ξεδιπλώνει τη φρικιαστική πτυχή ενός βασανισμένου εαυτού. Η τραγικότητα, αλλά και η ωμή αποτύπωση των ειδεχθών σκέψεων και πράξεων της Χαδούλας, διοχετεύονται άρτια στη φιγούρα που ενσαρκώνει η ηθοποιός.

@Marilena Anastasiadou

Η προσθήκη της μητέρας της Χαδούλας, η οποία την ακολουθεί σε όλο το πέρας της ζωής της σαν φάντασμα – όραμα που την έχει στοιχειώσει, προσδίδει στην ιστορία μια ενδιαφέρουσα διάσταση. Η Δελχαρώ, έχει ριζώσει στο μυαλό της κόρης της, ποτίζοντάς την με τις επιταγές της πατριαρχικής κοινωνίας του 20ού αιώνα, ακόμα και μετά το θάνατό της. Το φάντασμα της Δελχαρώς, αποδεικνύει την πραγματική ρίζα του προβλήματος, τα πραγματικά αίτια πίσω από τους φόνους: τη διαιώνιση του μίσους και της υποτίμησης. Η Μαρία Πρωτόπαππα, φαίνεται να διοχετεύει όλη την σκληρότητα και την απάθεια που έχει αποκομίσει από τους δικούς της δαίμονες η Δελχαρώ, και δεν μπορούμε αλλιώς, παρά να ανυπομονούμε να δούμε παραπάνω.

@Marilena Anastasiadou

Η Εύα Νάθενα, δεν επιχειρεί ένα απλό remake, ή μια εγκληματολογική προσέγγιση των φόνων της Φραγκογιαννούς. Διεισδύει στην ψυχή της, αναλύει σε βάθος τους δαίμονες που την καταπνίγουν και παρουσιάζει όλους τους τραγικούς παράγοντες που τελικά την συνθλίβουν. Η Χαδούλα, αποτελεί άλλο ένα θύμα, έναν κρίκο σε μια απέραντη αλυσίδα τοξικότητας, εσωτερικευμένου μίσους και βίας προς την ίδια της την φύση. Η ταινία μεταφέρει στο παρόν, το χρονικό ενός ατομικού και συνάμα συλλογικού κοινωνικού τραύματος που συνεχίζει να αφήνει ανοιχτές πληγές έως και σήμερα.